Świerkowy las

Mu

Mu powolnym, spokojnym, ale i regularnym krokiem przybył na tereny lasu. Nie był głodny. Czy by pójść do lasu, trzeba być głodnym? Nie trzeba. Położył się na grubej warstwie śniegu, przymrużył oczy i zamyślił się. Usiłował się zrelaksować, zapomnieć o zewnętrznym świecie. Lecz by o nim zapomnieć, musiałby ów świat opuścić. Nieudana próba zniechęciła go, choć nie zamierzał się stąd wynosić. Może pozna kogoś ciekawego? Zimny śnieg kujący chłodem we wrażliwy brzuch nie był miły, więc ten podniósł się i przysiadł powolnie, leniwie. Był znużony tym wszystkim. Chciał odpocząć.

Miyu

Brązowa, nieco wychudzona w niektórych miejscach wilczyca także postanowiła odwiedzić las pod zimową postacią. Czasami Destino lubiła pochodzić sobie samotnie po ośnieżonych ścieżkach, porozglądać się dookoła i podziwiać to co mijała. Jednakże taka była w samotności, ale przecież każdy sam jest inny. A ona w towarzystwie niepasujących jej samym byciem wilków już miała na sobie niematerialną maskę. Jednakże zależało to od... kogo. Nie od niej samej. Jednak słysząc czyiś ruch niedaleko zatrzymała się z uniesioną łapą i podniesionymi uszami na sztorc. Kto to mógł być? W złotych oczach zalśniła ciekawość jak i ostrożność.

Mu

Wilk słysząc jakiś szelest postawił uszy na sztorc, spokojnym spojrzeniem zwrócił się w kierunku kogoś lub czegoś kto go spowodował. Pomiędzy drzewami zauważył postać o kremowym futrze. Delikatnie przekrzywił łeb, a na jego kufie pokazał się delikatny uśmiech, w którym widoczne było zainteresowanie kim dana persona jest. Bezszelestnie podniósł się z siadu i ostrożnie podszedł trochę bliżej. Niespodziewanie wysunął głowę zza drzewa i dużymi oczami wpatrywał się w wilczycę za nim.
- Witam. - Rzekł dość radośnie, nawet jak na swój teraźniejszy humor i chęć ukrycia się przed światem zewnętrznym.

Miyu

Destino starała się uważnie kontrolować to co robiła dana osoba. Jednak do tego swojego 'kontrolowania' używała jedynie półdługich uszu, w które wyposażyła ją matka natura. Po chwili usłyszała ciche kroki, które z sekundy na sekundę miały wyraźniejsze brzmienie. Przymknęła na chwilę powieki, wzięła głęboki wdech. Bała się? Nie, a gdzie tam, ale... trudno jest wyjaśnić jej reakcję. Moze myślała, że jak zamknie oczy to ten ktoś nagle zniknie? Po chwili uniosła powieki, a przed jej oczami ukazał się wielki łeb (xd) basiora. - Aaa! - Pisnęła bądź krzyknęła... Pisnęła, lecz krótko. Poleciała do tyłu i wylądowała na czterech literach, serducho powoli przyjmowało szok, aby za chwilę spowolnić. - Ufff.. Witam. - Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się dość... nieśmiało.

Mu

Mu z rozbawieniem wpatrywał sie w przestraszoną nieznajomą. Zastanawiało go co spowodowało ten nagły pisk, który do teraz miał w uszach.
- Na prawdę jestem aż tak brzydki? - Spytał kończąc swą wypowiedź cichym, dość niskim chichotem jak na jego głos. Może nie chciał, żeby zabrzmiał on jakoś mniej po... męsku? Drgnął uchem i ponownie przekrzywiając łebek usiadł, aby okryć łapy ogonem.
- Jestem Mu, a ty? - Przedstawił się prędko, uśmiechając się miło.

Miyu

Słysząc słowa nieznajomego uśmiechnęła się nieco pewniej. Spojrzała na wilka od góry do dołu, i z powrotem zatrzymując się na oczach. - Nie, aż tak brzydki nie jesteś. - Powiedziała z nutką rozbawienia w głosie. Potrząsnęła łbem i poprawiła swój siad na taki... normalny. - A które imię wolałby szanowny Pan poznać? - Spytała z nieco tajemniczym zakończeniem i przymrużonymi powiekami. Wilk miał poczucie humoru, no... nareszcie ktoś z interesującym charakterem.

Mu

Przez chwilę udał naburmuszonego, lecz nie uznał tego za stosowne.
- Zdecydowanie to prawdziwe. - Rzucił bez większego zastanowienia.
- Czego się tak wystraszyłaś? A może jednak jestem potworny? - Spytał z uśmiechem na kufie. Wadera wydała mu się młodsza, choć po chwili pojął, że tak jak on, jest dorosła. Ciekaw odpowiedzi nasłuchiwał uważnie.

