Góra wilków

Abaddon

- A o cóż innego może chodzić w tej krainie? Mamy łagodne dla nas warunki atmosferyczne, nie cierpimy na brak zwierzyny, nie nękają nas choroby, a watahy nie prowadzą ze sobą wojen - odpowiedział. - Poza tym, wyglądasz na bardzo cierpiącą. A nieszczęśliwa miłość przysparza najwięcej cierpień.

Sune

Tak, to była prawda. Cierpiała jak nigdy dotąd, cóż miała na to poradzić? Takie jest życie. Odwróciła się w stronę przepaści i spojrzała przed siebie - Masz rację - odpowiedziała spokojnie, wciąż patrząc przed siebie.

Abaddon

Przestał machać końcówką ogona. Teraz otulił nim przednie łapy. Z powrotem zadarł głowę, a jego wzrok spoczął na przysłoniętym gęstymi chmurami sklepieniu niebieskim. Rzekł po chwili milczenia. - Zawsze możesz pocieszyć się tym, że skoro cię nie chciał, to zapewne nie jest ciebie wart.

Sune

Spuściła łeb i wpatrywała się w ziemię pokrytą śniegiem. Nie lubiła rozmawiać o swoich problemach. Wypowiedź wilka skomentowała jedynie powiedzeniem, które nasunęło jej się na myśl - Chodź miłość jest niczym pszczoła, która żądli, to przecież jakże wiele daje miodu - westchnęła - Przepraszam - dodała szybko i po chwili już jej nie było, wybiegła.

Carly

Wpatrując się w istnie piękny krajobraz, ścisnął moje serce...żal? Tak. Waspa już dawno nie było, chyba. W każdym bądź razie nie widziałam go przez dłuższy czas. A może zakochwianie się w nim to był zły krok..? Spuściłam wzrok i zbiegłam z góry. Gnałam przed siebie.

Charlie

Biegła w górę szybko niczym wiatr. Na jej pysku malował się lekki uśmiech. Będąc na samym szczycie, przystanęła i zaczęła oglądać całą krainę z wysokości. Wpuściła do swych płuc ogrom świeżego powietrza.

Jaina

Galopowała pośród pagórków. Czuła się swobodnie jak nigdy dotąd. Towarzyszył jej wiatr, który szarpał jej sierścią na wszystkie strony. Myślała nad tym, jak długo będzie trwało jej życie.

Charlie

Zauważyła w oddali znaną jej postać. Przymrużyła delikatnie powieki i dokładnie zbadała ją wzrokiem. Wydawało jej się, że widzi poznaną nad przepaścią, Alfę Wiatru - Jainę. Czekała, aż istota podbiegnie bliżej.

Jaina

Otwierając oczy nieco szerzej, spostrzegła znajomą jej młodą waderę. Uśmiechnęła się serdecznie i zwolniła swój bieg. Oddetchnęła głęboko. - Witaj, Charlie. - powiedziała zasapanym głosem siadając obok niej.

Charlie

Wciąż wodziła wzrokiem za wilczycą - Witaj Jaino - przywitała się gdy ta, była już bliżej niej. Posłała jej ciepły uśmiech i cicho westchnęła.

Jaina

- Co się stało? - zapytała z troską w głosie. Wilczyca wydawała się bardzo przybita. - Mnie możesz się zwierzyć.. - zaproponowała. Martwiła się o nią.

Charlie

Uśmiechnęła się szeroko - Nic się nie stało - odpowiedziała z wesołą nutką w głosie. - Dlaczego tak pomyślałaś? - zapytała spokojnie.

Jaina

- Bo to westchnięcie.. I w ogóle ten Twój wzrok przez chwilę mnie zmylił. No cóż, starość nie radość. - przyznała się do błedu. Owinęła wolniutko ogonem łapy.

Charlie

- Przecież ty nie jesteś stara! - odpowiedziała przechylając łeb w stronę wilczycy. - Ostatnio zauważyłam, że wszyscy narzekają na to, jacy ją starzy, chociaż w ogóle nie mają racji. Ale widzę, że ciebie chyba coś nęka? - dodała spokojniejszym głosem.

Jaina

- Długo już jestem w tej krainie, młoda damo. - powiedziała do niej łagodnie, rozumiała, że niedługo jej czas się skończy. Wsłuchiwała się w szum górskiego wiatru.

Charlie

- Tak, po prostu czas umierać... - odrzekła trochę ironicznie. Spojrzała na wilczycę i posłała jej ciepły uśmiech, by ukryć swoją, być może niegrzeczną, wypowiedź. - W takim razie szkoda, że nie miałam okazji poznać cię wcześniej - dodała pośpiesznie.

Jaina

- Pięć lat, to dużo. Mam już wnuki, muszę mieć córkę lub syna, które będzie dziedziczyło moje miejsce. Ech, cała gromada się gdzieś zapodziała. - powiedziała niby to do niej, niby to do siebie. Zamyśliła się głęboko.

Charlie

- Skoro masz wnuki to pewnie masz i córkę lub syna, więc problem chyba z głowy. - odrzekła spokojnym głosem - Wiesz, mam podobnie. Nie widziałam ojca odkąd stałam się dorosła, matki zresztą też. Tylko od czasu do czasu widzę się z siostrą i przybranym bratem - dodała tą samą barwą głosu.

Jaina

- Ale ich nie ma, niektórzy poszli swoją drogą i są w innych watahah. - odparła ze smutkiem. Brakowało jej rodziny, z którą mogłaby dzielić swoje troski. Westchnęła tylko.

Charlie

- To normalne, że mogli wybrać inne watahy. Mają inne charaktery, zainteresowania - odrzekła spokojnie - Nie smutaj się już - powiedziała, patrząc na nią swoimi wielkimi, błękitnymi ślepiami - Łebek do góry i wszystko będzie dobrze - dodała, ciepło się uśmiechając.