Złoty piach

Flake

Oczywiście Flake, choć teraz była skupiona na na aktualnym rozmówcy, nie zapomniała o swojej towarzyszce. Pamiętała, że wciąż ona tutaj jest i trochę dziwiło ją, że nic nie mówi. A gdy dosłyszała charakterystyczne pacnięcie, jakby coś całkiem sporego upadło na piasek, poderwała głowę i rozejrzała się. Na widok leżącej bezwładnie Elizabeth, od raz zerwała się na równe łapy i rzuciła ku nieprzytomnej waderze.
- Elizabeth! - wykrzyknęła ze strachem i pochyliła nad nią, by sprawdzić jej czynności życiowe.

Elizabeth Angeline

Elizabeth oddychała powoli, a wyglądało to tak, jakby nie mogła nabrać powietrza do płuc. Jedna z łap drgała delikatnie. Ogon nie ruszał się. Czasami tylko wilczyca drgnęła. Paraliż?

Artur

Osz, 4 strony korespondencji x)

Artur również zerwał się i spojrzał na Angelinę.
-Co..Ci się stało? Co mogę zrobić?- serce zaczęło mu mocniej bić, a wilk nabrał panicznego strachu. Dotknął ramienia Elizabeth.
-Czy..czujesz? Jeśli nie, to jesteś sparaliżowana...Powiedz, że czujesz!- w oczach wilka pojawiły się łzy. Obawiał się o wilczycę, której nie znał. Co za wrażliwiec.

Elizabeth Angeline

W rzeczywistości Elizabeth nie widziała nic. Jej tu nie było. Była Angeline. Zaatakowała Elę, chcąc teraz pochodzić w jej ciele. Ale jednak Eliza się nie poddało. Jednak bardzo osłabła.

Artur

-Elizabeth!- Artur zaczął krzyczeć- Nie daj się! Proszę!- z oczu wilka zaczęły kapać idealnie błękitne łzy. Nie wiedział co robić.
-Elizabeth!- zaczął mruczeć przez zęby- Nie pozwól Angelinie...

Flake

Flake wyglądała na przerażoną tą sytuacją, lecz usiłowała zachować spokój, przynajmniej pozorny. Przysiadła tuż obok Elizabeth i położywszy łapę na jej łapie, powiedziała:
- Elizabeth, nie poddawaj się...
Nie miała pojęcia, czy to pomoże, ba, nie wiedziała, czy Elizbeth w ogóle to usłyszy! Ale pozostawało jej mieć nadzieję, że doda to koleżance otuchy i motywacji.

Elizabeth Angeline

Ela poczuła czyiś dotyk... Nie widziała tej osoby, ale jakaś moc dała jej znać, że to musi być Flake. Ona nie może się poddać. Ciało powoli się podniosło do pozycji siedzącej. Jednak wilczyca nie odzywała się, walcząc wewnętrznie, by teraz to Angeline nie weszła w jej ciało. Jej włosy powoli stawały się zielone.

Artur

Artur złapał mocno Elizabeth- Angelinę. O ile nadal jest tą pierwszą...
-Elizabeth!- krzyknął. Ale było już za późno. Dostrzegł bowiem, że jej włosy stają się zielone...
-Nie..rób jej tego!- wilk wściekł się. Miał słabe nerwy. Broni każdego i wszystko, byle by to przeżyło..

Elizabeth Angeline

Elizabeth, to ta zielona. x] Ona była jakiś czas tą szarą.

Eliza jak przez mgłę widziała wilki. Zdołała się lekko uśmiechnąć. Jednak wtedy, jakby ktoś w jej głowie tego chciał, ujrzała wizję. Jej siostry, Angeline, która spada w przepaść. Jej, która siedzi i płacze. Surowego ojca.
-Angeline, nie odchodź.-szepnęła Eliza.

Flake

Flake popatrzyła na Artura, jakby myślała, że ten coś jej z tego wyjaśni. Choć wiedziała przecież, że Art rozumie z tego tyle samo, co ona... czyli nic albo prawie nic. Blondynka wiedziała, że w ciele Elizabeth dzieję się coś złego, że są tam... dwie dusze? Dwa rozumy? Dwie osoby? Trudno to określić. Czyżby teraz Elizabeth toczyła z Angeline walkę o to ciało? Flake nie przejmowała się tym, co mamrotała Eliza, tylko mocniej pochwyciła łapę wilczycy w swoją łapę. Chciała, by wilczyca wiedziała, że nie jest sama.

