Las Śniegu

Shade

- No to teraz popatrz. Atakujesz jego szyję, nasłabszy punkt. Tam jest taki mały. Przygniatasz go ciałem i wgryzasz się rozszarpując tętnice. - mruknęła cicho. - Ma tam bardzo słabą i cienką skórę. DAsz sobie radę. Młode nie biegają tak szybko. - powiedziała cicho.

Charlie

Dokładnie obserwowała karibu, słuchając babci. Po chwil już jej nie było. Wskoczyła na zwierzę. Jej pazury mocno wbiły się w jego ciało. Swoje kły zatopiła w jego szyi. Pod jej ciężarem, zwierzę upadło. Char, w okamgnieniu ścisnęła zębami jego gardło, przerywając tętnicę. Dobiła go jeszcze bardziej, skacząc po nim z szatańskim uśmiechem
- Babciu! I jak? - zapytała głośno

Shade

Shade zaśmiała się tylko. No świetnie jej poszło. Podeszła do wnuczki i spojrzała na zabite zwierzę. - Śwetny będzie z Ciebie wojownik. - powiedziała. Łapką poczochrała jej grzywkę.

Charlie

- Na prawdę tak myślisz? - zapytała patrząc w jej ślepia. Zeszła z zabitego karibu i zaczęła podziwiać swój wyczyn. Ciszyła się z tego co zrobiła. Chciała pochwalić się rodzicom, jednak dawno ich nie widziała.

Shade

- Świetnie... - uśmiechnęła się. - Naprawdę poszło Ci bardzo dobrze. - powiedziała zaupłnie powaznie. - Jedz teraz...

Charlie

Mała, zabrała się do jedzenia swojej zdobyczy
- A Ty nie jesz? Ostatnio też nic nie jadłaś - zauważyła Charlie. Obawiała się, że babcia ma jakieś problemy.

Shade

- Kochanie ja nie jestem głodna. - mruknęła uśmiechając się delikatnie. Nie jadła, bo nie czuła takiej potrzeby. Nic dziwnego więc że była wychudzona. Na szczęście puchata sierść zakrywała wszystko.

Charlie

- Każdy wilk musi jeść. Teraz jeszcze, gdy tyle dobrego mięsa leży przed nami, dziwne jest, że się nie skusisz na nie - odrzekła Char. Popatrzyła na ciało Shade, było wychudzone.

Shade

Shade niechętnie wzięłą trochę i zaczęła przeżuwać. - Ja naprawdę nie potrebuje wiele do szczęścia. - powiedziała z uśmiechem. - Dam sobie radę.

Charlie

Popatrzyła zdziwiona na Shade - Póki jesteś ze mną, musisz dużo jeść - powiedziała stanowczo, udając matczyny ton głosu. Martwiła się o babcię.

Shade

- Dobrze kochanie, ja sobie poradzę. Jem tyle ile potrzeba mi do życia. - powiedziała cicho i uśmiechnęła się ciepło do wnuczki.

Alayna

Przyszła powolnym krokiem, usiadła przy jakimś drzewie. Przymrużyła swe oczy wzdychając ciężko, tęskniła bardzo tęskniła za Donnem. Gdyby teraz wrócił, zapewne przez jakiś czas okazywała by złość na niego.

Shade

Shade spojrzała na nowobrzybyłą wilczycę. Miała dziwne wrażenie, że Charlie jest do niej podobna, moze to tylko złudzenie. Uśmiechnęła się do niej delikatnie.

Charlie

Usłyszała kroki. Odwróciła łeb w ich stronę.
- Mama? - zapytała patrząc na wilczycę. Uśmiechnęła się szeroko.

Alayna

Usłyszała głos swej córki, podeszła do niej. Uśmiechnęła się nikle - Witaj moja kochana - spojrzała na wilczyce za Charlie. Nie widziała jeszcze jej, lecz strasznie było czuć zapach od niej Donna.

Charlie

- Nie wiedziałam, że umiesz tak walczyć - powiedziała wspominając wydarzenia z areny
- Chciałabym być taka jak Ty - dodała dokładnie obserwując wilczycę.

Shade

- Mamo? A więc to jest wybranka serce mojego syna? - podeszła bliżej i uśmiechnęła się ciepło. - Miło mi poznać. Jestem Shade...

Alayna

W głębi siebie była uradowana, że usłyszała te oto słowa. Bała się, że córka zbyt się przerazi, gdy ujrzała prawdziwą swoja matkę. - Cieszę się, ale powiedz mi kto to jest? - zapytała wskazując na wilczyce.

Charlie

- Moja babcia. Mama Donna - przedstawiła Shade, najkrócej jak tylko umiała
- Nie mogę się doczekać, aż dorosnę - stwierdziła unosząc łeb do góry i wspominając widok walki.

Alayna

- Charlie, mogłabyś na chwile odejść, muszę porozmawiać z Shade. - mruknęła do córki, podeszła do wilczycy. Na jej pysku pojawił się nikły uśmieszek. Machnęła porywczo swym ogonem obserwując okolicę.