Las Tajemnicy

Atrita

Zarechotała pod nosem, podnosząc się powoli. Rozejrzała się, zastanawiając się jaki kierunek obrać, aby trafić na łąkę. Ruszyła szybkim krokiem, zagłębiając się między drzewa i opuszczając to miejsce z małą na grzbiecie.

Honi

Weszła do ciemnego lasu, gdzie od razu poczuła się pewniej. Tak, to właśnie były jej klimaty... Ciemność i tajemnica... Pobiegła w sam środek boru i zadowolona usiadła pod wielkim drzewem.

Sasori

Wszedł ochoczo rozglądając się, nawet nie zwarzał na to iż może spłoszyc zwierzynę.. wkońcu prędzej czy póżniej i tak ją złapie. Wskoczył na wyższa skałę i dokładnie przyglądał się ruszyającym delikatnie zaroślom. Machał ogonem powoli na boki, bezszelestnie. Oddychał równomiernie i z szalonym uśieszkiem, diabelsko szukał celu. Od czasu, do czasu szukał kątem oka także swojej towarzyszki.

Siomha Lorcan

Ledwo nadążała za wilkiem. Cóż się dziwić- jej łapy były krótkie i musiała nimi ostro przebierać, by się nie zgubić. Zauważyła Sasa i zwolniła, wyrównując oddech. Nie chciała być słyszalna na kilometry. Podeszła do wilka, ale stanęłą pod skałą.

Yumi

Przybiegła zdyszana za wilkami. Ledwo zauważyła, że gdzieś się ruszyli... - Ej... poczekajcie!- Krzyknęła za nimi. - Nawet nie zauważyłam jak poszliście - Powiedziała zdyszana. Nagle dotarło do niej, że krzyczy... Zmieniła krzyk na szepty... - Przepraszam... Trochę ostatnio jestem zdezorientowana. - Znowu zachowywała się jak dzieciak. Była nieostrożna i wgl. Ale jakoś się tym bardzo nie przejęła. Miała trochę dziecięcy charakter

Siomha Lorcan

Usłyszała Yumi, ale się nie odezwała. Teraz była jej ,, pora ciszy". Uniosła pysk, węsząc, ale to co wyczuła, było jej obce.

Sasori

Zaśmiał się lekko na widok zachowania Yumi, następnie zwrócił wzrok na Siom.chwilę tak stał , a potem ugiął się na łapach jak kot i nadal z uwaga przyglądał wysokim zaroślom.

Yumi

-No okay, już będę cicho. - Zniżyła łeb i zaczęła węszyć... Za dużo nie czuła... Już dawno nie polowała. Odżywiała się owocami. Podeszła cicho do krzaczka z jagodami i zerwała gałązkę. "Mniammm..." Pomyślała. I zjadła czarne, małe kuleczki. I znowu zaczęła węszyć...

Siomha Lorcan

Zdziwona spojrzała na Yumi. Wilk jedzący owoce... Przeniosła wzrok na Sasa. Cały czas uważnie się przyglądał zaroślom. Może ten dziwny zapach, a raczej jego właściciel, był za nimi? Spięła wszystkie mięśnie i przeszła parę kroków w ich kierunku... tak... Poruszała się bezszelestnie, nawet oddech spłyciłą do minimum... teraz była łowcą... zmrużyła oczy.

Sasori

W krzakach wyraźnie prosuszyło się coś sporego.
-Szszszszzzz.. - syknął zniżając łeb jeszcze bardziej w dół bacznie patrząc w zarosla zawrotnym okiem. Usmiechnął się podekscytowany. W jego oczach było widac coś dziwnego lecz zaraz zniknęło. Usmieszek znów był przerażająco szalony.

Yumi

Spojrzała na dwa wilki. Już dawno nie miała mięsa w zębach.
Od kiedy wędrowała, nie miała siły polować. I dlatego jadła owoce. A smakowały jej... Najczęściej były słodkie :) Zaczęła wpatrywać się z zarośla, za których wydobywał się jakiś dźwięk...

Siomha Lorcan

Kątem oka spojrzała na Sasa. Był naprawdę nieodgadnionym wilkiem, ale... to jego ,, szaleństwo" nawet ją pociągało. Otrząsnęła się i znów była gotowa do skoku. Nie wiedziała czemu, ale wolała czekać na ruch Sasoriego. Może po części dlatego, że to, co było za krzakami, było spore i dziwnie pachniało... w jej domu nie było czegoś takiego, jak zwierzyna czająca się- brakowało zarośli- i Siom była przyzwyczajona widzieć, co atakuje.

Sasori

Sasori natomiast zaatakowałby najchętniej wszystko co się rusza.. i zniszczył dogłębnie. Z weilką satysfakcją, że nadażyło się coś "grubego" czekał na ruch ofiary. Po jakims czasie szelesty ucichły całkiem. Sas jednak nie zbaczał z celu. Jeden moment i nagle z między gęstych drzew niczym huragan wyskoczyło nieduże stadko jeleni. Przeskakiwały siebie nawzajem, szalenie "łamiąc" nogi na skałach, by uciec jak najdalej od miejsca, z którego przybiegły. Były nadzwyczaj spłoszone, jednak.. jakby wcale nie zauważyły wilków. Wystraszyło je coś innego.. najwidoczniej musiało być czymś wielkim skoro całe stado uciekało w popłochu. Sasori nie zastanawiał się długo co to mogło być, ukrył swe lekkie zdziwienie i ruszył za jeleniami, wpędził je w nieco ciasne miejscówki lasu, gdzie trudno było im oddalić się w szybkim tępie.

