Polana Spotkań

Niko

- To świetny pomysł, tak zgadzam się, wee.
Wydusił jednym tchem podskakując nieopodal. Tym razem się jednakże nie przewrócił. Na szczęście dla niego i jego białego futra. Pogwizdując coś pod nosem i machając ogonem niczym szaleniec, przystanął na chwilę i nakazał, poprosił czy co tam...
- Prowadź.
To mówiąc wyszczerzył się bardziej, o ile to możliwe.

Lea

- No więc za mną, uczniu! - powiedziała Lea, szczęśliwa, że może komuś w końcu przekaże tradycję rodzinną. Nawet, jeżeli to nie będzie jej rodzina. Trudno, ważne że przekaże. A jak Leavi lub Leth będą się chcieli uczyć to im też dopomoże. Zaraz też wadera podniosła zad z ziemi, o ile siedziała i ruszyła lekkim krokiem w stronę Lecznicy. Powoli, żeby swego ucznia nie zgubić.

zt.
Lea tam już jest, więc po prostu napisz. :3

Niko

Niko skocznym krokiem powędrował za Leą do Lecznicy. Będzie tym lekarzem choćby to miało być ostatnią rzeczą w jego życiu! Tak, będzie dzielnie dążył do spełnienia swego marzenia. A kto wie, może gdyby nie spotkał Lei a jakiegoś wojownika, właśnie tamtą drogę by obrał?

z.t.

Moun'n

Moun'n spojrzał znów na Maxime. Nie ruszała się. Poczuł się trochę wściekły, jednak nie na nią. Poczuł się dziwacznie, miał chęć do walki. Z kimkolwiek, kto się przybłąka. Strzelił gdzieś dalej i usiadł, wyczekując odpowiedniej okazji by walczyć.

[Brak weny]

Warai

Warai, wybierając się na zebranie zabłąkał się w to miejsce. Wiedział, że się maksymalnie spóźnił, lecz chciał odwiedzić Polanę spotkać. Kroczył więc powoli, lekko stawiając łapy i wlepiając oczy w wysoki krater wulkanu. Już niedaleko. Uśmiechnął się więc i rzysieszył kroku, nie chcąc się zbyt opóźnić. Jeszcze ominie go najważniejsze, a to dopiero będzie okropność. Z szybkiego chodu przeszedł w bieg.

Moun'n

Moun'n uśmiechnął się, o dziwo, złośliwie i rzucił się za czarnym wilkiem o ślepiach lśniących błękitem. Lecz o co te szczegóły? Rzucił się po prostu za wilkiem pędzącym w niewiadomą stronę. Wolno go nie dopadł. Skoczył więc i znalazł się na jego grzbiecie, wgryzając się w kark. Nie czuł jeszcze smaku krwi, toteż warczał gniewnie, nie zwracając uwagi na to, czyjej watahy jest on członkiem.

Warai

Wilk nie wydał z siebie żadnego ogłosu. Jednak czując szczęki zagłębiające się w jego delikatnym karku przewrócił się. Starał strzepnąć z siebie członka, jak wyczuł, Watahy Nocy.
- Pekło i szatani! - Krzyknął Warai, tracąc wszelkie siły. Po chwili przestał na chwilę i obrócił łeb na bok, gryząc wilka dotkliwie w łapę.

Moun'n

Ten jednak nie odezwał się ani słowem. Czując jednak kły na swojej łapie puścił wilka i złapał za kręgosłu na szyi. Czując, że tu nie dobierze się do krwi zszedł na chwilę z obcego. Wpatrywał się w niego gniewnie, tylko wyczekując aż ten znów zacznie uciekać. Teraz wolał odpocząć, by nabrać sił przed kolejnym morderczym biegiem za wilkiem. Czuł, że wrze w nim krew. Tak, chciał prawdziwej walki, któa pozwoli mu zabić.

Warai

Warai o tym krótkim cierpieniu czuł się bezsilny, a mimo tego porwał się do biegu. Łapy się pod nim uginały, patrzył co chwila w tył, pilnując, czy wilk go nie goni. Ostatnim dla niego ratinkiem jest tylko litość besti, nie wilka, który go napadł. Czuł to. Łapy go rozbolały, jednak groźba, która nad nim zawisła ponaglała do dalszego biegu.

Moun'n

Moun'n poczekał, aż wilk się oddali trochę. W odpowiednim momencie skoczył za nim, już wypoczęty. Wyszczerzył kły w szyderczym uśmiechu i w końcu dopadł obcego. Złapał go za gardło, zaczął dusić. Machał przy tym ogonem, pełen zadowolenia. Jeśli obcy wilk zacznie słabnąć, ten go puści. Jego piwne ślepia utkwiły w lodowatych oczach Waraiego.

