Śnieżna dolina...

Kaji Meyit

- Mnie aż tyle czasu to nie zajęło. Jak wspomniała już wcześniej, przybyłam tu jako szczenię - odparła, obserwując z rozbawionym uśmiechem, jak następna gałąź załamuje się pod basiorem.
- Chyba masz pecha do tego typu miejsc. - Zaśmiała się, wstając jednak i podchodząc do niego energicznym krokiem. Jak poprzednio, nachyliła się nad nim, lecz tym razem szturchnęła go dodatkowo nosem w łopatkę.
- Nic Ci nie jest? - zapytała, po czym chwyciła go za futro na karku i podniosła do siadu.

Nefär

Nefär potrząsnął głową na nie. Nic mu nie było. Może to ten jego ciężar sprawiał, że wszystko się zanim łamało? Nefär otrząsnął się i wstał.
- Nie raczej nic mi się nie stało.
Dodał już z uśmiechem. Nie umiał być nieszczęśliwy. Rzadko kiedy zresztą był.

Kaji Meyit

W odpowiedzi uśmiechnęła się szerzej, nie opierając się i nie powstrzymując przed poczochrania jego brązowej grzywy.
- Masz fajne futro - powiedziała radośnie, zafascynowana tak nietypowym dla niej kolorem umaszczenia. - Rzadko takie spotykam - dodała w ramach wyjaśnienia swojego dziwnego, entuzjastycznego - jak zawsze - zachowania.

Nefär

- Dziękuję. Lecz nie sądzę by moje futro było jakieś wyjątkowe.
Uśmiechnął się. W sumie to on także nie widział jeszcze żadnego brązowego wilka oprócz jego samego. Jego rodzice byli czarni a on brązowy. Jakie to tajemnicze.
- Czy mogłabyś przestać głaskać mnie jak szczeniaka?
Spytał z radością i sam także poczochrał grzywę Kaji.

Kaji Meyit

- Każdy jest wyjątkowy, ale niektórzy bardziej niż inni - odparła oburzonym tonem, przymrużając zabawnie ślepia.
Prychnęła radośnie pod nosem, kiedy to jej grzywka została napadnięta przez łapę basiora. Zaśmiała się głośno, dźwięcznie - odgłos ten brzmiał pięknie echem, obijając się od śnieżnych zasp.
- Fajny jesteś - rzekła prosto z mostu, nie mając w zwyczaju owijania w bawełnę. Wolała rzucić to, co miała namyśli i nie kręcić się i wiercić, wykręcać i wymijać odpowiedź. Chcesz coś powiedzieć? Mów!

Nefär

- Wiem. Ty także jesteś fajna!
To mówiąc chwyciw waderę za ogon i wrzucił w wielką, śniegową zaspę. Kaji była cała biała i zakopana po uszy w śniegu.

Dante de Cossa

Schatt przyszedł powoli w to miejsce. Był tu pierwszy raz. Jednak były tu wilki, lecz zupełnie mu obce.
- Dzień dobry - powiedział grzecznie i usiadł. Było trochę chłodno, a wokół tylko śnieg... Wilki wydawały mu się przyjazne mimo, że były dorosłe.

Kaji Meyit

Zaśmiała się, plując i prychając białym śniegiem oraz wirującymi płatkami.
- Osz ty! - Wyrwała się, wyskoczyła wręcz z jasnej zaspy i pchnęła basiora prosto w tę największą, w której mógł bez problemu cały się zmieścić. Zarechotała ubawiona, odskakując w tył, ażeby ponownie nie zostać miotniętą w to białe zimno. Jej rubinowe, jarzące się radością ślepia zwróciły się ku nowo przybyłemu młodemu wilkowi, którego zaraz obdarzyła szerokim uśmiechem.
- Ależ dzień dobry!

Nefär

Basior otrzepał się z warstwy śniegu i z potężnym kichnięciem spojrzał na przybyłe tu szczenię z uśmiechem.
- Dobry, dobry. Jestem Nefär.
Rzekł i rzucił w Kaji śnieżką.
- A masz!
Krzyknął i uciekł na stary dąb.

