Małe jezioro

Severus

Dziwne. Przemiana w człowieka doprowadziła ją do płaczu? Jeszcze zmoczy mu szalik. Cholerny egoista. Nie szuka wsparcia, nie rzuca się na niego, by wtulić się mu w rączkę, drży pod jego dotykiem całkowicie zaskoczona tą sytuacją. Tak, w ich świecie dotyk był ważny, ale nadal trwały dusze podobne do Sevowej - niecierpiącej gdy ktoś musiał mu pomagać czy dotykać. Dotyk. Tak. To różne rzeczy, jeśli chodzi o dotyk. Jedyny dotyk który mógł zdzierżyć to krakenowy, syreni lub wilczy. Ale tylko samic. Tylko. Mimo to nie było to dla niego tak przyjemne jakby chciał. To jest chore, Sev, wiesz? Ale gdybyś nie był, nie byłbyś sobą, nee. Wewnętrzna walka ze sobą, duszenie w sobie uczuć. Brak snu i koszmary przez wspomnienia, przed którymi uciekał. Czyżbyś też to znała..? Wstał nieśpiesznie, widząc, że się prostuje. Śmieszne, dalej jest cholernie wysoki.
- Severus, chociaż mówią mi także Sevaj. - odparł cicho. Tak. Czyżbyś też to znała, Kokurai? Potrząsnął delikatnie głową, obracając się na pięcie.
- Fontanna w tę stronę.

Takie.. zt. ._.

Kalina

Nad jezioro wpadła demonica z dwójką potomstwa na grzbiecie. Mógł być to zaiste straszny widok, jednak nikomu nie było dane go oglądać. W końcu miała na oku dzieci, oboje. Postawiła Isaaca i Ofelię na ziemi, a sama usiadła obok, ciężko oddychając. Jednak wiek już chyba nie pozwalał jej na takie szaleństwa.
- Dzieci moje - powiedziała poważnie samotna matka. - Nie wiem, czy zdołałyście zauważyć, jednak aktualnie wasz ojciec zniknął z krainy, co sprawia, że nasza trójka musi sobie jakoś radzić sama - rzekła dostojnie.

Isaac

Isaac spojrzał na Kalinę wielkimi oczami, nie do końca rozumiejąc o co je chodzi. Wszak, to jeszcze dzieciak co on może wiedzieć o rozwodach i innych takich.
- Zni-kną-ł? - zapytał cicho.
I jakby dopiero teraz zrozumiał o co chodziło. Zniknął? Odszedł? Zostawił ich na pastwę losu?
- Na-Zaw-sze? - wybełkotał. - Sa-ma?

Ofelia

Biedny Ofeliacz. Jej oczy nie nadążały z rozglądaniem się. Teren pobytu trójki zmieniał się co chwila, aż szczeniakowi zrobiło się niedobrze. Gdy została postawiona na ziemię, niebywale się ucieszyła. Padła plackiem i sapnęła. Jak dobrze, że świat nie wykonuje już tylu gwałtownych ruchów co wtedy, kiedy była usadowiona na plecach Kaliny.
- Duży wil-k? - spytała Ofelia unosząc łebek i wpatrując się w matkę wyczekująco.
Zapewne chciała zapytać, czy chodziło o tego siwego samca, co to jej pomóc nie chciał. Zapamiętała go, jako mało pomocnego, no cóż.

Kalina

No tak. I weź tu rozmawiaj z bachorstwem o poważnych sprawach, jak im nawet mówienie sprawia trudność. Bo wiadomo, Kalina w ich wieku wysławiała się pięknie i dostojnie. Ale spokojnie, moja droga. Wdech i wydech. Wdech i wydech i wszystko będzie dobrze.
- Zrozumiecie kiedyś - powiedziała po prostu odpowiedzialna matka i odetchnęła. Całe to macierzyństwo było jakieś trudne. I męczące. Oby dzieci szybko dorosły i to nią zaczęły się opiekować.

Ofelia

Co to znaczy kiedyś? Jak to, kiedyś!? CO TO MA BYĆ, NO!? Ofelia spojrzała na Kalinę niezadowolona. A co jak ona chciała teraz, ha?
- Te-raz. - odpowiedziała przechylając głowę nieco i patrząc ze spokojem na swą matkę. - TE-RAZ. - powtórzyła, tym razem już głośniej, wręcz każąc sobie wytłumaczyć to tak, by mogła to zrozumieć w tej właśnie chwili, w tym właśnie miejscu.