Yumi

Zauważyła pędzące w ich stronę stado. Schyliła się, żeby nie dostać kopytem, od któregoś z nich. Nagle zaczęła za jednym biec. Chciała go zagonić w jakieś ciasne miejsce a potem zaatakować. Ale nie wiedziała gdzie dokładnie biegnie... Nagle skoczyła i rzuciła mu się na szyję. Chciała jelenia przydusić.

Siomha Lorcan

Zdziwienie Siom na widok zwykłych jeleni było ogromne. Jednak nei zastanawiała się nad tym długo. Wybrała sobie dorodnego samca i jak strzała ruszyła za nim. Mimo jej zwykle wolnego tempa, teraz gnana dzikim i okrutnym głodem, popędziła jak strzała. Nie myślała o zaganianiu zwierzyny. Jej metoda polegała na przewidzeniu zakrętów wykonanych przez jelenia i skracaniu ich sobie, a co za tym idzie, zmniejszenia dystansu. Najpierw dosięgnęła pyskiem jego lewej, tylnej nogi i rozerwała mu tętnicę. Zwierzę zwolniło. Siom wykonała kilka długich susów i już zrównała się z ofiarą. Wyskoczyła i zacisnęła szczęki na krtani jelenia. Wisząc tak zaciskała je z wielką siłą i przestała dopiero, gdy usłyszała chrzęst kości. Odskoczyła na bok mając W pysku sporą część porgardla. Zwierzę zatoczyło się i upadło. Wilczyca obbiegła je dookoła dwa razy, wyjąc dziko. Następnie, gdy jeleń zadrżał w agonii ostatni raz, rzuciła się do zdobyczy.

Yumi

Yumi wisząc dalej na szyi jelenia spojrzała na polowanie Siom.
Trochę ją to przerażało... Już dawno nie widziała polowania...
Słysząc jak zwierze wydaje ostatnie tchnienie przymknęła lekko oczy i przez to zluzowała zacisk szczęk. Zwierze się wyrwało. A ona odwróciła od niego głowę. Nie podjęła kolejnej próby uduszenia go.
Podeszła do kolejnego krzewu jagód. Zerwała kilka gałązek i w ciszy wskoczyła na grubą gałąź drzewa. I jadła jedną po drugiej jagodę.

Siomha Lorcan

Jadła szybko, nie zastanawiając się nad niczym. Nawet nad tym, że jest cała zapaćkana krwią. Gdy skończyła, była nasycona, ale nie obżarta. Nie obmywszy się nawet, rozejrzała się za towarzyszami i dostrzegła siedzącą na gałęzi Yumi. Podbiegła do niej.- Yumi! Czemu tam siedzisz? Myślałam, że polujesz z nami.- rozejrzała się, ale Sas musiał pognać dalej. Znów spojrzała na wilczycę.- Jesz owoce?- spytała i usiadła.

Yumi

-No poluje... - Powiedziała niepewnie. - Już zaraz schodzę. - Oznajmiła oblizując brudny od soku pyszczek. Zeskoczyła z gałęzi starając się, aby delikatnie i z gracją opaść na cztery łapki. - Tak. Jem owoce. Nie są złe :) Tylko smaczne. Tzn. jeszcze zależy od gustu. I kubków smakowych - Zaśmiała się cicho. - Mają słodki smak. A ja się do owoców już przyzwyczaiłam. - Powiedziała, zmieniając głos na radosny. Podobało jej się, że robi coś innego niż inni.

Sasori

Rzeczywiście Sasori zniknął wilczycom nieco z horyzontu, jakaby całkowicie o nich zapomniał dziczejąc w wewnątrz swego instynktu. Pobiegł za dwoma jeleniami, wpędził obydwa w zakątek, z którego wyjście było tylko jedno, a samiec stał w samym jego środku. Patrzył wygłodniale na zdobycze, na trzęsące się ze strachu ofiary, patrzące zlodowaciałymi oczami, błagając o litość. Nie było cienia szansy. Wilk choć nie był aż tak głodny, mogło by się wydawać, że od miesięcy nie jadł, gdyby spojrzeć w jego oczy. Ale to.. to było coś innego, nie głód, nie nuda.. tylko rządza duszy, którą miał w środku, rządza niewinnej krwi. Machał ogonem na boki powoli okrążając od przodu swoję zdobycze. Oblizywał się długim jęzorem, a ślepia błyszczały jak iskry w ogniu. Wkońcu ztulił uszy i ugiął się łapach.. Wtem jednym głuchym ruchem wyskoczył w góre wprost na obydwa jelenie naraz, drasnął je potężnymi łapami. Słabsza padła na kolana, tracąc więcej krwi z powaznej rany zadanej w kończynę, druga zaś próbowała ominąc wilka i uciec. Samiec wpadł w szał, to już nie było zwykłe polowanie.. to była rzeź. Skoczył na "zdrowszą" i wbił kły w kark roszarpując na kawałki jej szyję, a potem resztę ciała. Po czym nie połykając ani kęsa narwanie rzucił się na drugą zdobycz.

Siomha Lorcan

- Jeśli nie chcesz nie musisz polować.- wilczyca wyczuła, że Yumi z jakiegoś powodu nie chciała zabijać. - To przecież nic.- uśmiechnęła się do niej.