Góra wilków

Rocher

Lecz on tam już był. Zjeżdżał z góry. Czym wpadł na Nelę. Tak zjechali na sam dół. Ich nosy się stykały. Poczuł w sercu to co czuł niegdyś do Shoo. Nie, on się zmienił nie mógł tak szybko się zakochać. Zszedł czym prędzej z wadery.

Nela

Czy coś się stało - spytała z uśmiechem na pysku

Rocher

- Nie nic. Przepraszam za ten incydent przed chwilą - mruknął. Westchnął kiwając głową lekko. Zaczął powoli się ponownie wspinać na górę. Jazda z niej była niczego sobie. Przystanął na chwilę czekając na Nelę.

Nela

Szybko do niego dołączyła by towarzyszyć mu w wspinaczce na górę - nic nie szkodzi. Było super

Rocher

- Mi chodzi o stykające się nosy. - powiedział chłodno. Przed jego oczyma nagle pojawił się obraz Shoo. potrząsnął łbem, nie chciał do tego wracać. To już była przeszłość. Odeszła od niego. Nie chciał tego rozgrzebywać. Nawet się nie zorientował a byli w połowie drogi.

Nela

Nic się nie stało - powiedziała

Rocher

- Mogę być szczery? - zapytał siadając. Nie był już taki młody, jego energia szybko się wyczerpała. Oblizał swe kły przyglądając się zachodzącemu już słońcu. Powiał zimny wiatr. Jego sierść zaczęła się unosić.

Nela

Mów - przybliżyła się do niego - nie krępuj się

Rocher

- Bóg, gdy Cię tworzył nie marnował urody... - wyszeptał jej ciepło do ucha. Uśmiechnął się pod nosem. Machnął lekko końcówką ogona. Spojrzał na nia przelotnym wzrokiem. Wstał nagle.

Nela

Miło to słyszeć - odpowiedziała i wstała razem z nim

Rocher

Przeciągnął się. Po czym żwawym krokiem zaczął się wspinać. Nawet nie czekał na waderę. Oblizał swoje kły. Nawet nie minęły dwie minuty, a basior stał na samum szczycie wielkiej góry.

Nela

Spoglądała na niego zdziwiona - ale on szybki - i zaraz ruszyła za nim

Rocher

Nagle zniknął z jej pola widzenia. tak. Basior był zmuszony już pójść. Zsunął się po drugiej stronie góry.

Nela

Rozglądała się zasmucona za basiorem

Rocher

Miał chytry plan, niespodziewanie stanął blisko niej. Oparł swój łeb o jej ramię - Przepraszam, że przestraszyłem. Ale widać, że podobam Ci się - wyszeptał czule do jej uszka. Machnął końcówką ogona.

Nela

Podskoczyła - hej gdzie zniknąłeś - zarumieniła się

Rocher

- Nie mówiłem Ci? Jestem panem znikalskim. No, ale może pójdziemy tam wgłąb drzew? Nie mam zamiaru tutaj marznąć na tym wietrze... - powiedział z lekkim uśmiechem. Zaczął zmierzać ku wielkiemu drzewu.

Nela

Ruszyła za nim lekko chichocząc

Rocher

zanim wadera doszła do drzewa on już siedział na jednej z gałęzi. Oblizał swoje kły. Jego ogon zwisał. Obserwował niebo. Zapadł zmrok. wokoło niego zaczęły latać świetliki. Potrząsnął łbem by odleciały.

Nela

Przyglądała się wilkowi na drzewie i sama skoczyła na pobliską gałąź