Skały wyjących

Legenda

Objęła ją - Musisz o tym zapomnieć - powiedziała z trudem się powstrzymując. Chociaż ona musiała utrzymać spokój.

Shauni

Pokręciła przecząco głową. O nie nie miała zamiaru o tym zapomnieć. Zbyt wiele to ja teraz kosztuje, aby o tym zapomnieć.

Legenda

- Proszę... Uspokój się... Powiedz mi co się stało? - powiedziała prawie szeptem. Wiedziała, że będzie to dla niej trudne jednak potem powinna poczuć lekkie uczucie ulgi.

Shauni

Zdołała tylko wyszeptać:
- Odszedł, odszedł na zawsze.
zaczęła drżeć. Złapała się łapą za skórę przy sercu. Ból...

Legenda

Swoją głowę przyłożyła do jej. Zamknęła oczy. Chwyciła ją łapami delikatnie za barki, by opanować jej ruchy.

Shauni

Mocno zaciskała żeby, aby ni krzyczeć. Coś ją rozrywało od środka. Była teraz najbardziej bezbronnym wilkiem w tej krainie.

Legenda

- Shauni... Jestem przy Tobie.... Wiem, że to trudne... - powiedziała bardzo ciepłym i przyjaznym głosem. Musiała jakoś ją uspokoić.

Shauni

Powoli się uspokajała. Nadal nie otworzyła oczu, ani nie rozluźniła zacisku szczęki, ale jej oddech zwalniał, a łzy przestawały płynąć.

Legenda

- Spokojnie... - powiedziała jeszcze ciszej... Patrzyła na nią. Wyglądała naprawdę źle. Można by powiedzieć, że okropnie.

Shauni

jej ciało jakby zwiotczało. Oddech zwolnił, a pod oczami były już tylko zaschnięte ścieżki.

Legenda

- Spokojnie - szepnęła jeszcze raz... - Wszystko będzie dobrze.... Wszystko się ułoży.

Shauni

Uspokoiła się. Znaczy powierzchownie. Powoli otworzyła oczy. Nie patrzyła na przyjaciółkę tylko w górę na szare chmury.

Legenda

Głęboko westchnęła. Jej długa, czarno czerwona grzywa opadła na łeb zasłaniając wielkie, żółte i przepełnione pustką oczy...

Shauni

Powoli przeniosła czarne ślepia, na przyjaciółkę. Odezwała się bezbarwnym głosem robota:
- No, a co u Ciebie?

Legenda

- Jakoś leci... A... - już miała się spytać co u niej, ale ugryzła się w język. Spojrzała na przyjaciółkę.

Shauni

Dobrze myślała czego jej przyjaciółka nie dopowiedziała. wstała i otrzepała.
- Bardzo cię przepraszam, ale niestety muszę już iść - odrzekła cicho.
uśmiechnęła się trochę sztucznie do niej. Odwróciła się.
- Dziękuję - szepnęła cicho, ale tak, że wiedziała, że Ev ją słyszy.
Następnie z gracją zeskoczyła ze skalnej półki prosto na sam duł.

Jerome

Przyszedł tutaj wolnym ciężkim krokiem. Był całkowicie przemoczony z poskręcanego, mokrego futra kapała woda na ziemię. Usiadł na twardej glebie patrząc w ziemię. Zamyślił się nad sensem istnienia. Dzień pełen wrażeń choć powalczył by jeszcze z kimś, ale tutaj była istna cisza.

Kristal · Gość

Przyszła i usiadła.Niedaleko spostrzegła jakiegoś wilka.Podeszła bliżej jednak cały czas trzymała dystans, usiadła.

Jerome

Spojrzał z ukosa na wilczycę. Zmierzył ją swoim przenikliwym wzrokiem jakby od razu prześwietlał ją i wiedział o nie wszystko. Po chwili uniósł wzrok na niebo. Wypuścił sporo powietrza z płuc robiąc obłok dymu i uśmiechnął się sam do siebie nie wiadomo czemu. - Witam. - mruknął cały czas patrząc na gwiazdy.

Kristal · Gość

Z początku milczała, jednak coś pchało ją, żeby odpowiedziać
-Witam...-powiedziała i zakryła sobie pysk łapami- po co ja tyle gadam!-warknęła i zaczęła tuc się łapą w łeb.