Piaski A'tar

Salem

- No to właśnie go widzisz - odparł. - Nie mam zamiaru sie utopić, skoczyć z przepaści, zamrznąć, dać się zastrzelić lub zagryźć, więc będę żyć. Salem był pewny siebie. - Zresztą nie jestem sam, mam wielu wrogów - dodał. Uśmiechnął się ironicznie. Właściwie się nie bał. Nigdy ... Był aż tak głupi? Może ...

Nemezys

- Wrogów, powiadasz? No, no. Zacnie. - odparła.
- Wiesz co? Gdybyś jednak potrzebował pomocy, to możesz liczyć na mnie. Jeszcze nikogo w życiu nie zawiodłam. Przynajmniej mam taką nadzieję. - oznajmiła z szerokim wyszczerzem na pysku.

Salem

Wilk spojrzał na Nemezys demonicznie zielonymi oczami. - Dzięki - powiedział. Zacisnął zęby. Nie lubił być traktowany jak dziecko. Jednak pamietał jeszcze zasady dobrego wychowania. Możę to przez nie uciekł z domu. - Będę pamiętać - dodał a kąciki jego ust pwędrowały ku górze. Już bardziej nie umiał sie uśmiechnąć.

Nemezys

/Może zrobimy taką akcje, że Salem z jakiegoś powodu zemdlał, a Nem się nim zaopiekuje przez nieokreślony czas? c:/

- Mwah, wspaniale! - zaśmiała się.
- Ach, ty się uśmiechnąłeś! Cud! Oby było tak dalej. - powiedziała wesoło, a po chwili mocno wciągnęła powietrze do płuc, ot, tak, aby poczuć woń... pustyni.
Jednak zdała sobie sprawę z tego, iż tereny piaszczyste raczej nie pachną.

Salem

/Dobra/

Wilk rozejrzał się. Był strasznie chudy ... W końcu był anorektykiem ... Jednak to gorąco było nie do zniesienia. Przeszedł krok do przodu. Oczy zaszły mu mgłą. Przetarł je jedną łapą i starał się nie dać niczego po sobie poznać. Salem zachwiał się a potem runął na ziemię. Był nieprzytomnny, jedynie ciężko dyszał.

Nemezys

Nem, natychmiastowo zareagowała na zaistniałą sytuację.
- Salem?! Nic ci nie jest?! Odezwij się! - wykrzyknęła, robiąc przerażoną minę.
W końcu uświadomiła sobie, że jest tu naprawdę gorąco.
No, nic. Pozostało jej jedynie uratowanie młodego samca.
- Chodźmy, zabiorę cię do mojej jaskini. - wypowiedziawszy te słowa, wzięła szczenię na plecy i szybkim krokiem kierowała się w stronę domu.

zt. Tu: Klik!
Najpierw musimy przeprawić się przez granicę, potem do Pustynnych Oaz. Więc napisz jednego posta, że leżysz nieprzytomny na moich plecach itp., potem do legowiska. c:

Artemis

Artemis wędrował przez Piaski A'tar, samotnie, nocą. Nie lubił dnia. Był taki gorący, przegrzewały mu się trybiki, chociaż słońce ładowało jego energię. Szczególnie tu, na pustyni. Szedł długo, długo. Bez cienia zmęczenia. Był wytrzymały. Jego świecące oko wlepione było w rozgwieżdżone niebo.

Maligne

Mal, przyszła w to miejsce powolnym, spokojnym krokiem. Artiss dotrzymywał towarzystwa, siedząc jej na ramieniu i obserwując, w którą stronę idzie.
Wreszcie dotarła na miejsce. Usiadła na piachu i poczęła obwąchiwać całe otoczenie. Przynajmniej ten zmysł nadawał więcej sensu jej życiu. W pewnym momencie poczuła zapach wilka, no, prawie wilka. Skierowała głowę w stronę, z której owa woń dochodziła i odezwała się.
- Przepraszam, czy ktoś tu jest? - spytała nieśmiało.

Artemis

Wilk zmrużył oczy i wstał, cofając się o kilka kroków. Kolejne szczenię.. Czy on jest na prawdę aż tak mało straszny? Dla siebie wydawał się kimś, na kogo nawet nie warto patrzec. Czuł jednak, że ta mała wilczyca jest inna niż Clawdeen. To był.. impuls. Podszedł więc kilka kroków. - Witaj - rzucił cicho, lecz dosłyszalnie, bo nikogo poza nimi nie było na pustyni. A przynajmniej w promieniu kilku kilometrów.

Maligne

- Och, witaj. - rzekła, patrząc się na wilka, nie wiedząc nawet, że to robi.
Poczuła lekkie zakłopotanie, lecz po chwili ocknęła się.
- Kim jesteś? - zapytała, tym razem bardziej odważnie.
Nadal jej oczy obserwowały bacznie samca, choć ona wciąż tego nie odczuwała.

