Urwiskowa Łączka

Noish

Zamrugał niepewnie parą ocząt, wpatrzonych gdzieś w ziemię, jakby chciały przeniknąć do jej rdzenia. Taki on był sztywny, jakby bezwładna kukiełka, z odciętymi sznurkami... Jakby urwał się dotychczasowy tok myślenia, łeb opustoszał, mięśnie odmówiły posłuszeństwa, a on nieruchomo leżał na glebie. Takiż mały, głupi, zdobywający nowe doświadczenia w podróży przez życie. - Ja nie wiem - bąknął pod nosem, pozwalając łzą swym wolno spłynąć po policzku.

Crystal

- Oj weź nie płacz, nie ma o co.- rzekła pewnie i uniosła lekko pyszczek młodzieńca po czym otarła go z łez. Crystal od zawsze była dobra, nigdy nie kręciło ją cierpienie innych, a w życiu! Westchnęła cicho, uśmiechając się przy tym lekko i zebrała w myślach kolejne słowa..
- Ten wybór należy do ciebie. Nie pozwalaj na to, by ktoś za ciebie decydował. Jesteś już prawie dorosły, sam podejmuj decyzje. Po każdy z nas wie, co jest dla niego najlepsze.- dodała po jakimś czasie i opatuliła łapy ogonem.

Noish

Może teraz wypadałoby rzucić coś na podobieństwo 'przepraszam'? Może, ale nie to mu teraz w głowie. Cóż, Crystal trafiła w jego słaby punkt. On nie chciał być dorosły... Ale przed tym przekleństwem chyba się nie ucieknie, zwłaszcza, iż w kółko wszyscy powtarzają 'Prawie dorosły'. Widocznie dosięgnie go to prędzej czy później.
- Nie chce być dorosły i takim się nie czuję - wychrypiał. Czyżby krzyki naderwały jego struny głosowe? I masz wilku placek...
- Decyzję zawsze musiałem podejmować sam. No, prawie zawsze. Przez większość życia radziłem sobie samodzielnie, tylko jedna osoba od czasu do czasu sprawowała nade mną opiekę. Ona jest mi bliska - ciągnął. Zakrztusił się, odkaszlnął, zebrał na odwagę, by spojrzeć Crystal w oczy. Mógł ją urazić... Mógł kogoś skrzywdzić?

Crystal

- Prawie każdy z nas chciałby uniknąć dorosłość.. Niestety, nas to nie omija. Jednakowoż nie ma w niej nic złego. Nie musisz się czuć dorosłym, by nim być! Każdy z nas ma swój specyficzny charakter. Ja już mam trochę lat na karku, a często zachowuję się jak szczeniak. Charakteru i zachowania nie można zmienić przez to w jaki etap życia wkraczamy, czy to dojrzałość, czy też dorosłość. O nie. Prostu, zachowuj się tak jak zachowywałeś się dotychczas, bądź szczęśliwy, zabawny i ciesz się wszystkim.- rzekła łagodnie, nadal się uśmiechając. Tak, ona zachowywała się często, jak najgorszy szczeniak, ale tego nie da się zmienić.
- Cóż, jeżeli ta osoba jest ci tak bardzo bliska.. To staraj się spędzać z nią więcej czasu, zacieśnić więzi. W ogóle, jeżeli masz ochotę, mogę ci pomagać. I tak nie mam co robić. Często siedzę sama, włóczę się po krainie.. Razem damy sobie radę.- powiedziała z uśmieszkiem i poprawiła białą grzywę.

Shenzy

Wilczyca weszła zgrabnym krokiem. Usiadła na kwiatkach, na samym czubku przepaści. Czekała. Na co? Nie wie sama. Może Rubin się objawi, może ktoś ciekawy. Ona nic nie umie przewidzieć. Ta cała sytuacja ją przybiła.

Berenika

Podskakując wesoło zjawiła się tu zezowata wilczyca. Z wyszczerzem szerokim usiadła na krawędzi urwiska i spojrzała w dół. Zmierzyła wzrokiem całą okolicę. Piękna. W oddali domy ludzi, gdzieś niżej rzeczka, dużo czerwonych plamek, czyli kwiatów(Patrz - opis miejsca). Nie chciał stąd wychodzić. Było tu zbyt pięknie. Odetchnęła z ulgą. Spojrzała w dół. Tak miękko, że prawie nie można sobie nic zrobić. Szkoda tylko, że słońce się na razie chowało za chmurami.

Shenzy

Shenzy spojrzała na waderę - Jak się zwiesz, jeśli mogę zapytać? - Podsunęła się do wilczycy i dodała - Ja jestem Shenzy. - I zerwała jeden kwiatek by go zjeść (xD).

