Las Tajemnicy

Riven

Przybiegł w końcu tutaj.Jest zmęczony i padnięty.
-Przepraszam,że tak długo-powiedział do Ved podchodząc bliżej.

Vedette

Wywróciła oczami.
- Widzę, żeś ledwo żywy. Ja pójdę znaleźć coś na ząb. - zaoferowała się i nie czekając na odpowiedź pobiegła w głąb lasu.
Błyskawicznie namierzyła dorosłego daniela z wieelkim porożem. Nie zwlekając rzuciła się do jego karku. Przez chwilę miała trudności w okiełznaniu zwierzęcia, lecz gdy zacisnęła kły mocniej na tętnicy- zwierzę padło martwe. Ved z uśmiechem na pysku zaczęła ciągnąć ciało w stronę kumpla. Zmęczyła się, gdyż daniel był okazałej wielkości i bardzo ciężki. Gdy wyłoniła się zza kurtyny drzew, puściła kark i łapała oddech.

Riven

-O jaka zdobycz!Należy się Ci medal-powiedział z nutką śmiechu.
-A tak naprawdę...to piękna zdobycz.Normalnie Cię podziwiam-dopowiedział z uśmiechem.

Vedette

Ponownie wywróciła oczami.
- Coś przesadzasz z podziwianiem. Następnym razem, ty coś upolujesz i zobaczymy. - powiedziała.
Złapała zdobycz i zaczęła ciągnąć zwierzynę w stronę kolegi. Ależ był ciężki! Starczy zapewne na miesiąc.

Riven

Westchnął i rzekł ciszej-zdaję na rangę wojownik i dopiero w tym się będę musiał wykazać.Położył się.

Vedette

- Życzę powodzenia. - powiedziała cicho i zaczęła jeść zdobycz.

Riven

-Dziękuje-podziękował i zamknął oczy-a tak...-zaczął.
-Zapomniałem zapytać czy podoba Ci się ten słoneczny kryształek-dokończył.
-Więc...podoba Ci się?-zapytał.

Vedette

Znowu prychnęła.
- Zadajesz głupie pytania. Oczywiście, że mi się podoba. - uśmiechnęła się i usłyszała nagle wilcze wycie.
Napęła gwałtownie mięśnie i zwróciła głowę w stronę nieba.
- Muszę iść. - powiedziała już innym głosem i bardzo stanowczo. - Smacznego. - powiedziała i zdenerwowana zaczęła biec do lasu roślinożerców.

Riven

Znów westchnął-do zobaczenia następnym razem-rzekł i wstał.
Rozciągnął się i on sam poszedł w swoją stronę nie wiadomo gdzie.
Biegł znikając z tego miejsca,aż całkiem je opuścił.

Jaina

{Puma obserwowała całą okolicę swymi bystrymi oczyma. Była strasznie głodna. Jednak nie dostrzegała żadnego dobrego celu na swój posiłek. Podeszła bliżej wilków, zachowując czujność i cichość. Jednak kiedy spostrzegła, że nikogo nie ma, sama postanowiła spróbować w innym miejscu. Wróciła tam, skąd przybyła}.

Riven

Szybko wbiegł w sam środek lasu,by coś znaleźć na ząb.
Po paru minutach wybiegł z niego.Miał w psyku jakąś sarnę i małego zająca,z których kapała krew-Mmm...-mruknął i wybiegł z lasu trzymając zwierzynę w zakrwawionym pysku.

Atrita

Helmi

Uniosła łebek i popatrzyła na Atritę ze swoim charakterystycznym szerokim uśmiechem. - A muszę? Tutaj jest tak fajnie! - odpowiedziała.

Atrita

- Nie zmuszam Cię przecież. Tylko pytam - odparła zupełnie nie w swoim zwyczaju. Normalnie nie przejmowałaby się czyimś zdaniem. Teraz jednak było inaczej.

Helmi

- To super - mruknęła tylko i z powrotem położyła pyszczek na łapie Atrity, zajmując się obserwowaniem lasu. Z tej perspektywy wszystko było takie małe. Helmi czuła się duża!

Atrita

Zarechotała pod nosem, wręcz wyczuwając zadowolenie i radość małej. Pacnęła ją delikatnie w prawe uszko, wskazując następnie jakiś punkt w dole. A tam galopował raźnie pokaźnych rozmiarów jeleń o rozłożystym porożu.

Maya

Przyszła leniwym krokiem, a gdy zobaczyła zgromadzone tu wilki cicho warknęła. Położyła się z dala od innych bacznie ich obserwując. Jednocześnie była pogrążona w swych myślach.

Dea

Leciała nisko tuż nad ziemią między drzewami które dzięki swojemu wzrostowi skutecznie omijała. Zatrzymała się gdzieś z dala od wszystkich,złożyła skrzydła kładąc się i rozmyślając nad sensem życia

Maya

Z zaciekawieniem spojrzała na zwinną smoczycę. - Hm... - Tylko się zamyśliła. Szybko się odwróciła. Zaczęła machać ogonem. Położyła łebek na łapkach. Zamknęła oczy, nastawiając uszu.

Dea

Przeciągnęła się ziewając i wyrywając z zamyślenia,spojrzała na waderę wertując ją wzrokiem aby po chwili znów wpatrywać się przed siebie