Świerkowy las

Shinra

- Nie, nie... Zaczekaj. - złagodniała od razu. Nie była taka. Nie powinna go tak potraktować.
- Ja... Przepraszam. - wydukała niepewnie wychodząc spod krzewu. Wielkie, błękitne oczy zatrzymały się na zielonych ślepiach wilka.
- Pamiętasz, co powiedziałeś mi w mojej jaskini? - spytała nagle, podchodząc do Schatta i okrążając go kilkakrotnie. Wciąż nie spuszczała wzroku z jego oczu.

Dante de Cossa

Schatt zatrzymał się. Milczał. Delikatnie skinął jej głową.
- Nie chciałem... Wyjść na egoistę... Zranić ciebie... Proszę... Zrozum... Jesteś dla mnie wszystkim... Jestem gotowy dać ci wszystko, czego tylko potrzebujesz, czego tylko chcesz... Tylko proszę... Zaufaj mi. - jego głos się załamał, po pyszczku spłynęła mu łza. Szybko ją strzepnął. Próbował się chociaż uśmiechnąć. Nie mógł. Wodził wzrokiem za jej szczupłym ciałem. Patrzył w jej piękne oczy, piękne, błekitne oczy.

Shinra

Ta z każdym okrążeniem była bliżej. Szła spiralą, aż w końcu usiadł na przeciwko Schatta.
- Ja nie chcę wszystkiego. - odparła. - Chcę ciebie. - dokończyła, wtulając się w jego białą sierść. Nie powinien się tak obwiniać. To ona go zraniła. Nie odzywała się jednak. Nie chciała tego przerywać. Było zbyt pięknie.

Dante de Cossa

Położył delikatnie pysk na jej karku. Chciał ją mieć teraz tylko dla siebie. Wszystko zdawało się być tylko snem. Przesunął delikatnie pysk po jej miękkim i delikatnym futrze. Był szczęśliwy.
- Shin... - nie dokończył. To nie było potrzebne. Chciał tylko się upewnić, wiedzieć, że to prawda, że mu się to nie wydaje. Wtulił pyszczek w jej sierść. Był gotowy dać jej wszystko, co miał. Kochał ją, to wystarczało. Podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. Nie chciał, by ktokolwiek im teraz przeszkadzał. Delikatnie dotknął swym nosem jej nosa. Liznął ją po pyszczku. Teraz czekał na jej ruch. Chciał, by ta chwila trwała wieki. Była piękna. Nie było mu żal tych chwili niepewności, było warto. Chciał ją obdarzyć swym ciepłem, chciał być dla niej wszystkim, tak jak ona dla niego.

Shinra

Ona odwzajemniła pocałunek. Ponownie wtuliła się w jego sierść. Czuła się bezpieczna i nie chciała tego zmieniać. Mimo śniegu i mrozu było jej ciepło. Nigdy czegoś takiego nie czuła. To działało bardziej na duszę i serce niż na ciało. Dlaczego wcześniej nie dostrzegała jego bliskości? Była szczęśliwa. Jak nigdy wcześniej...

Marco

Marco pomyślała, że uraziła Schatta. Podeszła do niego powoli. Gdy doszła spojrzała błękitnymi oczami na wilczyce.
-Witajcie-mrukneła siadając obok nich. Chciała kogoś poznać po tym co przeszła... Chciała z kimś chwile porozmawiać, znać jego imie. Jeszcze raz rzuciła przepraszające spojrzenie w strone wilka.

Dante de Cossa

Marco, oni się nie znają -.- JAKIM CUDEM ZNASZ IMIĘ SCHATTA, SKORO SPOTKALI SIĘ WŁAŚNIE PIERWSZY RAZ! MEDIUM!!!

