Śnieżna dolina...

Dante de Cossa

Schatt wziął kulkę i rzucił we wskazaną mu Kaji. Przynajmniej nie on musiał podjąć decyzję. Kulka doleciała do celu. Schatt się uśmiechnął. Im więcej osób się bawi, tym jest weselej. A teraz było bardzo wesoło.

KokuRai

Koku zrobiła śnieżkę i rzuciła w Schtta. - Ale wyglądasz - powiedziała. Koku nie chciała rzucać w tamtą wilczycę, ponieważ jej nie znała. - Kto teraz? - zapytała wesoło spoglądając na Dorosłą wilczycę.

Nefär

Nefär roześmiał się. Może teraz Kaji przestanie się tak śmiać? W końcu to jego działka. Basior spojrzał na swoje dzieło. Było cudowne i miało ponad metr. Niby niewiele ale którego wilka a raczej wilczycę przedstawiała figura wiedział tylko sam Nefär. Nie była to Kaji ani żadna z obecnych. Wyrzeźbił Folk. Nefär zaczął w ciszy wpatrywać się w figurę. "Gdyby mogła to zobaczyć..." pomyślał. Po czym wstał i obok wyrzeźbił siebie. Otrzepał się z łupinek śniegu które na niego opadły i krzyknął.
- Kogo mam wyrzeźbić!? Jedynie 5 minut czekania!
Zaczął krzyczeć merdając ogonem. Sądził, że rzeźbienie w śniegu to jego mocny punkt.

Dante de Cossa

- Mnie, mnie! - Krzyknął Schatt z radością i szybko zrobił śnieżkę, którą rzucił w Umlautowego. W końcu będzie gdzie rzucać, już się śmiał na myśl, jak obrzuci swoją postać. Choć raczej: jak Koku obrzuci jego postać.

Nefär

Nefär nie zwracając uwagi na śnieżki usiadł i zaczął odtwarzać śnieżnego Schatta. Kilika minut i śniegowy Schatt siedział pod drzewem z kupką śniugu na łepku. Czemu? Nefär podszedł do Schatta i wysmarował mu pysk śnieżką. Teraz wyglądał identycznie jak jego posąg.
- I jak? Podoba się?
Spytał z uśmiechem zadowolony ze swojej pracy.

KokuRai

Koku zaczęła się śmiać i rzuciła śnieżką w śnieżnego Schatta. - Ale fajnie - powiedziała wesoło. Stała patrząc na śnieżnego samca. - Teraz mnie wyrzeźb - powiedziała do wilka wesoło. Koku podobało się to bardzo, a na myśl że będzie mogła siebie staranować...

Nefär

Nefär uśmiechnął się i obok śnieżnego Schatta wyrzeźbił sniegową Koku. Ona siedziała i śmiała się z śnieżką gotową do rzutu. Jego rzeźby były naprawdę realistyczne.
- I co?
Rzekł z uśmiechem przyglądając się figurom.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się i staranowała swoja rzeźbę . - Dzięki była ona naprawdę piękna. Masz talent - powiedziała. Koku była przysypana śniegiem. - Oj ja już muszę uciekać - rzekła i wybiegła bardzo szybko, ale na śniegu został jej rysunek, gdzie był dwa wilki.

zt.

Kaji Meyit

Kaji jak dotąd kiwała się i rechotała niczym wariatka, lecz gdy została trafiona kulką od młodego wilka, kipnęła na plecy i rozpłaszczyła się na śniegu jak placek. Zamachała łapami szczęśliwa i radosna, przegapiając w ten sposób robienie rzeź przez Nefara.
- Heeeej! Zróbmy zamek ze śniegu! - zawołała, podrywając się na łapy i skacząc do obu basiorów. Poczochrała ich i wskoczyła w zaspę, już wyrywając stamtąd materiał do budowy.

Katsume

Missy przydreptała tu raźnym krokiem. Wszędzie śnieg! Cudowny, biały śnieg! Mssy usiadła przyglądając się wilkom. Nagle zaśmiała się głupawo i rzuciła w zebranych śnieżkami.
- Hejcia! Jestem Missy a wy?
Spytała machając ogonem.

