"Wesoła Śmiertka"

Kaji Meyit

Mlasnęła raz jeszcze, wskazując na sporą, bordową plamę na podłodze.
- Poparz, jak brudzisz - powiedziała, po czym dała jej prztyczka w nos. - I co ja zrobię, jak klienci przyjdą, hm? Tutaj umiera się w spokoju, pije herbatkę i pobiera usługi magiczne, a nie ogląda się kałuże krwi. Musisz posprzątać - dodała na koniec, nachylając się do niej mocno i wpatrując w nią rubinowym wzrokiem, w którym błyskały dziwne iskierki.

Samuerian

Samuel widząc, iż raczej się już nie przyda, oddalił się w stronę porzuconych wcześniej ksiąg. Zasiadł wygodnie obok omdlałej parki i zabrał się za lekturę jednej z nich (księgi, nie parki. Wybaczcie niedopatrzenie). Pochłaniał zawarte w księdze informacje, trawił je i zapisywał w mózgu. Był bowiem pewien, że niegdyś mu się przydadzą.

Shire

Shire powoli otworzył oczy. Pierwsze co zobaczył, to leżąca obok wilczyca. Nie, nie znał jej. Dalej był niebieski wilk czytający książkę. Czy to normalne? Skąd się tu właściwie wziął? Dlaczego podłoga była zakrwawiona? Nie, nie znał tu zupełnie nikogo... Czuł się strasznie. Jakby zaraz miał zemdleć. Kim był? Co to za miejsce? Co to za osoby? Przeraził się. O co chodzi?

Kaji Meyit

Pacnęła jeszcze w nos białą, pokaleczoną kulkę nim dostrzegła przebudzenie się jednego śpiocha. Zaraz do niego doskoczyła prężnie i pochyliła się ku niemu, uważnie przypatrując mu się lśniącymi, rubinowymi ślepiami. Nie bacząc na to, iż wilk jej teraz nie zna i może spanikować, wyciągnęła łapę, sprawdzając dokładnie stan, w jakim się znajduje. Skutki eliksiru nadal powinny na nim ciążyć, lecz za jakiś czas wszystko minie.
- Dzień dobry, śpiący królewiczu - powiedziała wesołym tonem, klepiąc go w policzek.

Shire

Shire z początku się przeraził widząc radosną waderę tak dziwnie mu się przyglądającą. Czego chciała? Może zrobić mu coś złego? Ale właściwie co mu szkodzi wykorzystać ją jako źródło informacji?
- Gdzie ja jestem? - spytał głupkowatym tonem rozglądając się po pomieszczeniu.

Kaji Meyit

Zmarszczyła nos i pacnęła młodego wilka prosto w czoło, nie odpowiadając z początku na jego pytanie.
- Wypadałoby się wpierw przywitać, co? - skarciła go, na przekór słowom uśmiechając się, swoim zwyczajem, szeroko i prezentując przy tym białe kiełki. - Dla Twojej informacji znajdujesz się w moim małym, skromnym przybytku, który nosi nazwę "Wesoła Śmiertka" - dodała po chwili przyglądania mu się roziskrzonym wzrokiem. Tak, tak, była zadowolona z działania mikstury, nawet bardzo. Ale teraz musiała dowiedzieć się, czy nie wystąpiły uboczne, niepożądane efekty. - Jak się czujesz? Czy coś Cię boli? Wiruje Ci obraz przed oczyma? Mięśnie nie dokuczają? W płucach Ci nie kuje? Serce za szybko nie bije? - zalała go więc pytaniami, chwytając bloczek kartek i długopis do spisania "zeznań".

Renna

I jej oczy się otworzyły.
Wszystko było piekielnie jasne. Wyraźne. Zamrugała ozyma i podniosła się z ziemi. Czemu na niej leżała? Rozejrzała się, a jej oczy napotkały samca i samicę. Kim byli? Niewiedza była w pewnym stopniu straszna, brutalna, ale i czysta. Wolna.
- W - witam - mruknęła jedynie, nie wiedząc, co powiedzieć.
Imię, imię... CO to było imię? Aaa... To... Jak ma na imię.
- Przepraszam - podeszła nieco chwiejnie do wadery - Jak ja się właściwie nazywam?

Shire

- Eee... Dzień dobry. - powiedział wilk. - Czuję się trochę... dziwnie. - odpowiedział. O co chodziło? Czemu ta wilczyca zadawała tyle pytań? - Przepraszam... Ale nie wiesz może kim ja jestem i co tu robię? - spytał zdezorientowanym wzrokiem obserwując inną waderę, której stan przypominał jego. Może ona coś wie?

Kaji Meyit

Fuknęła donośnie, nie uzyskawszy żadnych konkretnych odpowiedzi na swoje precyzyjne pytania. Musiała przecież wiedzieć wszystko, aby w razie czego udoskonalić eliksir! Zwróciła się więc szybko w kierunku przebudzonej wadery, uśmiechając się do niej szeroko, z odrobiną drapieżności - niby jastrząb, który upatrzył ładną zdobycz.
- Witaj, witaj - przywitała się szybko, po popychając ją z powrotem na fotel. - Jak się czujesz? Czy coś Cię boli? Łupie Ci w głowie? Jak serduszko? Humorek? Samopoczucie? Stawy nie dokuczają? A jak kości? I mięśnie! - zalała ją falą pytań, pochylając się ku niej i niemal dotykając jej nosa swoim.