Brak weny...

Miyu

- To prawdziwe? Niegdyś można było mnie poznać pod imieniem, które brzmiało Miyu. Jednakże teraz zwę się Destino. - Uśmiechnęła się delikatnie i zamachała puszystym ogonem, który posłusznie przylgnął do tułowia owijając niepewnie chude łapy. - A teraz również muszę zaprzeczyć. Twój wygląd nie miał nic wspólnego z moją reakcją. Tego możesz być pewny. - Mrugnęła do niego lewym okiem delikatnie wystawiając końcówkę języka. Tak, to było dziwne widzieć Des w takim... humorze.

Mu

- No dobrze... - Zaczął. - Wierzę ci. - Dokończył swą wypowiedź. Wadera wydała mu się interesująca... Nie była sztywna. Czy dorosłość oznacza, że trzeba być poważnym? Dla Mu nie.
- W jakiej jesteś Watasze? Ja w Wietrze. - Spytał, owijając łapy puszystym ogonem. Na jego kufie zagościł szerszy uśmiech. Mu zastrzygł uchem, wodząc wzrokiem po lesie, by w końcu zatrzymać go na Destino. Wilk wpatrywał się w nią spod grzywki, która i tak zasłaniała większość tego, co powinien widzieć.

Miyu

- No to masz szczęście, że tak się wyrażę. - Zachichotała cicho pod nosem i podniosła powieki, które delikatnie się przymrużyły. Uśmiech na kufie pozostał, a ametystowe oczy wpatrywały się w Mu.
- Wiatr... - Wciągnęła powietrze do płuc, a w nozdrzach został znajomy zapach watahy wiatru, tak rzadko spotykanej... Lecz coraz częściej mijanej. - Można powiedzieć, że do żadnej. A dokładniej jestem samotniczką. - Poszerzyła momentalnie uśmiech, który delikatnie rozciągnął jej drobny pyszczek.
- Jeśli mogę spytać... Jak długo jesteś tu... w sensie, że w tej krainie? - Spytała. Wilk wyglądał na nieco starszego od niej samej. Może nawet wychował się tu, tak jak ona. Choć mógł równie dobrze przyjść, w którymś momencie swojego życia.

Mu

- Ponad sześć księżyców. - Odparł prędko. - Już straciłem rachubę. - Dokończył. Gdy ich spojrzenia się spotkały Mu poczuł się niepewnie. Kontakt wzrokowy zawsze coś dla niego znaczył. Coś więcej. Od razu spuścił wzrok w dół. Chociaż to zachowanie, mogło sprawić, że Destino coś pomyśli. Wyciągnie fałszywe wnioski. Wiedział o tym. Wilk mimo to nie podniósł wzroku. To znaczyłoby jeszcze więcej. Mu nie lubił tego uczucia. Nie lubił tego, gdy spotykały się dwa nic nie znaczące spojrzenia.
- A ty? Wyglądasz dosyć... młodo. - Zaczął. - Jak długo tu jesteś? - Spytał. Zadawanie tych samych pytań yło nudne, ale tak się właśnie kogoś poznawało.

Miyu

Gdy zauważyła jak ten ucieka wzrokiem zaśmiała się w sobie i przechyliła delikatnie łeb. W jej oczach widać było małe, radosne iskierki, które 'zachowywały się' jakby chciały za wszelką cenę dać znać o swojej obecności.
- Jeśli księżycami nazywać miesiące, to ja spędziłam ich tu... cztery. Zaraz zacznie się piąty. - Tak, to prawda... Destino jeszcze niedawno była dorastającą wilczycą, teraz tak na prawdę była na przełomie tej dorosłości, na krawędzi.
- Dokładniej wychowałam się tu już od pierwszych dni, razem z bratem. A Ty urodziłeś się tu... czy może jednak dotarłeś jak większość? - Uśmiechnęła się delikatnie ciekawa odpowiedzi i przechyliła łebek w drugą stronę. Mu wydawał się ciekawym rozmówcą.

Mu

- Przybyłem. - Odparł krótko. - Nawet nie pamiętam jak... A z resztą... Po co miałbym cię zanudzać? - stwierdził prędko. Jego głos był w pełni naturalny, spokojny i płynny, choć ten miał wrażenie, że zaraz oszaleje. Wiedział, że robi z siebie pośmiewisko, że zachowuje się jak idiota. Ech... On nigdy nie zrozumie wilczyc. Choć teraz był Szpiegiem, to jego umiejętności analizowania i logicznego myślenia nigdy nie będą dość dobre, by pojąć tok myślenia płci przeciwnej. Tego był pewien w stu procentach...
- A masz jakąś rodzinę? - Przerwał w końcu ciszę. Nigdy jej nie lubił... To co w końcu lubił Mu?!