Warai

Warai, naturalnie, zaczął się dusić. Nie czując gruntu pod łapami szybko został obezwładniony. Zaczął się dławić własnym oddechem. Miał ochotę coś powiedzieć obcemu, a jednak nie mógł. Spóźnił się z tą decyzją. W końcu długo język wyszedł mu na wierzch, ślepia zaszły bielą. Warai czuł się tak, jakby zaraz miał umrzeć.

Moun'n

Mou wiedział, że lada chwila wilk umrze. Uśmiechnął się szyderczo i opuścił go na ziemię, dając odetchnąć. Spojrzał na niego z pogardą.
- Odejdź, tchurzu, ty obelżysto! Spadaj gdzie pieprz rośnie! - Warknął i na pożegnanie dał mu liścia w policzek.
Pozostał odcisk. Z tego wilk się ucieszył i tylko czekał, aż basior stchórzy.

Warai

Samiec nie wiedział, czemu obcy nazwał go obelżystą. Nie śmiał jednak uciekać, wiedział, że Moun'n wziąłby go za tchórza. Toteż stanął chwiejnie na czterech łapach, jeszcze z trudem łapiąc oddech. - Sam się zbadaj... - Wymamrotał z trudem. W końcu złapał się lekko za szyję. Była cała. Ani jednej złamanej kości. Toteż spojrzał w niebo, jakby błagając Boga i łaskę.

Moun'n

Moun'n zmarszczył gniewnie, a i jednak szyderczy uśmiech nie znikał z jego kufy. Spojrzał z triumfem na basiora zaczął go okrążać przyjaznym kołem, aż w końcu skoczył i przygniótł go do ziemi. Wpił kły pomiędzy uszy samca, no, może trochę niżej. Wiedział, że to delikatne miejsce. Niedłuo potem oczuł krople krwi niczym łzy, kryształowe łzy, które jednak były szkarłatną posoką. Po chwili zaczął ostrymi pazurami przeciągać po delikatnej skórze samca i ciąć kłami na oślep.

Warai

Już po chwili wilk miał wiele ran, broczył zewsząd krwią, bo, rzeczywiście, miał nader delikatną skórę którą mógł poranić, chociaż lekko, tępy pazur. Więc warknął głośno, czując ból. Po jakiejś chwili obeszła go trwoga. - Proszę, ulituj się! - Krzyknął do wilka, szarpiąc się na wszystkie strony.
[Brak weny]

Moun'n

Moun'n roześmiał się, słysząc słowa wilka. Litość! Dobrze sobie! Jednak go puścił.
- Obiecaj, że nikomu nie powiesz! Inaczej marny Twój los! - Krzyknął mu prosto do ucha.
Po chwili machnął go pazurami po łbie, rozcinając jego zacny, czarny nos. Wpatrywał się z żywą sympatią i złośliwym zadowoleniem w swe dzieło. Cały pokiereszowany wilk, nawet na brzuchu! Zrobi z siebie śmiecia, udając się w jakąkolwiek podróż.

Warai

Warai czując, że żywy ciężar opuścił jego ciało usiadł, by zebrać w sobie siły. Oddychając ciężko, a raczej charcząc z wyczerpania wpatrywał się w Moun'na, któego imienia oczywiście nie znał. - Obiecuję... - Szepnął z jakiejś odległości do wilka. Wiedział, że ten usłyszy. Nawet w połowie głuchy wilk usłyszałby ten szept.

Moun'n

Charczenie wyczerpanego basiora doszczętnie rozweseliło duszę Moun'na, więc zaśmiał się głośno. Obszedł go dookoła i szybko rzucił się na jego bok. Rozdarł go, więc krew broczyła nie najlżej.
- Idź! Nie idź tylko w tamtą stronę - Wtem wskazał łapą w tamtym kierunku, dzie znajdowała się Noc. - Ani w tamtym - I wskazał na teren najbliższy jego watasze.
Ogon Mou'ego wyprostował się w poziomie, przez co przybysz nie miał wyboru.

Warai

War posiedział jeszcze chwilę, by zebrać w sobie więcej sił. Po chwili poszedł w stronę gór, zręcznie zakręcając i szybko mknąc w stronę Watahy Nocy. To był jedyny ratunek dla niego. Łapy miał całe, toteż nie musiał uważać na Moun'na, który pewnie i tak by był od niego szybszy. - Obiecanki - cacanki! - Krzyknął z niewysokiego pagórka i umknął.

z.t.

Moun'n

Moun'n zaklął na samca pod nosem i ruszył wolno jego tropem. Wiedział, że i tak by go nie dogonił, mimo jego ran i pewnie nie najlepszej ilości sił. Westchnął, nie wiedząc co mu tym grozi. Oddychając powoli kroczył za zapachem wilka niczym podróżnik w nocy za błyskiem latarni, targany jego ciepłem i lekkimi odmuchami wiatru.

z.t.