Bursztynowy Wodospad

Ohme

Ohme wpatrywałą się w wilczycę i Helios'a. Na jej pysku opjawił się uśmiech.
- Cześć, jestem Ohme. A ty jak masz na imię? - Zapytała się. W duszy po prostu czułą, że ta druga wilczyca ma złamane serce. Czyżby Ohmuśka wstąpiła na drogę zUa? Nie, nie wstąpiła. Taka już jest miłość.
- Heliosku nie bądź zły, za to że tak zmieniam zdanie. Jednak postanowiłam, że już nigdy Cię nie zostawię. Brat już mnie nie obchodzi - i dała partnerowi buziaka w policzek.

Marco

-Witaj Ohme.-powiedziała cicho.-Miło mi cię poznać.-dodała. Choć w złym humorze, nie chciała sobie robić wrogów. Taka już jest Marco.

Helios

- Ja już muszę iść - powiedział i zaczął powoli znikać z tego miejsca. Szedł spokojnie, a jego zapach po chwili się urwał. Miał nadzieję że nic dziewczynom się nie stanie. Jego łapy poruszały się z gracją. Chciał zostać sam. Być sam i nie chciał żeby ktoś za nim szedł. Nie, nie teraz. Po chwili znikł ze wzroku każdego.

zt.

Marco

Marco spojrzała na odchodzącego Heliosa.
-Chyba ja też muszę iść.-powiedziała, rozglądając się. Westchnęła ciężko i poszła sobie jak najdalej.

zt

Ohme

Ohme podniosła jedną brew. Uśmiech spełzł z jej kufy, a oczy zaczęły trochę dygotać. Helios ją zostawił i nawet nie powiedział dla czego. A może nie chce już być z Ohme. Wadera szybko potrząsnęła łbem. Nie może myśleć o czymś takim. Machnęła ogonem i również wyszła z tego miejsca.

z/t

Jennifer

Catalina spojrzała na Viy'a. Małomówny jakiś się nagle zrobił. Ciekawe, co się stało.
- Wszystko w porządku? - spytała z lekką nutą troski w melodyjnym głosie. Może potrzebował jej pomocy? W końcu każdemu może stać się krzywda w najmniej oczekiwanym momencie życia...

Viy Curay

[Skoro Viy już ma partnerkę, to może Cat na Friendsa? :3]

- Tak, tak - zamyśliłem się tylko - Odpowiedział z uśmiechem. Ostatnio coraz częściej się uśmiechał, po prostu bardziej cieszył się życiem. Wstał po czym się przeciągnął. Wszystkie kości zdrętwiały mu w takiej pozycji.

Jennifer

- No to dobrze. - odpowiedziała z uśmiechem Catalina spoglądając na Viy'a już spokojniej. Przestraszyła się w pierwszej chwili, że coś złego mogło mu się stać, ale skoro tylko się zamyślił, to chyba nic wielkiego. Szkoda, że ona nie miała tu nikogo. Od kiedy zaginął jej brat, martwiła się tylko o niego. Kiedy straciła wszelką nadzieję, zorientowała się, że nie ma już nikogo.

Rüell

Ell lubił zwiedzać... Ell lubił jagody... Ell lubił... A zresztą... Kogo to obchodzi co Ell lubił, a czego nie? Totalny bezsens. Albańczyk dreptając ot tak, sobie natrafił na kolejny wodospad. Pokręcił głową z niedowierzeniem. Ileż tu wodospadów w tej krainie... I wilków. Widząc nowe osobowości i chcąc sprawdzić swoje ubogie umiejętności krzyknął z tym swoim akcentem...
- He-eej!
Tak jak go uczyła brązowa pani nauczyciel.

Jennifer

Catalina słysząc czyjś krzyk odwróciła się w stronę jego źródła.
- He-ej. - odpowiedziała nieco ciszej spoglądając na wilka. Kąpiel w Jeziorze Zmian nie należała do najmilszych doświadczeń, jakie spotkały waderę, ale dobrze, że już po wszystkim. Cat machnęła ogonem nie spuszczając wzroku z wilka.

