Lwia skała

Demeter

Demeter schyliła się i prychnęła. Coś w nią kurna uderzyło. Wstała szybko i obróciła się do punktu tego piskliwego głosu. Wtem ujrzała Qusana. Miał jeszcze na szyi ranę, po zaatakowaniu szarej. Ta oburzona wstała i niczym dama uniosła ogon i głowę w poziomie.
- Czemu wróciłeś? - spytała i uśmiechnęła się zalotnie. Tak! To pierwszy chwyt słabości wroga.
- Przecież wiesz, że nie chcę Cię tu widzieć. - odpowiedziała spokojnie, by sfałszować Qusan'a.

Qusan

- Bo nie chcę byśmy byli wrogami. Wiem, że mnie nie chcesz, ale pragnę być chociaż twoim znajomym. Tym pozytywnym. - odparł uśmiechnięty. Nie zdawał sobie sprawy z podstępu. Odgarnął tylko grzywkę, spoglądając z zainteresowaniem na ślicznotkę.

Demeter

''Uch, niech mu będzie. Co za oszołom.'' - pomyślała sobie w czasie, gdy zatrzepotała czarnymi rzęsami.
- Stoi - rzekła i podeszła do samca, owijając jego szyję miękkim ogonem.
- Przyjdź nad Makowisko. - machnęła łapą i już normalnie wybiegła. Szkoda, że Ventus nie znał jej w ogóle. Kto wie, może kiedyś się spotkają...

z.t

Qusan

- Szafirowe oczy... - westchnął, lecz od razu się rozpromienił. Ma się z nia spotkać! Pierwszy raz go zaprosiła. A ona to nie byle jaka wadera. Każdy by ją chciał. Qus pomachał ogonem i z radością skoczył nad krzakiem. Co za dzień, co za dzień.

z.t

lou

Kiedy przestał się tulić, odsunął się wycierając łzy i spojrzał dobrodusznie na matkę. Jaka będzie jej reakcja widząc dorosłego syna. Był bardzo ciekawy jej reakcji. I był też ciekawy kiedy ujrzy ojca.

Madness

Komatta

- Nie ma sprawy. - Odpowiedziała, a radosny uśmiech nie znikał z jej pyszczka. W sumie.. to dobrze, prawda? Jak to zawsze należała do tych nieco bardziej cichych i sama wolała się trzymać troszkę z tyłu, tak teraz mogła na spokojnie porozmawiać, spędzić z kimś czas. A to już krok bliżej do pokonania nieśmiałości! Mwah, ale no.. to tak po drodze, prawda? Ważne, że spotkała kogoś z kim porozmawiać i dogadać się potrafi.. Gdy Madness się zaśmiała Komatta spojrzała na nią dość pytająco unosząc jedno uszko do góry, drugie natomiast zostawiając oklapnięte. No tak, po chwili już wiedziała o co chodzi, a swoją niewiedzę zastąpiła sympatycznym uśmiechem, który pojawił się na jej kufie.
- Dlaczego? Jeśli mogę oczywiście spytać. - Dla Kom jeśli ktoś był przy kims od samych narodzin musiał się nim w jakiś sposób zajmować, troszczyć i o tę osobę dbać. No to w sumie... to takie cechy anioła stróża, przynajmniej dla zielonej waderki.

Cleo

Cleo była w szoku, lecz uśmiechnęła się czule do syna, który wcześniej się tulił, a teraz dał jej trochę odsapnąć. nie wiedziała co odpowiedzieć .Popatrzyła na niego swoimi pięknymi oczami i zapytała -Gdzie byleś synu, kiedy cię szukałam. Nie widziałam cie ani w lesie ani na polanie -i zamilkła oczekując jego odpowiedzi.

