Jezioro Lśniących Wód

Debra

Wspaniałe jezioro, przyciągające swym pięknem wiele wilków. Znajduje się tutaj wierzba, w której gałęziach przynajmniej trzy wilki mogą spokojnie poleżeć.

Debra przybyła nad Jezioro Lśniących Wód. Dzieci są już starsze... Tak, spełniła swój matczyny obowiązek. Ale on nadal trwa. Jeśli spotka kogoś z rodziny, będzie taka szczęśliwa.

Hiretsuna Shinigami

Raven zniechęcony życiem przybył tutaj powolnym krokiem. Lecz zaraz, zaraz... poczułznajomy zapach. Toż to Debra!!! Ale przecie on nie będzie skakał z radości no nie? Nawet się nie uśmiechnął. Wręcz przeciwnie. Podszedł do niej od tyłu cicho i przytulił ją a płomienie teraz nie parzyły a dawały tylko delikatne ciepło i światło.
- Witam wadere mego życia... - wyszeptał jej do ucha.

Debra

-Witam basiora mego życia.-odpowiedziała z delikatnym zarysem uśmiechu na pysku.-Pamiętasz, że obiecałam ci, że gdy dzieci podrosną poświęce tobie więcej czasu?-tu lekko się wyszczerzyła-Deebie już sama zwiedza krainę, więc daje sobie radę.-wtuliła się w jego futro i zamruczała cicho.-I jak tam mija ci życie?

Hiretsuna Shinigami

Raven uśmiechnął się i liznął ją w nos.
- I mam nadzieje że twa objetnica się spełni. - wymruczał jej do ucha.
- Jak mi mija życie? Ostatnio wraz z moim demonem staliśmy się jedną częścią. Opętał mnie w stu procentach i mam więcej możliwości. - znowu wymruczał jej do ucha.
- A objecany czas kiedy nadejdzie? - zapytał jeszcze.

Debra

-Kiedy tylko zechcesz. Może być choćby teraz. Jutro. Pojutrze.-powiedziała, uśmiechając się-Dla ciebie mam wieeele wolnego czasu. Powiedz tylko, kiedy chcesz.

Hiretsuna Shinigami

Raven zaśmiał się cicho. Mruknął jej do ucha niczym kot.
- Chodźby teraz powiadasz? A może udamy się do mojego legowiska aby zakosztować znów bliskości? - zapytał i swym wężowatym jęorem przejechał po jej szyji a następnie cmoknął jej szyje.

Debra

-Jeśli chcesz, to dobrze.-mruknęła. Narazie oderwała się od basiora z lekkim uśmiechem. Syknęła cicho, a wtedy do jej nóg przypełzł Severus.
-Severusie-zasyczała do niego mową węży-Pilnuj dzieci.
Wąż jakby kiwnął do niej główką i poszedł. A ona poszła do legowiska partnera.

zt.

Hiretsuna Shinigami

Ten z cwaniackim uśmieszkiem owinął się dymną płachtą aby zniknąć w kłebach dymu oraz ognia które spaliło jego ciało zostawiając na ziemi spaloną trawę oraz kilka kosteczek. W każdym razie udał się do swojego legowiska. z.t.

Star

Wilk pojawił się nad jeziorem, lekko dysząc. Miał nadzieję, że spotka tu kogoś wartego uwagi. Zmęczony położył się nad jeziorem. Zaczął pić wodę, po czym dostrzegł wierzbę. Czym prędzej wspiął się na drzewo i zaczął oglądać wszystko z wysoka.

Flake

Jezioro Lśniących Wód... cóż ca intrygująca nazwa! Flake przybyła w to miejsce, kiedy tylko nazwa tego jeziora obiła jej się o uszy. Niesamowite, że kiedy nachodziło ją przekonanie, iż poznała już wszystkie zakątki tej krainy, zaskakiwało ją jakieś nowe, ciekawe miejsce. Blondynka przyszła tu raźnym krokiem i kiedy tylko stanęła nieopodal brzegu jeziora, rozejrzała się po okolicy z zainteresowaniem.

