Klif nad Morzem.

Flake

- N-nie! - wykrzyknęła i machnęła łapami, żeby złapać Layne w locie, lecz nie zdążyła tego zrobić. Wiedziała, że tak to się skończy - od początku miała złe przeczucia. Teraz w osłupieniu patrzyła na leżące na kamieniu małe ciałko, a w jej dwukolorowych oczach momentalnie zaszkliły się łzy.

Layne

Ciało Layne leżało na kamieniu, a jej duch wisiał nad nią. Jeszcze nie wiedziała że, przeszła zmianę, dopiero kiedy wyciągnęła łapkę i chciała siebie dotknąć, to zauważyła, ta sama łapka co wcześniej, trochę bardziej przezroczysta, i trochę bardziej szara. Layne nie mogła w to uwierzyć. Podleciała do Flake i stanęła obok niej, - Wiem, bolało... - powiedziała, do Flake, która zaraz miała by zaczęła ryczeć.

Flake

- Widzisz, mała? Mówiłam, że to niebezpieczne - rzekła tylko do półmaterialnego wilczątka, które znajdowało się teraz obok niej. Usiłowała powstrzymać cisnące się do oczu łzy. Przypomniał jej się Shaman - wesoły duszek, którego niegdyś spotkała.

Layne

- No, widzę. - powiedziała i spróbowała pogłaskać Flake na pocieszenia, lecz nie udało się, była już duchem - Ale czasu nie da się cofnąć... - powiedziała i westchnęła - Jeżeli by się dało, to bym ciebie posłuchała. - dodała i usiadła na krawędzi.

Flake

Pokręciła tylko głową na myśl o własnej nieodpowiedzialności. Przecież mogła nie słuchać Layne i zabrać ją z tej cholernej krawędzi! Wymusiła słaby uśmiech. - Ale jakby na to nie patrzeć, wciąż tu jesteś. W innej postaci, ale jesteś.

Layne

- Jestem, no, jestem. Ale nawet nie mogę cię pogłaskać! - narzekała Layne, chociaż wiedziała że to jej wina, i że nie powinna narzekać. - A ty się nie obwiniaj, to nie twoje wina. - dodała i znowu 'pogłaskała' ją swoją przezroczystą łapką.

Flake

Westchnęła. Udało jej się pokonać wybuch płaczu. Dopóki duch małej nie odszedł do Krainy Zmarłych, ona nie umarła całkowicie. - Ale masz przed sobą inne możliwości - odpowiedziała. - Możesz latać, znikać, przenikać przed materialne ciała...

Sekai

Przybyła Sekai.-Podobno ktoś tu zginął.-szeptała.Zeszła na dół do żółtej wilczycy.-Co się..-miała zapytać i nagle zauważyła zwłoki szczeniaka.-Zajmę się tym.-powiedziała i wzięła zwłoki na barki.-Trzeba ją pochować..-dodała.-Idziesz ma pogrzeb?-zapytała wilczycy i poszła sobie ze zwłokami. bya,bya...

z/t

Layne

Layne się uśmiechnęła i włożyła łapkę do Flake[xd] - No, fajnie. Czujesz coś? - zapytała i pomachała trochę łapką wewnątrz Flake. - Będzie dobrze, chodź na mój pogrzeb... - powiedziała i wstała [ leciała oczywiście].

Flake

Dziwaczne było to uczucie, gdy Layne włożyła łapkę w jej ciało. Flake poczuła wtedy nieprzyjemny chłód bijący od łapki małej. Wzdrygnęła się lekko. - Pogrzeb... - westchnęła ciężko. No tak. Przecież ktoś musiał zebrać zwłoki małej i pogrzebać je... ona zupełnie nie miała do tego głowy.
Wstała i ruszyła za nieznajomą i małym duszkiem.

