Polana Spotkań

Lea

- To jest bardzo zUa roślina. - powiedziała Lea spokojnie, oddalając się od sporych liści na bezpieczną odległość. - Barszcz Sosnowskiego, młody może cię nawet oparzyć, więc nie radzę go tykać. - przestrzegła wilczka spokojnie, zanim zechciałby dotknąć liści zUej rośliny.

Niko

- Jest gorący, czy ma parzydełka?
Spytał kładąc łebek na fryzurze Lei i wodząc wzrokiem po ogromnej roślinie. Prawdopodobnie kodował w umyśle, iż tej rośliny nie można dotykać. Oby pech nigdy nie kazał mu tego robić... Ale... Szczęścia się nie zdobywa od tak, więc prawdopodobnie wiele przykrych sytuacji jeszcze spotka tego wilczka.

Lea

- Raczej chodzi tu o soki, które zawiera roślina, niż o temperaturę. - powiedziała z uśmiechem Lea. - Więc jeżeli nie chcesz mieć potem poparzeń, to nie powinieneś takiej rośliny dotykać, dobrze? - przestrzegła go raz jeszcze, chcąc aby młodzianowi jak najlepiej wbiło się owe ostrzeżenie do głowy.

Niko

- Tak... Melduję posłusznie pani... Emm... No... Pani Lekarz, iż zapamiętam.
Oświadczył z dumą. Ha, nie znał imienia Lei... A, że dotychczas nie wydawało mu się ono potrzebne, nie upomniał się o nie. Ale nagle zdał sobie sprawę, iż sam także się nie przedstawił.
- A tak w ogóle, jestem Niko. Albo nikt, jak pani woli.
Rzekł w pewnym momencie.

Lea

- Miło mi, Niko. Ja jestem Lea. I nie musisz mówić do mnie 'pani'. - przedstawiła się również. - Wiem, że jestem stara, ale nie za bardzo lubię o tym myśleć. - dodała z uśmiechem poprawiając sobie szczeniaka na grzbiecie, gdyż poczuła, że chyba zaczął się zsuwać.

Niko

- Nie jest pa... Znaczy się nie jesteś stara Leo, po prostu kultura wymaga bym odzywał się do Ciebie w taki sposób.
Odpowiedział święcie przekonany iż jest kulturalny i w ogóle taki super. No ale czyż nie był super? Kto śmieje go nie lubić idzie a stos! Ale to już!

Lea

No ba. Lei od razu spodobał się młodzian. Może dlatego, że przypominał ją samą? Ta, pewnie dla tego.
- Dziękuję ci, młody. - powiedziała z uśmiechem. Ale i tak czuła się stara. To jest... Doświadczona przez życie. - Więc czego teraz chciałbyś się dowiedzieć? - spytała.

Niko

// Lea spytał. x3

- Niema za co!
Odkrzyknął wesoło, przytulając Leę. Wspominałem, że Niko rozdaje darmowe przytulaski? Zaraz też padło pytanie, na temat czego jeszcze chciałby się dowiedzieć.
- A tak właściwie to co pa... Robisz, Leo?
Spytał, próbując znów nie wymówić słowa 'pani'.

Lea

Lea uśmiechnęła się, kiedy Niko ją przytulił.
- Co robię? Głównie przesiaduję w Lecznicy i czekam aż pojawi się ktoś, komu mogę pomóc... Potem mu pomagam i znowu czekam... Ale właściwie to nawet fajne zajęcie, wbrew pozorom. - powiedziała.

Niko

- A-h-a. Aha.
Miauknął szczęśliwy, ponieważ nie umiem tego inaczej określić. Zaraz też następne, nurtujące głowę szczenięcia pytanie, przeleciało przez umysł młodego. Musiał je więc zadać.
- A nie nudzisz się? Masz dużo pacjentów? Kto Cię nauczył leczyć innych?
Wypytywał, wlepiając swe oczyska w ucho Lei. Ha.

Lea

- Owszem, bywa dość nudno... Zwłaszcza że niewiele osób jest w Lecznicy poza mną. No, a jeżeli jakieś są to rzadko kiedy rozmowne. - powiedziała Lea, gotowa dzielnie odpowiedzieć na wszystkie pytania młodego. - Pacjenci... Powiem ci, że zależy kiedy. Czasem jest całkiem pusto, a czasami jest taki tłok, że nie wyrabiam. No, a leczyć uczyła mnie moja matka. - zakończyła dumnie.