Rüell

Ell podreptał bliżej do samicy i samca stojącego tuż nieopodal. Ten z kolei się nie odezwał co nieznacznie ziirytowało Albańczyka. Nie mając pojęcia, co powiedzieć dalej, rzekł następne słowo, którego się nauczył.
-[i] Dodd-wi-dddzzze-niaa.[i/]
Był z siebie dumny.

Jennifer

No, ta wypowiedź, która padła właśnie z ust wilka nieco Catalinę zbiła z tropu. Nie wiedząc co powiedzieć, również odrzekła:
- Do widzenia. - i dopiero ją olśniło, że owy basior może nie znać zbytnio tutejszego języka i po prostu mówi to, co mówić potrafi... Wyrozumiałość błysnęła w oku wilczycy, o ile w ogóle wyrozumiałość umie błyskać.

Rüell

- Cz-cz-sze-ee-ść.
Odrzekł wesoły, że udało mu się z kimś porozumieć. Przynajmniej tak mu się wydawało... I co dalej? Nic innego nie umiał... Uch... Cos się wymyśli. Chyba... Oby... Czemu pani brązowa nauczycielka nie zdążyła nauczyć go więcej?

Jennifer

Wilczyca nie umiała ukryć lekkiego, acz smutnego uśmiechu, który wpłynął na jej pyszczek. Nie wiedziała, jak porozumieć się z wilkiem...
- Nie jesteś stąd...? - bardziej powiedziała, niż zapytała wskazując łapą to na niego, to gdzieś w przestrzeń. Skąd pochodzisz? - starała się zapytać, ale wszelkie inne języki były jej całkiem obce.

Rüell

Ell zaczął obserwować owo zachowanie. Przestrzeń + on =... Hmm... No właśnie, równa się co? Albańczyk zmarszczył brwi. O co mogło chodzić...
- Hm?
Wilk przekrzywił łeb aż wreszcie zrozumiał. Chciała się dowiedzieć skąd on jest! A Ell dobrze wiedział skąd pochodzi, ba! Chciał wrócić do swego kraju.
- Shqipëria.
Powiedział w swoim rodowym języku, pazurem w ziemi rysując prowizoryczną Europę i zaznaczając na niej Albanię.

Jennifer

Catalina nie była głupia, a jej użytkowniczka mając rodziców geografów i sama podążając w tym kierunku (o zgrozo!), nie mogła dopuścić, aby jej postać była nieobeznana w mapie Europy.
- Albania. - powiedziała w tutejszym języku, po czym wskazując na siebie zaznaczyła na narysowanej przez wilka mapie Hiszpanię. Jej rodzinny kraj.

Rüell

-Spanjë?
Mruknął pytająco, gdy zobaczył jak samica zaznacza na "mapie" Hiszpanię. Ha! Czyli nie był tu jedynym obcokrajowcem! Miał jednak wielką nadzieję iż w krainie nie spotka ani jednego rosyjskiego ścierwa. Albańczyk żywił do Rosjan urazę. Czemu? Tego nikt nie wiedział. Tym bardziej iż user Ell'a lubił i interesował się Rosją.

Jennifer

Catalina pokiwała głową, bowiem nazwa wypowiedziana przez wilka była podobna do nazwy jej kraju. Ciekawe, że Catalina była Hiszpanką, skoro jej userka wolała Ukrainę... Wadera wskazała ponownie na siebię.
- Catalina. - przedstawiła się, mając nadzieję, że jej 'rozmówca' zrozumie przekaz.

Rüell

Hum? Czyli zwała się Catalina? Przynajmniej tak to zrozumiał Ell. Albańczyk zaraz wskazał na siebie i też się przedstawił.
- Rüell.
Ha! Kto by pomyślał, że da się tak porozumieć bez tłumacza! Mimo to miłoby było znać więcej słów... No cóż... Jego nauczycielka chwilowo zaprzestała nauczania.

Jennifer

Gdyby tylko Catalina była w posiadaniu rozmówek albańskich... Jednak widocznie los nie był po jej stronie, gdyż rozmówki wcale na tę myśl z nieba spadły i chyba nie zamierzało robić tego w najbliższym czasie. Wilczyca wciąż z zaciekawieniem spoglądała na Rüella, bowiem nie spotkała żadnego obcokrajowca od dłuższego czasu.