Klif nad Morzem.

Kinnojo

Kinnojo kiwnął łbem. Wciąż na pysku utrzymywała się ta sama mimika. - Widzę. - mruknął cicho. Nie chcąc być nachalnym, uniósł pysk spowrotem w stronę nieba. Chmury ani myślały odsłonić księżyc. Nie ma przebacz, tego lata i pewnie jesieni one będą królować na niebie. Grzywka samca zafalowała pod wpływem zimnego wiatru, powiewu, niesilnego, a jednak dawał we znaki.

Kaisa

Kaisa wyczuła w głosie wilka ironię, albo była przewrażliwiona, lecz nie przejęła się tym. Pociągnęła nosem i powstrzymała westchnięcie. Już dość użalania się nad sobą! Ileż czasu można roztrząsać nieszczęśliwą przeszłość, skoro życie toczy się dalej? Przecież wszystko można zacząć od nowa, zapominając o Ramonie, Luanie, Kimie i całej reszcie rodziny, która zaginęła w tajemniczych okolicznościach. Położyła się na kamiennym klifie i zaczęła szurać po nim końcem białego ogona.

Kinnojo

Gdy usłyszał pociągnięcie nosem, zerknął ponownie kątem oka na samicę. Jego ogon począł uderzać o ziemię. W końcu Kinnojo wstał i podszedł do białej wilczycy. Usiadł niedaleko i przekrzywił lekko łeb, prawie niewidocznie. - Zwą mnie Kinnojo. - powiedział, przyglądając się białej wilczycy, towarzyszącej mu w mrokach nocy.

Kaisa

Teraz, kiedy udało jej się całkowicie opanować wybuch płaczu, który jej groził jeszcze przed chwilą, spojrzała na wilka oczami już nie szklistymi od łez, lecz połyskującymi w nikłym księżycowym świetle w zwyczajny sposób. Lekko się uśmiechnęła.
- Miło mi cię poznać. Ja jestem Kaisa - odpowiedziała.

Kinnojo

- Mi także miło, Kaiso - skinął pyskiem i owinął łapy ogonem, który nie miał zbyt pokaźnej ilości futra. Zaraz ułożył się w pozycji leżącej, rozsuwając łapy na boki. Między nimi oczywiście położył łeb. Teraz jego wzrok błądził po tym, co mógł głównie ujrzeć, czyli kraniec klifu. Dlatego poruszył tylko uchem, a ogon znów latał w tę i we w tę, jakby nie mogąc znaleźć sobie miejsca.

Kaisa

No i zapadła cisza. Ta okrutna, nieprzyjemna cisza, której Kaisa miała serdecznie dość. Westchnęła w duchu.
~ "Dlaczego nie mogę być lepszą rozmówczynią? Odstraszam od siebie wszystkie wilki" ~ pomyślała i ponownie westchnęła, teraz z kolei w głośny sposób. Kaisa nie umiała nawiązać znajomości czy prowadzić rozmowy z łatwością. Choćby nie wiem jak się starała.

Kinnojo

Kinnojo wciąż przyglądał się temu, co jest przed nim. Słysząc głośne westchnięcie, poruszył tylko uchem. - Długo jesteś w krainie? - zadał pytanie jako pierwszy, chcąc kontynuować tą rozmowę. Czasem się zastanawiał, dlaczego on to zawsze robi.

Kaisa

- Hm. Co prawda urodziłam się w tej krainie, ale nie spędziłam w niej zbyt wiele czasu. Już jako szczeniak opuściłam te strony i długo wędrowałam. Wracałam, ale nie dłużej niż na kilka dni - odpowiedziała. Ten aktualny powrót to pewnie też tylko kilkudniowy zryw, w końcu nic Kaisy w rodzinnej krainie nie trzyma.

Kinnojo

- Witam w moim świecie - westchnął przeciągle Kinnojo. Machnął ogonem i wstał. Podreptał powolnie i usiadł obok Kaisy. Nudziło mu się trochę, więc utkwił wzrok w swojej towarzyszce. Jego ogon wciąż machał na boki, a porywisty wiatr poruszał grzywkę na prawo i lewo, raz przysłaniając jego oczy, a raz nie.

