Biała polana

Leere

Króliki? Cóż, lepsze to niż nic. Ciągnięty wonią tych małych stworzeń przybył na te jakże urocze tereny Leere. Od jakiegoś czasu nic nie jadł, przydałoby się zapolować na te marne istotki. Jednak... może trochę później. Teraz musiał odpocząć po podróży. Z westchnieniem oparł się o pierwsze lepsze drzewo i objął wzrokiem polanę. Nie była jakaś wyjątkowa, wręcz przeciwnie: zbyt zwyczajna. Swój jakże już znudzony wzrok przeniósł na niebo. Z frustracją zauważył, że miało barwę taką samą jak każde inne niebo o tej porze. Nawet chmury były tak szare jak zwykle. Prychnął z dezaprobatą.

Rubin

Ujrzał nowego samca i patrzył na niego przez krótką chwilę. Był... zwyczajny. Miał normalne ciało. Tak samo jak Rubin. Tylko miał bardzo interesujące ślepia. Jedno było niebieskie, a drugie czerwone. Bardzo ciekawe.
Oblizał swój czarny nos i przeniósł wzrok na swoje łapy. Coraz częściej je oglądał.
- Witaj. - Odezwał się po chwili ciszy do mowo przybyłego samca.

Leere

- Huh? - Samiec przez chwilę odniósł wrażenie, że ktoś go obserwował. Po chwili do jego jakże czułych na każdy dźwięk uszu dotarło jakieś słowo. "Witaj", bodajże. Jak dawno tego nie słyszał... - Dzień dobry. - Odpowiedział krótko, rozglądając się za właścicielem głosu. Odrobinę zaciekawił go fakt, że nikt się na niego nie rzucił, bo po głosie wnioskował, że przywitał się z nim jakiś samiec. Ów głos zapewne dochodził gdzieś z niedaleka, ale nie mógł stwierdzić, który z obecnych to był.

Rubin

Rubin spojrzał ze spokojem na samca i powiedział:
- Mam na imię Rubin, a ty? -
Po chwili spokojnie podszedł do szarego czy tam białego samca. Zmrużył lekko oczy. Nie mógł się jeszcze przyzwyczaić do innych wilków, które nie wyszydzały, ani nie uciekały w popłochu na jego widok. Niedawno przecież był zombie. Ale osobiście wolał jak mówili nieumarły. Tak było... Delikatniej.

Leere

Leere jest czarny, a przynajmniej ciemnoszary. ;3

Ach, więc to był osobnik, który do niego zagadał. Leere postanowił zaakceptować ów fakt, że w tej krainie nie każdy jest wrogiem.
- Leere. - Przedstawił się krótko. Zdawał się coraz obojętniej traktować spokojnego samca, lecz nie znaczy to, że zaczynał go ignorować. Wręcz przeciwnie, dla takiego samotnika chwila rozmowy z kimś na poziomie była co najmniej zbawieniem, bowiem w końcu mógł usłyszeć swój własny, nudny głos i nie zapomnieć o tym, jak się używa strun głosowych.
- Jesteś tutejszy? - Ledwo powstrzymał się od ziewnięcia. Który to już raz tego dnia? No cóż, trzeba było spać w nocy, a nie zwiedzać krainę, jakby była kolejnym nudnym muzeum.

Rubin

Samiec powoli pokiwał głową i odpowiedział:
- Tak... Mieszkam tu już około od roku. A ty... Nowy? -
Nie chciał być niegrzeczny czy może zbyt nachalny. Chciał poznać, pogadać, pobyć, albo potem zapomnieć. Taki to już jest ciąg nowych znajomości. Jeśli on okaże się godny uwagi, albo samiec to rozmowa pójdzie gładko i może spotkają się jeszcze kiedyś. Ale jeśli poczują między sobą kwas, to nici z dalszej znajomości!

Leere

Samiec kiwnął głową.
- Nowy, nowy... - Powiedział, chcąc dokładniej przysłuchać się brzmieniu tego słowa. On zawsze był nowy, ale jeśli pozostanie w tej krainie dłużej niż w innych miejscach, będzie bardziej... tutejszy, o tak. Chyba właśnie tego słowa się używało w takich przypadkach. Westchnął. Wszystkie słowa zdawały się mieć takie skomplikowane brzmienie.
- Więc znasz to miejsce? - Mówił wciąż powoli i uważnie, nie chcąc popełnić błędu. Dotąd używał niemal wyłącznie przekleństw i docinków, więc musiał się przyzwyczaić do nowego tonu swojego głosu. - Wiesz może, jakie znajdują się tu stada? Nie wliczaj tu Watahy Wody, bo do niej należę. - Stawiał pytania ostrożnie, starał się coraz lepiej naśladować ton głosu samca. Nie chciał, by pierwsza osoba, którą spotkał uważała go za niecywilizowanego durnia, który by tylko wyzywał wszystkich. Musiał się trochę utemperować. Poznanie kilku wilków nie zaszkodzi. Być może dzięki temu nauczy się tu żyć.

