Złoty piach

Flake

- Więc całkiem sporo nas łączy - stwierdziła pogodnym tonem. - Język niemiecki, chęć nawiązywania nowych znajomości...
Flake ucieszyła się, że spotkała kogoś takiego jak Artur - sprawiał wrażenie osoby o usposobieniu dość podobnym do jej własnego. A takich osób było niewiele w tej krainie, przynajmniej Flake mało ich spotkała.

Artur

Artur rozpromienił się. Jak zawsze.
Przez chwilę zastanawiał się, po czym powiedział.
-Opowiem Ci kawał.- uśmiechnął się-Czy umiesz liczyć po włosku?
Zamachał ogonem, a jego oczy przybrały żywy kolor. Najszczęśliwszym wilkiem, można by go nazwać. Był tak szczęśliwy, że nie można tego ująć w kilku słowach.

Flake

- E... nie - odpowiedziała Zwykle nie przepadała za kawałami, ale dlaczego by nie wysłuchać tego, co Artur ma jej do powiedzenia?
Cóż, nie przepadała za dowcipami szczególnie dlatego, że mało które były naprawdę śmieszne, częściej wywoływały u Flake uśmiech politowania niż rozbawienia.

Artur

-Nie? Ja tak. Jeden włosek, dla włoski...- nie skończył liczyć. Wiedział, że kawał był bez sensu. Mimo to chciał go powiedzieć, ponieważ wyczerpał mu się temat.
Lecz teraz, mówiąc to, był poważny i nawet zniesmaczony.
-Mhm..kiepski?- spytał- Lecz proszę Cię, powiedz to szczerze.

Flake

Flake zaśmiała się i odpowiedziała:
- Nie był taki zły. Słyszałam całą masę gorszych.
Cóż, może Flake po prostu nie doceniała humoru zawartego w tego rodzaju dowcipach?

Artur

Artur odetchnął z ulgą.
-Pierwszy raz poznałem kogoś, komu mogę zaufać.- uśmiechnął się nieśmiało- Dziękuję, że tak długo ze mną wytrzymałaś.
Ponownie zamachał ogonem i otrzepał czarno- zieloną grzywę.
Przyłożył łapę do serca i zamknął oczy.
-Dziękuję.

Flake

- Że wytrzymałam?! Nie pleć bzdur, dla mnie rozmowa z tobą to prawdziwa przyjemność - powiedziała zgodnie z prawdą. Artur to była bardzo ciekawa i przyjazna osoba, a rozmowa z nim była wyjątkowo przyjemna. Z tym wilkiem nie można się było nudzić.

Artur

Wilk zastanowił się.
-Mh...Zwykle, jak zaczynałem rozmowę, druga osoba uciekała...- podrapał się po głowie i zaśmiał- Czyżby odrzucał wszystkich mój wcześniejszy, młody, dziwaczny pysk?- zamyślił się. Wyciągnął rękę, by oprzeć się o ścianę (ale po grom...?) i...upadł na piach. Znowu. Znowu w tym roku! Co za niezdara.

Flake

Flake wybuchła śmiechem i korzystając, że jej towarzysz leży na piasku, ona też rzuciła się na to morze złocistych drobinek obok niego i zaczęła się bawić piaskiem, usypując z niego jakieś kupki różnej wielkości.
- A jak wyglądałeś? - zapytała.

Artur

Wilk o mały włos nie pękł ze śmiechu.
-Na prawdę chcesz wiedzieć, jak wyglądał okrągły, roztrzepany, biały kikut z zielonym afro?- zaśmiał się- Cóż, byłem puchaty, dlatego wyglądałem jak kulka. Sierść mi się zawsze kołtuniła i miałem płaski pysk. Bleee- wzdrygnął się i ponownie zaśmiał rysując na piasku siebie i swoje rodzeństwo. Które gdzieś przepadło. Artur nie tęsknił za nimi, bo oni zawsze mu dokuczali. A teraz z pewnością jest im głupio.

