Las śmierci

Vedette

Do opustoszałego miejsca weszła młoda wilczyca. Była trochę ranna- rana na szyi widocznie jej dokuczała. Samica rozejrzała się smutno wokół. Pustki, ciemność i jeszcze raz pustki. Usiadła niedaleko i czekała. Nie wie na co. W każdym razie źle jej było samej, lecz musiała się trochę odizolowoać by przemyśleć pewne sprawy, a to miejsce było idealne. Ved rozluźniła mięśnie i cicho westchnęła oddając się tej pięknej ciemności. Uciszyła orła, który dał jej brat do towarzystwa. Ptak posłusznie ucichł i zaczął czyścić swoje pióra. I nic nie mówił ani nie przeszkadzał. Odleciał na pobliską gałąź i zaczął się czyścić czy co tam miał w zwyczaju. Ved teraz mogła przemyśleć co ma zrobić...

Kristal · Gość

Przybiegła i spojrzała na wilczycę.
-Hej!Ty jesteś... Vedette?-spytała patrząc na nią.

Vedette

Spojrzała na wilczycę. Nie znała jej ani nigdy nie widziała.
- Tak. - powiedziała cicho i zerknęła na orła, który zaczął się przyglądać z zainteresowaniem.

Kristal · Gość

Przeszywała małą wzrokiem, okrążyła ją i usiadła
-Znasz swoich rodziców?-spytała Vedette.

Vedette

Spojrzała na nią jak na wilczycę z kosmosu.
- Kim jesteś? - zapytała i napięła mięśnie.

Kristal · Gość

Wstała obeszła małą do okoła (znowu :P) i spojrzała z niedowierzaniem
-Napewno jesteś Vedette!-warknęła, wpatrywala się w małą z zaskoczeniem i domieszką tajemnicy...

Vedette

Patrzyła na nią i trochę się wystraszyła. Orzeł gdzieś odleciał.
- Tak, jestem Vedette. A Ciebie nie znam. Czego chcesz ode mnie? - zapytała i wstała.
Warknęła na wilczycę i zmierzyła ją wzrokiem. Nie zna jej i jest jej obca ta wilczyca o dziwnym spojrzeniu.

Kristal · Gość

-Znasz chociaż imiona rodziców?-spytała przeszywając ją wzrokiem ,,Kris to szczeniak przestań się na nią tak gapić..." myślała ,,Nie nie mogę..."powiedziała w myślach ,,A jakby ktoś twoje dzieci tak obserwował..." toczyła spór ze sobą ,,Rozszarpałabym, ale to nie moje!" fuknęła w myślach i nadal obserwowała Vedette.

Vedette

- Kim jesteś? Ciągle zadajesz mi pytania a na moje nie odpowiadasz! - warknęła i cofnęła się.
Źle się czuła, kiedy się tak wpatrywała w nią obca wilczyca.

Kristal · Gość

-Odpowiedz!-fuknęła i spojrzała na nią wzrokiem pełnym wściekłaści-własnie przerwano jej kłótnie z samą sobą.Zaczęła zbliżać się do małej.

Vedette

Cofnęła się i wydała z siebie gniewny pomruk.
- Ty odpowiedz! Jakbyś się czuła będąc na moim miejscu?!- prawie krzyknęła.
- Nic Ci nie powiem. Ty zadajesz mi pytania a ja Tobie. Nie będziesz dla mnie arogancka! - warknęła i zatrzymała się po czym uniosła wysoko łeb patrząc w oczy wilczycy.

Kristal · Gość

-No świetnie!-fuknęła ,,Lune co mam robić?" spytała w myślach
-Jestm Kristal, moim życiem była tułaczka... spotakałam twojego ojca Lune... był kochany... był jak ojciec... ale zostawił mnie nie wiem czemu... jednak kedy ze mną rozmawiał powiedział, że... żebym Cię znalazła i opowiedziała... to czego on nie zdążył-powiedziała schyliła łeb, a z czubka jej nosa zpadła na ziemię łza.