Artemis

Wilk zamrugał szybko oczami. Szczeniak był taki rześki.. Jasne, świetliste oko rzuciło swe oblicze na pyszczek Maligne. Artek przyjrzał jej się z uwagą, a konkretnie jej oczom. Były takie, takie.. takie inne. Usiadł zamyślony. - Jestem Artemis - powiedział zdziwony. Nie pamiętał, żeby widział takie oczy. Ale były jakieś takie inne.

Maligne

- Ja Maligne. - odparła obojętnie.
Po chwili poczuła wzrok samca na sobie, nie przejmując się tym zbytnio.
- Dlaczego pan mi się tak przygląda? - spytała z lekkim zainteresowaniem, jednak wolała tego nie ukazywać, z niewiadomego powodu.

Artemis

Nic dziwnego, że poczuła. Jego wzrok był szczególnie wyczuwalny, pewnie dlatego, że wraz ze wzrokiem rzucał jasne, niemal oślepiające światło. Energia bijąca od laserowego oka była wyczuwalna na wiele odległości.
- Wydajesz mi się taka.. taka inna.. a w szczególności oczy - powiedział, nieświadom swoich słów, że właściwie może ją urazic. Czuł się jakoś pewnie. Jakby wcale nie był obserowany. To było takie dziwne wrażenie, tym bardziej że stał na wprost od Maligne, wpatrując się w nią bacznie.

Maligne

- Bo... Bo jestem niewidoma... - odparła lekko zdezorientowana.
Nie, nie przeszkadzało jej pytanie samca, aczkolwiek bała się na nie odpowiedzieć. Tak samo nie przejmowała się opiniami innych, na jej temat.
W tej chwili, jedynie oczekiwała na odpowiedź Artemisa.

Artemis

A niech to! Wilk poczuł, jak od środka żżera go poczucie winy i wstyd za to, co powiedział. Zająkał się więc, strapił i zmieszał, lekko się garbiąc. - Przepraszam - mruknął cicho i szczerze, a jego jasne oko jakby lekko zbladło. Jego chudy ogon lekko ruszał się u końca - Więc.. więc miło cię poznać, Maligne - rzucił i westchnął z zamkniętym pyskiem, po swojemu mrugając tak, by złagodzić sytuację. Zapomniał ponownie, że ona tego nie widzi, choć o tym nie myślał. Robił tak już odruchowo.

Maligne

- Nie szkodzi. - odparła obojętnie samcowi.
- Mi cię również, Artemissie. - rzekła.
Po chwili rozłożyła się wygodnie na śniegu, nieco się kuląc z zimna. Teraz, tylko marzyła o tym, aby znaleźć sobie lub przynajmniej własnoręcznie zrobić - jamę. W czasie zimy, która już zapewne niedługo się skończy, dokuczało waderze to, że nie ma gdzie się ogrzać.
- A pan ma jakąś rodzinę? - spytała ni stąd, ni zowąd.

Artemis

Rzeczywiście, pytanie padło bardzo znienacka. Wilk zatem poruszył uszyma bacznie, przykuwając uwagę do tej myśli. - Właściwie, nie pamiętam. Dopadła mnie amnezja, a tutejsza rodzina to przybrana, mała siostrzenico-bratanica - Clawdeen - powiedział i usiadł. Jemu nie było zimno. W końcu nie odczuwał tego bodźca połową ciała, bo nie miał czym.

Maligne

- Rozumiem. Ja nie mam żadnej rodziny, przyjaciół. - oznajmiła, grzebiąc przy tym łapami w ziemi.
W tejże chwili, czarna waderka, poczęła kłaść się powoli na plecy, tak, jakby nie miała sił, a by to zrobić. Gdy już to uczyniła, nie zważając na nic, podniosła łapki do góry i na ślepo, zaczęła machać nimi, jak kot, nad którym buja się wypchaną myszą, a on próbuje ją złapać.
Czemuż to robiła? Z nudów, ot, co.

Artemis

Artemis patrzał z uwagą na poczynania Maligne, słuchając, co ma w tej chwili to powiedzenia. Gdy skończyła, poruszył uchem i zdziwił się na to, co robiła. Jednak nie myślał w tej chwili, czy to dziwne, czy też nie, a po prostu myślał, jak by mu części skrzypiały, gdyby on tak robił.. Brr.

Maligne

Mal, podniosła się po chwili, tym razem szybciej, niż przedtem.
- Wie, pan, chyba będę musiała się już zbierać. - oznajmiła, stając na równe nogi.
Skierowała swój łeb w obojętnym kierunku i pożegnała się z samcem.
- Do zobaczenia, Artemissie. - powiedziała krótko, po czym ruszyła przed siebie.