Potok Pstrągów

Enary

A Enary popatrzyła tylko nieco urażona, iż jej szanowny zadek okazał się gorszy od innego, postanowiła odejść z tegoż miejsca. W morzu jest jeszcze tyyyle ryb. A tego sobie zabierze jak dojdzie do pełni sił. Teraz i tak na zbyt wiele by się jej nie przydał, nie w tym stanie. Wstała i po prostu zniknęła za pierwszymi lepszymi krzakami swym ponętnym krokiem.

[zt]

Clawdeen

Ups, chyba trochę się zasiedziała. Młoda potrząsnęła łebkiem wyrwana z transu zamyślenia, kilkukrotnie mrugając swymi lśniącymi oczyma. Chyba czas już iść. Machnęła do April na pożegnanie, lekkim krokiem oddalając się coraz to bardziej...

z.t

Verts

Verts powolnym krokiem przyszedł w ów miejsce. Stawiał łapy pewnie i dumie. Łeb uniesiony miał do góry, a ogon spuszczony na dół. Przekręcił najpierw łbem w lewo potem w prawo. Jednak wciąż szedł przed siebie. Zatrzymał się tuż przed brzegiem potoku. Nachylił się i wystawił swój długi jęzor. Po chwili zaczął pić.

Crystal

Crystal z nikłym uśmieszkiem przyszła w owe miejsce.
Jak tu pięknie-pomyślała i podeszła do brzegu potoku. Zobaczyła swoje odbicie w wodzie po czym zachichotała. Po chwili jednak cofnęła się o dwa, trzy kroki i usiadła. Zauważyła basiora który był nieopodal niej. Uśmiechnęła się szerzej i zastrzygła uchem.
Witam-powiedziała po chwili i popatrzyła przed siebie.

Rosemarie

Berenika

Berenika zjawiła się tutaj po to, by coś zjeść. Przyprowadziła ją tu woń pstrągów, która była nęcąca dla jej pustego żołądka. Złowiła sobie parę ryb i zjadła je ze smakiem. Syta położyła się obok potoku i drzemała. Byłlo tu pięknie i przyjemnie oraz cicho, choć zimno. Położyła się pod drzewkiem i czekała na rozwój wydarzeń.

//Brak weny xd

Ontaria

I nasza Ontaria zjawiła się tu, krocząc powoli i z gracją, wysoko unosząc łapy i kołysząc delikatnie ogonem na boki - niespiesznie, co nieco sprzeczne było z jej energicznym na ogół sposobem bycia. Tak czy inaczej, podążała powoli przed siebie, rozglądając bacznie na boki. Była niesłychanie wrażliwą na przyrodę, otaczającą ją z każdej strony swym zielonym płaszczem. Przymknęła na chwilę powieki, rozkoszując się śpiewem ptaków, zagłuszanym skutecznie przez plusk wody. I wtedy poczuła, jak uderza czerepem o coś twardego, po czym potknęła się o coś i wyrżnęła niczym długa. Gdy otworzyła jasne ślepia, dotarło do niej, że oto uderzyła o drzewo i potknęła się o rozłożoną pod nim waderę.
- Najmocniej przepraszam, zasłuchałam się. - wytłumaczyła, powoli podnosząc się na łapy.

Berenika

Berenika spojrzała na wilczycę i powoli obejrzała ją.
- Nieszkodzi. - Odpowiedziała jak na dobrze wychowaną wilczycę przystało. Uśmiechnęła się, by potwierdzić swe słowa. Nieuwaga wilczycy jak najbardziej jej nie przeszkadzała. Sama kiedyś Berenika była nieuważna. Wstała i obeszła samicę dookoła. Młoda, mocnej budowy...

Ontaria

Ontaria, nieco zaniepokojona dokładnymi oględzinami jej postaci, śledziła wzrokiem Berenikę, jednak wcale nie odwracała przy tym głowy, jedynie jej ślepia podążały za ciemną wilczycą. Końcem języka oblizała czubek nosa - zdarzał jej się takowy gest zwłaszcza w sytuacjach niekomfortowych czy takich, których po prostu chciałaby uniknąć. Przeniosła leniwie spojrzenie na trwający pod łapami śnieg.
- Szaleje ta pogoda, wiosny ni widu, ni słychu - powiedziała, jakby usiłując odwrócić uwagę wadery od własnej osoby, niemniej jednak nie robiła tego na siłę, coby tamta nie pomyślała, iż ją ignoruje. Zastrzygła lewym uchem, chowając naprędce ozór do pyska
- Jestem Ontaria. - przedstawiła się, nadal patrząc na tamtą nieco przepraszająco. Mimo, że zdawało się, iż Berenika nie miała jej niczego za złe, czuła się niezbyt przyjemnie. Kąciki jej ust uniosły się delikatnie w może nieco przybladłym, ale szczerym i ciepłym uśmiechu. Ontaria zdążyła już wywnioskować, iż woń wilczycy nie kojarzy jej się ani z WWo, ani z WWi. Ogień? Noc?