Dante de Cossa

I co on znowu tu robił? Znowu trafił tutaj. Może po raz pierwszy od kilku tygodni, ale mimo wszystko. Już z daleka dostrzegł dwa rozmawiające wilki. Pierwszego kojarzył, lecz drugiego po raz pierwszy widział na oczy. Wilczyca zmieniła się. Była mu zawsze znana jako Miyu, jednak jeśli dobrze kojarzył, to w ostatnich czasach trochę się zmieniła.
- Dzień dobry - powiedział obojętnym tonem.

Marco

Marco po cichu zakradła się w to miejsce. Jako szczenie jej życie było beztroskie. Schowała się i parę razy z zadowolanie klasneła w łapki. W końcu napieła się jak kot i wyskoczyła prosto na Schatta.
-Niespodzianka! Dzień Dobry i witam!!!
Poturlała się kawałek i podeszła do wilka z uśmiechem.

Miyu

- Zanudzać ? - Spytała z nutką zdziwienia w głosie. - Każda historia jest na swój sposób ciekawa, wiadomo że jeśli słuchasz jej setny raz, to robi się to... nudzące. Ale trzeba na to spojrzeć z właściwej strony. - Uśmiechnęła się i długim językiem oblizała ostre kły. Jej fioletowe oczy delikatnie zalśniły słysząc gdzieś niedaleko jakiś.. ruch.
- Rodzinę? Owszem... Jak już powiedziałam razem z bratem wychowaliśmy się w tej krainie, jednakże pomimo tego, że nasi rodzice, również żyją tu wśród nas. Byliśmy osobno i każdy poznawał świat inaczej... Jednak pomimo tego... mamy w sobie coś... podobnego. - Odpowiedziała na pytanie i odwróciła się słysząc znajomy głos, który... Znała jeszcze z czasów dorastania, i może początków dorosłości. Przed nią znajdował się biały samiec... Imię?
- Schatt. Witaj.. - Odpowiedziała z serdecznym uśmiechem, tu nie było żadnych problemów. Znała go, w cale nie musiała ukrywać się pod oschłą i zimną maską, jednak jej mina nieco się zmieniła gdy do całego towarzystwa doszła jeszcze jedna, mała osóbka.
- Witam... - Mruknęła do szczenięcia. Szczeniaki były takie... na swój sposób wolne. Destino w szczenięcym czasie również była pocieszną istotką, nawet pamięta bardzo dobrze spotkanie z kościstym dziadkiem... Tak, to z tamtego okresu zapamiętała najbardziej.

Shinra

Powolnym, acz rytmicznym krokiem przyszła na tereny lasu. Na jej kufie błąkał się uśmiech, który w miarę chodzenia przerodził się w pustą maskę bez wyrazu. Wszelkie wilki omijała z daleka. Chciała być sama, lecz znając jej szczęście, zaraz kogoś spotka. Usiadła pod krzewem, czując pod łapami zimny śnieg. No tak... Wiał wiatr...

Dante de Cossa

- To może ja już nie będę wam przeszkadzał. - rzucił niepewnie, wycofując się. Pobiegł przed siebie. Po chwili zniknął z ich pola widzenia. Mimo to był w lesie.
Wiatr wiał od jego pleców, więc nie wiedział, co jest przed nim. Widział tylko wielkie krzaki i drzewa. Zręcznie przeskoczył krzew i... BUM!!! Wpadł na jakąś wilczycę. Szybko się cofnął. Dopiero po chwili rozpoznał Shinrę.
- Przepraszam, ja tak... Nie chciałem na ciebie wpaść. - zaczął ją przepraszać.

Shinra

Drobna wilczyca natychmiast padła na ziemię powalona przez Schatta. Zaskoczona nie podniosła się od razu. Pozbierała się najprędzej jak mogła. Trochę trwało, nim zorientowała się, kim był jegomość, który na nią wpadł.
- Nie szkodzi. - odparł chłodno. Dawno się nie widzieli, a Shinra, nie wiedzieć czemu, nie lubiła wilka tak jak wtedy.

Dante de Cossa

Schatt spuścił wzrok. Nie mógł wydusić żadnego słowa. W głowie miał zupełną pustkę. Czyżby nadal coś do nie czuł? Czy wypadało coś robić? Może lepiej było tępo się na nią patrzeć? Nie wiedział, co powiedzieć.
- To ja... Ja już chyba sobie pójdę... Tak, pójdę. - powiedział zmieszany i powolnym krokiem wycofał się w kierunku, z którego przyszedł. Jak mógł się tak wygłupić? Co mu wpadło do tego pustego łba, żeby przeskakiwać przez krzaki?! Ośmieszył się. I to przed Shinrą.