Bursztynowy Wodospad

Ino

Ino zamyśliła się głęboko. Uważnie patrzyła na wilka. Przechyliła łeb i zamrugała oczami. Wstała i podeszła do wilka. Usiadła na przeciw niego.
- Długo jesteś w tych okolicach? - zapytała. Miała na myśli tereny watah i itp.

Rascal

- Nie... - Pokiwał łbem do wadery, nie był tu aż tak długo, zaledwie jeden lub dwa dni. Po chwili Rascal podrapał się za uchem swoją lewą tylną nogą, po czym schował ją z powrotem pod swoje siedzenie. Nie było to przyjemne, ale musiał to wytrzymywać.

Ino

- Ja też nie zbyt długo - odparła. Spojrzała uważnie na wilka. Zamrugała zielonymi oczętami i wyprostowała odrętwiałe łapy. Zamiotła ogonem śnieg i zastanowiła się jakie może zadać pytanie. Spojrzała na wilka i liczyła że on ma jakieś.

Rascal

- Jak myślisz, jestem na coś chory? - Spytał tak jakoś... z nudów. Po prostu nie lubił zbyt martwej ciszy, a przez chwilę jak się okazało tak było. Rascal ponownie podrapał się za uchem, lecz teraz trochę dłużej.

Ino

- Hmm na częste drapanie za uchem - odparła z sympatycznym uśmiechem. - Chyba na nic.
Nie wydawało jej się żeby wilk miał jakieś problemy zdrowotne. Może tylko trochę się wiercił ale Ino też i to bardziej. Uśmiechnęła się i patrzyła na wilka. Postawiła uszy do przodu.

Rascal

- Jestem chory na tak zwany zespół niespokojnych nóg... - Powiedział znów drapiąc się za uchem, po czym zaczął jakby skakać, ponieważ jego tylna łapa koniecznie chciała znowu walić o podłoże. Tym razem Rascal wstał, żeby więcej nie skakać na siedząco, to było dla niego złe, nigdy nie mógł usiedzieć w jednym konkretnym miejscu.

Ino

Spojrzała na wilka. Patrzyłą jak skacze. Współczuła mu, jednak chyba nie przeszkadzało mu to w życiu. - Radzisz sobie z tą chorobą? - zapytała. Rascal wydawał się normalnym, radzącym sobie samcem.

Rascal

- Jakoś sobie radzę. - Odparł z lekkim uśmiechem, waląc w ziemię swoją tylną łapą. Po chwili Rascal aż położył się gdyż nienawidził tego bólu, gdy jego łapa sama się rusza i po prostu sama go sprawia.
- Muszę trochę pochodzić. - Rzekł, wstał i obszedł wkoło waderę, po chwili wrócił na dawne miejsce i usiadł. Ból minął, a łapa przestała się samemu ruszać.

Ino

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Zamrugała oczami a potem na chwile je zamknęła. Paskudny wiatr. Jest tak zimno. Przeszła sie kawałek a potem podskoczył w miejscu. Usiadła na zadzie patrząc na Rascal'a. - Co znaczy twoje imię? - zapytała.

Rascal

- Nie wiem. - Odparł nie wiercąc się już w ogóle, widocznie jego łapa się wreszcie uspokoiła. Wiatr był rzeczywiście paskudny. Było tak zimno, że Rascal począł trząść się jakby nigdy nic.

Ino

- Szkoda - odparła zasmucona Ino. Imie wydawało jej się obcojęzyczne i chciała poznać jego znaczenie. Uważnie spojrzała na wilka. Zatrzęsła się z zimna. Owinęła się ogonem, jednak to mało pomogło. - Masz jakieś pytania? - zapytała.

Rascal

- Masz to przyjaciół, rodzinę, a może partnera? - Spytał otulając się swoim cienkim zielonym ogonem. Przez to, że był cienki nic nie pomagał, po chwili Rascal począł się trząść, jak zwykle z zimna.

Ino

- Mam kumpelę - odparła Ino. - A ty? Uśmiechnęła się do niego ciepło a jej ślepia błysnęły, jak często kiedy mówiła. Słuchała go uważnie, poruszając uszami. Skuliła się żeby zrobiło jej się trochę cieplej.

Rascal

- Ja nikogo nie mam... - Odparł spuszczając łeb w dół, a jak widać jego choroba na razie ustąpiła. Po chwili ścisnął mocniej swoje łapy ogonem. Wiatr wreszcie przestał wiać, lecz nadal było zimno. Rascal coraz mocniej ściskał swoje łapy zielonym ogonem.

Ino

Ino przechyliła łeb na bok i położyła na swoim ramieniu.
Zamyśliła się, kiedy rozmawiała z kimś o życiu zaczynała stawać się filozofem. Dlaczego życie dla jednych jest dobre a dla innych nie? Jakie są najgorsze nieszczęścia? Czy ktoś ich doświadcza? Potrafiła rozmyślać godzinami, ale teraz rozmawiała z Rascal' em. -Współczuje - powiedziała, nie była zbyt subtelna. - A chciałeś kogoś mieć? - zapytała. Była ciekawa czy wilk kiedyś się zakochał. Ona nie doświadczyła tego nigdy.

Rascal

- Nie... - Odparł podnosząc łeb, mina na jego pysku była smutna. Kąciki ust były zniżone ku dole. Rascal znów począł walić swoją nogą o podłoże, być może to był skutek ekspresji? lub tego, że przestał wiać wiatr, który wcale nie był przyjemny dla wilka, ani wilczycy.

Ino

Ino podniosła łeb i spojrzała na błękitne niebo. Wstała i przeszła się kawałek. Postawiła uszy i wsłuchała się w szum lasu. Przez tamten głupi wiatr prawie nic nie słyszała. Powoli poruszyła ogonem i usiadła na ziemi.
- To ja nie jestem jedyna - powiedziała. Potrząsnęła łbem przesuwając grzywkę która zasłaniała jej oczy.

Rascal

Uśmiechnął się lekko i milczał. Nie miał co powiedzieć, zabrakło mu słów. Po chwili położył się, a jego tylna łapa poczęła drżeć.
- Widzisz mój ogon? - Spytał wreszcie, pokazując łapą na jego kitę. Była ona chuda, jakby wyrwano z niej połowę sierści.

Ino

- Widzę, a co jest nie widzialny? - zapytała Ino a kąciki jej ust powędrowały ku górze. Może dosyć uśmiechów na dziś? Ostatnio za często się uśmiecha. Chuchnęła a z jej ust poleciała para. Potarła łapą końcówkę zmarzniętego nosa.

Rascal

- Czy dla ciebie wygląda normalnie? - Spytał ruszając swym cienkim ogonem na lewo i prawo, oraz w górę i w dół. Rascal miał już w umyśle przygotowane następne pytanie, na które wadera powinna odpowiedzieć "jaki?"