Tęczowe morze

Cherry

Wiśnia prawie się wzruszyła. A więc April była jedną z tych wtajemniczonych osób, które nie wątpiły w istnienie Tymoteusza? Miał rację, warto było wymienić parę słów z tą wilczycą. Aż wtem jej pytanie sprawiło, że lekko opuściła uszy i uśmiechnęła się niewinnie. Co za głupota, nie przedstawić się! Cherry postanowiła nadrobić zaległości.
-]Ach, jasne, wybacz - zaczęła zakłopotana. - Jestem Cherry i miło mi cię poznać, April - oświadczyła. I ona miała angielskie imię. Choć trudno nazwać to imieniem. Była po prostu wiśnią. Czyli sobą, a jakże!

April

Cherry. Cherry... Trzeba zapamiętać.
- Od niedawna jesteś w krainie? Jeszcze nigdy Ciebie nie widziałam... Niee widziałaaaam... - rzekła powoli. W ostatnim czasie przybyło dużo nowych. Nie miała nic przeciwko temu, w takim tłumie zawsze znajdzie się ktoś ciekawy, którego interesuje mechanika kwantowa, czy coś w tym stylu. April zawsze dziwiła się, że tak mała ilość osób podziela jej pasje. W zasadzie to jeszcze nikogo takiego nie spotkała. Dlaczego? To przecież fascynująca sprawa! Cuudownaaa...

Cherry

Cherry rozejrzała się, jakby szukając odpowiedzi u Tymoteusza. Tak naprawdę dobrze wiedziała, że jest tu ledwo drugi dzień, no ale fajnie jest się tak czasem porozglądać. Przynajmniej w mniemaniu Wiśni.
- Tak, od niedawna - rzekła mrużąc oczy. - Dokładniej drugi dzień. A ty? Wyglądasz jakbyś znała już te tereny... - dodała. Wtem otworzyła patrzałki i zamrugała nimi gwałtownie z pięć czy sześć razy, po czym wlepiła wzrok w April oczekując odpowiedzi.

April

Wykonała nieokreślony ruch łapą, który miał chyba pokazywać, że nie jest nowa.
- Mieszkam tu od dłuższego czasu. Polubisz krainę. Dzieję się tu tyle ciekawych rzeczy! Cieekaaawych... - wydała z siebie dźwięk, który można było określić jako coś pomiędzy syknięciem a parsknięciem. Sama miała rzeczywiście interesujący żywot. Jeżeli można nazwać interesującym splot burzliwych wydarzeń, w które się wplątała, prowadzących od nieplanowanych wybuchów aż do obłąkania. Ta wadera chyba jeszcze nigdy nie prowadziła normalnej egzystencji. Od dzieciństwa do teraz.

Cherry

- Mam nadzieję, że się nie mylisz - odparła z uśmiechem. Lubiła gdy coś się dzieje. Nienawidziła się nudzić. Nigdy. Nawet gdy była zła. Bardzo zła. Nawet wtedy potrafiła dopiec swoim wrogom w sposób, który sprawi, że nuda ucieknie precz. - A tak w ogóle, to co dokładnie takiego ciekawego się tu dzieje? - spytała przechylając nieco łeb na prawo. A skąd ona miała to wiedzieć? A może właśnie to, co dla April było ciekawe, dla niej byłoby zwykłą porażką? Lepiej być przygotowanym na taką ewentualność.

April

Zamyśliła się przez chwilę nad sensowną odpowiedzią.
- Na przykład ten śnieg wiosną. Aktualnie trwa misja, której uczestnicy muszą zażegnać zimę - rzekła z uśmieszkiem na kufie. Dalej ciągnęła swój wywód.
- Wszystko zależy od tego w jakie towarzystwo trafisz. Lepiej bądź ostrożna, bo kręcą się tu demony i inne złe istoty. Posuną się do wszystkiego, gdy staniesz im na drodze. Sama widziałam do czego są zdooolniii... - zadrżała lekko na wspomnienie niedawnych chwil. Upiory jednak nie stanowiły jedynego zagrożenia. Zwykłe wilki też mogły być niebezpieczne. Szczególnie te, które wykonują niestabilne eksperymenty w swoich legowiskach. Biedny Massacre, który o mały włos nie zginął w wybuchu maszyny parowej...
- Najlepiej trzymać się z dala od kłopotów. Chyba, że jesteś szczęściarzem i lubisz ryzyko - wyszczerzyła kły w maniakalnym uśmiechu. Cokolwiek on miał oznaczać.

