Las Tajemnicy

Helmi

- Duszą i zabijają jadem?! - powtórzyła zszokowana tymi słowami. Spojrzała na smoczycę. - Ale one nie są złe, prawda?

Atrita

- My polujemy kłami i pazurami. One radzą sobie inaczej - odparła z lekkim, niemal niezauważalnym uśmiechem. - Każde stworzenie musi jeść.

Helmi

- A...ha... - mruknęła. Oparła pyszczek o łapę Atrity, nadal wpatrując się w smoczycę. To stworzenie wydało się Helmi bardzo ciekawe.

Atrita

- Smoki otacza aura magii. Można ją łatwo wyczuć - zwróciła się do Helmi, widząc jej zainteresowanie. Liście zaszumiały pod wpływem mocnego szarpnięcia wiatru. Wilczyca zmrużyła ślepia, węsząc w powietrzu. Nie odkrywając nic niepokojącego, spojrzała w dół.

Helmi

- A one potrafią tą magią władać? - zapytała, znów zadzierając łebek i patrząc na Atritę. Przewróciła się na bok, by lepiej jej było na nią patrzeć.

Atrita

Uśmiechnęła się delikatnie, spoglądając na małą.
- Jeżeli potrafią się tego nauczyć, to tak. Niektóre smoki to jednak przerasta - odpowiedziała spokojnie.

Helmi

- A może byśmy zapytały tego białego smoka, czy umie posługiwać się magią? - spytała, wciąż patrząc na Atritę. Zaczęła się wiercić. Twarda gałąź powoli zaczynała robić się bardzo niewygodna.

Atrita

- Jeżeli chcesz - odparła, chwytając Helmi bez ostrzeżenia i sadzając ją sobie na grzbiecie. Naprężyła mięśnie, po czym skoczyła na najbliższą gałąź. Robiła to dopóty, dopóki nie znalazła się dostatecznie blisko smoczycy, zostając jednak w bezpiecznej odległości. Zerknęła na nią nieufnie, lecz nic nie powiedziała.

Helmi

- Aj! - pisnęła zaskoczona, gdy Atrita posadziła ją sobie na grzbiecie. Chwyciła się mocno jej sierści, by nie spaść, gdy ta zeskoczyła.

Atrita

- Możesz pytać - powiedziała spokojnie, zerkając na Helmi przez ramię. Położyła się na gałęzi, aby mała lepiej widziała smoka.

Helmi

- Em... nie - powiedziała, patrząc na smoka. Zmarszczyła lekko nosek. Z oddali smoczyca wyglądała bardziej sympatycznie.

Atrita

- Dlaczegóż to? - zapytała nieco rozbawiona. Dziwne - pomyślała - dawno tego nie czułam. To jest... dobre .

Dea

Pierwszy wilk ocalony pomyślała spoglądając na wilczyce na gałęzi - Witajcie - powiedziała szczerząc ząbki w uśmiechu

Helmi

- Bo jestem mała i może mnie zauważyć - odparła i zeskoczyła z grzbietu Atrity. Dodała. - Ty zapytaj!
Przeniosła wzrok na smoczycę. Uradowana tym, że ta się odezwała, odparła. - Witaj!

Dea

Przyjrzała się uważnie młodej waderze - Helmi? - spytała niepewnie przewracając się na grzbiet i patrząc się do góry na gałęzie,przy okazji rozłożyła skrzydła które ułożyła swobodnie na ziemi

Helmi

Zmarszczyła brwi ze zdziwieniem, przyglądając się smoczycy. Skąd ona znała jej imię? Podbiegła do niej. - My się znamy? - zapytała.

Dea

Pamiętasz może małą smoczycę o imieniu Dea z którą bawiłaś się w berka? - spytała z uśmiechem dalej nie zmieniając pozycji bowiem dla niej była tak wygodnie

Helmi

- To ty? - zapytała ze zdumieniem w głosie. - Nie poznałam cię! Jesteś teraz taka duuużaa... a ja w ogóle nie urosłam.

Dea

Oj gdybyś zobaczyła prawdziwego smoka zdziwiłabyś się - Odparła z śmiechem stając już na łapy,no cóż Dea nie dominowała wzrostem przypominając dorosłego wilka ale cóż poradzić - Kiedyś na pewno urośniesz - dodała po chwili wysłuchując uważnie Helmi

Helmi

Szybko zapomniała o tym, że chyba zatrzymała się w rozwoju i zbliżyła się do smoczycy. - Ale fajnie teraz wyglądasz! - powiedziała, z zafascynowaniem w oczach przyglądając się jej skrzydłom.