Rubin

Samiec pokiwał głową. Musiał się trochę rozruszać, ale jeśli ten o tu wolał porozmawiać, to mu pasuje. Dlatego odpowiedział po kilku sekundach namysłu:
- Tak. Jest tu jeszcze kilka "grup". Wataha Nocy, wataha Ognia, Wataha Powietrza oraz Samotnicy. Ale także są jeszcze dwie "rodziny". Gryfy i smoki. Ale te stworzenia nie łatwo tutaj spotkać. Kiedyś widziałem jednego szybującego po tym niebieskim niebie... Tak. Wspaniały widok. -
Poprawił się na zadku i otulił czarnym ogonem. Ponownie oblizał pysk i zastrzygł lewym uchem.

Leere

Gomen'nasai za moje wolne odpisywanie, komputer troszku się zlagował. >.<

Ach, więc rzeczywiście było tu więcej stad. Ale skoro już należał do Watahy Wody, postanowił się zgłębiać dalej tego tematu. Chociaż...
- Smoki i gryfy? - Rzucił, udając obojętnego. W głębi duszy jednak ciekawiło go od zawsze, czy te stworzenia rzeczywiście istnieją. Kiedyś mama opowiadała o tym jego rodzeństwu, bo szczeniaki poprosiły o to. A jemu oczywiście nigdy nic nie mówiła. Cóż za wspaniała miłość matki do dziecka, nie ma co...
- Słyszałem kiedyś o tych istotach, ale myślałem, że nie istnieją. - Powiedział, spoglądając ukradkiem w niebo. A nóż widelec jakiś smok się pojawi. Niestety, nic na to nie wskazywało. Leere stłumił swoją frustrację i całkowicie skupił się na Rubinie. Może powie mu coś o tych stworzeniach.

Rubin

Samiec uśmiechnął się, widząc, że wilka troszeczkę to zaciekawiło. Dlatego też postanowił ciągnąć ten temat do zwymiotowania. Smoki były jego pasją. Dlaczego nie urodził się tym wielkim, masywnym gadem, ja się pytam!?
Lekko się wyprostował i odpowiedział:
- Istnieją, istnieją. Jest tu ich dość sporo. Ale nie lubią towarzystwa. Przebywają tylko w swoim towarzystwie i uważają się za lepszych od nas. Zwykłych wilków.
A gryfy.. No cóż. Ich za dużo tu jednak nie ma. -
Basior ze spokojem przeniósł wzrok na niebo. A potem ponownie na samca.

Leere

Jeśli Rubin zauważył zaciekawienie Leere'go, oznaczało to, że potrafił czytać jego duszę. Niemniej userka nie zamierza się o to czepiać.
- Ach tak, uważają się za lepszych... - Mruknął sam do siebie, spoglądając gdzieś w dal. Nie, raczej nie znał tego uczucia. W końcu w jaki sposób pozbawiony honoru wilk może czuć się lepszy od innych? Choć właściwie... no, właściwie to uważał się za lepszego od wilków, z którymi wygrywał walkę. A jeśli uciekał z podkulonym ogonem, wmawiał sobie, że jego przeciwnik był zwyczajnym idiotą, który nie potrafi walczyć.
- A samotnicy? - Zapytał się, chcąc zmienić temat. Cała ciekawość związana ze smokami i gryfami uleciała z niego tak nagle, jak się pojawiła. Udawanie obojętnego od dzieciństwa miało swoje minusy, gdyż naprawdę stawał się coraz obojętniejszy na wszystko. Swój wiecznie znudzony wzrok przeniósł na Rubina. Zdawał się być w porządku, toteż nie musiał być czujny. Coraz mniej spodziewał się jakiegokolwiek wrogiego posunięcia ze strony samca.

Rubin

Samiec po krótkim namyśle odpowiedział spokojnie:
- Samotnicy to wilki, które nie przepadają za towarzystwem. Stąd ich nazwa. Nie angażują się w związki czy obowiązki watahy, bo do żadnej nie należą.
Wilki te są najczęściej wrogo nastawione, agresywne, smutne, nieufne. Tak. W tych kilku słowach można ich opisać. -
Rubin sam się kiedyś zastanawiał czy do nich nie dojść. Gdy był zombie wszystkiego jego marzenia legły w gruzach. A teraz odzyskał ciało. Czas działać!

Leere

Samotnicy? Ciekawa perspektywa. Gdyby tylko bezmyślnie nie dołączył do pierwszej lepszej watahy, zostałby jednym z tych osobników.
- Ach, rozumiem... - Powiedział krótko, przeszywając wzrokiem Rubina. Wyglądał na zwyczajnego kolesia, choć jego zapach zdawał się być dość... specyficzny. Ale to nie jego sprawa, więc postanowił to zignorować.
- Czy coś się dzieje w tej krainie? - Zapytał obojętnie, rozglądając się powoli dookoła. Nic nie zapowiadało jakiegoś niesamowitego zdarzenia, ale dla zmęczonego podróżą wilka było to olbrzymim plusem. Pewnie też dlatego starał się nie zbierać sobie wrogów. Jeszcze go wykończą nim odpocznie, i nie będzie miał siły uciec!