Berenika

Berenika w końcu po dłuższych oględzinach usiadła przed wilczycą.
- Zwę się Berenika. Pochodzę z Watahy Nocy, a ty? - Zapytała. Nie znała chyba nikogo z Watahy Wody, lecz sądząc po nieznajomej woni wilczyca pochodzi z grupy samotników, albo z Watahy Wody. Berenika na uśmiech samicy sama uśmiechnęła się nieco szerzej i oblizała wargi po niedawno zjedzonych rybach.

Ontaria

A ta, nie wiedząc przecie, iż Berenika właśnie zakończyła posiłek, wzdrygnęła się ledwo widocznie - krótko, przelotnie, nie ma więc gwarancji, iż ciemna wilczyca w ogóle to dostrzegła. No bo może ona oblizuje pyska przed atakiem na naszą Ontarię? 'Toż to niedorzeczne, nie zrobiłaś niczego złego, potknęłaś się tylko, nie zraniłaś ani nie obraziłaś, nie powinna Cię zranić, nawet, jeżeli należy do całkiem innego stada' - zbeształa się w myślach, skinąwszy przy tym płytko łepetyną, sugerując tym, że przyjęła do wiadomości miano wadery.
- Ja należę do Watahy Wody. Jestem tu co prawda od niedawna i nie poznałam chyba nikogo z własnej sfory, jednakże na razie nie mogę narzekać. - wyjaśniła pogodnie, po czym dodała:
- A Tobie, Bereniko, podoba się w Watasze Nocy? - zapytała.

Berenika

Wilczyca uśmiechnęła się szczerze.
- Wataha Nocy jest najlepszą watahą na świecie. Nie żałuję i nie żałowałąm, że tam doszłam. - Odpowiedziała. Świdrowała dalej waderę wzrokiem. Berenika mimo swych ośmiu lat nie utraciła jeszcze młodzieńczej urody i wciąż sama czuła się młodo. Zauważyła najlżejszy ruch Ontarii, jednak nie wypowiadała się na ten temat.
- Niedawno jadłam rybę. - Usprawiedliwiła swe oblizywanie warg, które mogło naprawdę samicę wystraszyć.

Ontaria

Poczuła, jak z serca jej zstępuje ogromny głaz. Niesamowita fala ulgi zawładnęła jej pokrytym śnieżnobiałą sierścią ciałem, odetchnęła zatem ciężko, dość głęboko, jakby właśnie ktoś zdjął z jej grzbietu niezwykle ciążący balast.
- Już zaczęłam się obawiać, że chcesz mnie zaatakować. Słyszałam, że podobno Noc i Woda nie pałają do siebie szczególną sympatią, nadal mam jednak nadzieję, że to tylko plotki - powiedziała spokojnie, uśmiechając delikatnie, lekko - w sposób nieco szczenięcy. Owszem, swoje lata już miała, jednak wiele pozostało w niej z tego wspaniałego, magicznego okresu.

Berenika

Berenika zastrzygła uchem.
- O ile pamięć mnie ne myli, Noc i Woda kiedyś sojuszowały ze sobą. - Palnęła, aż się zarumieniła. Nie była pewna, czy to tylko plotki. Nikt jej nie mówił, że Noc i Woda nie mają ostatnio zbyt dobrych kontaktów. Cóż, nie jej wina. Ziewnęła, nieco znużona.

Ontaria

Skinęła potakująco łbem, wyraźnie sygnalizując, z jak należytą uwagą słucha zapewne bardziej doświadczonej koleżanki.
- możliwe, że i tak było. Jestem tutaj raptem kilka dni i ciągle się uczę. - powiedziała wesoło, wcale nie odczuwając skrępowania, spowodowanego faktem, jak niewiele wie. Miała przecie ku temu prawo, dopiero poznawała tutejsze wilki, zwyczaje i sytuację między watahami, sojusze oraz kosy. Odetchnęła głęboko, mrużąc przy tym powieki, jakby delektując się każdym gramem powietrza, które dzielnie zaprosiła do swoich płuc, które wypięły się, po czym opadły na swe dawne miejsce. Otworzyła lazurowe ślepia, obdarzając ich ciepłem wilczycę.