Kaji Meyit

Wychyliła łeb zza zaspy, nie zwracając uwagę na białą czapeczkę śniegową między uszami. Pomachała wesoło nowo przybyłej, uśmiechając się do niej całą paszczą.
- Hej! Jestem Kaji, Kaji Meyit! - zawołała raźnie, z czystym szczęściem w głosie. - Chcesz mi pomóc w budowie zamku? - zapytała, wyłażąc na powierzchnię i uklepując pierwszy mur budowli.

Katsume

Missy po chwili namysłu powiedziała.
- Tak. Z wielką chęcią!
To mówiąc zaczęła biegać wkoło i dopowiedziała.
- A będę mogła do niego wejść?
Spytała uśmiechając się chytrze. "Księżniczka Missy II" pomyślała i zachichotałła w duszy. Nie lubiła księżniczkowych dziewczynek (wilczyc).

Kaji Meyit

Odwzajemniła zaraz wyszczerz, klaskając łapami z zadowoleniem.
- Pewnie, że będziesz mogła! O! - wykrzyczała z entuzjazmem, po czym chwyciła szkarłatną wstęgę, wyciągnęła zza niej kawałek bladego materiału i dmuchnęła nim w kierunku szczenięcia mocno. Ten rozpadł się na niewielkie nitki wśród szeptów Kaji, aby następnie przylgnąć do futra Missy i przybrać postać wspaniałej, balowej sukni.
- Jesteś już gotowa, to musimy szybko uporać się z zamkiem dla Ciebie. O! I znajdziemy Ci księcia!

Nefär

Nefär oglądając to wszystko zaczął się nie opanowanie śmiać. A to dobre!
- Jak ona wygląda! Błahahah!
Wysapał przez śmiech wskazując na Missy. Wyglądała jak zbuntowany dzieciak w nie chcianej sukience. Nefär śmiał się i nie mógł przestać.

Katsume

Missy zaczęła biegać w kółko próbując pozbyć się dziewczęcej akcesorii. Książe? Biedna Missy! Nie wytrzyma tego!
- Pomooocy! Różowe jest błe!
Zaczęła krzyczeć gdy okazało się, że sukienka się do niej "przylepiła".

Dante de Cossa

Schatt otrzepał się w końcu ze śniegu.
- Cześć Missy, mam nadzieję, że nie pomyliłaś mnie ze śniegową figurką. - Rzekł z uśmiechem. Podbiegł do niej i próbował pomóc zdjąć "sukienkę". Niestety Missy krzyczała za głośno i przy takim hałasie trudno było coś zrobić.

Kaji Meyit

Zamrugała skonsternowana, po czym zaśmiała się histerycznie. Drgając i trzęsąc się od rechotu wytargała spod wstęgi delikatny, ciemny proszek, którym dmuchnęła na Missy. Jej balowa, różowa suknia przemieniła się grzecznie w ubranie, jakiego nie poskąpiłby żaden fan rocka.
- I jak teraz, Black Princess? - zapytała z wielkim wyszczerzem, machając energicznie puszystym ogonem.

Katsume

Missy spojrzała na swój nowy ubiór i wyszczerzyła się.
- Tak lepiej.
Powiedziała przyglądając się strojowi. To był jej styl. Styl dziwnego stworzonka, zwanego Missy.
- To jak. Robimy ten zamek czy nie?
Spytała łobuzersko.

Kaji Meyit

- Pewnie, że robimy! - krzyknęła ponownie z nowym zastrzykiem entuzjazmu, zabierając się za przekopanie sporego wzgórka śniegu, aby zrobić wejście do budowli. Tak się zagrzebała w białym puchu, iż widać było jedynie tylne części jej ciała, które i tak niedługo później zniknęły za resztą.

Dante de Cossa

Schatt zaczął sypać śnieg, żeby powiększyć trochę "budowlę". Musiał tylko uważać, żeby nie zasypać Kaji. Spojrzał na górkę. Taka mogła być, choć można jeszcze trochę ją powiększyć... I kopał dalej.