Góra Zorzy Polarnej

Narkomanthik

Wadera odwróciła łeb i wyszczerzyła się chamsko. W jej uśmiechu z pewnością było coś złego.
-O! Smook.-Niemalże zaśpiewała swym melancholijnym głosem. Podniosła kuper i snując łapami i ze spuszczonym łbem. podeszła do stworka.
Stała tak przed obślizgłym zielonym smokiem.

Yuuseki

- Ooo! Przerośnięta łasica - odpowiedziała smoczyca monotonnie, wręcz ze znużeniem. Machnęła giętkim, elastycznym ogonem i mlasnęła głucho językiem. Trwanie w tak zimnym miejscu przeszkadzało jej tylko odrobinę, co wynagradzał jej porywisty wiatr uderzający z wielu stron.
I tak wszystko zniknie...

Narkomanthik

Wadera skrzywiła ukazując w ten sposób prawy kieł. Splunęła szyderczo na bok.
-O! Zielona i tłusta oraz jakże nieurocza skarpeta.- Usiadła wbijając swój wzrok w oczy smoczątka, którego właśnie znienawidziła... Który to już będzie smok...?

Yuuseki

Przymrużyła ze znużeniem ślepia, odwracając po prostu łeb ku rozciągającemu się nad ich głowami niebu. Bo po cóż miała kłócić się z tą osobniczką? Była to tylko bezsensowna rozmowa połykająca umykający przez szpony czas. Co ją obchodzi zawiść i nienawiść, skoro i tak one kiedyś przepadną wraz z tym futrzakiem...

Narkomanthik

Teraz młody glizdon jeszcze bardziej wkurzył Narkomanthik.
-E! Ty! Patrz jak się do Ciebie mówi.-Chuchnęła mu chamsko w pysk swoim oddechem, który nie za ładnie pachnie.
Wyszczerzyła się szyderczo.

Yuuseki

Przymrużyła swe białawe, spoglądające smutno na świat oczyska, by nachylić się nad wilkiem i kłapnąć na niego swoimi dużymi, najeżonymi spiczastymi zębiskami szczękami. Po tym jeszcze dmuchnęła na waderę czarnym kłębem gryzącego dymu śmierdzącego siarką i żarem.

Yakari Sevile

Wzniosłe głosy dotarły do uszu Yak.Basior leniwie podniósł się z swego dotychczasowego legowiska i zawrócił na jednej z tylnich kończyn.Ach, kłótnia między gatunkowa.Prychnął niemo i zerknąwszy na Airin wybył.

Weny brakus.

Narkomanthik

Wadera odsunęła energicznie łeb do tyłu i spojrzała krzywo na smoka.
-Doprawdy, uroczo pachnie.-Mruknęła i uderzyła go dość lekko ogonem w bok.

Yuuseki

Na to smoczyca jedynie rozwinęła jedno ze skrzydeł i szturchnęła nim lekko, jak na swoje standardy, waderę. Jej spojrzenie w dalszym ciągu pozostawało monotonne, pozbawione jakichkolwiek głębszych emocji czy iskier życia. Zupełnie tak, jakby cała ta zaczepka, rozmowa i dokuczanie sobie w żaden sposób jej nie interesowały, nie poruszały, nie przemawiały do niej.

Narkomanthik

Narkomance znudziło się smoczątko i uderzyła ogonem o ziemię. Co będzie tutaj robić? Na pewno nie gnić z nudów. Chociaż spokój jej przypadał do gustu.
Tak więc odwróciła się od niej i usiadła na brzegu góry.
Czuła jak wiatr faluje jej sierść.

Siomha Lorcan

Ziewnęła przeciągle. Miała ochotę walnąć się już tutaj i zasnąć. Ileż to już dni minęło? Ile nieprzespanych nocy? Tak było zawsze. Nachodząca zima budziła w niej uśpionego wędrownika. Spojrzała w dół, na rozległe tereny. Nic ciekawego- wszystko niemal takie, jakie było ostatnio.
Nawet kłótnia smoka i jakiejś wilczycy, nie zainteresowała jej na długo.
,,Czego oczekujesz? Czego szukasz?"- spytał upierdliwy głos. Już miała nadzieję, że się nie odezwie. Przez parę ostatnich dni milczał.-,,Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz... Nigdy Ci się to nie uda..."- wadera zmrużyła oczy.- Czemu?- spytała bardzo cichym szeptem.-"Jesteśmy jednością:Ty, to Ja, Ja to Ty."- Bredzisz.- warknęła i położyła się płasko na zimnej ziemi. Nie przeszkadzało jej to.