Elizabeth Angeline

Elizabeth z całej siły zacisnęła powieki, nabierając powietrza do płuc i... Wizje przestały krążyć w jej głowie. Ona zamrugała parę razy, by upewnić się, że wszystko dobrze. Westchnęła ciężko. Spojrzała na Artura i Flake z delikatnym uśmiechem.
-D-dziękuje, że się nie przestraszyliście i mnie nie zostawiliście, tak jak by to zrobiła większość wilków. Cóż, wybaczcie. Ostatnio prawie nie śpię, a jak może już zauważyliście, posiadam zdolność zmiany wyglądu. Czasami to dla mnie męczące i gdy jak widzieliście, czasami niezapowiedzianie zmieniam wygląd, jest to ciężkie i mdleje. Pójdę z tym do Kaji...

Flake

Flake tak się ucieszyła, że z Elizabeth wszystko wróciło do normy, że aż przytuliła ją mocno. Nie bała się jakoś specjalnie tego, co się z nią działo, bo była już raz świadkiem takiej sytuacji i wiedziała mniej-więcej, o co chodzi.
- Oj, jak moglibyśmy z tobą nie zostać? - odparła. - Przecież nie zostawilibyśmy cię tutaj samej! Dobrze, że już wszystko wróciło do normalności.

Artur

Artur wyszczerzył zęby w wilczym uśmiechu.
-Nie moglibyśmy cię zostawić! To byłby grzech...Na szczęście wszystko wróciło do normy.- zamachał ogonem i zamknął radośnie powieki.
Był szczęśliwy, że nic się już nie będzie działo. Chyba.

Elizabeth Angeline

-Dziękuje Wam ponownie.-odrzekła, podnosząc się z ziemi. Otrzepała swoje futro z piasku i cicho westchnęła. Najgorsze jest to, że nic więcej nie wie o swoim zmienianiu wyglądu. A wszyscy wokół wiedzą... Tol naprawdę dołujące. Ale nie ma się co martwić.

Flake

Flake w odpowiedzi jedynie przywołała na swój drobny pyszczek typowy dla niej ciepły uśmiech. Po raz pierwszy spotkała się z taką dziwaczną sytuacją, lecz nie postrzegała Elizabeth za dziwadło, wręcz przeciwnie - naprawdę tę wilczycę polubiła. I naprawdę chciała pomóc jej z tym problemem. Choć teraz nie wiedziała, co mogłaby dla niej uczynić, była gotowa pomóc w razie potrzeby.

Dasim

Dasim przyszedł tutaj, ze złością kopiąc drobny kamień. Jak to jest! Gdy zaprosił Yenn na Wigilię, bo Enary nie było w krainie i zostawiła go samego, ona była wściekła. A gdy on spotyka ją z innym wilkiem, i wie, że połowa wilków z krainy lata za jego partnerką, to co? Cóż, ten związek był naprawdę trudny dla Dasim'a, pełen poświęceń. Ale to go bolało. Gdy widział tych samców, dażących uczuciem tą samą waderę, która jest jego partnerką, niedość, że współczół im, to sam czuł się okropnie.

Carly

Carly przyszła tu spokojnym krokiem, znad Gorących Źródeł. Była sama. Nad nią niebo, pod nią piaskowe drobinki. Uf. Jedyne miejsce bez śniegu. Spacerowała giętko, brnąc przed siebie, z głową pełną myśli. Niedługo potem za nią pojawiła się para gołębii, która usiadła na jej grzbiecie, a biorąc pod uwagę jej koci chód, grzbiet pozostawał w niewielkim ruchu. Złoty Piach. Zjawiskowy. Idealnie pasował do jej ciemno-szarego futra i złotych włosów.

Dasim

Może zmysły Dasima nie były strasznie wyczulone, ale usłyszał kroki. Odwrócił więc łeb w stronę nowo przybyłej. Nie chciał wyjść na gbura w towarzystwie damy, tak więc wypadało się przedstawić, przywitać, a jeśli wadera zechce, porozmawiać.
-Wita.-powiedział krótko-Jestem Dasim.

Carly

Wilczyca przystanęła, odwracając się w stronę głosu, który był dośc daleko (czytaj dokładnie, była s a m a, na pustkowiu). Podbiegła zatem do jego posiadacza z uśmiechem, znów, jak kot, podczas biegu dotykając ziemi tylko jedną łapą. Był to dośc nietypowy, ale i ujmujący bieg. - Asake - przywitała się, hamując gwałtownie przed wilkiem. Koniec jej ogona lekko się poruszał. Ani trochę się nie zmęczyła. Odrzuciła włosy na bok, wlepiając przejrzyste, niebieskie ślepki w Dasima. - A ja Carly.

Dasim

(Cóż, Dasim przecież też cały czas szedł i się nie zatrzymał ^^)
Wilk z uśmiechem kiwnął głową na znak, że "Miło mu poznać waderę". Chwilę się zastanowił, starając sobie coś przypomnić.
-Chyba już gdzieś o Tobie słyszałem... Jak się nie mylę, jesteś Alfą którejś z watah, tak?-spytał-Nie orientuję się w tych Betach i Alfach, długo nie było mnie w krainie.