Bursztynowy Wodospad

Rüell

Rüell tym bardziej ich nie posiadał. Były mu po prostu zbędnym balastem i tak znał swój język. I siedział w ciszy czekając na jakiś odzew... Co by nie powiedział, wziązało się to prawie z tym samym - niezrozumieniem. No bo jak zrozumieć jakiś język zupełnie go nie znając? Nawet zgadywanki tu nie pomogą... Chyba, że obrazki. Obrazki rsowane na ziemi są fajne... Ale i trochę bezsensu.

Jennifer

Jakie pytania zadaje się w takich sytuacjach? Długo tu jesteś... Do jakiej Watahy należysz... Ile osób tutaj poznałeś... Te wszystkie pytania wydawały się już takie same i nudne, a w dodatku trudne do przetłumaczenia. Wadera postanowiła więc przeprowadzić rozmowę nieco inną niż wszystkie, a przede wszystkim proste do zilustrowania. Narysowała na ziemi ogromną truskawkę a obok ptaszek i krzyżyk. Pytanie brzmiało: Czy lubisz truskawki?

Rüell

Ell zastanowił się chwilę nad odpowiedzią na zadane pytanie. To było ciekawe doświadczenie. Prowadzić rozmowę i jednocześnie tego nie robić... Albańczyk chwilowo zostawił truskawkę spokoju i narysował jagodę i zadowoloną buźkę. To miało znaczyć iż uwielbiał jagody bardziej niźli truskawki. Mimo to w polu na odpowiedź, zaznaczył iż truskawki lubi. Ogółem lubił owoce... A to dziwne bo jego kraj z nich nie słynął...

Jennifer

Kraj Cataliny natomiast słynął z warzyw. O hiszpańskich ogórkach było ostatnio szczególnie w mediach głośno, jednak wilczyca nie mogła o tym wiedzieć pozbawiona informacji z rodzinnej Hiszpanii. Obok dwóch owoców narysowała jeszcze cukierka, aby nie było zbyt dużej ilości zdrowego pożywienia. O tak, lubiła słodycze...

Rüell

Ell przyjrzał się wytworowi Cataliny. Cukierek? Hmm... Zaraz sam nabazgrał ciastko. Tak, takie ciastko posypywane cukrem... Ale coś mu ten cukier nie wyszedł... Wyglądał bardziej jak kamyczki. No cóż, nie każdy ma talent.

Jennifer

W odpowiedzi na ciastko Catalina narysowała fontannę czekolady. A że kolory trudno ukazać na piasku obok fontanny dała strzałkę do zaraz też narysowanej tabliczki czekolady. Takie zjawisko miło byłoby zobaczyć, jednak na razie nieco trudno to marzenie spełnić. Bo gdzie niby znaleźć w krainie fontannę czekolady?

Rüell

Ell z ciekawością przyjrzał się tajemniczej fontannie. Przecież z fontann zazwyczaj płynie woda... Ale tyle już w tej krainie widział iż sądził, że i takie zjawisko już go nie zadziwi. Albańczyk odpowiedział rysunkiem ścieżki, znaku zapytania i strzałki skierowanej na fontannę Cataliny. Mogło to znaczyć wiele, ale wilk uznał iż to będzie znaczyć, "Czy wiesz gdzie trzeba iść by znaleźć taką fontannę?". Ciekawe czy zrozumie przekaz...

Jennifer

Wadera pokręciła głową. Zaraz też narysowała ich oboje, jako zbiorowisko kresek i kółek, a każdemu nad głową umieściła znak zapytania. Miało to oznaczać tyle, że powinni koniecznie takiej fontanny poszukać, choćby teraz zaraz. Cat miała niezmierną ochotą ujrzeć podobne zjawisko.

Ghabira

*Stanęła, rozejrzała sie wokoło. Następnie weszła do wody, gdyż był straszny upał. Napiła sie przy tym wody...
-Co by tu zrobic? Gmm....
I poszła znowu do lasu ^^

Rüell

Rüell zdawał się nie zwrócić uwagi na wilczy, bliżej nieokreślony kształt, który przylazł, napił się i uciekł. Taaa... Wszystko tu było niezwykle osobliwe... Wilk spojrzał na rysunek Cataliny i pokiwał głową na znak iż zgadza się na tę propozcję. Chwilowo zaniechał rysunków i wskazał łapą na kilka dróg możliwych do wyboru. Którą z nich pójdą? Może akurat znajdą takie tajemnicze zjawisko? A któż wie...

Jennifer

Catalina uśmiechnęła się i wskazała na jedną z dróg. Mogą zacząć od zbadania tamtej części krainy. Gdzieś przecież musi być czekoladowa fontanna. Wadera pokazała jeszcze Ell'owi, żeby to on prowadził. Ciekawe, czy ta wyprawa przyniesie im jakiekolwiek skutki?