Yuuseki

Znudzona smoczyca rozwinęła nieco skrzydła, po czym jej spojrzenie z ciemnego, obsianego mrugającymi dziećmi światła nieba przeniosło się na białą waderę. W jasnych ślepiach widoczne było jedynie znużenie, jak gdyby gad zmęczony był zwykłym siedzeniem - lub życiem - a także swego rodzaju melancholia.
Nie warto się przejmować. I tak mrok ją kiedyś pożre. - Podniosła się na łapy i skinęła leniwie zgromadzonym tu futrzakom.
- Żegnam - powiedziała tylko, aby następnie ruszyć przed siebie. Kroczyć naprzód swoją nudną, pozbawioną radości drogą.
Bo w życiu nie ma już nic...

Siomha Lorcan

Siomha obserwowała oddalającego się smoka. Też się podniosła i ruszyła w swoją stronę. Tutaj zbyt nudno i zbyt tłoczno. W dodatku teren nie ciekawy. Wolała odejść w swoją stronę i odpocząć, o ile to możliwe. Bez pożegnania wskoczyła w najbliższe krzaki.

zt

Deina

Nie wspominajmy o Deinie, która już dawno zdążyła niepostrzeżenie wymknąć się gdzieś tyłem. Nie miała ochoty uczestniczyć w kłótni, tym bardziej w takiej, która nie tyczy się jej osoby.
Na dobrą sprawę nie widziała w tym za wiele sensu.
nmjt.

Kanna

Na Górę Zorzy Polarnej zwinnie wdrapywała się smukła samica o ciemnym futrze z jasnymi znaczeniami oraz szkarłatnymi oczami. Zatrzymała się w połowie drogi, by spojrzeć w dół. Czekała na kogoś. Kogoś, przy którym czuje się tak... inaczej. Kogoś, kto wywołał u niej śmiech, oraz szczery, ciepły uśmiech. Kogoś, kto nie jest jej obojętny.

Riohi

Biały wilk wyszedł zza jednej ze skał, po czym ogarniając wzrokiem okolicę, zaczął wspinać się na górę. Tam, gdzie dostrzegł ciemną wilczycę, spoglądającą w dół. Skakał nieco ospale po skałach, pnąc się coraz wyżej. Po drodze wodził niebieskim okiem po okolicy. Żałował, że nie może teraz spoglądać na to wszystko tak jak inni. Jednak brak drugiego oka wcale mu nie przeszkadzał. Miał jednak nadzieję, że nie przeszkadza to osobie, ku której teraz zmierza. W końcu dotarłszy na górę spojrzał na Kannę.
- Jesteśmy na miejscu? - Spytał spoglądając wilczycy w oczy. Nie dlatego, że nie wiedział. Chciał jakoś rozpocząć rozmowę.

Kanna

- Jeszcze nie. Na górze będzie ta pełnia piękności, jaką emanuje to miejsce - powiedziała, po czym spojrzała w górę. Poczęła zwinnie piąć się na górę, aż postawiła łapę na szczycie. Poczuła, jak wiatr, który obiegał cały szczyt Góry Zorzy Polarnej zawiał jej pysk i zatańczył w sierści. Zamknęła oczy i wciągnęła tą świeżą bryzę w płuca, a przyjemne zimno rozeszło się po jej ciele od środka. Usiadła i spojrzała w górę. Jeszcze nie ma Zorzy Polarnej. A szkoda. Cierpliwie czekała na Riohi'ego.

Riohi

Stojąc w miejscu obserwował waderę, z każdą sekundą coraz bardziej niewidoczną, aż w końcu zniknęła na szczycie. Odetchnął głęboko, po czym jak najszybciej zaczął odbijać się od skał, aż w końcu znalazł się na szczycie. Uszami wyłapywał szum wiatru, sapiąc co chwilę zmęczony szaleńczą wspinaczką. Położył się na skale i wysunął język z pyska, szybko łapiąc powietrze w płuca. Dawno już się tak nie spieszył.
- Miałaś rację. Pięknie tu. - Ogarnął wzrokiem całą okolicę. Przyglądał się uważnie wszystkiemu, co tylko było w zasięgu wzroku.

Bridget · Gość

Spojrzała na syna
- Rzegnaj na wieki synku! - rzekła i wybiegła.

Kanna

Kanna spojrzała na zdyszanego Riohi'ego i zaśmiała się pod nosem. - No, no. Kondycję trzeba mieć. - powiedziała, uśmiechając się zadziornie i unosząc jedną brew. Machała delikatnie ogonem na boki, przyglądając wciąż się ciemnemu niebu. I nagle wyskoczyła na nim skacząca firanka kolorów, mieniąca się. Jakby tęcza nocą. Wilczyca wstrzymała oddech, unosząc uszy ku temu zjawisku. Było niesamowicie piękne. - Niesamowite. - szepnęła z przejęciem.