Berenika

Wilczyca natychmiast obejrzała się w stronę nieznajomej.
- Witam, zwę się Berenika. - Przedstawiła się. Jej wyszczerz zmniejszył się do szerokiego uśmiechu, o wiele przyjemniejszego. Huh, na dobry początek ponownego zwiedzania krainy ktoś znów się trafia. Ber to ma szczęście jeśli chodzi o poznawanie miłych osób.
- Pewnie nie jesteś tu od dawna, hę? - Zagadnęła.

Shenzy

Shenzy uśmiechnęła się sztucznie ze względu na skutek - Tak, ale całkiem długo tu już jestem. - Shenzy przestała się bez sensu uśmiechać - Nie obraź się, ale co ci się stało w oczy? - Podrapała się za uchem.

Berenika

Zaraz, o co szło tej wilczycy? Ach, tak, o zeza.
- Cóż, kiedyś byłam ślepa, toto nie wiem kiedy mi się pojawiło. - Powiedziała wskazując na swoje oko. Chodziło jej o to, że każde z nich patrzyło w inną stronę, to znaczy... do środka.
- Cóż, wystarczyłoby pójść nad jezioro zmian, ale nie miałam ostatnio okazji. - Odpowiedziała nieco niechętnie.

Crystal

Crystal uniosła łeb i postawiła uszy na sztorc.
- Uhm.. Jeszcze więcej wilków..- pomyślała i uśmiechnęła się krzywo.
- Cóż. Może pójdziemy w inne miejsce? Pogadać?- spytała. No tak, lubiła towarzystwo innych, ale na prawdę, jeżeli z kimś rozmawia.. Jeszcze tak na poważnie, nie ma ochoty gadać z kimś innym. Tak wiemy, Crystal jet dziwna.

Shenzy

Ahhh... - O nieszczęściach jej się przypomniało. Wadera spojrzała w dół, gdy nagle na sam dół kapnęła łza Shenzy. Było jej bardzo smutno. Co ona miała zrobić? Przyszła nie w porę i tyle.

Berenika

Ber na chwilę również posmutniała.
- Co się stało? - Zapytała się uśmiechając się pocieszająco - Hej, nie ma sensu rozdrapywać starych ran. Rozchmurz się!
Przemawiała łagodnie. Nie chciała pogłębić smutku Shenzy, starała się ją ze wszystkich sił pocieszyć.

Shenzy

To nie jest stara rana. To się stało dosłownie chwilę temu! - Oznajmiła rycząc. Prawie nigdy nie była tak smutna. Bardzo jej przeszkadzało to, że nie może nic zrobić.

Rubin

Duch "przypłynął" w to miejsce znów. Był tu przecież przed chwilą a już tu było tak dużo wilków! A jednym z nich była Shenzy. "Podpłynął" do niej jak gdyby nigdy nic i wyciągnął ręce na kształt tego, że chciał ją przytulić.

Berenika

Zezowata wilczyca zaczęła głaskać Shenzy po głowie.
- Powiedz więc mi co się stało. Może uda mi się pomóc. - Powiedziała troskliwie. Nie miała zamiaru widzieć smutnej miny na twarzy tej osóbki. To takie... smutne. Eeyup, smutne. Bardzo smutne. No, nie próbowała uspokoić samicy, wiedziała, że wypłakanie się komuś jest potrzebne każdemu, bez względu na wiek.

Shenzy

Rubin? - Powiedziała ze zdziwieniem ocierając łzy. Berenika była bardzo dobra, że chciała jej pomóc - Emmmm... To właśnie o to chodzi, ale później ci wszystko opowiem. Gdy się trochę uspokoję. - Spojrzała jeszcze raz na ducha. Czy on chce ją przytulić? O_O

Rubin

Duch pokiwał głową i gestem łapy pokazał Shenzy, że ma się do niego przytulić. Teraz przez niego nie przeniknie, bo nie był niewidzialny.
-Tak to ja... Wiem, że cierpisz Shenzy, więc... "Chodź przytul mnie, albo odejdź i przebacz..."-powiedział do niej Rubin, a ostatnie zdanie zaśpiewał. Chciał aby wyglądało to romantycznie.

Shenzy

Shenzy otarła łzy i nie pewnie przytuliła wilka. Łzy jej ciekły mocniej i mocniej. Nie wiedziała, że on jeszcze ją będzie chciał zobaczyć. Bo przecież po co? Ani nie byli razem, ani rodzina, nic.

Rubin

Samiec westchnął i szepnął samicy do ucha:
-Jesteś dla mnie bardzo ważna Shenzy... Bardzo...-mówił ciepłym tonem. Chciała aby wilczyca teraz mu wszystko powiedziała. Wszystko co do niego czuje lub czuła. Tu i teraz...