Star

Zza liści wyłonił się Star.
- Bonjour Madame. - powiedział. - Jestem Star, z watahy Ognia. - dodał.
Uśmiechnął się, po czym spojrzał na Flake. To najpiękniejsza wilczyca jaką kiedykolwiek widział. Otrząsnął się i czekał, aż samica przerwie ciszę.

Flake

Flake oczywiście od razu odwzajemniła przyjazny uśmiech.
- Ach, witam, witam - odrzekła, pokiwawszy na powitanie głową. - Jestem Flake.
Zmierzyła skrzydlatego wilka uważnym spojrzeniem swych dwukolorowych, szaro-fioletowych ocząt i dodała:
- Star, hm... chyba już gdzieś się widzieliśmy, prawda?

Star

- Peut-être madame, cependant, les changements du lac complètement perdu sa mémoire.* - powiedział z francuskim akcentem. - Wybacz la dame, jednak Francja mnie pasjonuje. - powiedział dźwięcznie. - Być może tak, jednak nad jeziorem zmian straciłem pamięć. Udało mi się ustalić, że moją byłą była Alfa Wiatru i byłem wilkiem wiatru... - rzekł. - Jaką więc masz rangę Flake? Ja zdaję na szpiega. - uśmiechnął się.

* Być może tak pani, jednak nad jeziorem zmian straciłem pamięć.

Flake

- Miałam raczej na myśli bardzo niedaleką przeszłość - odrzekła, zaśmiawszy się perliście. I wtedy przypomniała sobie, że ten skrzydlaty wilk przerwał jej rozmowę z Samuelem nad wodospadem. Tak, teraz kojarzyła dokładniej. To stamtąd go pamiętała. Skojarzyła też, że niegdyś wilk o imieniu Star był partnerem Alfy Wiatru, Karenaj. Oj, z pewnością wiele ciekawych wspomnień ten wilk utracił. - A profesję mam o tyle oryginalną, co nudną. Jestem w watasze niańką.

Star

- Ach rzeczywiście Madame! Pamiętam, tam nad wodospadem. Tak... To przykra sprawa, Karenaj mnie odrzuciła. Niestety życie pisze nie tylko dobre scenariusze. - powiedział ze smutkiem.
Skrzydlaty wilk przyjrzał się Flake, tak była to bardzo piękna wilczyca, cóż...

Flake

- Ach, scenariusz twego życia chyba nie jest taki zły, skoro teraz jesteś z nami, hm? - odpowiedziała z uśmiechem. Cieszyło ją, że Wataha Ognia jest tak liczna i wciąż się rozrasta. Aż za dobrze pamiętała czasy schyłku panowania Kiry... O, tak. Wtedy Ogień był w tragicznej kondycji. Bliski upadku. Flake nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek odzyska dawną potęgę.

Star

- Oui Madmuazelle, cieszę się bardzo z tego powodu. - powiedział ze śmiechem. - Szkoda tylko, że nie pamiętam praktycznie nic. - dodał.
Nagle coś zaczęło mu świtać, przypomniał sobie Jainę, byłą Alfę Wiatru... Tak, żółta wilczyca...

Flake

- Myślę, że kiedyś możesz odzyskać wspomnienia - powiedziała, nie tracąc swego łagodnego, przyjaznego uśmiechu. - Amnezja rzadko pozostaje trwała, z czasem ustępuje.
Niebywałe, jak często Jezioro Zmian pozbawiało wchodzące doń wilki pamięci! Star był niepierwszą poznaną przez Flake osobą, którą to spotkało.

Hypnotic

Hypnotic dotarła do jeziora co chwila nerwowo odwracając się, czy nie idzie za nią lis. Przełknęła ślinę i położyła się w małej nizinie tuląc się do całego swego ciała. Potrzebowała odpoczynku. Ona SPAŁA nie tak jak większość wilków. Zasnęła.
/yhm, brak natchnienia -.-/

Star

- Właściwie to było tak - zmieniłem wygląd, lecz poślizgnąłem się i uderzyłem głową w dno. Tak to już bywa... - zagadał.
Spojrzał na przybyłą wilczycę i zupełnie ją zignorował.
- Może, się gdzieś przejdziemy? - zapytał.