Wilcza łąka

Shire

Shire z ledwie widocznym uśmiechem na pysku podpalił koniec papierosa Nixenny. Sam wyjął kolejnego dla siebie i także zapalił. Powoli wypuścił dym z pyska i spojrzał na wilczycę z zaciekawieniem.

Mizu

- Szukałam Cię. - Odparła już łapiąc normalne tempo oddechu. Spojrzała na wilka z papierosem i na ciemnego basiora, którego nie znała. Pierwsza myśl? Akeli albo ma brata, bądź też 'miłego znajomego' (tak to się teraz nazywa xd.) - Dzień... dobry. - Powiedziała niepewnie do wilka i zwróciła się do Akeli. - Spójrz. - Zdjęła małego, szaro-srebrnego szczurka z grzywki. - To mała szczurka, znalazłam ją przez przypadek, no i nie wiem jak jej pomóc. - To było bardzo ważne, przynajmniej dla niej. Potem dopiero będzie o NIM.

Malaysia

Nix zaciągnęła się i także się uśmiechnęła. Uważała to za trochę osobliwy widok. Wilki które palą? Bez przesady kto by w to uwierzył. Nixenna wypuściła z pyska chmurkę dymu i spojrzała na nowo przybyłą, różową waderę. Kim ona była?

Akeli

-On jest ładny! Znaczy ona jest ładna... i widać, że jest jej zimno.. No to trzeba ją ogrzać.- odwróciła pysk w stronę Hayato. -Hayato, idź i poszukaj roślin rozgrzewających. Wiesz jakich prawda? One rosną cały rok, więc już.- powiedziała do niego. Hayato skinął głową i się rozpłynął. Akeli usiadła i wzięła od Mizu szczurka. Położyła ją na ogonie zakrywając ją jego końcówką , no i się zmieściła. Musiała ją jakoś ogrzać, dopóki Hayato znowu się nie pokaże. -Siadaj obok mnie i przykryj ją też swoim ogonem, połóż go na mój. Musimy ją ogrzać, a Hayato zaraz powinien wrócić z ziołami. - powiedziała i obserwowała Szczurka.

Mizu

Yy. To było dziwne gdy ciemny basior się rozpłynął w powietrzu. Z wrażenia Mizu otworzył się delikatnie pyszczek... - No... Dziękuję... - Powiedziała dopiero teraz na słowa opisujące wygląd malutkiej. - Mhm. - Kiwnęła głową i usiadła obok Akeli. Położyła na jej ogonie swój ogonek i przyglądała sie malutkiemu ciałku młodej szczurki. - Przepraszam Cie, ale... kto to jest? - Spytała i pyszczkiem wskazała na miejsce, w którym siedział ciemny basior. - Jeśli mogę wiedzieć. - Dodałą szybko.

zaraz wracam . obiad :3

Malaysia

Szczur!? Nixenna zmarszczyła brwi by dojrzeć stworzonko większe od myszy. Nix odwróciła się. No cóż, niektórzy lubią tych, co kradną im jedzenie. Nixenna gdyby była na miejscu różowej wadery, dobiła by szczura lecz to nie ona go znalazła dlatego Nix postanowiła dać sobie z tym spokój. Wadera na powrót się zaciągnęła. "Świat powariował..." pomyślała zupełnie niespodziewanie. Ale czemu? Sama tego nie wiedziała.

Akeli

-Hmm... Pamiętasz tego demona co w tobie siedział? Okazało się, że jest to duch, ma na imię Hayato. Dawniej był potężnym wojownikiem, nie żyje już około sześciuset lat. Teraz jest moim duchem stróżem i przyjacielem. Ty nie umiałaś nad nim zapanować, był dla ciebie zbyt potężny.- wyjaśniła. Nagle tuż obok niej pojawił się znowu Hayato, nie tylko z ziołami, od razu zrobił maść rozgrzewającą. Teraz trzeba tylko ją posmarować. Zdjęła z niej ogon, lecz tylko jej. Ogon Mizu leżał na szczurce delikatnie ją przykrywając. Akeli posmarowała ją maścią. -Już jest po wszystkim. Maść zaczęła działać.- powiedziała dumna z siebie. ~Cóż mówić, uratowaliśmy życie małemu szczurkowi.~ powiedział basior i schylił nieco pysk.

Mizu

Źrenice Mizu się poszerzyły. Czyli to właśnie ON?! Przybrał cielesną powłokę?! I Akeli tak głośno o tym mówi?! Hayato się pojawił, Mizu spojrzała na niego tylko na sekundkę, aby spuścić wzrok w dół. Dziwnie czuła się gdy ten był pod postacią wilka tuż obok niej. Ogon Różowej wciąż był na małym stworzonku, które przestawało się powoli trząść, wilczyca uśmeichnęła się zadowolona. - Dziękuję. - Szepnęła do... wszystkich. Kątem oka spojrzała na nieznajomą wilczycę z piórkami za uszami, aby wzrok ponownie zaczepić o małą szczurkę. Wcześniej zastanawiała się czy jej nie wypuścić, lecz chyba nie... ale jeszcze się zastanowi.

Akeli

Ona mówiła otwarcie ponieważ nikt inny nie słuchał, nie wiedzą o co chodzi i są zajęci tak więc na co ma szeptać? -Proszę bardzo, jak będziesz miała jakiś problem zgłoś się do mnie i do Hayato, chętnie pomożemy. Tak w ogóle... to co u ciebie?- powiedziała i przy okazji zadała pytanie. Jej oczy lekko zabłyszczały.

