Biała Plaża

Maxime

Maxime prychnęła i zmarszczyła nos.
- Matka wie. I ma do mnie wąty - zaczęła 'przemowę', gestykulując żwawo łapami. - W dodatku ja nie lubię. Ja NIENAWIDZĘ dzieci - zakończyła to cichym westchnięciem i krótkim komentarzem w stylu 'jestem naprawdę bardzo głupia... I płodna. Fffu'. Ale wtem rozpogodziła się i przewaliła na plecy.
- A może nie będzie tak źle? W sumie... To w czym mi to przeszkadza? - pytała ni to samą siebie, ni to samca. - Ale mnie nie zostawisz tylko dlatego, że będą one? - spytała dodatkowo tak dla upewnienia i dla dodania temu wszystkiemu dramatyzmu.

Anexia

Zaraz, zaraz, Viy czegoś tu nie rozumiał. One? Jakie one? Bo w końcu nie z każdej, ym, zabawy zaraz musi dziecko wyjść! I do tego wcale nie przewidział takiego przebiegu sytuacji, więc gdy tylko Maxim skończyła przemowę spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem i strachem, bo za dziećmi i on nie przepadał.
- One? - Wypowiedział tylko z trwogą, robiąc minę w stylu 'WTF'. Aż go dreszcze przeszły, gdy o dzieciach pomyślał. Chodź w sumie, może to nie będzie, aż tak wielki koszmar, jaki teraz maluje się przed oczami wilka. A widział on grupkę składającą się z 9 wilczków, wszystkie skaczą po sobie, co róż pakując się w coś złego... łych, no, może aż tak liczna ta rodzinka nie będzie, ale nie wiadomo, czy nie będą z tych w rodzaju trudnych bachorów, bo Viju takich nie lubił i najchętniej by je zjadł, o.
A własnych dzieci nie zeżre, jakoś tak dziwnie by mu było.

Znowu o przelogowaniu się zapomniałam, wybacz. D:

Maxime

- Tak... Bo jak nie umiesz wymyślać ciekawszych zajęć to masz! - wybuchnęła zirytowana tym, że Vijaszek nie pojął ot tak, o co chodzi. Ostatecznie uspokoiła się nieco i wzięła głęboki wdech. - Ale jakoś przeżyję... Przeżyjemy. Chyba - dodała po chwili z ziewnięciem. I już znowu miała lepszy humor. Dziwna była ta nasza Maxime. Raz spokojna, a raz nadęta i wybuchowa. Co więcej - nawet się uśmiechnęła. Bo świat należał do niej i żadne byle dzieci tego nie zmienią.

Retes

Wyszło z boru ślepawe, zjesieniałe zmrocze, spłodzone samo... a nie, to tylko Retes. Wywąchał jakimś ledwie realnym cudem, iż tu właśnie znajdzie Maxime.
- Siema, siostra - powiedział, widząc waderę właśnie tutaj na plaży, w towarzystwie demona. Ku niemu zaraz też zwrócił łeb - Witaj i ty... szwagrze - powiedział z lekkim uśmiechem. Następnie powrócił do Maxime. - Co słychać? - zagadnął.

Maxime

Maxime chwilowo zapomniała o tym, że miała jeszcze sobie trochę w Viy'ka kamieniami porzucać itede, itepe, gdyż przyszedł Retesisław - zacny jej brat.
- Heja, bracie - odparła na to powitanie i ruszyła dupsko z ziemi, by przytulić go na powitanie. Ach, jak dawno się nie widzieli! Wzruszające. Wreszcie puściła biało-siwego wilka i mruknęła coś z niezadowoleniem, by zaraz odpowiedzieć na jego pytanie, krótko, zwięźle i na temat. - Bo ja nie jestem niezapładnialna - oświadczyła wielce nieszczęśliwa. A, że ten tekst wszystkich rozwala, to tak właśnie będzie mówić Maxime o swojej niechcianej ciąży, hue, hue.

Retes

Retes westchnął, jednak na jego pysku zabłąkał się uśmieszek.
- Ach, więc ty też? - spytał, tym samym ukazując i swoją nowinę. No więc będzie nie tylko ojcem, ale i wujkiem? Jakież to... zobowiązujące. Zobowiązania zdawały się niezmiernie opychające, ale przecież on by miał nie dać rady z czymkolwiek?

Maxime

- Jak to 'ja też'? - spytała ze zdziwieniem. Ło boże, Retes też miał mieć szczeniaki? Retes był w ciąży?! Ale jeśli tak, to jakim cudem? Czyżby był samicą? I w tym momencie Maxime przestała ogarniać świat. Dopiero po pewnym czasie dotarło do niej, że Retes nie od dziś ma Kaji Meyit za partnerkę. Odetchnęła z ulgą najciszej, jak to było możliwe. - Dobra, już kumam, nie musisz tłumaczyć - rzekła wtenczas, starając się udawać, że żadne myśli typu 'Retes jest dziewczynką' nie chodziły jej po głowie.

Retes

Retes zachichotał. No dobra, to ja zachichotałam, zresztą nawet jeżeli wojownik poznałby tajemne myśli siostry, raczej nie byłby z nich tak uradowany.
- Cieszę się, że zrozumiałaś. A poza tym udało mi się zdać na dowódcę. Jak tam twoja ścieżka sławy i chwały? - spytał zainteresowany nagle karierą Maxime.