Cansy

A któż to, a cóż to, takim dostojnym krokiem tu przyczłapało? A cóż ma takie długie, chude łapencję, bujną, wykwintną fryzurę w kolorze jasnej zieleni? A któż futro ma kremowe, w czystą biel wpadające? Oczywiście, że Cansy. Wróciła tu, po pewnym czasie. Dawno nie gościła w rodzinnej Krainie, dokładniej rok. Była już doroślejsza, a co się z tym wiąże i jej charakter się zmienił. Marudząc pod nosem na temat aktualnej pogody, panienka Cansy usiadła nieopodal podnóża skał i westchnęła z dezaprobatą. Trochę syfnie tu było o tej porze roku... 'Przydałoby się kilku chłopów' pomyślała, rozglądając się, czy aby jakiś plebs nie nadchodzi.

Salome

Spoglądając na Cansy, aż się userce przypomniała, że dziś wraz z koleżankami udawała szlachtę. Miny gapiów, który zdziwieni byli, kiedy zaczęliśmy krzyczeć z powodu wylania wody się na bluzkę przyjaciółki były dosłownie bezcenne. Mimo wszystko, userka nie mogła by prowadzić takiego życia, to iście beznadziejne. Chociaż można się pośmiać.
A i postanowiła przyjść tu Salome, powoli stawiając łapkę za łapką. Nigdzie jej się nie śpieszyło, po za tym chciała wyglądać jak najlepiej, a pośpiech może popsuć efekt. Zauważając wilczycę skoczyła w jej stronę susem, po czym powoli zaczęła się zbliżać swymi kocimi ruchami. [Dziwne strasznie zdanie wyszło. x'3]
Ona i te jej chore gierki...

Cansy

Cansy uraczyła nowo przybyłą samicę swym wzrokiem. Czarne, przenikliwe oczy przebadały Salome i...
- Kim jesteś, mówże, no już! - nakazała, gdyż zbyt wiele nie udało jej się wyczytać z wyglądu jak i zachowania Salome.
A myśl, że mogłaby być kimś dostojnym, wręcz ją odtrącała. Tylko ona jest tu wspaniała, najlepsza i w ogóle. Kremowa samica burknęła pod nosem coś w stylu 'Czemu tu jest tak cholernie zimno? Niedorzeczność!' po czym owinęła chude łapy ogonem.

Salome

Kocie oczy Salome dokładnie zbadały postać, jaką była Cansy. Wyglądała na młodszą, była samicą, do tego bardziej ustrojoną niż ona. Wadera jakoś zbytnio się tym nie przejmowała, w końcu ona ma zachwycać swym wrodzonym kobiecym wdziękiem; subtelnymi, kocimi oczami i rażąco zielonymi patrzałkami, nie drogą biżuterią.
- Właśnie stoisz przed szlachtą, młoda.- jakież to słodkie, doprawdy. To, że wadera była tylko trochę młodsza od niej i nie jest to wielka różnica nie powstrzymały wadery, by dobrać Cansy nowe, dość często przez nią używane przezwisko.

Cansy

Cansy przewróciła ciemnymi oczętami by powrócić znudzonym wzrokiem na Salome.
- To niemożliwe - oświadczyła krótko, po czym zmieniła wyraz pyska na bardziej złośliwy. - Nie-mo-żli-we, kapujesz? NIEMOŻLIWE! - to mówiąc, a raczej bardziej krzycząc, odeszła kawałek dalej, pełnym dostojności i gracji krokiem.

Salem

Wilk spokojnie wszedł na pustynię. Słuchawki jak zwykle tkwiły w jego uszach. Znudzony światem i wszystkim na nim usiadł na ziemi. Rozejrzał się i wyciszył muzykę. Wyciągnął się na ziemi i ziewnął leniwie. Pustka w jego sercu rosła z każdą sekundą. Salem potrzebował czegoś co tę pustkę zapełni. Jednak sam nie wiedział czego. Wrócił do pozycji siedzącej i wzniósł wzrok ku niebu. Westchnął ciężko i powrócił na ziemię. - Gdybym był ptakiem szybował bym wśród chmur - pomyślał a na jego pysku pojawił się uśmiech. - Życie jest tak dziwne... - wyszeptał. Wstał i przeszedł jeszcze kawałek po swoich śladach w śniegu.