Wilk był szczęśliwy. Delikatnie przeszedł łapami po jej grzbiecie wilczycy. Głaskał czule jej futro, lecz z każdą chwilą głaskał ją coraz pewniej, jednak dalej był delikatny. Wilk w przypływie euforii podniósł się lekko, zatrzymał łapy na grzbiecie wadery i szarpnął sobą do tyłu. Po chwili leżał ma ziemi... A ona na nim. Chciał wykorzystać zaistniałą sytuację. Obdarował ją długim, namiętnym pocałunkiem. Czynność ta całkowicie go pochłonęła. Zapomniał o całym świecie. Liczyła się tylko ona. Schatt napiął wszystkie mięśnie, lekko wił się na ziemi. Chciał więcej. Na dodatek nie widział w tym nic złego. Kochał ją i liczył na to, że ona jego kocha tak samo.

Shinra

Serce załomotało jej szybciej. Nie, nie z miłości, a ze strachu. Co on chciał zrobić? Wyrwała się zręcznie z uścisku wilka i zaraz stanęła na równych łapach. W jej oczach zagościł strach. Wielki strach.
- Ty... Ty... - jąkała się, cofając powoli. Chciała uciec, ale najpierw chciała wiedzieć jedno... Czemu to zrobił?

Marco

Marco usiadła i ze strachem w oczach patrzyła na tą scenę. Co ten wilk chciał zrobic tamtej wilczycy. Powoli ukryła się w pobliskim krzaku i napieła jak kot. Gotowa była skoczyć na wilka w obronie tamtej. Wtedy ją uratuje i tamta może z nią porozmawia... Albo się do niej uśmiechnie i podziękuje... Takie oto marzenia miała mała Marco.

Dante de Cossa

Gdyby był człowiekiem, pewnie zarumieniłby się. Ale on jest wilkiem. Spuścił niepewnie wzrok i położył uszy. Jeszcze przed chwilą był szczęśliwy jak nigdy, a teraz czuł się jak cham i prostak. Widząc, że Shinra chce odejść, zerwał się z ziemi na łapy. Musiał jej to wyjaśnić. Tylko... jak?
- Ja... Przepraszam - wyjąkał speszony. Nie miał żadnego wyjaśnienia. Nie mógł nic powiedzieć.

Shinra

Nawet go nie słuchała. Powoli i ostrożnie wycofała się w krzaki. Zostało kilka metrów. Wtedy mogłaby uciec. Na chwilę przystanęła, rzucając mu ostatnie spojrzenie. Kryło się w nim przerażenie i ból. Nie chciała, by to się stało. Czy w ogóle chciała tu być? Chciała mu to wtedy mówić? Żałowała wszystkiego. Odwróciła się i wbiegła w krzewy, by po chwili zniknąć z lasu.

Dante de Cossa

Co on zrobił?! Właśnie stracił jej zaufanie, które miał... tylko przez chwile. Był głupi. Serce zabiło mu szybciej, a oczy napełniły się łzami. Musiał jej wszystko wszystko wyjaśnić. "Shin, to nie tak!" Chciał wykrzyknąć, ale się wstrzymał. Nie zdążył, już jej tu nie było. Nie usłyszy go. Chciał stąd uciec. Wiedział jednak, że w ten sposób nie odzyska straconego zaufania. Postanowił, że będzie blisko... Może nie tak jak wtedy, ale będzie. Pobiegł za nią. Nie, nie chciał już więcej tu wracać. Pobiegł jak najdalej od tego miejsca, za Shinrą.

Marco

Marco głęboko westchneła. Nie udało jej się nikogo poznać, ani nawet pomóc tej małej wilczycy. Westchneła tylko cicho i spojrzała na miejsce gdzie jeszcze przed chwilą stał ten wilk. W nawiązywaniu kontaktów nie była za dobra to prawda. Powoli wstała i ruszyła w strone legowiska. Po drodze podniosła jakąś książke. Czyja była? Marco tego nie wiedziała więc chwyciła zgubę i ruszyła do domu.

zt.

Dante de Cossa

Czemu tu wrócił? Przecież było wiele, wiele lasów, a on wybrał ten. Było to dla niego miejsce dobre, jak i złe. Lecz nie pora teraz na wspomnienia... Nawet te bliskie. Schatt skupiał całą swoją uwagę na polowaniu, lecz jego myśli krążyły wokół tego wydarzenia... Ech! Nie potrafił się skupić! Biegł przez las, węsząc zawzięcie przy ziemi, co jakiś czas wychylając głowę ze zwiędłych już zarośli. Dopisywało mu szczęście, bowiem po pewnym czasie spostrzegł w oddali dorosłego jelenia, dumnie prezentującego pokaźne poroże. Upewnił się, że go nie widać, po czym powoli i ostrożnie zbliżał się do zwierza.