Maxime

- Aha. Super. Gratulacje - powiedziała do niego na wzmiankę o jego zdaniu na dowódcę. - Ja zdaję akurat na Szamana. Co będzie to będzie... - odpowiedziała na pytanie i ziewnęła. Niby senna nie była, a jednak se ziewnęła. I co, grozicie jej? Lepiej nie, bo można dostać w nos. Dość mocno zresztą.

Retes

- Ach, tak... Na szamana - zamyślił się. O czym myślał, to nie wiem i w sumie nie chce mi się wymyślać. - Widziałaś się z matką? - spytał ciszej, wysilając umysł, w celu przypomnienia sobie, w jakich aktualnie stosunkach był ze swoją rodzicielką. Tak dawno jej nie widział na oczy, że chyba musiał zapomnieć, czy się kłócili, czy godzili... A tam, jeden pies. I tak prędzej czy później znowu się pewnie pokłócą.

Maxime

- Taa... Widziałam - mruknęła niechętnie na myśl o spotkaniu. - Ma jakieś wąty odnośnie mnie i Viy'a. Nie wiem o co dokładnie jej chodzi, ale coś jej się nie podoba - rzekła przewracając oczami, a robiła to ostatnio dość często. Limonkowe ślepia patrzyły raz na brata, raz na Viy'a, a innym jeszcze razem na morze, które cicho szumiało.

Retes

- Ona ma często wąty - powiedział, po czym zmierzył Viy'a spojrzeniem. - No, ale co w nim jej nie pasi? Kawał chłopa porządnego przecież - wzruszył ramionami. Ta, do Kaji też miała jakieś problemy, w sumie się nie dziwił, że przyczepiła się do demona. - A to prawda, że ojciec... - zaczął, jednak nie umiał określić co właściwie stało się z Shajenem. Odszedł, umarł, zapadł w śpiączkę, zahibernował się...

Maxime

- Umarł - rzekła beznamiętnie. Mało ją obchodziło co się z nim stało, powiedziała więc, że umarł, a co robił naprawdę to już nie jej sprawa. - To znaczy tak naprawdę nie wiem gdzie jest i co robi. Po prostu go nie ma - dodała dla jasności i zastrzygła uchem. Nic więcej nie zrobiła, gdyż nie miała co. Ot, siedziała sobie.

Retes

No tak, czyli wiedziała mniej więcej tyle co i on. Retes lubił swojego ojca, przynajmniej go nigdy nie dołował i nie irytował, więc miło by mu było, gdyby jednak nie umierał.
- A Sasome? - ni z tego, ni z owego przypomniał sobie, że jeszcze posiada lizodupowatego braciszka.

Maxime

- Nie widziałam go od... Nawet nie pamiętam kiedy go widziałam - parsknęła przy drugiej części wypowiedzi, gdyż wydawało jej się to śmieszna, iż 'taki mądry' wilczek mógł się gdzieś zgubić i nigdy już nie wrócić. Nah, ale jej przynajmniej nie zależało na tym, by wrócił, bo i po co?

Retes

Nieznaczny uśmiech pojawił się na pysku Retesa. Jego to wina, że nie darzył brata sympatią? Nie, to wina tylko i wyłącznie Sasome'a i tego, że był takim... No cóż, przydupasem mamuśki. W sumie to rzeczywiście, może trzeba by się zatroszczyć o kogoś, kto zaginął jako dziecko? No tak, bynajmniej nie do Retesa należało to zmartwienie.
- Bydę leciał - powiedział Retes spokojnie, spoglądając na Max. - Miłego posiadania potomstwa. Jakby co będę w Śmiertce - rzekł i odszedł.

z.t

Rascal

Na białym piasku swoją łapę postawił Rascal. Jak zwykle przeszedł kilka kroków dalej, uderzając tylną łapą o podłoże. Po chwili usiadł na brzegu, woda dotykała jego łap i ogona, na którym nie było prawie, ani skrawka sierści. Basior zmierzył wszystkie wilk wzrokiem i potem wpatrzył się w horyzont.

EDIT:

Po chwili wilk znudził się patrzeniem na horyzont, podniósł swój zad i pokierował się leniwym krokiem ku wyjściu. Po nie całej minucie Rascal dosłownie zniknął z pola widzenia. Za ni zostały tylko ślady łap na suchym, białym piasku.

Marley · Wysłany: Nie 13:41, 04 Mar 2012 Temat postu:

Marley zawitał w tych progach. Uciakał przed zimnym wiatrem którego tak nie cierpiał. Ziwenął leniwie i spojrzał na taflę wody. Jego ogon powoli się poruszył. W zamyśleniu obserwował to co dzieje się w tym miejscu. Ziewnął leniwie i położył się na ziemi.

Matthew · Wysłany: Nie 16:43, 04 Mar 2012 Temat postu:

Aww, no i Mattusia nie mogło tu zabraknąć! Wesolutko dreptał po śniegu, z głową uniesioną ku niebu, zamykając przy tym oczka. Szedł, szedł tak dumnie, aż wreszcie... Bum! Uderzył czółkiem o klatę jakiegoś szarego, starszego samca. A któż to był?
- Oj, przepraszam! Zagapiłem się. - oznajmił, słodko się uśmiechając, aby nieco złagodzić sytuację.

Marley · Wysłany: Pon 14:09, 05 Mar 2012 Temat postu:

Marley ocknął się nagle z zamyślenia. - Powinni Cię pilnować rodzice - odparł i uśmiechnął się szeroko. - A gdzie oni są, jeśli można wiedzieć? - zapytał troskliwie patrząc na szczniaka. Trochę martwiły go jego przyszłe losy.