Diamentowy wodospad

Ginger

- No, tak, ale... Ale to i tak nie wyklucza tego, że być może za mną nie przepada i tak na prawdę mnie nie lubi. - Ginger była uparta, a jak! Ta cecha prawie zawsze szła w parze z ciekawością. Jej dziecięcy upór był nie do wstrzymania. Kiedy miała swoje zdania to już nie odpuszczała, ot co. Powiedz jej, że ta wilczyca jest brzydka to do śmierci będzie się upierać, że a bardzo ładne skrzydła i miękką sierść. Gin mogła się o tym przekonać, gdyż Reika owinęła ją swoim puchatym ogonem. Dzięki temu gestowi było jej cieplej i w jakimś stopniu lżej na serduchu.
- Ginger. Ale wszyscy mówią mi po prostu Gin. - Odpowiedziała, posyłając starszej waderze lekki, promienny uśmieszek, który miał jednak w sobie trochę smutku.

Reika

Koniec ogona w ułamku sekundy połaskotał ją po brzuchu. - Jak nie można Ciebie lubić? - rzekła z rozbawieniem w głosie. - Ginger, jest wiele wilków, które mogą Cię jeszcze polubić. Nie ma sensu zawracać sobie głowy tym jednym. - powiedziała zdecydowanym głosem, jednak wciąż delikatnym jak piórko, jak podmuch wiatru. Cóż, dla niej zdanie "nie lubię szczeniąt" tak na prawdę nie istniało. Bardzo lubiła szczenięta. Bo tak na prawdę czasem widziały więcej niż dorosły. Dla nich świat nie opiera się na problemach, nie myślą o tym, co może złego się przydarzyć. Idą przed siebie w życie raźnym krokiem, nie myśląc o trudnościach. A dorośli? Cóż, oni próbują je ominąć, stawiając sobie tym na drodze co raz to więcej przeszkód.

Ginger

Zaśmiała się, czując na swoim brzuchu delikatny, łaskoczący dotyk puchatego ogona. Jej śmiech był perlisty, przyjemny dla ucha. E tam, nie ważne jaki był! Ważne, że w końcu wydobył się z jej, dotychczas ściśniętym przez płacz, gardła. Reika zdziałała cud, z czego pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy. Owszem, to były tylko łaskotki, ale to od nich zazwyczaj się zaczynało. No wiecie, totalne szaleństwo małego szczeniaka. Ginger jednak postanowiła zachować powagę, gdyż temat uznała za godny takiej postawy. Pewnie nie wytrzyma zbyt długo, ale warto próbować. - Wiem, ale miałam nadzieję, że Wasp się ze mną zaprzyjaźni. Jest taki fajny. - Odpowiedziała, wtulając się nagle w puch na ogonie skrzydlatej wadery. Zrobiła to gwałtownie, a jednocześnie lekko, jakby bała się, że jest z kruchej porcelany. - Ty też jesteś fajna. - Dodała, mrużąc oczka.

Reika

Przymknęła oczy, widząc, jak szczeniak ściska jej ogon. Widząc minimalną ale znaczną poprawę humoru Ginger, uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Mmm, dziękuję. - skinęła pyskiem - Staram się. - dodała i zaśmiała się cicho. Położyła się, zwijając się w kłębek sprawiła, że Ginger siedziała tuż obok jej ciała, a ona patrzyła na nią z wygodnej pozycji. Położyła łapę na łapę, przyglądając się bacznie szczenięciu. - Nigdy nie mów nigdy. Wasp mógł zmienić zdanie co do szczeniąt, gdy poznał ciebie. Jeszcze nic straconego. Pamiętaj, że warto próbować.