Shinra

Niepewnie zbliżyła się do Schatta. Już miała się odezwać, ale zauważyła jego skupienie. Dopiero po chwili zobaczyła zwierzę. Było dość daleko. Okrążyła zwierzę szerokim łukiem. Teraz mogła zajść je od tyłu. A Schatt?! Czy on chciał atakować od frontu? Ale pewnie wiedział, co robi. Shinra wiedziała, że nie ma się o co bać. Chociaż... Jeleń miał bardzo wielkie poroże. Coś mogło mu się stać... Nie! On wiedział, co robi. Starała się nie zamartwiać. Szła powoli przed siebie.

Dante de Cossa

Kiwnął Shinrze głową, a sam ruszył przed siebie. Ciało utrzymywał nisko nad ziemią, a uszy położył po sobie. Był już blisko. Na tyle blisko, by skoczyć i wbić kły w szyję jelenia. Tak zrobił. Wyższy skok nie miał sensu. Musiałby wtedy uważać na poroże. Zacisnął kły mocniej. Jeleń padł martwy na ziemię. Schatt puścił gardło zwierzęcia, by szarpać za jego skórę na grzebiecie. Zwierz był ciężki.

Shinra

- Ej! - zawołała, wychylając się z krzewów. - To miała być praca zespołowa! - krzyknęła niezadowolona. Nic nie zrobiła! Jeleń nawet jej nie zauważył! Pff! Pokręciła głową i zabrała się do ciągnięcia zwierzyny za skórę. Powoli, bardzo powoli kierowali się do jej legowiska. Jeleń rzeczywiście był ciężki.

Brak weny >.<

Dante de Cossa

- W takim razie zespołowo zaniesiemy to do twojego legowiska. - rzucił półżartem, na chwilę puszczając ofiarę. Zaraz jednak znów zaczął siłować się z masywnym, już martwym zwierzęciem. Starał się nie spieszyć. Gdyby szarpał zbyt mocno, skóra zerwałaby się ze zwierzęcia, a on zapewne przewróciłby się. Może i wyglądałoby śmiesznie, ale nie miał zamiaru robić z siebie idioty. W końcu opuścili las i kierowali się do legowiska Shinry.

Mu

Zerknął na oddalające się wilki. Nie miał sił na opowiadanie o swoich nieudanych związkach. Po co miałby to robić? Pewnie Destino i tak to nie interesowało. Mu nie był w tym momencie zbyt dobrym rozmówcą. Czemu? Czemu przejął się tak tym spojrzeniem? Ach, ten nieszczęsny Mu... Jak zwykle wszystko za bardzo bierze do siebie. Ale co poradzić, taki był i już. Nie rozumiał samic i ich toku myślenia. Wszędzie szukał ogólnego sensu, lub wręcz przeciwnie, drugiej strony medalu. Niepewnie przeszedł wzrokiem po otaczającym go terenie. Czyżby nie miał o czym rozmawiać?

Miyu

Destino widząc zakłopotanie basiora, postanowiła się zabawić. Chciała zwyczajnie pożartować sobie z biednego Mu. Na jej kufie pojawił się figlarny uśmieszek. Powolnym, zgrabnym krokiem zaczęła chodzić dookoła wilka. Była dość blisko. Gdy stała naprzeciw niego zrobiła jeden większy krok, przywierając tym samym do jego klatki piersiowej. Zaraz jednak oddaliła się o zaledwie jeden krok. Nie mogła przesadzać. Z nietypową dla niej samej gracją dotknęła piersi wilka i delikatnie przeszła nią po jego futrze. Uśmiechnęła się szerzej. Ciekawiła ją jego reakcja. Nawet bardzo ciekawiła.