Azazello

Behemot jak na komendę nie odezwał się nawet nie ruszył się z jego barku. Azazello przedarł się niewidocznie lasem. Behemot go prowadził. Ujrzał dwie wilczyce w jednej z nich rozpoznał swoją siostrę.Ułożył się cicho w krzakach tak że nikt nie mógł go ujrzeć. Dopóki Ved była bezpieczna nie miał zamiaru się ujawniać. Była tam, nie czuła eis najgorzej więc panował nad sobą ale każdy nerw, każdy mięsień miał napięty do granic możliwości.Gdyby ta wilczyca zagrażała w jakiś sposób Ved i on by to widział to pewnie.. pewnie bez wahania by zabił. Akurat ułożył się w gąszczu gdy usłyszał słowa wilczycy o ojcu Ved i serce zabiło mu mocniej. "Ved.." - powiedział niby błagalnie niby litościwie w myślach. Wszystko inne chwilowo straciło sens i ważność.

Vedette

Ved otworzyła szeroko pysk gdy usłyszała słowa wilczycy.
- Że co? Może mnie z kimś pomyliłaś... - zdenerwowała się. - Skąd wiesz, że nie chodzi o kogo innego...? - przełknęła ślinę i wsłuchiwała się w szybkie bicie swojego serca.
"Jak to jest możliwe?" - pomyślała.
- Lune? - jej oczy się zaszkliły. Lune oznacza księżyc, a Vedette gwiazda...
- Księżyc świeci tylko wtedy kiedy gwiazdy są na niebie - zacytowała swój znajomy i nieznajomy cytat pewnej osoby...

Kristal · Gość

-Nie pomyliłam!Jesteś Vedette Ciel?-spytała, po chwili coś jej się przypomniało-Co powiedziałaś?To o księżycu...

Vedette

Ved przełknęła głośno ślinę. Ta wilczyca jest...dziwna. Ale na pewno coś wie.
- Ciel? - wykrztusiła. Tak. Znała to nazwisko.
- Vedette Ciel...-wyszeptała. Gwiazda nieba...jej serce waliło jak szalone. Po minucie głośnej ciszy powiedziała do wilczycy.
- Księżyc świeci tylko wtedy kiedy gwiazdy są na niebie... Skąd ja to znam? - zapytała raczej siebie.

Kristal · Gość

-Nie wiem skąd znasz ale twój ojciec czasami tak mówił... mam ci przekazać, że... mam opowiedzieć ci... nie, nie tak.. zaraz!Już mam... twój ojciec chciał byś poznała historię jego i twojej matki...-powiedziała.

Vedette

Wilczyca nie mogła uwierzyć w to co słyszy. Jak to możliwe? Czy to w ogóle możliwe?
- Nie wiem po co Ci kazał. - w jej oczach pojawiła się nienawiść. - Zostawił mnie na własną łapę. Nauczył tylko podstawowych spraw i uciekł. Jego słowa, ostatnie które pamiętam, brzmiały mniej więcej tak: "Nie możesz już więcej ze mną żyć...". Mam ochotę na niego nawrzeszczeć. Jeżeli wiesz, gdzie on jest to powiedz mi. Muszę mu przypomnieć, że ma kogoś na świecie... - w jej wilczych oczach pojawiły się łzy.
Nie mogła zrozumieć jego decyzji. Nie mogła zrozumieć jaki był powód.

Kristal · Gość

-Nie mógł zostać z tobą... po śmierci twojej matki nie mógł żyć z tobą... to.. te wspomnienia... nie mógł... pozatym mnie też zostawł byłam wtedy mniej więcej w twoim wieku...-powiedziała i spuściła łeb-miałam wielu ,,ojców" i każdy mnie zaostawił...

Vedette

Ved otworzyła szeroko oczy.
- Czy...czy on...też jest t-twoim...? - nie mogła dalej nic powiedzieć. Za dużo emocji jest w jej małym serduszku.