Samanta

Łowczyni przyszła tu wolnym lecz zdecydowanym krokiem . Usiadła tuż nad klifem i patrzyła w dół . Zamiotła ogonem po ziemi . Nie oczekiwanie ogon zepchnął kilka kamieni w przepaść . Patrzyła jak lecą . Aż w końcu PLUSK ! I zniknęły .
Samanta cofnęła się kilka kroków i położyła wygodnie . Łeb ułożyła na łapach . Wywiesiła jęzor a uszy położyła po sobie .

Mu

Wilk szedł ostrożnie. Nie wiedział czego ma się spodziewać po swojej matce. Mu wyglądał dziwnie. Jakby to nie był on. Ten ogromny banan, który nazywany był uśmiechem zamienił się w podkówkę, ogon, który merdał praktycznie non stop teraz szurał po ziemi, uszy postawione zawsze na sztorc teraz oklapły... Wilk zbliżył się do swojej matki. Lekkie westchnięcie. Nie miał najmniejszego zamiaru jej przepraszać. Bo za co? Za to, że jest już dorosły i ma partnerkę, którą kocha? Czy za to, że jest już samodzielny? Teraz, w tej chwili chciał z nią jedynie wyjaśnić parę spraw.

Samanta

Zobaczywszy swojego syna zamknęła ślepia . Kły wyłaniały się zza warg co jakiś czas . Łowczyni zastanawiała się chwilę czego tym razem chce jej szczun . Ona nie będzie zaczynała rozmowy . A jeżeli nie usłyszy tego co trzeba no to będzie źle dla ich obojga .

Mu

Przekręcił delikatnie łeb w lewą stronę. Ignorował zachowanie wilczycy.
- To jakaś paranoja.. - pomyślał.
Schował pazury, które jeszcze przed chwilą były wysunięte. Serce coraz szybciej biło. Nigdy się tak jeszcze nie bał. A przed czym teraz czuł strach? Przed tym, że Sam go nie zrozumie. Chciał jej wszystko na spokojnie wyjaśnić.
- Mamo... - zaczął - O co Ci tym razem chodzi? Widziałaś mnie z Sekai?

Samanta

Popatrzyła na niego . Szybko zmieniła pozycję z siedzącej na leżącej i zaczęła mówić chłodnym , groźnym i podniesionym tonem - Tak ! Nie mam Ci za złe tego , że jesteście razem ... Chodzi mi o to , że mnie okłamujesz ! - Odwróciła się od niego i spojrzała jeszcze raz w dół .

Mu

Gdy tylko to usłyszał normalnie opadła mu szczęka. Jak to! On ją okłamywał? Dlaczego o sprawach, które go dotyczą zawsze dowiaduje się ostatni? Pff. Zamachał delikatnie ogonem, a uszy znów postawił na sztorc.
- Ja Cię nie okłamuję - odparł pewny siebie.

Samanta

- No nie w ogóle ! - Rzekła wściekła . Nie wiedziała jak ten szczun potrafi jej łgać prosto w oczy . Machnęła końcówką ogona i złapała go łapą za szyję .

Mu

Zdziwienie ciągle go nie opuszczało. Wyszarpnął się spod ucisku wilczycy.
- Jestem już za duży na takie coś - odparł - A poza ty to dlaczego uważasz, że ja kłamie? W czym? - zapytał bo w swoim zachowaniu nie widział niczego złego.
Ogonem uderzył o ziemię wzniecając chmurę kurzu.

Samanta

Spomiędzy kurzu wyskoczyła wilczyca . Powaliła na ziemię Mu i usiadła mu na brzuchu . - Głupi szczun ! - Pomyślała . Teraz już nie była pewna czy go kocha . - Czemu nie powiedziałeś , że jesteście razem ? - Uśmiechnęła się do niego szyderczo i przemaziała ogonem po nosie .

Mu

- Bo ty wtedy chrapałaś! - warknął i zrzucił Samantę.
Wstał i otrzepał się z kurzu. Miał dość tej.. Tej.. Zazdrości? Dlaczego jego matka tak się zachowywała? Była o niego zazdrosna? A może chce by Mu i Wolfik nie byli szczęśliwi? Wilk nie wiedział co ją tak nakręca, ale był pewien, że nie wytrzyma tego dłużej.