Gorące źródło

Lea

Lea spojrzała na Schatta. Wydawał się nieco zdezorientowany. Nie dziwiła mu się, w końcu pod jego nieobecność trochę zmieniło w ogólnych relacjach. Wilczyca nie wiedziała czy w końcu idą nad Jezioro, czy nie. Nie chciała naciskać, bo nadal miała złe wspomnienia dotyczące tego miejsca.

Dante de Cossa

- To co w końcu robimy, bo się pogubiłem... - Powiedział niepewnie. Ledwo mieli iść, a już rozmawiają o sprawach sercowych. I jak tu nadążyć? Schatt w każdym razie nie umiał. Lecz lepiej było czekać.

Lea

- Możemy iść. - powiedziała Lea. Chciała się już wyrwać z tego całego problemu, który jej właściwie nie dotyczył. Nie była na Jeziorze od dnia śmierci Ekke i wcale jej tam nie ciągnęło, ale skoro reszta tam szła to ona też. Odwróciła się do pozostałych. - A wy idziecie?

Naomi

Ada bardzo chciała tam iść. Jednak czekała na Kartela. Jednak po pewnym czasie zmieniła zdanie. Postanowiła nie czekać. Iść tam i nie zważać na innych. Była dość.. indywidualną wilczycą. Zastanawiała się tylko nad jednym. Rzeczą niby bardzo błahą, ale dla Ady bardzo ważną. Nikomu o tym nie mówiła. I Raczej nie powie. Dowiedzą się w swoim czasie. Rzuciła ostatnie spojrzenie w stronę obecnych. i odeszła. Już jej tu nie było. Nawet jej zapach szybko znikł z powietrza. Czy warto było samej się tam wybrać? Czy może mimo wszystko powinna kogoś ze sobą zabrać.? Co się jej stało? Ostatnio się dziwnie zachowuję. Jest chora?

Viktoria

Viki uśmiechnęła się, gdy Jael ją pocieszał. Na jej twarzy pojawiły się lekkie rumieńce.
- Dzięki, za pocieszenie, Jael. Trochę taka samotna jestem. Nie mam rodziny, kogoś bliskiego, przyjaciół... - mowiła już cichutko i smutno.
- No to co idziemy?

Kartel

- Ada! Czekaj! - krzyknął Kar, który siedział ostatnio bardzo cicho. Przekręcił oczyma. Nikt go nie interesował oprócz tej małej wilczycy. Zaczął biec za jego dziewczyną. Po jakimś czasie jednak zdołał ją dogonić.
- Aduś, czekaj! Coś chciałaś mi powiedzieć?

KokuRai

Koku spojrzała na Jaela i szeroko się uśmiechnęła. - Jael co ci jest? Piłeś coś? - zapytała śmiejąc się pod nosem, a jej ogon machał wesoło. - No to jak idziemy? - spytała wesołym tonem. Wiatr nagle się nasilił i zrobiła się zaspa, a jak już przestało sypać to młoda wadera była cała białą. Koku otrzepała się, a następnie zaczęła patrzeć na wszystkich jakby byli bałwanami śniegowymi.

Dante de Cossa

- Ja idę - odpowiedział krótko Schatt i spojrzał na resztę. - Idziecie? - Spytał po chwili. Niektórzy już poszli, więc on też; wolnym krokiem odszedł z tego miejsca, zniknął za horyzontem. Tamto miejsce. Przypomni sobie wiele. Wspomnienia powrócą.

Samuerian

- Ja? - szczerze zdziwił się Jael. - Pić coś? Ależ skąd wam to w ogóle przyszło do waszych pięknych główek! - Młody wilk spojrzał za odchodzącą Adą i Kartelem. - No więc chodźmy! - zawołał i ruszył w stronę Zamarzniętego Jeziora.

KokuRai

- Ja tam będę przed tobą - zawołała do Jaela i uśmiechnęła się wesoło, a następnie zaczęła biec na zamarznięte jezioro, lecz na chwilę się zatrzymała, a następnie zaczęła się cichutko śmiać. Potem znikła z tego miejsca.

zt.

Lea

Lea uśmiechnęła się sama do siebie i ruszyła za resztą. Musiała spytać Jaela o co chodzi. Jednak czuła także przerażenie na myśl o powrocie w miejsce, z którym kojarzyły jej się wszystkie najgorsze wspomnienia. Mimo to poszła.

zt.

Viktoria

- No, a ja zostałam ostatnia. Czekajcie! - krzyknęła wesoło Viki. Otrzepała się ze śniegu i zaczęła biec w stronę Jeziora. Wspomnienia... Wszystkie wrócą w jednej chwili. Śmierć Ekke, pierwsza bójka, zakochanie w Schattu, zabawa i najważniejsze - pierwsze miejsce, którym Viki się pojawił.

zt.