Kalina

Kalina spojrzała na Ofelię wzrokiem Surowego Rodzica, jednak westchnęła i przygarnęła do siebie swoje potomstwo.
- Wasz ojciec najprawdopodobniej ma coś do załatwienia poza tą krainą, więc musiał odejść. Nie wiem, czy i kiedy wróci, ale prawda jest taka, że na razie się nie zapowiada - rzekła spokojnie. Jeżeli dzieci naprawdę są jej i Viy'a to raczej powinny to znieść. W końcu ona jakoś zniosła porzucenie w ich wieku. Szczerze, to nie bardzo się tym przejęła. Ale pozostają jeszcze te Viyowe geny, z tym nic nie wiadomo...

Ofelia

- Głupi duży wilk. - Ofelia stwierdziła, że czas przestać sylabować, bo to nie ma zbytniego sensu, a denerwuje zarówno usera jak i resztę otoczenia.
No i nie jest już aż tak mała.
- Nie wróóci! - oświadczyła skacząc wesoło wokół Kaliny.
Tak, Viy stanowczo źle zapisał się w jej pamięci. Jako bezduszny potwór, który własnemu dziecku nie chce pomóc... Ale... Czy taki właśnie nie był?

Kalina

Kalina nie wiedziała, co począć, ale chyba i tak niewiele zmieni w móżdżkach swojego potomstwa, a i smutne będzie toto mniej, niż gdyby ojca lubiło. Chyba.
- To... co chcecie teraz robić? - zapytała, spoglądając na swoją wspaniałą córkę, która tak bardzo ją przypomniała. No i na syna, który bardziej przypominał Viy'a. Ciekawe, jak ładnie te geny się podzieliły.

Ofelia

Ofelia nie wiedziała co ma robić. Spojrzała pytająco na Isaac'a. Uznała, że to nudny wilk. Nie odzywał się, w ogóle jakby go nie było. Trąciła go łapą. Zero reakcji?
- Co mu się stało? - spytała patrząc raz na brata, raz na matkę.
A co jak się załamał brakiem złego, dużego wilka? Och, nie można do tego dopuścić!
- Niech się nic nie stanie! - rzekła do Kaliny bardzo poważnie, marszcząc brwi jak doktor specjalista.
Po chwili zamach łapką i pac! Centralnie w nos brata!
- ŻYJ! - nakazała.

Isaac

- Ja nieeeem. - wybełkotał.
Miało to w prawdzie znaczyć ,nie wiem', ale nigdy dotąd jeszcze tego słowa nie słyszał toteż po prostu strzelał jak się je wymawia. Z całej tej romowy Isaac zrozumiał niewiele więcej co: Duży, zły wilk odszedł i już nie wróci. A co do nich miał ten duży, zły wilk to on nie wiedział. Jakoś niespecjalnie go pamiętał, bo tamten nie zwracał na niego uwagi.
- Żyję, no. - rzucił spoglądając na swoją siostrę.
Była jakaś takak strasznie żywiołowa i roztrzepana, nie to co on. Zbyt bardzo energiczna jak na jego gust.

Ofelia

- Żyj bardziej. - rzuciła doń, będąc zadowoloną z samej siebie.
Znaczy, z tego, że uratowała brata przed niechybną śmiercią z rąk nic nie robienia. A do żywiołowości własnej siostry nie powinien się czepiać, bo to przecież ona, nikt inny, była identyczna jak ich matka. A ojca zbrakło, więc zgadnijcie kto w tej uroczej patologii będzie miał lepiej?

Isaac

Żyj bardziej. A co do jasnej ciasnej Ofelia może wiedzieć o życiu? Przecież sama jest młoda. Odrzucił swą pomarańczowo-żółto-czerwoną grzywkę na bok i spojrzał prosto w oczy swojej siostry. Niby coś dla niego znaczyła, ale co on tam może wiedzieć o uczuciach?
- Postaram się. Może. - rzucił bezuczuciowo.
Czemu ten świat musi być taki skomplikowany? I czemu on, Isaac musi robić to co mu każą i zachowywać się tak jak inni. Czemu?

Kalina

Fakt, Isaac był bardziej markotny, niż żywiołowa dość córka. Widać, kto w kogo się wdał, hehe.
- Spokojnie, spokojnie - powiedziała Kalina, wyczuwając rosnącą w powietrzu kłótnię rodzeństwa. Teraz zaś zastanawiała się, czego może te dzieci nauczyć. Polować niespecjalnie lubiła, zawsze można coś było kupić na Placu Handlowym. Na watahach się specjalnie nie znała, zwykle była samotniczą. Czary to nie dla niej, wolała stąpać twardo po ziemi. Zdolności artystycznych nie miała, za walkami nie przepadała, do szpiegowania ją nie ciągnęło, tropienie uważała za nudne, leczenie to na pewno nie jej działka... Wadera westchnęła. Chyba coś tu poszło nie tak...