Niko

- F-a-j-n-i-e. Fajnie.
Odpowiedział, zaglądając Lei do ucha. Zupełnie bezcelowo. Zaraz też dodał.
- Moja matka była głupia. Zostawiła mnie na pastwę losu.
To mówiąc prychnął z niesmakiem i zostawił ucho Lei takim, jakim było. Czyli bez żadnych dodatkowych niespodzianek.

Lea

- Heh... No moja właściwie też mnie zostawiła. Jak byłam mniej więcej w twoim wieku. Ale potem poznałam parę wilków, którzy się mną zajęli, bo byłam raczej ciamajdowatym szczeniakiem. - powiedziała Lea i uśmiechnęła się lekko. Jej ucho nie wzbudziło chyba większego zainteresowania Niko. No wiecie co? Przecież jest zielone!

Niko

- Muszę ich poznać! Muszą mnie przygarnąć!
Oświadczył bojowo, prężąc pierś... No ale przy okazji musiał też zlecieć z Lei. Łup, i walnąwszy o ziemię, wstał by zataczać koła niczym pijak. Trochę mu się w głowie zakręciło, no cóż.
- Gdzie ich znajdę?
Spytał rozglądając się na wszystkie strony.

Lea

Wilczyca wbrew własnej woli roześmiała się przyjaźnie.
- Oj, nie wiem czy będą chcieli jeszcze kogoś przygarniać. - powiedziała wesoło. - Zresztą... Mają teraz swoje własne rodziny, w pięćdziesięciu procentach przynajmniej. - dodała uspakajając się nieco.

Niko

- Nie bardzo rozumiem... I muszą chcieć! Powiem, że jestem Leą! Albo zaginionym bratem Lei!
Oświadczył chodząc wkoło i dumając, jak mógłby przekonać do siebie przyszywanych rodziców Lei. Niech się ona o to nie martwi... Niko jest zdolny do wszystkiego jeśli naprawdę czegoś chce.
- Gdzie oni są?
Ponowił pytanie, tym razem robiąc tajemny chwyt ninja - wlepił swe ogromniaste, zielone oczy w Leę z niewinnym wyrazem pyszczka. Musi mu powiedzieć. Musi.

Lea

- Hmm... Szczerze mówiąc to nie wiem. - powiedziała Lea zgodnie z prawdą. Pomijając fakt, iż Raven i Miku nie byli już razem, to jeszcze gdzieś się rozproszyli po krainie i teraz nawet ona nie wiedziała, gdzie można by ich znaleźć. - Ale nie martw się, młody. Na pewno znajdziesz kogoś innego, kto pomoże ci się odnaleźć w tej krainie. - powiedziała klepiąc młodziana po głowie.

Niko

- Tylko tak mówisz. Odnajdę ich - Odparł, ustalając sobie nowy cel w życiu. - Zobaczysz. - To mówiąc zakodował sobie co ma powiedzieć, jakby ich spotkał... Chociaż... On nawet nie wie jak się nazywają czy jak wyglądają... Ale zapewne Lea nie będzie skora tego wyjawić. Tak więc, młodzian przyrzekł sobie, że będzie pytał w krainie o 'rodziców słynnej lekarki pani Lei'. To się musiało udać! Ale powracając do rzeczywistości... - A pokażesz mi jeszcze jakieś rośliny, czy zioła? - spytał, kiwając głową na boki.

Arakael

Przyszedł, zadowolony, rozejrzał się dookoła.
Podobało mu się tutaj, pamiętał dobrze to miejsce. Przeszedł jeszcze kawałek i usiadł na trawie, rozglądając się dookoła.

Moun'n

Moun'n stąpając ostrożnie i lekko pojawił się tutaj, na polanie spotkań. dy się zatrzymał, otworzył załzawione delikatnie powieki.
~ Dużo osób...
Czemu w takich miejscach musi przebywać dużo wilków? To jest niewyjaśnione. To miejsce pewnie jest dla wszystkich bardzo ważne...
Młodzian usiadł z dala od innych pod samotnym drzewem nam odludziu.
Przyjemność...
Moun'n uczuł lekką przyjemność w leżeniu tu samotnie. Niskie drzewko dawało mu cień i chłód. Z rozkoszą, choć bez uśmiechu, oddawał się łaskoczącym go liściom.
Przymknął ślepia. Nie było nic lepszego od siedzenia tutaj. Tam - gwar, tu - cisza i spokój. Ułożył łeb na przednich łapach i przyległ do szerokiego pnia.