Kaji Meyit

Zaśmiała się jeszcze raz, tym razem dźwięcznie niby słownik. Stuliła szare, spiczaste uszka, wskakując na najbliższy, wystający z ziemi głaz pokryty białą warstwą. Pomachała wpierw do szczenięcia, potem stanęła na tylnych łapach i również pozdrowiła gestem Nefara.
- Chcesz znowu spaść? Głazy bezpieczniejsze! - krzyknęła, chwiejąc się i wtem... łapa pośliznęła się na śliskiej nawierzchni i wilczyca runęła w dół. Przeturlała się po wzgórku i znieruchomiała w małej kępce śniegu. Kopczyk począł się poruszać, gdy Kaji chichotała szaleńczo z samej siebie.

Dante de Cossa

- Ja jestem Schatt - powiedział grzecznie i patrzył na wilki, które najwyraźniej znalazły sobie świetną zabawę. Sam chętnie by się pobawił, ale nie miał z kim. Może jednak ktoś przyjdzie? Sam w to wątpił.

Nefär

Nefär zszedł z dębu i podszedł do Kaji. Na szczęście to niebył płacz a śmiech szalonej wadery. Nefär uśmiechnął się sam do siebie i ukradkiem ulepił śnieżkę. Wziął ją do pyska i zupełnie niespodziewanie rzucił w Schatta.
- Przyłączysz się?
Spytał z szalonym uśmiechem.

KokuRai

Koku przyszła spokojnie nie rozglądając się. Usiadła na kupce śniegu i zaczęła coś na nim rysować, a przy tym jej puszysty ogon był zakopany w śniegu. Koku wreszcie się rozejrzała, zauważają Schatta. - Hejka - powiedziała, jednak nie radośnie, le też nie smutno. Wadera szybko zmazała swój rysunek.

Dante de Cossa

- Dobra - powiedział z uśmiechem i zaczął robić kulkę. - Cześć Koku - rzekł do koleżanki. Po chwili śnieżka była już gotowa i rzucił nią w Nefära (czyt. Umlautowego). Musiał się odegrać. Przynajmniej tu mógł się pobawić.

KokuRai

- Jak zdrówko? - zapytała spokojnie patrząc na niego. Koku leżała dalej na śniegu rysując. - Zimno tu - powiedziała śmiejąc się radośnie. Nawet nie wiedziała z czego się śmieje. Wadera najwyraźniej zaczynała się posuwać na skraj szaleństwa.

Nefär

Nefär spojrzał na nowo przybyłą. Chyba nazywała się Koku czyż nie tak mówił jej Schatt? Ale Nefär nie należał do osób które podsłuchiwały. Udał więc, że nic niesłyszał i z uśmiechem podszedł do osóbki.
- Witaj jestem Nefär a ty?
Ton głosu basiora miał w sobie nutkę zachęcającą do zabawy. Gdy się przedstawiał można było też uznać, że pyta waderę czy także się z nimi pobawi. Nefär był taki niedojrzały umysłowo...

Dante de Cossa

- Chyba dobrze, a u Ciebie? - Spytał grzecznie. W końcu Koku była pierwszą osobą w jego wieku, którą poznał. Jeszcze ją pamiętał jako młodą wilczycę szukającą matki. Czy on już wtedy poznał Nikitę? Nie pamiętał. To było tak dawno.

KokuRai

Koku przestała się śmiać i spojrzała na wilka, a przy tym zamrugała dwa razy. - Nazywam się KokuRai, ale mów mi Koku - powiedziała spokojnie. - W co się bawicie? - zapytała patrząc na wilka. - Dobrze - rzekła do Schatta.

Dante de Cossa

- Rzucamy w siebie śnieżkami, przynajmniej tak to rozumiem. - Powiedział Schatt i zaczął lepić nową kulkę. W kogo tym razem rzucić... Nefär już raz dostał, więc teraz Koku lub ta starsza. Nie znał jej imienia, ale musiała być dorosła.

Nefär

Nefär otrzepał się ze śniegu i podszedł do Schatta po czym wskazał na Kaji.
- Rzuć w nią. Nazywa się Kaji i chyba przyda jej się chwila ochłodzenia.
Szepnął i zachichotał. Sam zaczął lepić bałwana w kształcie... wyjącego wilka. Szło mu bardzo dobrze i wkrótce wszystkie szczegóły zostały wiernie odtworzone. Śnieżny wilk był gotowy w mniej niż 10 minut. Trzeba było przyznać, że Nefär miał do tego talent.