Cherry

Cherry z uwagą słuchała słów April. A więc jest tu też niebezpiecznie? Tego jej nie mówili przy przyjmowaniu do watahy. A była już pewna, że nic złego ją tu nie spotka i będzie sobie żyła iście po królewsku. Widocznie się myliła.
- Powiedzmy, że nie lubię ryzyka i nie będę się zbyt wychylać - odpowiedziała z uśmiechem. Maniakalny wyraz kufy April, nie robił na niej złego wrażenia. W jej mniemaniu była wilczycą o zdrowych zmysłach. Zaraz też zapytała o jeszcze jedną, dość istotną rzecz, o którą spytać wcześniej zapomniała. - A dużo jest tu tych... eee... Demonów? - to mówiąc strzepnęła uchem i nic już więcej nie uczyniła.

April

- Całkiem sporo - przytaknęła, kiwając łbem - Jednak zwykłych wilków i tak jest o wiele więcej. Jak już wspominałam to zależy od towarzystwa na jakie trafisz. Taak, traaafiisz... - zachichotała, bez żadnego szczególnego powodu. Znaczy się, ona znała ten powód. Był pewnie albo absurdalny, jak na przykład liść na ziemi, albo istniał jedynie w jej głowie. Obie opcje jak najbardziej możliwe.
- Jeżeli nie lubisz się wychylać i nie wtrącasz w cudze sprawy, możesz czuć się bezpiecznie - uśmiechnęła się, tym razem pogodnie. Zamiotła parę razy śnieg ogonem. Łysa końcówka już prawie zniknęła pod futrem. Jak miło.

Cherry

Wiśnia przełknęła głośno ślinę, gdyż prawdopodobnie Tymoteusz dodał coś od siebie. Coś mrocznego i przerażającego.
- Siedź cicho - mruknęła do nieistniejącego wilka. - Straszysz mnie tylko - to mówiąc prychnęła. Dopiero po wypowiedzeniu tych dwóch zdań, zdała sobie sprawę, że April mogła uznać, że to do niej. Cherry uśmiechnęła się przepraszająco i wyjaśniła, nim ta zdążyła cokolwiek powiedzieć. - Dla jasności - to było do Tymoteusza. Ciągle opowiada niestworzone historie... - powiedziała jak najkrócej mogła.

April

Straszy ją? Przecież ni... Aaa, to przecież było do Tymoteusza.
- Hmm... A co takiego powiedziaaał? - zapytała z niekrytą ciekawością. Chcąc, nie chcąc nie mogła go usłyszeć.
- Ah, wybaczcie. Może to Wasza tajemnica. Taajemnicaaa... - dodała po krótkiej chwili zastanowienia. W sumie w dzieciństwie żaliła się kotom z kurzu. Gdyby te kurzowe istoty wyjawiły teraz wszystkie ich sekrety, byłoby jej bardzo przykro. Bardzo. Dobrze, że koty zostały pod łóżkiem.

Cherry

- Ech, nic takiego - machnęła łapą w obojętnym geście. - Zaczął wmawiać mi, że złapią mnie, rozerwą na strzępy, wyssą krew i urządzą sobie ucztę żywiąc się całą noc moim mięsem. Doprawdy, typowe dla niego - powiedziała mierząc powietrze, gdzie wilk powinien się znajdować, surowym, karcącym spojrzeniem. Cherry nagle zaczęła się nad czymś zastanawiać, a mianowicie nad... - Jeśli mogę wiedzieć, czemu tak przeciągasz wyrazy? - spytała z miłym uśmiechem. Nie chciała być wścibska, ale jak coś ją intrygowało...

April

Popatrzyła na Tymoteusza, a raczej na miejsce w, którym ponoć stał. W sumie miał rację.
- Chodzi Ci o tooo? - odrzekła syczącym tonem - Właściwie, to nie wiem czemu tak mówię. Tak jest wygodniej. Wygoodnieej - wygodniej tylko dla niej, bo im częściej tak wymawiała poszczególne wyrazy, tym bardziej stawała się niezrozumiała, a im bardziej stawała się niezrozumiała tym bardziej jej wypowiedzi przypominały szaleńczy bełkot. Pacnęła nerwowo ogonem w ziemię. Wpadł jej do głowy pewien pomysł.
- Czy nie chciałabyś wpaść z Tymoteuszem do mnie na herbatkę? Heerbaatkę? - zapytała. Nie wrzuci do filiżanek trucizny, nie martwcie się.

Cherry

Cherry zastanowiła się chwilę nad propozycją April. W sumie to nie miała nic do roboty. Ani też nic do stracenia. Wolała jednak wpierw dowiedzieć się, co o tym myśli Tymoteusz.
- Co o tym sądzisz? Z chęcią? Świetnie! - odpowiadała Tymoteuszowi, a raczej temu, co niby Tymoteuszem było. Uśmiechnęła się po raz wtóry w swój rekini sposób i oznajmiła. - Oczywiście, ja i Tymoteusz z chęcią cię odwiedzimy - rzekła i przeciągnęła się. Trochę już tu siedziała.