Kaisa

Podniosła się do siadu i gorzko uśmiechnęła, przenosząc wzrok na rozmówcę. Machała delikatnie końcem długiego ogona.
- Zabawne, że wszystkie wilki, które rodzą się w tej krainie próbują szukać szczęścia poza jej granicami. Jakby tutaj czegoś im brakowało, większość zarzeka się, że już nigdy tu nie wróci, jak na przykład ja. A i tak prawie każdy powraca - powiedziała, usiłując poskromić nieco melancholijny ton. - Nie wiem jak ty, ale ja głęboko się rozczarowałam na tym wielkim świecie.

Kinnojo

Lazurowe ślepia Kin'a przykryła czarna grzywka, uniemożliwiając dojrzenie ich. Mruknął cicho w odpowiedzi, po czym uśmiechnął się blado. - Więc możemy podać sobie łapy - zamiótł ogonem po ziemi, lecz nie energicznie jak wcześniej, a powolnie i ociężale.

Yumi

Słyszała głosy idące zza drzew pomiędzy, którymi szła. Głowę miała pochyloną, wzrok wbity w ziemię... Szła powoli, zgrabnie ale jednocześnie ostrożnie... Jakby się czegoś obawiała. Po chwili głosy były głośniejsze, czy miała teraz gdzieś dojść? Po chwili także słońce było lepiej widać pomiędzy gałęziami, aż w końcu drzewa zniknęły. Yumi ujrzała piękne, lekko falujące morze... Potem dwa wilki. Samca i samicę. To ich głosy słyszała. Podeszła do krawędzi urwiska i położyła się na brzuchu. Łapy dotykały samej krawędzi. Ogon lekko się poruszał.

Eshe

Nad urwiskiem pojawiła się Eshe. Machała wesoło ogonem.. no cóż.. krótki.. ale w nosie z tym, chociaż jest. Uśmiechnęła się pod nosem gryząc pałeczki. - Witam.. - powiedziała i położyła się tuż.. nad przepaścią, spoglądając w dół.

Yumi

Spojrzała na brązową wilczycę o blond grzywce. - Dzień dobry. - Powiedziała spokojnie spoglądając przed siebie. Obserwowała lekko falujące morze... Na tafli wody raz pojawiały się wzniesienia ozdobione morską falą, które potem się rozpływały. Jej ogon nadal lekko się poruszał. Kątem oka obserwowała wilczycę (XD).

Eshe

Zerknęła na wilczycę z niebieskimi włosami. - Jestem. .Eshe. - powiedziała i się uśmiechnęła. Dziś miała wręcz zajebisty humor. Obserwowała morze.. w głowie jej się zakręciło. Takie falleeee... cofnęła się i położyła dalej od przepaści.

Yumi

-Miło mi. Ja mam na imię Yumi. - Przedstawiła się z uśmiechem przymykającym jej oczy. Spojrzała na cofającą się do tyłu nowo poznaną Eshe. I znowu wróciła wzrokiem do morza. - Jeśli można wiedzieć... Jesteś nowa w krainie? - Zapytała. Była ciekawa? Nie... Chyba nie. Ale no zapyta. Zamknęła oczy i wsłuchiwała się w cichy szum fal i wiatr.

Eshe

-Tak... jestem tu od nie dawna.. i nie znam zbyt wielu osób. I.. miło mi poznać. - powiedziała do Yumi uśmiechając się. Dopiero co ją poznała.. ale co się dziwić? Zna.. może.. ze trzy osoby? No.. i nic więcej.

Wheat

Na klifie przybyło właśnie o jedną istotę. Wheat wdrapała się na klif, potykając o kamienie. Rozejrzała się. Nareszcie mogła zaczerpnąć świeżego powietrza. I pooglądać widoki.

Yumi

Znowu uśmiechnęła się do Eshe. - Tak myślałam... Nie widziałam Cię jeszcze tutaj. A co Cię tu sprowadza? - Zapytała z tym samym uśmieszkiem na pyszczku. Poruszyła uchem słysząc, że ktoś pojawił się w tej okolicy nowy. Poniuchała trochę i nadal z zamkniętymi oczaim 'wpatrywała' się w ciemność (XD)

Eshe

-Szczerze mówiąc... to nie mam pojęcia.. szwendałam się po rożnych terenach aż trafiłam tu.. nie wiem dlaczego. - westchnęła tylko.. no.. nie wiedziała. Szła szła aż tu nagle.. klif! I się wdrapała.. tak oto znalazła się w tej oto krainie.