Mizu

- Mhm. - Mruknęła i owinęła małą delikatnie ogonem, żeby było jej cieplej. Jak takie maleństwo mogło znaleźć się pod śniegiem? - Co u mnie? Hmm... Kiepsko. - Odpowiedziała zgodnie z prawdą. - Widzisz... Ostatnio miewam... koszmary. Dziwne, nic nie mówiące, niby niewinne, a jednak czuję niepokój. - Odpowiedziała i albo patrzała na Akeli, albo na szczurka. Hayato omijała wzrokiem. - A u Ciebie? - Spytała z delikatnym uśmiechem.

Akeli

-U mnie? A nic, no nie licząc Hayato..- odpowiedziała. Teraz będzie inna sprawa.. dotycząca snów Mizu. -A... co Ci się śni w tych koszmarach? Opowiesz mi z jeden?- zapytała i owinęła łapy ogonem. Mizu.. zaczyna ją interesować, ona ma najwięcej do czynienia z duchami i zjawiskami paranormalnymi.

Mizu

- Mogę opowiedzieć... Ale to będzie ten ostatni. - Odpowiedziała i zastanowiła się nad słowami, których użyć miała teraz. - Byłam w ciemnym miejscu, otworzyłam oczy i zobaczyłam dookoła siebie lustra, dużo luster. Każde się z każdym łączyło. Nagle usłyszałam dźwięk. Przypominał on uderzenie łapą w szkło, albo szybę. - Co jakiś czas robiła przerwy. W jej głowie cały sen odtwarzał się na nowo. - Ach, no i zanim usłyszałam dźwięk patrzałam na siebie, ale ze strachem. Po uderzeniu na moim odbiciu pokazało się pęknięcie, które zaczęło przechodzić na resztę. Nagle wszystkie zaczęły rozlatywać się na malutkie kawałeczki i leciały w moją stronę, a ja... nie mogłam się ruszyć... - Koniec, to był koniec snu. Tak jej sie wydawało. - Siedem lat nieszczęścia razy wszystkie lustra. - 'Siedem lat nieszczęścia' wypowiedziała szeptem, resztę bezgłośnie.

Malaysia

Tajemnicze sny? Nixenna już niczego nie rozumiała. Wypuściła z pyska kilka kółek dymu i zaczęła obserwować dziwne wilczyce. Widać było, że bardzo się lubiły... Nix nie miała przyjaciół... od dziecka wszyscy jej nienawidzili. Wilczyca odsunęła od siebie te głupie myśli i zaczęła na powrót obserwować wilczyce.

Shire

Shire wypalił papierosa do końca i wyrzucił peta w śnieg. Zerknął na dwie wilczyce rozmawiające ze sobą i ponownie na Nixennę.
- Hmm... - może trzeba by pociągnąć jakąś rozmowę? Jednak nigdy z nikim nie rozmawiał za długo. - Co cię sprowadza do tej krainy? Długo tu mieszkasz?

Malaysia

Nix odwróciła się do Shire'a i także wyrzuciła ową resztkę papierosa by móc normalnie rozmawiać. Zadeptała niedopałek i odpowiedziała.
- Ja tu dorastałam więc sądzę iż dość długo, a jestem tu przez moje rodzeństwo. A ty?
Nixenna nienawidziła swojego rodzeństwa. Może i była najsłabsza z miotu ale to nie oznacza, że szybko o wszystkim zapominała. Ta wilczyca jest bardzo pamiętliwa

Shire

- Hmm... - zastanowił się Shire przez chwilę. - Ja tutaj... przyszedłem. - powiedział. Sam nie znał historii swojego życia sprzed tamtego dnia, gdy się po prostu obudził. A może nawet urodził. Tylko czy normalne wilki rodzą się dorosłe, same w lesie i ranne? Raczej nie. Shire machnął kilka razy ogonem i spróbował wyciągnąć ze swojego umysłu jakiekolwiek wspomnienia, ale jak zawsze trafiał na coś jakby barierę blokującą umysł przed nim samym. A w jego głowie znowu pojawił się ten okropny ból. Wilk syknął cicho, ale zaraz wrócił do siebie, a ból zniknął.

Malaysia

- Coś się stało?
Spytała Nixenna widząc jak wilk się krzywi. Ciekawe co mu mogło być? Może nie lubił wspomnień? Nie, tylko Nix może nie lubić wspomnień. Wilczyca obejrzała się raz jeszcze na wadery od snów, i znowu odwróciła się do Shire.

Shire

- Nie, nic mi nie jest. - rzekł Shire zrezygnowanym głosem. Ból już całkowicie zniknął. Kiedykolwiek chciał sobie coś przypomnieć tak to się kończyło. Trafiał na niewidzialną ścianę w swojej głowie, za którą kryły się wspomnienia z całego życia wilka. Może jego przeznaczeniem nie było znać swojej przeszłości? Shire nie chciał teraz więcej o tym myśleć.

Mizu

Mizu z cierpliwością wpatrywała się w Akeli. Może jej coś powie, może wyjaśni jej dziwne sny, może zna ich znaczenie... Tego nie wiedziała. Wzięła troszkę maści i posmarowała nią jeszcze raz szczurkę. Wzięła ją na łapki i położyła śpiącą wśród bujnej grzywki. Spojrzała w stronę dwójki rozmawiających wilków, po to aby ponownie zaczepić wzrok na Akeli, która... Chyba się zamyśliła. Machnęła leniwie ogonem, choć w środku na prawdę chciała znać reakcję wadery.

Malaysia

- Znasz już tu kogoś?
Spytała wilka. Ona sama znała niewiele osób... bardzo niewiele. Często zastanawiała się jak można funkcjonować bez przyjaciół... teraz już zrozumiała. Nie nadawała się już do watahy wiatru. Jedyne co jej zostało to być samotniczką.