Jagodowy las

Samuerian

Jael postawił zranioną łapę na ziemi. Zapiekło go niesamowicie! Spojrzał na ranę. Nie wyglądało to dobrze. Musiał szybko coś z tym zrobić. Ból wywiercał mu dziurę w głowie.
- Przepraszam was bardzo. - rzekł i zaczął kierować się w stronę drzew. - Idę do Lei. - Tak. Lea mu pomoże. Tylko musi ją znaleźć.

KokuRai

- Czekaj - krzyknęła Koku, ponieważ chciała iść z nim. Wadera nie chciała żeby coś mu się stało po drodze. - Idę z tobą jej szukać - powiedziała stanowczo i ruszyła. Z maski Koku został tylko biały proszek. Koku zaczęła iść z nim.

zt.

Viktoria

Czekajcie na mnie! - Krzyknęła Viki. Przewróciła teatralnie oczyma z uśmiechem na pysku. Była zadowolona, że nie było żadnej kłótni. Biegła ile sił w łapach. Po chwili zniknęła w cieniu rozłożystych gałęzi drzew.

zt.

Sasori

Zrobiło się zbyt tłoczno, by mógł wcielić w życie swój rodzaj rozrywki. Nie chciałby przecież żadnych świadków.. Jak powszechnie wiadomo - świadków też trzeba unicestwić.
-Może innym razem.. - mruknął, a w jego głosie było słychać fałsz i nutkę, raczej nie miłych, intencji.
-Bywaj.. - puścił do niej niecne oczko i po chwili zniknął gdzieś w tle.

Yumi

Rozejrzała się po znikających szczeniakach, starając się nie spuszczać wzroku z Sasoriego, który jak teraz słyszała... Musiał iść. Kiwnęła głową do już odchodzącego wilczura i niepewnie rozejrzała się dookoła siebie. - Jestem sama... - Szepnęła sama do siebie. Nie ma sensu tu siedzieć, w takim razie wstała u zniknęła pomiędzy drzewami.

zt.

Krillan

Od dłuższego czasu nie przebywał zbyt często w widocznych miejscach. Unikał tłumów i chował się przed wilczą populacją, by pozostawać sam ze sobą. Zanikał w dumaniu i rozmyślaniu o tym, jak użyć teraz dobytej wiedzy i siły.. Znudziło mu się już bycie 'grzecznym chłopcem', może właśnie nadszedł czas by się zmienić? Usiadł na płaskiej skale tuż pod starym, dużym drzewem i zawinął wąskim ogonem tylną łapę.

KokuRai

Koku przyszłą tutaj wesoła, a następnie usiała i rozejrzała się. Zauważyła jakiegoś samca, którego nigdy jeszcze nie widziała, jednak samica nie chciała się odzywać, ponieważ może ona palnąć jakąś głupotę. Poruszyła swoim długim puszystym ogonem, a następnie spojrzała z szaleńczym uśmiechem w niebo.

Akeli

Do jagodowego lasu przybyła drobna, brązowa wilczyca machając delikatnie ogonem. Usiadła obok jakiegoś krzaka patrząc wkoło. Sprawdzała czy zna kogoś z tego towarzystwa co się tu znajduje, oczywiście,że zna- Krillana, ale jednak postanowiła teraz nie zawracać sobie głowy tym. Czekała na swojego ducha stróża- Hayato. Chwilę później przybył i on. Zjawił się za nią machając ogonem na boki.

Krillan

Z początku chciał zniknąć, gdy tylko wyczuł czyjąś obecność. Jednak nuda spowijała to miejsce niemiłosiernie i trzeba było dać temu kres. Spojrzał kątem znużonego oka na przybyłą, po czym skierował ślepia w niebo - jak ona - chcąc sprawdzić czy rzeczywiście jest tam coś tak ciekawego, jak malowało się na jej pysku.

Hakann

Hakann biegł i nagle zaciekawiła go nie znana wilczyca. Zatrzymał się i podszedł do niej. - Cześć jestem Hakann. - odparł. Po tych słowach po patrzał się na waderę. Po chwili skierował wzrok na ziemie jakby się czegoś wstydził. Chociaż Hakann był dosyć silnym wilkiem nowe znajomości było mu trudno zawrzeć dlatego zawsze po swoich pierwszych słowach spuszczał pyszczek na ziemie.