Ginger

Na jej pyszczku pojawił się nieco szerszy uśmiech. Łatwo było ją zasmucić, ale pocieszanie również nie sprawiało jej problemów. Bo niby co trudnego w porządnym przytuleniu i paru ciepłych słowach? Reika była fajna, jak z resztą inni, których spotkała Ginger. No, jak na razie ma farta - nie spotyka jakichś złych, podłych wilków. A co będzie następnym razem? W następnym 'odcinku'? Tajemnice przyszłości, proszę państwa.
- Dziękuję, Reika. Dziękuję, że mnie pocieszasz, choć cię nic nie zmusza. - Spoglądała na waderę. Mimo, że ona leżała, mała miała oczy na wysokości ucha wilczycy. Była mała, i co z tego? Nadrabiała to charakterem!

Reika

- Nie ma za co - odrzekła, przykrywając siebie i Ginger skrzydłami, gdyż zaczęło kropić. Kto wie, w co przeobrazi się ten niewinny deszczyk? Po ostatnich kaprysach pogody wszystkiego się można spodziewać. Raz trąby powietrzne, innym razem burze wystraszające do zawału serca, a jeszcze innym powodzie i wielkie deszcze. Straszne, doprawdy, no i nic temu nie można zaradzić.

Ginger

Poczuła ciepło bijące od skrzydeł wadery, które oddzieliły ją kropel deszczu. Położyła się, nie chcąc by Reika musiała trzymać je zbyt wysoko. Patrzyła na błękitne oczy wadery. Pomyślała o morzu... Takim lazurowym, czystym, pięknym. Tak, tak, tak. Te oczy z pewnością miały barwę cudownego morza. - Masz piękne oczy. - Powiedziała. Cóż, zazwyczaj te słowa wymawia basior, kierując je do wadery, która mu się podoba, ale takie pojęcie jeszcze nie powstała w główce szczeniaka.

Torak

Przysłuchiwałem się tego z zaciekawieniem,poprawiłem czarny kapelusz al capone który był na moim łbie,zakrywając nim swoje ślepia,uśmiechnołem się łobuziersko.
Wyjołem Saksę oraz kawałek drewna i zaczołem żeźbić.

Reika

Poruszyła uchem w stronę samca który rzeźbił. Jednak nie spuszczała wzroku z Ginger. - Dziękuję. Twoje też są ładne. - powiedziała, kładąc łeb na ziemi. Faktycznie, ciut zdziwiła ją wypowiedź Ginger. Ale w końcu nikt nie przeszkadza jej wyrażać swojego zdania, prawda? Sama tak uważała i nie zamierzała zmieniać swego zdania. Machnęła końcem ogona, który wciąż otulał małą Gin.

Torak

Gdy skończyłem figurka przedstawiała wilczyce ze skrzydłami która siedziała obok ginger,podszedłem do niej,położyłem gigurkę przed nią.Wróciłem na swoje miejsce i słozyłem łapy w dziwny znak-Ass Karriba Esso-powiedziałem głośno a drewniany wilk poruszyłsie i po chwili zaczoł chodzić do okoła,spojżał na wilczyce i wleciał jej na łeb.Poprawiłem kapelusz i schowałem Saksę.

Ginger

Skinęła łebkiem, dziękując jednocześnie. Kultura to kultura. Chociaż niektórych rzeczy z nią związanych chciałaby uniknąć... nie, wtedy byłaby... niekulturalna, ot. A to wiązałoby się z tym, że żaden z dorosłych wilków nie brałby jej na poważnie. A z kolei to byłoby bardzo męczące. Bo w końcu nikt nie liczyłby się z twoim zdaniem.
- Dobrze ci się lata w taką kapryśną pogodę? - Zapytała ni stąd, ni zowąd, przypominając sobie, jak wadera się tu znalazła. Teraz nie trudno było o piorun, czy coś w tym stylu...

Reika

Popatrzyła na drewnianą figurkę i uśmiechnęła się, jednocześnie chichocząc pod nosem. - Ładne - skinęła pyskiem wilkołakowi. Odwróciła pysk ku Ginger i poruszyła uchem na jej pytanie. - Latanie to bardzo szybki środek lokomocji, przydatny. A pogoda, cóż... - Reika wyjrzała zza skrzydła na niebo, skąd natychmiast kropelki deszczu usadowiły się na jej pysku. - Dlatego wylądowałam.