Ines

A Anabell jak zwykle z nimi nie poszła. Podniosła się i otrzepała. Ostatnio wydawała się taka... dziwna? Spokojna, niema ochoty na zabawę. Co się z nią dzieje ? An szła przed siebie, nie machała ogonem, ani nic, cicho, bez szmeru, jak cień, bądź coś innego. Ona chodzi własnymi ścieżkami, nie zamierzała wtrącać się swoim przyjaciołom do tego.. wszystkiego. Po chwili już jej tu nie było.

z/t

Leu

Leu z "Martini" w pysku przylazła tu mozolnie torując sobie drogę w śniegu. "Jak ja nie cierpię zimy!" burknęła w myślach. Nagle ku jej oczom ukazało się parujące źródło. Leu podeszła do niego i wsadziła łapę. Ciepłe. Gorące.
- Paaaarzyyy!
Warknęła na źródełko i zanużyła łapę w śniegu. Od razu lepiej.

Mizu

Różowa, chuda istotka przyszła w to miejsce. Nie towarzyszyła jej mała, szara szczurka. Przyszła tu całkowicie sama, ogonem szurała po zmarzniętej ziemi, a grzywa jak zawsze zasłaniała jej oczy i połowę pyska. Mogłoby się wydawać, że nic nie widzi, jednakże to tylko pozory. Oczy wbite były w ośnieżone podłoże, opary unosiły się w powietrzu, a ona nie zwracała na nic uwagi. Zły dzień? Tak zwany dół? Otóż to... Nie zauważyła, ani nie wyczuła obecności innego wilka, co było dość dziwne, nawet jak na nią. Leniwie podeszła do dużej zaspy śnieżnej i położyła się na niej. Zimny puch okrył ją prawie całą...

Leu

Leu zaś zauważyła idącą tu istotkę. "Różowa..." zamyśliła się w lekkiej irytacji. Ten kolor był dla niej wszystkim co złe. Czyli np. złodziejem alkoholi. Leu otworzyła swoją wódkę i zaczęła pić z gwinta. W jej brzuchu zrobiło się cieplej, lecz nie tak ciepło jak przy dotknięciu źródełka. Po chwili zaprzestała pić i odezwała się.
- Co się stało?
Mówiła to szorstkim, chrapliwym głosem. Nie było to pytanie wynikające z troski. Było jednym z tych wielu pytań, na które odpowiedź jest oczywista.

Mizu

Dopiero słysząc czyiś głos z jednej strony się ocknęła, że tak to nazwiemy. Spojrzała na ciemną wilczycę o niebieskiej grzywce i zakodowała mechanicznie w łebku najważniejsze, albo raczej najbardziej charakterystyczne szczegóły - butelka, kolor grzywy, szorstki ton głosu. Szczerze mówiąc normalnie zakopałaby się teraz pod śniegiem, tak żeby nikt jej nie widział, żeby nie musiała się tłumaczyć, żeby nie musiała odpowiadać na pytania. Trzema słowami - Dalek miał rację. Mogłaby odpowiedzieć nic, ale po co? Nawet szczeniak by wiedział, że to kłamstwo... Ale czy powiedzieć prawdę? Może... - Szczerze? Wspomnienia. - Powiedziała. Jak mogła to nazwać inaczej?

Leu

Leu przekrzywiła łeb. Wspomnienia? O czym wspominała? Jak to Leu lubiła się nad tym głowić... Ale nie dziś.
- A ak dokładniej? Ktoś umarł czy co?
Spytała i na powrót zaczęła siorbać swój ulubiony napój. Było jej zimno ale nie miała zamiaru wchodzić do wrzącej wody.

Mizu

- Nie... Nikt nie umarł. Tylko myślę o przeszłości, na którą podobno nie powinniśmy się oglądać. - Odpowiedziała podnosząc się do siadu. Owinęła łapy ogonem tyle ile mogła. Co jej chodziło po głowie? ON - Hayato, pewien wilk, którego spotkała i dane jej było z nim krótko rozmawiać, Salome i Dalek, no i sens jej własnego życia, który powolnie stawał się dla niej niewidoczny. - A co Panią tu sprowadza? - Spytała jak zawsze pamiętając o spojrzeniu dorosłych wilków.

Assire

Assire rozejrzał się, a następnie wstał i zaczął iść do wyjścia. - Idalia ja już idę - powiedział do wadery, a następnie zniknął. Wiatr bawił się śniegiem, a z nieba jeszcze leciał biały delikatny puch.