Isaac

Choroba, ale tu gorąco się zrobiło. Tak parno i w ogóle.
- Jest ciepło. - stwierdził.
Jest ciepło, a oni byli przy jeziorze. Odpowiedź sama się nasuwała. Is musnął łapą taflę Małego Jeziora.
- A woda jest zimna. To może zrobimy coś z wodą? - zapytał pewniej.

Kalina

Kalina początkowo chciała kategorycznie się sprzeciwić robieniu czegokolwiek z wodą, jednak stwierdziła, że bycia matką zabraniającą jest na pewno nie dla niej. Podeszła do tafli jeziora i zanurzyła w niej łapę, stwierdzając, że jest tu wystarczająco płytko, aby jej potomstwo nie uległo natychmiastowemu utopieniu się.
- Dobra, byle nie za długo - rzuciła w końcu, spoglądając na Isaaca. Rach, ciach, w końcu jeszcze nie było tak gorąco.

Summer

Przybiegła tu, wesoła. Jeszcze czuła pod swoimi łapkami trochę kujące ziarenka piasku, przyklejone do futerka - już nie tylko na "stopach". Był wszędzie. Uśmiechnęła się, wychodząc zza drzewa. I...Aż nie zemdlała z wrażenia! Miejsce w którym się znajdowała, było przepiękne! Brakowało tylko kogoś do zabawy... Owszem, była tu jakaś rodzina, ale dwoje młodych i zapewne ich matka, pewnie woleli pobawić się sami, nie z nią. Mimo wszystko, postanowiła do nich podejść. - O-ha-yo! - przywitała się, jak każda grzeczna dziewczynka. Kultury nie brakowało. Spojrzała na dużą, dorosłą samicę, a następnie na dwoje, zapewne, rówieśników. Och, ile młodych było w tej krainie. Będzie miała pełno znajomych!

Isaac

Ha, ha! Tak oto Isaac z łobuzerskim uśmiechem wskoczył na płyciznę, oblewając przy tym swoją siostrencję Ofelię.
- Chodź siostra! - krzyknął nad wyraz entuzjastycznie jak na niego.
Zanużył pysk w wodzie przewracając przy tym parę lili wodnych. W wodzie pływały dziwne stworzenia zwane rybami, które nieco go przeraziły. Postanowił jednak otworzyć oczy, co okazało się być niezbyt przyjemnym doświadczeniem, z tego powodu iż ślepia zaczęły go szczypać. Wynurzył więc się, ochlapał i stał z lilią wodną na nosie czekając aż dojdzie do niego Ofelia.

Therror

Therror przyszedł nad jezioro. O matko ale go suszyło i to dosłownie. Basior przycupnął sobie przy tafli wody i zaczął pić. Tak dobra chłodna woda. Przyjemnie ugasiła jego pragnienie. Z zadowoleniem basiora położył się pod jednym z rosnących tutaj drzew które dawały mu cień. Oblizał pysk z ostatnich kropel wody jakie na nim zostały i rozejrzał się. Pusto i cicho. NO... idealne miejsce na drzemkę tak? No powiedzmy. Zastrzygł uchem a potem podrapał się w nie tylną łapą. Matko jeszcze go swędziały uszy po tym jak wpadł w pokrzywy. NO ale nic czasem tak miał. Z Zadowoleniem sobie odpoczywał po tym jakże gorącym poranku.

Alastair

To sobie długo nie poodpoczywa, mwahah.
Oto bowiem dość energicznym krokiem, nucąc jakąś wesołą, skoczną melodyjkę pod nosem, pojawił się nad jeziorem Alastair. Pewnie upał go tutaj przywiódł, bowiem niemalże od razu znalazł się w wodzie. Ale w jakim stylu! Przystanął, nadal pozostając ładne kilkanaście metrów od zbiornika wodnego, by ugiąć łapy niczym dziki zwierz podczas polowań, napiąć mięśnie, zniżyć łeb i wybić się niesłychanie mocno tylnymi kończynami, galopem ruszając w stronę jeziora. Szok termiczny? Nie, był pewnien, że go on nie dotyczył. Mimo, że należał od urodzenia do Watahy Ognia, nie stronił od wody - w przeciwieństwie do swego ojca. W każdym bądź razie, jeśli Therror znajdował się w miarę blisko akwenu, do którego właśnie wbiegł z niesłychanym impetem tenże samiec, poczuł zapewne chłodne krople na ciele. Bo jakże miałoby ich nie być, kiedy czynom Alka towarzyszył potężny plusk?