Złociste Morze

Kaji Meyit

Z jej kufy nie zniknął uśmiech, a nawet poszerzył się, kiedy tak patrzyła na ową parę wilków. Położyła się niedaleko, przewróciła zaraz na plecy i zamachnęła dziko łapami, łapiąc równowagę. Uczyniwszy to i pochwyciwszy zdradliwą równowagę na lasso, zmiotło trochę piasku ogonem.
- Szumi, morze, szumi. Śpiewa głosem swym - zanuciła, wyginając szyję w stronę spienionych, ale jakże dziś łagodnych, fal.

Amidia

Amidia dumnie kroczyła.Zauważyła jakiegoś wilka.Oburzyła się.Miała grymas na pysku.
-Witam.Jestem Amidia a ty?-zwróciła sie do brązowego wilka.
wolno machała ogonem.Tak,Amidia była demonicą.Ale to tylko pozory w jej słodkim wyglądzie.Pfff.

Kaji Meyit

Zamrugała, usłyszawszy głoś kogoś nowego, nieznajomego. Uśmiechnęła się, lecz zaraz zmarszczyła nos, widząc zachowanie wilczycy. Parsknęła, gdyż w jej skromnym mniemaniu zachowywała się ona jak rozzłoszczona pannica, której na czas nie wyczyszczono pazurów.
- Witam! - wykrzyknęła, podnosząc się do siadu i tracąc jak na razie zainteresowanie morzem. Tutaj miała lepszy obiekt! Oj, tak!

Amidia

-Jestem Amidia-powiedziała tonem narratora filmowego.Znaczy zapowiedzi.Zobaczyła fioletową wilczycę.Wolno pomachiwała ogonem,ale tak żeby ta ktosia nie zauważyła.Demon mówił jej w duszy"zabij ją"Odpowiedziała szeptem bardzo cichym"nie".Wilczyca wbiła pazury w glebę.
Ten demon powodował zmiany wyglądu.O,tak.To nie była ta Amidia.

Kaji Meyit

- A ja Kaji, Kaji Meyit - przedstawiła się, teatralnym gestem kłaniając się nowo poznanej waderze. Uwielbiała poznawać nowe osobniki i zwiększać grono znajomych, gdyż jej szalone jestestwo niezbyt tolerowało nudę. Ba! Ono spychało ją jak najniżej się dało!

*Tak nawiasem, nie widzę, abyś miała rangę demona...

Amidia

*On tylko próbuje mnie opanowac tak jakby
-Jaka jest twoja historia?-zapytała wilczyca ze stoickim spokojem.
Patrzyła uważnie na nią.Była zdumiona.

Kaji Meyit

- Przybyłam, zobaczyłam i zostałam - odpowiedziała raźnie, przesuwając złociste ziarenka piasku pazurem. Zachichotała pod nosem, przenosząc wzrok na nowo poznaną. - A ty? Jak się tu znalazłaś? - zapytała ciekawie, nachylając się do przodu i wlepiając patrzałki w wilczycę.

Wasp

Owinął puszysty ogon wokół Carly. - Witam - rzekł cicho, przyglądając się przybyłej z uwagą. Na jego pysku malował się nieopisany spokój, który nie zdradzał rozbawienia białą wilczycą. Dziwaczne grymasy na pysku, ton głosu, który usiłowała stylizować na wielce mroczny... zawsze śmieszyły go takie stworzenia. Mhroczne zamhroki.

Carly

Popatrzyła na przybyłą, białą wilczycę. Zmarszczyła nos, chyba pierwszy raz w swoim życiu. Kolejny wilk opętany przez demona? Tego jest za wiele. A może po prostu zwykłe zjawisko paranormalne? Albo... Tak, Carly zdecydowanie była typem filozofa. Gdy była mała, nad wszystkim się zastanawiała, szukała rozwiązania, początku historii. Dlatego została szpiegiem. Umie kojarzyć fakty i logicznie myśleć. Uniosła łeb wysoko, na chwilę oślepiło ją zachodzące słońce.
- Siema - nie traciła nigdy dobrego humoru ;] - Carly mnie zwą.

Amidia

-A zwą mnie Amidia-powiedziałam zwykły tonem.

Wasp

Post w strefie gry musi składać się z co najmniej 15 słów.

A Wasp się nie odzywał, zwyczajnie nie widział takiej potrzeby. Wciąż leżał na piasku w bezruchu i sprawiał wrażenie wyjątkowo znużonego, lecz jego czerwone oczy lustrowały przybyłą z zainteresowaniem. Co prawda nikłym, ale jednak. Było w niej coś znajomego, co nasunęło mu na myśl Okami.

