Złoty piach

Miyo

- Hm - mruknęła i spojrzała na niego - Co nowego? A w sumie to dużo się nie stało. No tak się zastanawiam nad kierunkiem tropiciela - wymruczała i spojrzała w niebo. Skrzyżowała przednie łapy i westchnęła ciężko - A co nowego u ciebie - spytała i kątem oka spojrzała na niego.

Jerome

- U mnie...yy...no więc to tak jakoś wyszło, że nic specjalnego. - zaśmiał się i zmierzył ją wzrokiem. - Tak biorąc pod uwagę jak mnie przed chwilą podeszłaś byłabyś doskonałym tropicielem. - dodał i zaszurał ogonem. - No a jak tam tłum amantów krążących dookoła ciebie? - spytał wyraźnie tym zainteresowany.

Miyo

- Taa, opędzić się nie moge - roześmiała się choć wcale nie było jej do śmiechu - Nie no co ty. Aż tak źle to nie jest - mruknęła i przeniosła wzrok w ziemię. Westchnęła i podniosła kufę - A u ciebie jest stado rozpiszczanych wielbicielek? - spytała i otworzyła lekko szerzej oczy.

Jerome

- No może...- mruknął cwanie i przekrzywił łeb spoglądając na nią zaczepnie. Zamiótł ogonem i wyszczerzył się w szyderczym uśmiechu.

Miyo

- Gadaj bo dostaniesz - warknęła groźnie. Podniosła łapę i zgięła ją napinając mięsień - Widzisz? - spytała i mało nie wybuchła śmiechem.

Jerome

Naprężył swoje mięśnie stając się teraz jeszcze raz większy od niej - A ty widzisz? - uśmiechnął się i dodał. - Miesiące pracy...co do wielbicielek to chyba twoja koleżanka tratuje mnie za kogoś ważniejszego niż przyjaciela. - spoważniał teraz.

Miyo

- Vol - mruknęła. Od razu to imie nasunęło jej się na myśl - A ty coś do niej czujesz? - spytała, opuściła łapę i spojrzała na Jerome.

Jerome

- Niestety...nie. - mruknął bo czuł się z tym dziwnie. Trochę tych wilczyc w sobie rozkochał, ale nie brał tego na poważnie. Podobała mu się tylko jedna jedyna, z którą wiązał jakiekolwiek plany, ale była dla niego niedostępna.

Miyo

- Na pewno kogoś pokochasz - mruknęła i lekko szturchnęła go swoim ciałem. Podniosła pysk do góry i zamknęła oczy - Miłość jest trudna.. - mruknęła po chwili.

Jerome

- Nie muszę... już kogoś kocham. - zaśmiał się i przewrócił ją. Zrobiło się już ciemno i księżyc górował na niebie. - Przejdziemy się? - spytał po chwili.

Miyo

- Zapewne mi nie powiesz więc nie spytam kto to, ale oczywiście, możemy się przejść - mruknęła i spojrzała ostatni raz na niebo i przeniosła wzrok na wilka - Gdzie? - spytała.

Ozon

Na horyzoncie pojawił się szary wilk. Piach usypywał się spod jego łap. Był tu pierwszy raz. Jako wilk wody nie przepadał za pustyniami.

Sharon

Wolnym krokiem zmierzała ku krainie, pustynia no tak nie mogła lepiej trafić. Mruczała coś pod nosem patrząc posępnym wzrokiem na swoje łapy. Nie miała humoru. Wiele się zmieniło w jej życiu na gorze. Przez jej kawowe futro na boku brzucha przechodziła szrama, której nie sposób było zauważyć. Stąd pewnie kompleks, którego się nabawiła nie dawno. Nie zauważyła nikogo gdyż wzrok miała wbity w chłodny piach pustyni. Na jej brązowe błyszczące ślepia opadały kosmyki grzywki, która niesfornie powiewała na wietrze.

Ozon

Usłyszał osypujący się piach. I odwrócił się. Zobaczył postać dobrze sobie znaną a jednak pewien sposób obcą. Dawno jej nie widział. Uśmiechnął się na chwilę ale po chwili ten uśmiech spełzł z jego pyska.

Sharon

Machinalnie położyła uszy po sobie słysząc czyjąś obecność tu. Uniosła powoli szklące się bursztynowe ślepia i dostrzegła szarego wilka. Najbliższego jej wilka w tej krainie jednak to nie wątpliwie uległo zmianie przez jej durnotę za, którą się winiła. Nie śmiała na niego patrząc więc znów opuściła wzrok stając w miejscu. O odzywaniu się nie było mowy. Jak będzie chciał jeszcze z nią gadać to sam zacznie rozmowę.

Ozon

Patrzył na nią jeszcze przez chwile wzrokiem trochę zdumionym, nie okreslonym. Odwrócił na chwile łeb i powiedział
- Cześć.

Sharon

- Cześć Ozon. - odrzekła ochryple i położyła się na piasku. Tak przez zdarzenia, które miały miejsce ostatnim czasem jej pewność siebie prysła na trochę. - Co tam? - spytała kładąc pysk na łapach.

Ozon

Coś go zdziwiło coś rozbawiło. Normalni Sharon zachowałaby się inaczej. Ale w sumie..
- W porządku. - powiedział nie dodając tego co chciałby jej powiedzieć. - Dawno się nie widzieliśmy. A u ciebie?

Sharon

- Hmm...można powiedzieć, że obrót spraw zwalił mnie z łap. - delikatny grymas i ironia w głosie taak nie najlepiej dziś wyglądała. Wbiła spojrzenie w niego. - Chciałeś coś powiedzieć czy mi się wydaję? - spytała nawet zainteresowana. - Tak dawno nie widziałam żadnego normalnego faceta w pojęciu względnym oczywiście. - dodała i spuściła wzrok na jego łapy.

Ozon

Uśmiechnął się aż był to uśmiech trochę wymuszony.
- Nie, nic.. - co było perfidnym kłamstwem ale nie należał do Kamikadze. Odpowiedział - Co się takiego stało? I skąd masz pewność że jestem normalny? - znów krótko się zaśmiał. W tym śmiechu buł dawny Oz. A przecież wcale się nie zmienił.