/Renna, Kajinka posadziła Was w fotelach xD
A teraz - mam Was powiadomić, co i jak? Wiecie, imiona i kim dla siebie jesteście ^^/

Renna

/ Powiedz tylko o imionach, o tym, kim on dla mnie jest i o niczym więcej xD /

- Ma - matko... Moja głowa - jęknęła, wtulając się w fotel.
Tak, głowa bolała ją strasznie. Przełknęła ślinę.
- Jak, ja mam imię? Jak mi na imię? - jęknęła ponownie, unosząc lekko wzrok.
Miała dziwną sierść. Wszystko było dziwne. Wadera jej jeszcze nie odpowiedziała.

Shire

Shire'a naszła fala mdłości. Przez chwilę myślał, że zwymiotuje, kiedy uświadomił sobie całą prawdę. Czyżby miał amnezję? Zapomniał całe swoje życie? Jak to się mogło stać? Wilk znalazł za szalikiem zawiązanym na szyi paczkę papierosów, a na niej napis - Renna. O. Może miał na imię Renna?

Samuerian

W tym czasie, kiedy owa parka zastanawiała się kim jest i jak tutaj trafiła Samuel z zainteresowaniem zabrał się pochłanianie wiedzy zawartej w drugiej księdze, którą dała mu do przeczytania Kaji Meyit. Owszem, świat magii wielce go ciekawił, więc póki co nie był znudzony.

Kaji Meyit

Mlasnęła wielce niezadowolona, kiedy to dwójka wilków zupełnie zignorowała jej pytania. A przecież były ważne i niezwykle istotne! Pacnęła oboje w głowy, po czym wpisała na kartkę jedno słowo: "dezorientacja". Cóż, na początek wystarczy.
- Więc tak - zwróciła się do "pacjentów", mierząc ich iskrzącym, rubinowym wzrokiem. - Ty - dźgnęła basiora w policzek - nazywasz się Shire i jesteś Łowcą. Ty natomiast - tym razem dźgnęła waderę - jesteś Renna i mieszkasz w tym skromnym przybytku. A ja jestem Twoją ciotką, Magiczką i tak nawiasem, nazywam się Kaji, Kaji Meyit.

Renna

- A - ha...
Czyli tamten Wasp mówił prawdę. Pytanie, skąd ją znał?
- Ty moją ciocią? - spojrzała zdumiona na waderę.
Nie pyskuj, Renia, ona wie więcej od ciebie. Spojrzałą na samca, którego Kaji nazwała Shire. Shire, Shire.
,,Dopóki nas nie znajdą"
Znowu te słowa w myślach.

Kaji Meyit

Znów uśmiechnęła się szeroko, jak zwykle nie przejmując tym iż, ich gestem tym upodabnia się do rodowego szaleńca, istoty obłąkanej i niespełna rozumu. Dodatkowo efekt ten podkreślały iskry błąkające się w szkarłatnych ślepiach, migoczące i nadające im niesamowitego blasku.
- Tak, tak, jestem Twoją przybraną cioteczką - potwierdziła, kiwając energicznie głową. - Będziesz mnie musiała chyba poznać od nowa, co? Może herbatki dla rozluźnienia atmosfery?

Shire

Ach... Więc on jest Shire. A ta wilczyca to Renna. Tylko dlaczego niby ma jej imię napisane na paczce papierosów? I dlaczego ma paczkę papierosów? Ciekawe... Tudududum...
- Eeem... Miło mi cię poznać Kaji, Kaji Meyit. - powiedział. - Jak się tutaj znaleźliśmy? I dlaczego nic nie pamiętamy? - spytał.

Kaji Meyit

- Mnie również miło miło znów Cię poznać - powiedziała z szerokim wyszczerzem, bez uprzedzenia posuwając się do poczochrania mu jasnej grzywy. - Przyszliście do mnie, aby skorzystać z magicznej usługi i zrobiliście to - powiedziała prosto, nie wyjaśniając tym zdaniem zbyt wiele w kwestii utracenia przez nich pamięci.

Shire

Shire, który czuł się nieco zdezorientowany i oszołomiony zmrużył oczy nie za bardzo rozumiejąc wilczycę.
- Zrobiliśmy... co? - spytał wpatrując się w waderę niczym w encyklopedię wiedzy. No bo... ona w końcu tyle wiedziała!

Kaji Meyit

Zaśmiała się głośno i szczerze, po czym pochyliła do przodu, wpatrując intensywnie w ślepa basiora swymi własnymi, rubinowymi. Ich nosy niemal się stykały, jednak ona nie zważała ani odrobinę na tę bliskość.
- Przybyliście do mojego jakże skromnego przybytku, aby wymazać sobie z niewiadomych mi powodów pamięć - wyjaśniła powoli, dobitnie, precyzując wcześniejszą kwestię.

Shire

- Ach... Więc się znamy? - spytał Shire mając na myśli rzecz jasna Rennę i siebie. Wszak różowa wilczyca kogoś mu przypominała, więc miło by się było dowiedzieć kim ona dla niego jest. Lubił ją - to wiedział. I miał jej imię napisane na paczce papierosów. Więc chyba musieli się znać wcześniej.