Berenika

Berenika zaśmiała się przyjaźnie.
- Widzisz, ja tu jestem tak długo, a też sama nie wiem zbyt dużo. - Odpowiedziała. Nie czuła skrępowania wobec tej wilczycy ani nic tego rodzaju. Czuła przyjaźń, narastającą więź między sobą a Ontarią. Już czuła, jakby wilczycę tą znała od bardzo dawna.

Ontaria

Bo Ontaria na ogół taka była, łatwo zjednała sobie przyjaciół, w krótkim czasie. Nie, żeby jakoś szczególnie się starała, widocznie ta jej pogoda ducha i wieczny optymizm działał jako magnez na innych, przyciągając ich do tejże właśnie istoty. Podobno wszakże tego typu radość bywa zaraźliwą. Aż dziwne, że po tych wszelkich przejściach nadal pozostawała tak otwarta i przyjaźnie nastawiona do innych - przecież całe życie była okłamywana przez istoty, które nazywała dumnie "mamą" oraz "siostrami". Tak czy inaczej, sprowadziła potem na nie powódź. Chociaż z drugiej strony... Pokusa też ponosiła nieco winy, chciała bronić przybranej córki, ale mogła się z nią choć skontaktować! Niemniej jednak Ont nie żywiła do niej nienawiści czy choć minimalnego żalu, nie potrafiła, zbyt mocno ją kochała... powracając jednak do fabuły z cyklu 'tu i teraz': Biała wilczyca potrząsnęła nerwowo łepetyną, wyzbywając się resztek wspomnień, które powoli odchodziły w zapomnienie po to tylko, aby za kilka chwil uderzyć zapewne ponownie, ze zdwojoną siłą.
- Tak, widocznie prawdziwa jest teza, że uczymy się przez całe życie. - wadera poczuła, jak zaburczało jej w brzuchu, spojrzała zatem z utęsknieniem na skaczące pogodnie pstrągi, których mokre łuski wdzięcznie odbijały nikłe promienie nie do końca wiosennego słońca. Ale kultura zabrania udania się na posiłek podczas konwersacji, a co jak co, ale kulturę to nasza wadera miała opanowaną niemalże do perfekcji.

Berenika

Berenika uchwyciła burczenie w brzuchu Ontarii, uśmiechnęła się więc cwaniacko.
- Poczekaj tu chwilę. - Powiedziała i podeszłą do potoku. Wyłowiła jednego wielkiego pstrąga i jednego o połowę mniejszego. Złożyła swą zdobycz u stóp wadery.
- Masz, najedz się, boś głodna pewnie. - Jej głos nie zezwalał na żaden sprzeciw ze strony samicy.

Ontaria

Uśmiechnęła się i skłoniła nisko głową.
- Dziękuję, pewnie dałabym radę zadbać o siebie samą, niemniej jednak bardzo miłe to z Twojej strony - powiedziała pogodnie, o dziwo ani trochę nie zażenowana tym, iż niedawno poznana wadera w pewnym stopniu ją jakby właśnie... dokarmiła. Pewnie nie była nigdy ani łowcą, ani nawet tropicielem, jednakże chyba głupią rybę potrafiłaby upolować. Nie chciała po prostu przerywać dialogu. Niezbyt łapczywie, choć całkiem szybko i sprawnie, wszamała wpierw mniejszą, potem większą rybę, lubieżnie oblizując wargi. Uśmiechnęła się ponownie.
- To były najsmaczniejsze pstrągi, jakie kiedykolwiek jadłam. - przyznała szczerze, z podziwem względem łowieckich zdolności wilczycy. Wykonała znany wszystkim gest, przystawiła palce do pyska i cmoknęła z aprobatą, szybkim ruchem odsuwając łapę od facjaty, jakby chciała rzecz "Bon Apetit" czy coś tego pokroju. Delicje czy coś.

Berenika

Berenika roześmiała się.
- Po co się kłaniać? Kłania się Alfie. Ja jestem tylko byłą Dowódczynią Łowców. - Odparła i przysunęła się do wilczycy. - Smakuje?
Wadera była dumna z siebie. W końcu się komuś chociaż na chwilę przydała, zamiast suwać tyłek tam, gdzie nie trzeba i o nieodpowiedniej porze.