Anastasie

Wilczyca weszła na polanę i usiadła na śniegu. Cholerka. Zimne.
Natychmiast wstała i spojrzała na wilka, który przyszedł tu wcześniej.
Westchnęła. Zimno.
-Czeeeść.- powiedziała do złotego, dojrzewającego wilka. Sprawiał dla niej miłe wrażenie.
Mimo zimna położyła się. I czuła się czymś zirytowana. Kaszlnęła. No tak. Ponownie westchnęła i spojrzała na niebo.
Jeszcze raz westchnęła.
Cały czas pragnęła czegoś, czego nie dostawała.
Ciepła.

Salem

Z Salema wydobył się jakiś dźwięk podobny do mruknięcia. Zwrócił swój wzrok na wilczyce. - γεια - odparł znów patrząc na niebo. - Zastanawiałaś się kiedyś dlaczego ziemia się kręci? - zapytał sympatycznym jak na niego głosem. - Albo czemu rodzisz się wilkiem a nie na przykład ptakiem? Salem znieruchomiał a potem wciągnął powietrze i spojrzał na Franczeskę. Jego oczy błysnęły radośnie a serce zabiło szybciej. Przez jedną sekundę on czuł się szczęśliwy. Potem ta mała iskierka zgasła a serce znów biło normalnie. Mimo to została w nim cząstka tego uczucia. Odchylił łeb do tyłu.

Anastasie

Wilczyca spojrzała na basiora zaskoczona.
-Hm. Co do Ziemi... na pewno pcha ją jakaś siła... A drugie pytanie...- tu Franka zamknęła oczy- Przeznaczenia. Los.
Te pytania były dziwne.
-A jak się nazywasz?- spytała- Jestem Franczeska.
Wadera uśmiechnęła się.
Nagle oblała się rumieńcem.
Czemu?! Nigdy tak nie było nawet przy dorosłych wilkach! Młoda poczuła się dziwnie.
Nie wiedziała, o co chodzi. Tak po prostu. TEGO nie wiedziała.
Nabrała powietrza.
Ciepło.
Zrobiło jej się ciepło.

Salem

- Hah? - Salem wyrwał się z zamyślenia. Imię, imię, imię... No przecież nie zapomniał własnego imienia. Zaraz... kiedyś jakieś miał. - Jestem Salem - odparł zwracając wzrok na ziemię. Był dość zawstydzony, jednak miał nadzieje że nie jest to widoczne. W środku cały się trząsł. - Miło Cię poznać! - dodał szybko żeby wszystko to wydało się przeszłością. Przygryzł wargę i wpatrywał się w Franczeskę. Jego serce biło szybko a on nie mógł się uspokoić. Nawet przed walką o śmierć i życie nie czułby takiego podekscytowania. Zacisnął zęby by nie powiedzieć czegoś głupiego. - Ona jest śliczna! - krążyło mu po głowie. Wciągnął rześkie powietrze i speszony spojrzał na ziemię.

Anastasie

Frania kiwnęła głową z nieśmiałym uśmiechem.
-Piękne imię- powiedziała. W głowie cały czas jednak miała: "Ma piękne imię i cały jest cudowny!". Myśl ta krzyczała jej w głowie!
Znowu te dziwne uczucie.
Przełknęła ślinę.
Bardzo ciepło.
-Z... jakiej jesteś watahy?- spytała- chyba, że do żadnej nie należysz... jak ja.
W myślach nazwała się głupią. Mogła się przecież nie jąkać! Westchnęła i spojrzała turkusowymi oczami na ziemię.

Salem

- Dzięki... dziękuje - odparł i nieśmiało podniósł wzrok na wilczycę. - Jestem z watahy Wiatru. - Do twarzy ci w tej fryzurze - dodał po chwili. - Ba nie tylko w tej fryzurze z taką wspaniałą urodą nawet w irokezie byłoby ci do twarzy - pomyślał. Czuł się coraz bardziej szczęśliwy. Widział wiele kwiatów i mówił że są piękne jednak Franczeski nie mógł by porównać do żadnego kwiatu, wszystko co widział przewyższała pięknem.