April

- W takim razie poprowadzę. Zaa mną! - zawołała raźnie. Ciekawe czy ma w grocie jakąś herbatę. O tym nie pomyślała... Trudno, coś się wymyśli. Wstała z piasku i strzepała z futra śnieg.
- To niedaleko. Dosłownie parę kroków stąd - oczywiście nie licząc faktu, że najpierw należy dotrzeć na tereny watahy Wody, a potem przedrzeć się przez bagna. Taki mały szczególik. Kto by się tym przejmował? April ruszyła energicznym krokiem przed siebie.
Domkuu powraacaam!!
z.t.

Cherry

Cherry nie czekając dłużej aż April zupełne zniknie jej z oczu, raźnym krokiem podążyła za nią, nucąc jakąś wesołą melodyjkę pod nosem i co jakiś czas karcąc za coś Tymoteusza. Wreszcie poszła; zniknęła; przepadła... a czy wyjdzie z tej wizyty żywa? To już w następnym odcinku!

z.t.

Onnea

Onn przyszła tu powolnym krokiem, można by rzecz spokojnym krokiem. Pełna zaciekawienia podziwiała wszelkie rośliny, zwierzęta, owady - aż ujrzała tą urokliwą plażą. Przybiegła tu truchtem niemal nie zamierając z wrażenia.
- Ale tu pięknie. - rzekła do siebie, z fascynacją spoglądając na złocisty piasek, w tej chwili całkiem spokojną tafle morza i słońce, oczywiście! Ah, jak ona uwielbiała patrzeć na słońce chylące się ku zachodowi. To jeden z widoków, które kochała, a było ich kilka. No dobrze, wiele.
Podeszła trochę bliżej brzegu, wlepiając wzrok w nieco zmętniałą wodę. Na jej kufie cały czas widniał szeroki, zauroczony otoczeniem uśmiech, a oczy łapczywie chłonęły ten, w jej mniemaniu, piękny widok.

Hei

Hei, nieco zdegustowany faktem, iż gdziekolwiek się nie pojawił jego rozmówca po jakimś czasie go ignorował, przybył nad morze. Nie widział plaży i wody już od dłuższego czasu, toteż nieco ucieszył go fakt, iż w końcu może znów spojrzeć na fale rozpływające się na brzegu. Wilkowi towarzyszył czarny kocur, który na czas pierwszych dni w krainie wolał się trzymać blisko Heia.
- Ładne, prawda? - zagadał do zwierzaka, na co Eiji miauknął twierdząco. Samiec zobaczył jednak, że nie jest sam na plaży, bowiem nieopodal siedziała żółtofutra wadera. - Dzień dobry - przywitał się, tonem spokojnym, brzmiącym nawet jak nieco znudzony.

Onnea

Onn zaś, słysząc głos nieznajomego, obróciła się energetycznie w jego stronę.
- Hejka! - rzekła równie głośno co entuzjastycznie, po czym wyszczerzyła się w szerokim, możliwe, że nawet za, uśmiechu.
- Jestem Onnea, miło mi. - bez większego zastanowienia chwyciła łapę wilka i zamaszyście nią potrząsnęła.
- A ty? - dodała po chwili, cały czas będąc w stanie euforii. Z resztą, rzadko można ujrzeć ją smutną - nawet jeśli nie jest w najlepszym nastroju stara się tego nie pokazywać. Strzygła prawym uchem i wlepiła swe duże, rażące złocistym blaskiem oczy wlepiła w nowo poznanego.

Hei

- Hmm... - z zastanowieniem mruknął wilk, jednak nie wypadało być niegrzecznym i także się przedstawił. - Jestem Hei, miło mi - powiedział, po czym również potrząsnął łapą wilczycy. - A to jest Eiji - postanowił także przedstawić swojego przyjaciela, żeby kot nie poczuł się urażony brakiem zainteresowania z jego strony. - Długo jesteś w tej krainie? - zagadnął, chcąc rozpocząć jakąś rozmowę z nieznajomą, w końcu im więcej nieznajomych zmieni się w znajomych, tym lepiej.

Onnea

- Ciekawe imię! - rzekła entuzjastycznie, energicznie machając głową na potwierdzenie swego stwierdzenia. Zaraz jednak, gdy poczuła, że zaczyna kręcić się jej w głowie, przestała i zamaszyście machnęła krótkim, acz całkiem puszystym ogonem.
- Hej, Eiji. - zniżyła głowę i uśmiechnęła się delikatnie i jakby niepewnie - w końcu trochę się bała, że spłoszy kota - a tego by nie chciała.
- Mogę go pogłaskać? - spytała się wstając, by potem wlepić swe złociste oczy w basiora.
- Właściwie to nie jestem tu zbyt długo. To pierwsze miejsce, do którego udało mi się dotrzeć w tej pięknej krainie. Prawda, że jest tu ślicznie? - rozejrzała się w okół, po raz kolejny z zachwytem spoglądając na otoczenie.
- A ty? - dodała po chwili, wcale nie czując, że właśnie obrzuciła go pytaniami.