Gorące źródło

Dante de Cossa

Schatt nie miał zdania na ten temat. Nie czuł jakiejś siły, ciągnącej go tam, ani odrazy, która nie pozwalałaby mu tam iść. Cokolwiek postanowią, jemu przypasuje. Z żadnego wyjścia nie będzie zachwycony, ale nie będzie także nieszczęśliwy.

KokuRai

Koku spojrzała na Schatta, a następnie opuściła głowę na dół. Samica delikatnie zamiatała ogonem puszysty śnieg. Wadera czuła się jak piąte koło u wozu, lecz nie chciała nic mówić. Koku nawet się nie uśmiechała i nie chciał zwracać na siebie zbyt wielkiej uwagi.

Lea

- No dobrze, jeśli chcecie to możemy iść. - Powiedziała zrezygnowana Lea. Chociaż w jej głosie dało się także usłyszeć nutkę rozbawienia. Mogła się dostosować. Choć z drugiej strony, może trzeba zmienić złe nastawienie do Zamarzniętego Jeziora. - A ty, Koku? - spytała. Koku chyba nie wiedziała co wydarzyło się tamtego dnia. Wydawała się taka smutna... - Chcesz iść?

KokuRai

Koku spojrzała na Lee, a następnie na Viki. - Nie. Raczej nie ponieważ nie wiem czy każdy chcę żebym poszła - powiedziała, lecz jej ton był nadal smutny i przygnębiony. Koku patrzała na Lee, lecz nie wiedząc co samica zrobi.

Lea

Lea zmartwiona podeszła do przyjaciółki.
- Koku, czy coś się stało? - spytała i usiadła obok. Chciała pomóc wilczycy, ale nie wiedziała co ją trapi. - O co chodzi? Mogę ci jakoś pomóc?

KokuRai

- Nic się nie stało, ale nie chcę być piątym kołem, u wozu - powiedziała patrząc na Lee, a następnie na Viki. Koku zerknęła na Jaela, lecz jej ogon nie poruszał się. leżał na białym puchy nie poruszając się.

Lea

Lea roześmiała się krótko. Nie chciała śmiać się z Koku tylko rozładować atmosferę.
- Ale ty nie jesteś piątym kołem u wozu! - rzekła całkiem szczerze. - Tylko naszą przyjaciółką! I niech to, że różnie się zachowujemy nie utwierdza cię w przekonaniu, że jest inaczej! - Wilczyca przytuliła Koku i spojrzała na resztę. - Prawda?

KokuRai

Koku uśmiechnęła się i spojrzała na Lee, a potem na resztę i czekała, aż coś odpowiedzą. Wadera zamachała kilka razy ogonem zamiatając przy tym tym śnieg.
- Jak nie macie nic przeciwko to z chęcią pójdę z wami - powiedziała i wstała, a następnie usiadła.

Lea

- To bardzo fajnie! - zawołała wesoło Lea po czym zwróciła się do KokuRai szeptem, tak że tylko ona mogła ją usłyszeć: - Koku, powiedz mi, czy podoba ci się Jael? - wilczyca chciała wiedzieć, czy młody wilk zawrócił w głowie także Koku. Spojrzała na niego i zlustrowała go od stóp do głów. Nie miała pojęcia, co można w nim widzieć takiego interesującego (xd).

KokuRai

- Tak, ale to chyba nieodwzajemniana - szepnęła do Lei. Tak to prawda że Koku zakochała się w Jaelu, ale ona nie wie czy on się w niej zakochał, lecz przypuszcza że nie. Wadera spojrzała na Lee z uśmiechem.

Lea

- W Jaelu? - Lea starała się ukryć zdziwienie w swoim głosie i jeszcze raz przyjrzała się Jaelowi. - Spokojnie. Myślę, że po tej sprawie z Viktorią nie chce on po prostu za szybko zaczynać czegoś nowego. Ale jak dasz mu czas to może wszystko się ułoży. - Lea szybko odeszła od Koku, bo wydawało jej się, że zmienia się w coś w rodzaju "Cioci Dobrej Rady". Nie będzie się już mieszać w niczyje życie.