Ginger

Jej wzrok jakiś czas zawisł na figurce, która jakimś cudem zaczęła się poruszać. To było takie dziwne i jednocześnie fascynujące! W oczach pojawiały się błyski, mówiące tylko o jej zainteresowaniu. Miała kiedyś taką jedną zabawkę, ale ona tylko leżała. Nawet nie chciała ruszyć palcem. Huh, Ginger stwierdziła, że być może po prostu była strasznym leniem. Jeszcze większym niż ona sama!
- Ja też kiedyś będę latać! - Powiedziała z entuzjazmem. - I przyrzekłam Waspowi... - Wiadomo chyba czemu jej uśmiech znikł, prawda? Nie będę się już powtarzać. - Że będę się pilnie uczyć tej umiejętności. - Dokończyła, próbując by jej wygląd nie zdradził tego, co poczuła.

Torak

Widząc zafascynowanie Ginger,wyjołem Saksę i kawałek drewna.Poprawiłem kapelusz i zaczołem żeźbić.Po chwili wyżeźbiony został mały Lemur,mój prawdziwy
Lemur dał go przed Ginger i wrócił do mnie-AssKarriba Esso-powiedziałem znów a lemur z drewna poruszył się,podszedł do Ginger i przytulił ją.

Finally

Weszła powoli, tym razem nie wpadała w szybki bieg i nie miała spotkania z zimną wodą w wodospadzie. Podeszła do wilkołaka z czarnym krukiem, że tak to nazwę na ramieniu. Usiadła przed nim i zrobiła słodkie oczka patrząc się w jego oczy, a żeby to wykonać musiała skierować swój łebek ku górze. Wtedy spadły jej krople deszczu do oczu. Szepnęła coś do kruka Illum, a ten schował się przed deszczem.

Reika

- Więc powodzenia - uśmiechnęła się do Ginger, wciąż machając ogonem na boki. Popatrzyła na drewnianego, poruszającego się lemura, który podszedł do Ginger i ją przytulił. Zaśmiała się perliście.

Seele

-Nooo, a mi tego nie pokazałeś - powiedziała z łobuzerską miną i znowu zaczęła go łaskotać ogonem - nieee Ciemnofutra tego nie zapomni - zaśmiała się głośno. Po chwili jednak spokojnie usiadła "ona o niczym nie wie" tylko tak można było przetłumaczyć jej pozycję.

Heroine

Przyszła powolnym krokiem i zobaczyła Toraka z Ciemnofutrą. Czyli jej nie powiedział? Tyle gadaniny słyszała i nic? Że jej nie kocha, bo ona jego nie... pff... Fałszywcy. Tutaj naszła ją ochota na bezczelność, ale darowała sobie.
- To co? Dalej jesteście razem? Nie wierzę, że mu wybaczyłaś. Wiesz w ogóle o wszystkim? - Powiedziała zerkając spode łba na wilkołaka.

Ginger

Przyglądała się kolejnej figurce. To było takie... fajne! Podobało jej się. To było jak taki prywatny teatrzyk, tylko, że z jednym aktorem. Drewnianym aktorem! - Dziękuję. Obiecuję, że będę pilną uczennicą i nie pozwolę, żeby byle podmuch wyrzucił mnie z toru lotu. - Powiedziała grzecznie, strzygąc uszkami i przez chwilę spoglądając na waderę. Niespodziewanie poczuła na sobie dziwne coś... To był drewniany lemur! Wiedziała, że on pewnie tego nie poczuje tak samo jak ona, ale mimo wszystko przytuliła go mocno, uśmiechając się wesoło. Torak ją zaskakiwał. Ba, on czytał jej w myślach! >D

Torak

Spojżałem na Tsahaylu-Niby o czym?-spytałem i jednym walnięciem łapy wilczyca odleciała jakieś 10 metrów z pazurami w glebie,uśmiechnołęm się do Ginger i stzeliłem palcami a drewniany lemur zmienił się w dwa takiego samego wzrostu lemurki któe znów przytuliły małą wilczycę.