KokuRai

Koku spojrzała na samca, który patrzył w niebo, a następnie się uśmiechnęła. Samica zamachała ogonem, a następnie przywitała się: - Cześć jestem KokuRai. - Wadera nie ruszała się z miejsca, lecz jej wzrok był skierowany za siebie na nowo przybyłych, a potem wrócił na stare miejsce czyli niebo.

Hakann

- Do jakiej watahy należysz ? - zapytał niepewnie. Wilk chciał utrzymać rozmowę, więc pytał o cokolwiek. Swoimi oczami zerkał na inne wilki tam zgromadzone. Pewna wilczyca ,która tam była zaciekawiła go również jak Koku. Postanowił ją zaczepić ale najpierw czekał co powie wadera ,z którą właśnie rozmawia.

Akeli

Spojrzała na białego wilka, czy tam szarego i mu się przyjrzała. Chwilę później spojrzała na Koku, tak jak się przedstawiła. -Ja jestem Akeli...- powiedziała i machnęła puszystym ogonem wachlując się nim. Hayato tylko się rozejrzał i westchnął. Czyżby coś mu było? Nie, to w końcu duch, ale jednak.. tez coś mógł czuć.

Hakann

Hakann siadł na ziemie koło drzewa i próbował rozmawiać jednocześnie z waderami.
- Cześć Akeli ja jestem Hakann. Z jakich jesteście Watah ? - zapytał. Nagle otworzył się i przestał się wstydzić. Swój wzrok skierowany miał na duchu wadery.

KokuRai

- Ja jestem KokuRai i należę do Nocy - powiedziała patrząc na samca. Nie znała go jeszcze tak samo jak tamtego. Koku nie chciała za bardzo się otwierać. - A ty do jakiej? - zapytała białego samca.

Akeli

-Hmmmm.... z Wiatru..- odpowiedziała i ziewnęła. Duch położył się obok niej i obserwował uważnie Hakanna, patrzył na niego wrogo. Wręcz piorunował go wzrokiem. Czujnej Akeli to nie uciekło, uśmiechnęła się. Tak... widać było, że nie chciał aby coś jej się stało. Wilczyca przejechała ogonem po karku Hayato i położyła się obok niego.

Krillan

Zrobiło się tu nad wyraz tłoczno.. Kri zmarszczył nos w geście niesmaku. Po chwili jednak rozejrzał się po obecnych. Nagle ślepia zaiskrzyły, a pysk od razu przybrał rozpromieniony wyraz. Zastrzygł uchem i utkwił wzrokiem w Akeli. Na razie bez słowa.

Akeli

-Wybaczcie, muszę się przywitać z kimś jeszcze..- powiedziała gdy zauważyła, że Krillan na nią spojrzał. Podniosła się, otrzepała i podeszła do niego. Pocałowała go po przyjacielsku w bok pyska i usiadła przed nim. -Hejos!- powiedziała wesoło i się do niego uśmiechnęła.

Hakann

- Ja do Watahy Nocy. - odpowiedział. Wzrok z kierował na wilczyce po tym jak duszek po patrzał się na niego wrogo. Nadal siedział koło drzewa w cieniu. - Nienawidzę słońca. - odparł. - Również nie lubię lata... Wilk zaczął rozmyślać jak się dzieje ,że zmieniają się pory roku. Dla basiora najlepiej gdyby zapadła wieczna wiosna, nie cierpiał ani zimy ani lata. Nagle zamyślał się tak o zjawiskach pogodowych ,że zapomniał o rzeczywistości i patrzał się na niebo. Przez chwile nie zwracał uwagi na wadery. Po jakimś czasie wrócił ''na ziemie''.

Krillan

Gdy tylko jej pysk tknął jego, ciarki przeszły mu po ciele. Zawsze gdy ona znajdowała się przy nim, ten nie wiedział co się z nim dzieje. Zwykle był opanowany i zdyscyplinowany, a przy niej począł wcielać się w szczeniaka, gotowego jednak walczyć o swoje.
-No witam. - mruknął nieco oszołomiony takim przywitaniem, mimo, że było ono tylko przyjacielskie.