Shire

Shire, który milczał przed dłuższy czas zauważył, że pomiędzy gromadką szczeniaków dzieją się różne rzeczy. Jedni byli w sobie zakochani, inni czuli się niezauważeni, kolejni dawali rady. Wilk uśmiechnął się nieznacznie. Nie chciał dłużej podsłuchiwać, więc powoli się wycofał. A chwilę później zniknął.

Viktoria

Viki przewróciła oczyma. Miała już po dziurki w nosie Koku. Już jedna wilczyca się Viktorii naraziła i wyszła z zakrwawioną łapą. Gdyby Koku i Viki były same z Koku stałoby się to samo. Nagle Viki swoim dobrym słuchem usłyszała rozmowę Lei i Koku.
- Co?! W końcu się wiedźma przyznała! Wiedziałam, że Jael jej się podoba! Eh, ale nic nie powiem, bo chce znów zdobyć Jaela! Znów chce z nim być i oduczyć go tego podrywania! O tak! To moje zobowiązanie! - myślała wykrzyknikami. Na jej twarzy pojawił się chytry uśmiech, który po chwili zniknął.
- No to jak idziemy? - powtórzyła.

Samuerian

- Możemy iść. - powiedział Jael patrząc z niepokojem na Viktorię. Coś w tym jej spojrzeniu wydawało się wilkowi groźne. Miał nadzieję, że nie jest znowu zła na kogoś. Obiecała mu panować nad sobą. Podszedł do Koku i przytulił ją mocno.
- Ocywiście, ze jesteś nasą kochaniutką psyjaciółeczką! - powiedział ze śmiechem przedrzeźniając Leę. Puścił Koku i wyszczerzył się do niej jak idiota. - No to Zamarznięte Jezioro czeka! - Wilk poczuł nagłą potrzebę powydurniania się.

Viktoria

Mina Viki trochę posmutniała. Do niej nikt się nie przytulił na pocieszenie. A już na pewno nie chłopak, który jej się podoba. Odwróciła się od Jaela, Koku i Lei. Nie chciała ich widzieć. Nie chciała się bardziej zasmucać. Jael jej nie kochał, ale ona się nie podda. O, nie! Czas zagoi rany.

Samuerian

Jael nagle zaczął wesoło podrygiwać i tanecznym krokiem podszedł do smutnej Viktorii.
- A pani? Co taka smutna? Jest piękny dzionek! Trzeba się cieszyć! I tańczyć! - dodał po czym zaczął się ruszać w rytm wyimaginowanej muzyki. Nie wiedział co się z nim dzieje. Może załapał się na jakieś pozytywne fale energii...?

Naomi

Ada spojrzała podejrzliwie na Lee. Podsłuchała trochę rozmowy pomiędzy nią a koku. Po czym podeszła do niej i powiedziała cicho. - A skąd ty wiesz, że jeśli koku da mu szanse to się ułoży. on nie musi jej kochać. Może.. nie musi. - rzekła cicho. Nie była pewna czy ktoś to słyszy. Odeszła trochę i spojrzała na Kartela. PO czym wykonała zapraszający ruch ręką. Chciała z nim pogadać.

Samuerian

Jael niechcący usłyszał słowa Ady. Podszedł do niej zaciekawiony i spytał:
- Kto kogo ma kochać? - Wilk uśmiechnął się do koleżanki i przekrzywił łeb wywalając jęzor. - Co się ułoży?

Lea

Lea spiorunowała Adę wzrokiem. Chciała jakoś pocieszyć Koku, żeby nie czuła się źle. Ale cóż. Wilczyca podeszła do Jaela i rzekła cicho:
- Nie twoja sprawa. - Jednak nie umiała ukryć rozbawienia widząc zachowanie przyjaciela. - Piłeś coś? - Spytała.

Dante de Cossa

Schatt po chwili pogubił się w tym wszystkim i wodził wzrokiem po reszcie. Jednak jakiś czas go nie było i miał zaległości. Nie wiedział, jak się układało między resztą. Choć w chwili obecnej coś jakby zaczęło się wyjaśniać. Zresztą pewnie zaraz się dowie.