Biała Plaża

Monalisa

Spojrzała na wilczycę - miło mi cię poznać, co cię tu sprowadza - zapytała się, grzała się u boku Kelira.

Kelir

Wstał i podszedł do obcej wilczycy.
- Cześć, Or. Kelir. To Mona i Nieszczęście. Nie nasz szczeniak, dzięki bogom - skinął łbem w stronę pozostałej dwójki.

Orussis

Miło... Nieszczęście? Ciekawe imię - usilnie czegoś wypatrywała w horyzoncie. - Co mnie tu sprowadza? - uśmiechnęła, a raczej wyszczerzyła się. - Wspomnienia... - szepnęła w odpowiedzi.

Monalisa

Położyła się na plaży, patrzyła na wilki, miała mieszane myśli, nie wiedziała co zrobić, jak się zachować, leżała na piasku i myślała.

Morir

- Nie Nieszczęście, tylko Morir - poprawił szybko - Ledwo, co dorosłym się stał i już się mądruje - parsknął, po czym dał szybkiego nura do wody.

Kelir

- Wyglądasz na tajemniczą osóbkę - uśmiechnął się, przyglądając się wilczycy z uwagą. - Należysz do Watahy Nocy? Taki typ marzyciela jak ty? Dziwne...
Obejrzał się.
- Mały, jak tak się będziesz w wodzie moczył, nie wyrośniesz na wilka, tylko na wydrę - zachichotał, ubawiony własnym dowcipem.

Monalisa

Wstała, weszła do połowy do morza, siedziała i myślała.

Orussis

To jeszcze szczeniak... - uśmiechnęła się - Ja byłam bardziej... nieokrzesana... - zaśmiała się cicho. - To może ja już pójdę... nie będę przeszkadzać... zakochanym - puściła oko do Kel i wstała otrzepując się z piasku.

Monalisa

Usłyszawszy słowa wypowiedziane przez wilczycę, weszła cała do wody, miała zamiar zobaczyć jak długo wytrzyma bez oddechu pod wodą.

Orussis

Kelir

Poczuł się zażenowany.
- Zakochanym? Nie, to nie tak. Myśmy tylko znajomymi... - starał się tłumaczyć i zerknął na Monę, jakby oczekiwał z jej strony równie gorliwego zaprzeczenia.

Morir

- O przepraszam, już nie taki szczeniak - obruszył się Morir wychodząc z wody.
Spojrzał po obecnych. Zaczął się właśnie zastanawiać, co by tu porobić. Bo z tą parą nudziarzy nie chciało mu się siedzieć.

Monalisa

Wyjrzała głowa, czuła spojrzenie Kelira na sobie - My nie jestesmy ZAKOCHANYMI, jesteśmy tylko przyjaciółmi - powiedziała zirytowana.

Orussis

Oj, dobra, niech wam bedzie... - pokręciła głową. - Ja się zmywam... Idę na odwiedziny do ludzi - wyszczerzyła się i odeszła, po chwili już nie było jej widać.

Kelir

Obserwował Monę, po czym, dziwnie zirytowany, skoczył do Morira. Trącił go łbem, przewrócił na piach i zawisł nad nim na szeroko rozstawionych łapach.
- Nudziarzy? Kiedyś się doigrasz. Już nie jesteś szczeniakiem, więc uważaj - burknął, puścił powoli wilka i znów zapatrzył się w Monę. Nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Machnął niecierpliwie ogonem. Irytował się, sam nie wiedział, dlaczego.

Morir

Popatrzył za odchodzącą wilczycą. Odwiedziny u ludzi brzmiały obiecująco.
- "Przynajmniej będzie się coś działo, nie tak jak tu z tymi dwoma" - pomyślał i puścił się biegiem w stronę osiedli ludzkich

Monalisa

Znowu, włożyła głowę pod wodę. Liczyła 1,2,3,4.......

Kelir

Podszedł do Mony, zapatrzył się w nią. Nie bardzo wiedział, co powiedzieć.
- Chcesz się utopić...? - burknął, niepewnie, by tylko przerwać dłużącą się ciszę.

Monalisa

Nie wyjmowała głowy, nic nie słyszała, nadal liczyła "5,6,7,8...."

Kelir

- Hej... - chwycił ją delikatnie zębami za kark i pociągnął ku sobie - Morir ma zapędy, by stać się wydrą... ty też?