Flake

Zachichotała, wyobrażając sobie Artura jako dziecko. Cóż, wyobraźnię to ona miała bujną...
- Musiałeś wyglądać naprawdę ciekawie - powiedziała, zamiatając teraz piasek swym puchatym, długaśnym ogonem. Udało jej się w ten sposób wyżłobić niemały dołek.

Artur

-Na szczęście, gdy osiągnąłem już wiek dojrzewający- zaczął-stałem się bardziej proporcjonalny.- przerwał- A Ty, jak wyglądałaś?
Artur to stworzenie niezwykle ciekawskie. Czemu? Jak? Kiedy? Stale zadajcie jakieś pytania.

Flake

- Hm... ja zawsze wyglądałam mniej-więcej tak samo... przez większość życia miałam blond sierść i długie włosy - odpowiedziała i zamilkła na chwilę. Przerwała usypywanie malutkich piramidek piasku, żeby zastanowić się nad tym, jak wyglądała jako szczenię. Już nawet dobrze nie pamiętała, tak rzadko wspominała dziecięcy okres... - Ach! Jako szczeniak byłam ciemniejsza. Miałam niebieską grzywkę i tęczowe uszy.
Roześmiała się. Ten wygląd zdawał jej się teraz być naprawdę idiotyczny, szczególnie te uszy.

Artur

Basior uśmiechnął się.
-Mój tata też miał tęczowe uszy. Z resztą ja też. Jako dojrzewający.- wilk przypomniał sobie, że właśnie z nich rodzeństwo się śmiało. Jak dobrze, że teraz jest normalny. Kruk który latał na niebie, również zaczął się śmiać (krakać) i trzepotać skrzydłami nad piaskiem.

Flake

Flake zadarła głowę, by zerknąć na kruka.
- Hm... cała twoja rodzina wyglądała oryginalnie? - zapytała. Z tego, co opowiadał Artur, w przeszłości bardzo wyróżniał się, a i teraz jego wygląd był dość nieprzeciętny. Musiał to po kimś mieć.

Artur

-Tak. W mojej rodzimej krainie każdy taki był... Fajtłapowaty i różnokolorowy. Cała nasza kraina miała tajemnicę, o której nikt inny nie wie.- szepnął- Czy chcesz ją poznać?
Kruk kraknął ostrzegawczo i zatrzepotał skrzydłami, aż piasek wleciał do oczu wilka.
-Lawrence! Nie...- Artur wygrzebał piasek z oczu, wijąc się przy tym jak larwa.

Flake

Flake trochę zaskoczyło zachowanie kruka. Wyraźnie nie chciał, żeby Atrur zdradzał jej tajemnicę jego rodzinnej krainy. Oczywiście Flake, jako stworzonko nad wyraz ciekawskie, od razu zechciała ów sekret poznać. Mimo to powiedziała:
- Jeżeli jest to tajemnica tak skrywana, to może nie powinieneś mi jej wyjawiać?

Artur

Artur uspokoił kruka.
-To nie będzie ta tajemnica...ta druga!- powiedział ptakowi.
Potem szepnął do ucha Flake:
-To nie jest jakaś super tajemnica. Chodzi tylko o to, że każdy wilk zamieszkujący moją rodzimą krainę, ma słodyczowy znak zodiaku!- zarechotał- Ja mam na przykład ciasto. Ty którego dnia się urodziłaś?

Flake

Cóż... jaka by nie była ta tajemnicza wisząca nad rodzinną krainą Artura, musiało to być coś naprawdę wielkiego i poważnego.
- E... w marcu. Dokładnie dwudziestego drugiego marca - odpowiedziała. Zająknęła się przy podawaniu daty, bo nie była jej na początku pewna. Zwykle urodzin nie obchodziła.

Elizabeth Angeline

Eliza nie zdołała się odezwać, gdyż czuła ogromny ból. Czuła, jakby ktoś wbijał pinezki w jej mózg. Tak więc lekko zwolniła, wlokąc się ledwo za rozmawiającą pogodnie dwójką. Jednak była za słaba i zemdlała. Upadła na piach. Wtedy to właśnie jej futro poszarzało, a włosy bardzo powoli zaczęły ciemnieć. Jednak wilczyca się nie ruszała. Jakby... Nie oddychała.