Młody las

Suicune

- Suicune - odpowiedziała. - Ale równie dobrze możesz nazywać mnie Sui.

Monalisa

- wole Sui, krótsze - uśmiechnęła się - smacznego - patrzyła na wilczycę, jednocześnie sama jadła sarnę jak by się gdzieś śpieszyła, ale nie... jest głodna więc pójdzie po jeszcze jedno jedzonko. Przez trudny okres, jest tak osłabiona, że cały czas je.

Suicune

- Nawzajem - także się uśmiechnęła. Zjadła połowę jelenia i stwierdziła, że więcej nie da rady. Odsunęła się od zwierzyny.
- Może się poczęstujesz? - spytała Monę po krótkiej chwili.

Sasuke.

Przyszedł. Wskoczył na jakąś gałęź bezszelestnie. Położył się na niej. Łapy mu zwisały. Obserwował wilki, machając końcówką ogona.

Monalisa

- nie dzięki, zaraz idę po młodą sarnę - spojrzała z uśmieszkiem na Sui, odeszła od oczyszczonych kości i pobiegła za młodą sarną.
Po dłuższej chwili dojrzała sarnę i wczepiła jej się w szyję, nie było łatwo, sarna strasznie się wierciła, ale cóż, trzeba coś jeść.
przyczołgała sarnę pod krzaki i zaczęła jeść, kątem oka patrzyła na wilka, który niedawno przyszedł.

Suicune

Przez chwilę patrzyła jak Mona je.
- Wiesz co, wybacz, ale chyba będę się stąd zbierać - powiedziała. - Mam jeszcze mnóstwo do zwiedzenia, hehe... Spotkajmy się jeszcze kiedyś, okej? - spytała z uśmiechem.

Odwróciła się i lekkim truchtem wbiegła między drzewa.

Monalisa

Spojrzała na wilczycę, po chwili już zjadła swoje drugie danie, wybiegła.

Kelir

Wpadł do lasu. Nie zwalniając kroku, dostrzegł umykającego mu z drogi zająca. Skoczył za szarakiem, dorwał go między chaszczami i zabił zdecydowanym kłapnięciem zębów. Położył się na śniegu, zabrał za pożeranie ofiary.

Monalisa

Przybiegła. Biegła za sarenką młodą, spojrzała na Kelira kiwnęła mu głową, po czym wleciała w krzaki, a sarenka znikła gdzieś - kurczę!! kolacja mi uciekła - zdenerwowana, spojrzała wokoło siebie, była cała w liściach i gałęziach.

Kelir

Uniósł łeb, zaciekawiony, co się dzieje. Nie dostrzegł wbiegającej Mony. Dopiero teraz ją zobaczył. Oblizał pokryty krwią pysk.
- Witaj - burknął. - Kolacja ci zwiała? Spróbuj z zającami, widziałem jednego koło tamtego głazu - skinął łbem w stronę sporego, pokrytego śniegiem kamienia.

Monalisa

Oblepiona liśćmi, podbiegła pod głaz, rozejrzała się, zobaczyła norę, wlazła na głaz i czekała, w tym czasie zdejmowała z siebie liście i gałęzie, drapały ją w plecy.
Po pewnym czasie zobaczyła uszy długie, szybko złapała zębami i wyciągnęła, nie chciała przedłużać męczarni zająca, więc szybkim ruchem szczęk, przegryzła szyję.
Zaciągnęła pod drzewo - dzięki, już długo ganiam za czymś, chyba mi kondycja spadła, albo po prostu jestem osłabiona. - powiedziała do Kelira i zjadała zająca.

Kelir

Najedzony, wstał. Wysunął przednie łapy, przeciągnął się silnie, rozprostował tylne kończyny.
- Nie wyglądasz na osłabioną. Moim zdaniem prezentujesz się całkiem przyzwoicie. Nie musisz przystrajać się gałązkami - uśmiechnął się lekko, podszedł do wilczycy i delikatnym ruchem nosa strącił jej z grzbietu jakąś upartą gałąź. - Długo się nie widzieliśmy. Jak ci się powodzi?

Monalisa

- niezbyt dobrze, ale daję radę - uśmiechnęła się trąciła go noskiem. - a co tam u ciebie - spytała.

Kelir

- Niezbyt dobrze? Co się dzieje? - zapytał, uważnie wpatrując się w oczy Mony. - Może rzeczywiście jesteś osłabiona. Nie widziałem, żeby kiedykolwiek uciekła ci sarna...
Przysunął się bliżej wilczycy, obrzucił ją uważnym spojrzeniem. Czekał na jej odpowiedź.
- U mnie w porządku. Byłem trochę zajęty, teraz się relaksuję - odparł zdawkowo.

Monalisa

- nic, ważnego - odpowiedziała "on chyba powinien wiedzieć o co mi chodzi" - pomyślała, spojrzała z uwagą na Kelira.

//spadam będę jutro o 19,20:)//

Kelir

Obserwował Monę z uwagą. Czuł, że powinien domyślić się powodu jej słabości. Nagle przypomniał sobie rozmowę sprzed paru dni. Już to przerabiał... A jednak tym razem nie odczuwał wcześniejszej niechęci na myśl o uczuciowych zawirowaniach. Odetchnął głęboko, uśmiechnął się kącikami pyska i trącił Monę nosem.
- Znalazłaś sobie kogoś? Mi możesz powiedzieć, przecież jesteśmy przyjaciółmi - spojrzał na nią z wesołym błyskiem w oku.

Monalisa

- Nikogo nie mam i nie zamierzam mieć, jeśli chodzi o innych wilków, których nie znam - spojrzała na Kelira, miała nadzieję że w końcu coś zrozumie.
Nie chciała już tego ukrywać, ani dusić w sobie, miała ochotę to wykrzyczeć wszystkim wilkom, byle się tego uczucia nieodwzajemnionego pozbyła.

Morir · Wysłany: Nie 0:33, 01 Mar 2009 Temat postu:

Wypadł z krzaków z nadzieją, że znajdzie tu jakieś sarny, ostatecznie króliki. Jakie też było jego rozczarowanie, gdy zamiast zwierzyny zobaczył dwoje znajomych mu wilków.
- Długo tu będziecie siedzieć? Zwierzynę płoszycie... - mruknął niechętnie.

Monalisa · Wysłany: Nie 12:17, 01 Mar 2009 Temat postu:

Spojrzała z ironią na Morira - tak - odpowiedziała, patrzyła na Kelira, nie wiedziała jak mu powiedzieć, że on jest dla niej najważniejszy, miała dość tego. Podeszła do Kelira.

Morir · Wysłany: Nie 14:27, 01 Mar 2009 Temat postu:

Pokręcił głową poirytowany. Był głodny, miał ochotę na co najmniej sarnę, a tu parka wilków płoszy mu zwierzynę.
- Pójdę w takim razie zapolować na coś ludzkiego... - mruknął poirytowany - A was tu gołąbki zostawię w samotności - uśmiechnął się złośliwie, po czym dał ogromnego susa w pobliskie krzaki i oddalił się w kierunku osady ludzi.