Rüell

Wilk obejrzał wybraną doń drogę i ruszył raźnym krokiem po drodze. Zanim zniknął gdzieś za krzakami i drzewami przystanął jeszcze i kiwnął Catalinie łbem by podążała za nim. Chwilę potem zniknął w gąszczu zieleni.

z.t.
(Kierunek - Cukrowa Polana)

Jennifer

Catalina zaciekawiona ruszyła za Ell'em. Coraz bardziej podobał jej się pomysł wyprawy na poszukiwanie czekoladowej fontanny. Zaraz i ona zniknęła między krzakami, starając się podążać za wilkiem i zgubić go gdzieś po drodze. Jeszcze by zjadł całą czekoladę.

zt.

Elena

Nowo upieczony dowódca wojowników i mentorka kroczyła powoli z miejsce, gdzie to po raz pierwszy ujrzała swego ukochanego. Usiadła przy brzegu przyglądając się tafli wody i rozmyślała nad wszystkim.

Veli-Matti Onni

A i ten ukochany tu był. A właściwie zbliżał się powolnym krokiem. To było dla niego szczególne miejsce, wiązało się z pięknymi wspomnieniami... tu poznał Evanę. Tym razem przybył w to miejsce z nadzieją, że spokojnie tu porozmyśla, odpocznie. Lecz niespodziewanie stanął jak wryty. Evana! Siedziała przy brzegu i patrzyła na wodę. Veli-Matti nie miał pojęcia, co teraz zrobić. Musiał z nią porozmawiać, przeprosić za swoje zniknięcie, ale obawiał się, że ukochana mu nie wybaczy. Zostawił ją w najgorszym momencie, jaki tylko mógł sobie wybrać. Czarny odruchowo stulił uszy, a długi ogon podkulił między tylne łapy. Począł się wycofywać powolutku, po cichutku...

Elena

Poczuła na sobie jego wzrok i obróciła się. Gdy go zobaczyła w jej oczach pojawiły się łzy. Ale jakie? Trudno powiedzieć czy smutku czy radości. Chyba coś pomiędzy Wstała i stanęła naprzeciw niego. Zrobiła dwa kroki, ale widząc jego reakcję usiadła. Nie wiedziała co się dzieje, że jej partner tak reaguje.
- Witaj Veli... - powiedziała niepewnym tonem a jej oczy aż sie błyszczały od łez.

Veli-Matti Onni

Evana nie wyglądała, jakby miała rzucać gromy w jego stronę, nie zamierzała też chyba uciekać, więc Veli-Matti odzyskał nieco pewności. Czekała ich zapewne długa rozmowa, ale czy spokojna? Tego nie mógł być pewien, lecz nie mógł się przecież zachować, jak ostatni tchórz i uciec!
- Witaj, Evano - odrzekł cicho. Ogon wrócił do zwyczajnego położenia, lecz Veli wciąż ze stulonymi uszami ruszył ku niej jakby na miękkich łapach. Wyraźnie się bał. Bał się, że usłyszy słowa "to koniec".

Elena

A ta, nie mogąc już wytrzymać nieobecności partnera rzuciła mu się z płaczem na szyję i wtuliła mocno łeb w jego szyję. To był tak histeryczny płacz, jakiego chyba nigdy wcześniej nikt w jej wykonaniu nie usłyszał.
- Baaałaaaam się... że juuuuuuuż cię więęęcej... nie zobaaaaaczę!!! - załkała z trudem łapiąc oddech a łzy płynęły nie tylko po jej policzkach, ale i po futrze basiora. Kompletnie nie mogła się opanować.

Veli-Matti Onni

Poczuł się, jakby jakiś wielki kamień oderwał się od jego serca. Nie stał się Evanie obojętny, to najważniejsze. Mocno ją przytulił.
- Ja też tęskniłem - powiedział. Zawahał się przez chwilę, zanim znów się odezwał, ale wreszcie dodał. - Przepraszam za to, co zrobiłem. To niewiele teraz pomoże, wiem. Ale... musiałem odejść. Musiałem uporać się z czymś bardzo ważnym.

Elena

- Nie ważne co było. Ważne, że jesteś... nie opuścisz mnie więcej? - zapytała podnosząc na niego swe złote oczy zalane łzami. - Mamy dzieci, Stellę i Ventusa, wiesz dobrze, że wiele utraciłeś. Ale dzieci cię przyjmą, wybaczą brak ojca. Tylko bądź przy nich i przy mnie na zawsze. - powiedziała znów chowając pysk w jego futrze.