Amidia

Nic nie porówna się.Nie,nic.
-A ty?-spytała ciekawsko.
Wilczyca po drugiej stronie była flirciarą,nawet wtedy gdy wilka coś łączyło z Carly.Głupstwo.Nie zaszkodzi romansować w mhrrrocznym życiu.romanse stały sie jej częścią.Demon uciekł.Pokonała go.
Wilczyca spojrzała na Carly.Wtedy dowiedziała sie że ona jest z tym wilkiem.E tam.Troche flirtu.Popatrzyła ponownie na wilka.

Carly

Carly poruszyła nerwowo uchem. Nerwowo? Może to i niezbyt dobrze określające słowo. Ale to nic. Ogon poruszał się rytmicznie, tak jak i pazury, stukające o podłoże. Wilczyca z irokezem nie spuszczała oczu z Amidii. Jej uszy były postawione wysoko. Ułożyła miękko łeb na piasku, mimo wszystko nie zamykając oczu. Była podejrzliwa. To jedna z wrodzonych cech jej rodziny.

Wasp

- Wasp - przedstawił się krótko. Zlustrował białą waderę krótkim spojrzeniem. Czyżby spodobała mu się? Ależ skąd! Jedyne interesujące, co on ostrzegł w wilczycy, było to, co siedziało w niej jeszcze do niedawna i co uciekło - demon, zły duch... Wasp z racji przeszłości był niczym czujnik wszelkich złych mocy.

Amidia

-Miło mi-odrzekła krótko wilczyca.Energicznie uniosła łeb.Zobaczyła na Carly.Z wolna uniosła ogon.Pewniaczka.Demonica do niedawna.Teraz nie.

Carly

Zmrużyła ślepia, a banan zniknął z jej pyska. Trwała w bezruchu, przyglądając się Amidii wzrokiem pełnym podejrzliwości, zmienności... lekceważenia. Niewiele wilków mogło to poczuć na swoim ciele, zobaczyć ten wzrok. Niezwykle oryginalny wzrok lekceważenia by Carly. Tak, tak to się nazywało.

Wasp

Wasp zmarszczył nos. Nie odpowiadała mu ta paskudna atmosfera. Zdawał sobie sprawę, że okazując zainteresowanie białej wilczycy może tylko zepsuć humor Carly i jeszcze bardziej ten panujący tutaj klimat popsuć. Jednak nie zawahał się i zadał Amidii pytanie. - Jak to zrobiłaś?
Miał na myśli pozbycie się demona, nie powiedział o tym jednak na głos - o niektórzy rzeczach głośno się nie mówi.

Kaji Meyit

Zmarszczyła nos, przysłuchując się dyskusji i wyczuwając dziwną, napiętą atmosferę. Może i była szczęśliwym, radosnym, skocznym i beztroskim wilkiem, lecz doskonale potrafiła wyczuwać subtelne zmiany nastroi otaczających ją osobników. Zrobiła więc to, co było najlepsze - zaśmiała się, dopadając do nowo poznanej.
- Ej, ej! Nie odpowiedziałaś na moje pytanie - rzuciła wesoło.

Amidia

-wasp...po prostu się przestraszył.Kaji Meyit przybyłam zoabczyłam zostałam-powiedziałam spokojnie.Demon powrócił.Znów panował w jej ciele.Wilczyca sie nie sprzeciwiała.

Carly

A Carly nic. Wsłuchiwała się w słowa opętanej Amidii, przyglądając się jej bacznie. Ona wyglądała... Nie możliwe. Oczy wilczycy zaszkliły się, a po policzkach spłynęły rzęsiste łzy. Schowała pysk w łapy, by oszczędzić zbędnych pytań towarzystwa. Geena... Wciąż miała przed oczami te martwe ciała, leżące bez ruchu. Zimne istoty, z wyrazem pyska uśpionym na zawsze. I ostatni widok ojca w Tokio... Brakowało jej rodziny. Czasem nawet jej wiecznie radosny humor nie pomógł, gdy serce czyste jak szkło pękało na miliony kawałków. Gdy podniosła łeb, zielone, puste oczy zaczęły się świecić, a łzy szybko spływały po pysku, kapiąc na piasek. Czym prędzej je otarła, zwracając wzrok na widniejące na niebie gwiazdy.