Rubin

Rubin ponownie zmrużył lekko ślepia i oblizał nos. To nawilżanie nosa stało się chyba jego odruchem na (rozciągnięcie posta przez userkę) brak rozmowy.
Ale odpowiedział. Było trochę spokojnie w Krainie, prawda? Ale to może tylko cisza przed burzą. Hmm...
- Czasami coś się dzieje. Od czasu do czasu kilka wilków organizuje eventy, czyli nasze wyprawy. Kilka uczestników się zgłasza.
Chociaż... Aby wyruszyć na "przygodę" nie trzeba mieć towarzyszy. Można iść samemu. -

Leere

Można iść samemu?
- A można w ogóle nie iść? - Zapytał się, wciąż zakrywając się maską obojętności. I choć był wciąż spokojny, wewnątrz był coraz bardziej niespokojny. Nie potrafił tego wytłumaczyć. Może to ze zmęczenia? Nie, chyba raczej chodziło o to, że jego umysł ciągle spodziewał się jakiegoś podstępu, który mógł sobie zaplanować jego nowy znajomy. Z drugiej strony nic nie zapowiadało na to, by mógł zaatakować. Oj, Lee, będziesz musiał się przyzwyczaić do tutejszego życia.

Rubin

Pokiwał głową na znak odpowiedzi. Sam poszedł tylko dlatego, aby odzyskać swoje dawne ciało. No bo przecież... Jak jesteś zombie to:
1. Nie znajdziesz partnerki.
2. A ni przyjaciół.
3. Zostaniesz "Forever Alone".
4 Coś jeszcze?
A tego chyba mi nikt nie chciał. A może takie samotniki, jak te o których niedawno opowiadał, chciałyby tego aż nad życie? Hmmm...

Leere

Tak, zwyczajne kiwnięcie głową zamiast słów. To zdecydowanie wystarczyło Leere'mu. Słowa prowadzą do nieporozumień. Odetchnął, delektując się chwilą ciszy. Odrobinę się rozluźnił, co zdarzało mu się wyjątkowo rzadko.
- Byłeś kiedyś na jakiejś wyprawie? - Zapytał się, niby obojętnie. Nie otwierał się, nie czuł takiej potrzeby. Bycie obojętnym na wszystko stawało się jego nawykiem, ale czuł się z tym dobrze. Zamknięcie się w sobie miało praktyczną stronę - nie zależy ci na nikim, nie musisz się też zbyt przejmować problemami innych. Jemu to w pełni odpowiadało.

Rubin

Samiec wzdrygnął się na pytanie o wyprawę. Ale uczucia schował głęboko w sobie. Kiwnął głowa i odpowiedział:
- Całkiem niedawno. -
Co jeszcze miał mu powiedzieć? Leere nie pytał się przecież o nic więcej. Tylko czy Rubin był kiedyś na wyprawie. A ten spokojnie odpowiedział. Ale czy ta wyprawa wyszła mu na dobre? Ma zakaz zabijania czegokolwiek. A głód zaczynał doskwierać. Będzie musiał kogoś poprosić o zabicie dla niego zwierzyny.

Leere

Leere pokiwał głową.
- Co robiłeś na wyprawie? - Zapytał się krótko. Starał się nie zdradzać, że odrobinę to go zaciekawiło, choć nie było to zbyt łatwe. Czyżby zaczynał się powoli otwierać? Ach, nie może być... po prostu był ciekaw, ot co! Musiał zachować spokój. To się tyczyło też ogona, który właściwie wcale się nie poruszał, tylko leżał posłusznie na ziemi. Nie był pewien, czy powinien tak robić, ale raczej o to chodziło z zachowaniem spokoju. Chyba. Westchnąłby, gdyby nie było tu nikogo. Czuł się jak marny dzieciak, który nie wie nic o życiu. Gdyby tylko miał lepszych rodziców, na pewno byłoby lepiej! Zawsze miał do nich o to pretensje, ale ciii! Umarli są jeszcze groźniejsi niż żywi, a gdyby go nagle zaczęli zadręczać w snach, to byłby problem!

Rubin

Samiec odpowiedział bez żadnej chwili namysłu:
- Bo wiesz. Kiedyś byłem zombie. Ale zapragnąłem znów odzyskać dawne ciało. Stawiłem czoła przeciwnościami na cmentarzu smoków i udało się. Ale mam taką jakby "klątwę". Nie mogę zabić żadnej istoty. Bo moje ciało obróci się w proch. -
Tyle. Żadna sensacja. Tylko szczera, ostra prawda.
A teraz taka sprawa. Leere mógł usłyszeć burczenie w brzuchu Rubina. Oj mógł usłyszeć. I to bardzo wyraźnie.