Romantyczny Wodospad

Idalia

Tęsknota. I znowu podświadomie zaczęła wkraczać na taki smutny, dla Idalii nieprzyjemny temat. Wilczyca, w porę zdawszy sobie z tego sprawę, powiedziała:
- Cóż to za dzień, że nasze myśli i rozmowy nieustannie oscylują wokół ponurych tematów.

Siomha Lorcan

Słowa wilczycy były niepokojąco prawdziwe.- No niestety masz rację. Marudzimy, jak takie stare pryki.- zaśmiała się.- Cały czas narzekamy i narzekamy, albo wspominamy. Jakby się skończyły dla nas szczęśliwe dni.

Idalia

Idalia również się zaśmiała. Narzekanie i nie dostrzeganie małych przyjemności w codziennym życiu - to chyba leżało w naturze wilków.
- Dokładnie... rozmawiamy jak staruszki, a przecież młode z nas jeszcze wilczyce - powiedziała z uśmiechem.

Siomha Lorcan

Kiwnęła łbem. Jeszcze potrafiła cieszyć się tymi drobnostkami, które podsyła jej życie, lecz mimo młodego wieku, nie czułą się tak. Przemilczała to stwierdzenie, czując że Idalia ucieka od smętnych tematów. I dobrze, że s jeszcze takie wilki. Może to dzięki nim całą ta kraina się jeszcze nie rozsypała.- Mogę stwierdzić, że jesteś pogodną osobą.- wyraziła swoją opinię na temat wilczycy.

Idalia

Uśmiechnęła się.
- To prawda... nie znoszę się umartwiać z byle powodu i na siłę szukać tematów do narzekania. Niestety, takich wilków jak ja jest w tej krainie bardzo niewiele. ale na szczęście została ich chociaż garstka - powiedziała. Po chwili ciszy dodała. - A wiesz, że kiedyś byłam zupełnie inna?

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się.- To nic złego. Każdy zazwyczaj był kiedyś inny. Ważne, że potrafi się doceniać życie, obojętne kiedy.- wstała i przeszła się kawałek. Zatrzymała się przy brzegu. Postawiła łapę na lodowej tafli. Nagle wskoczyła na nią i ślizgiem znalazła się przed Idalią. Na jej pysku widniał jeszcze szerszy uśmiech.

Idalia

Zaśmiała się, kiedy Siomha wskoczyła na lód. Idalia postanowiła pójść w jej ślady i ostrożnie postawiła przednią łapę na tafli. Kiedy ona ostatnio ślizgała się na lodzie? Bała się, że wyleciała jej z głowy umiejętność trzymania się na takim śliskim podłożu. Mimo to postawiła na lodzie drugą przednią łapę i... od razu przednie kończyny jej się rozjechały, a Ida rąbnęła x3

Siomha Lorcan

Zaśmiała się głośno, przez co straciła równowagę i wszystkie jej łapy rozjechały się na różne strony w taki sposób, że jej zadek pozostał w górze, a ogon spadł na oczy. Zdmuchnęła go i zrobiła śmieszną minę, gdy intruz znów znalazł się na jej pysku.

Idalia

Idalia też zachichotała, a gdy także Siomha straciła równowagę, wilczyca roześmiała się dużo głośniej. Po kilku niedualnych próbach wreszcie udało jej się postawić na lodzie do pionu. Wkroczyła na niego również tylnymi łapami. Czuła się potwornie niestabilnie, ale miała nieodpartą chęć na powygłupianie się.

Siomha Lorcan

Wciąż się zaśmiewając, zaczęła się ostrożnie podnosić. Stawy w kościach cicho poskrzypywały, gdy Siom starała się stanąć pewniej na lodowej powierzchni. Łapy wilczycy drżały lekko, jakby zaraz miały się rozsunąć z powrotem. Jednak udało się. Najpierw wykonała jeden niezdarny krok, potem drugi, a następnie sunęła lekko po zamarzniętej wodzie. Zawróciła do Idalii i zatrzymała się obok niej. Na pysku wilczycy widniał szeroki uśmiech.- To nie jest takie straszne.- zachęciła ją.

Idalia

Cały czas sterczała w miejscu, uparcie wbijając pazury w lodową taflę. Lecz zachęcona pewniejszymi już ruchami Siomhy, sama ruszyła się naprzód. Na jej drobnym pysku widniał radosny uśmiech. Już nie pamiętała, jak dawno temu bawiła się w taki sposób.

Siomha Lorcan

Widząc, że Idalia dała się namówić na lodowe wariacje, Siom mocno spięła mięśnie i wbijając pazury w lód, wybiła się. Ciałem zatoczyła zgrabny łuk i szykowała się do lądowania. Pozwoliła przednim łapom wykonać ślizg, by przejechać ładny kawałek już na czterech łapach. Wyhamowała i zaśmiała się. Poczuła się o ładnych parę lat młodsza.

Idalia

Idalia ruszyła za Siom, ale jak na razie powstrzymała się od takich akrobacji, jakie wykonała przed chwilą towarzyszka. Nie czuła się na lodzie jeszcze wystarczająco pewnie, by ryzykować utratę zębów. Ale ślizganie się na lodowej powierzchni przychodziło jej coraz łatwiej.

Siomha Lorcan

Sama też zaczęła się ślizgać tak, jakby miała na łapach łyżwy. Najpierw jedna łapa, później druga... Siomha ugięła łapy w kolanach i brzuch przybliżyła do lodu. Nabierała prędkości, zataczając koło wokół Idali.

Idalia

Idalia na chwilę się zatrzymała, wbijając pazury w lodową taflę. Patrzyła na Siom, która okrążała ją i już chciała ruszyć za wilczycą, ale zrezygnowała z tego pomysłu. Ida jeszcze nie radziła sobie na lodzie tak dobrze jak Siomha, więc na pewno by jej nie dogoniła, a gdyby przesadziła z szybkością, mogłoby zakończyć się boleśnie.

Siomha Lorcan

Siom zauważyła niepewność towarzyszki. Zwolniła i podjechała do niej. Zatrzymała się, mocno wbijając pazury w lód.- Jeśli chcesz możemy na początek spróbować razem.- zaproponowała wesoło.- Będziemy jechać tuż przy sobie i będziesz mogła się wesprzeć na mym boku.

Idalia

Uśmiechnęła się. Ta propozycja bardzo jej się spodobała.
- Dobrze - powiedziała i obróciła się nieco w bok, by zrównać się z towarzyszką. Z każdą chwilą czuła się na lodzie coraz stabilniej, ale do pełnej pewności było jej jeszcze daleko. Cóż, Idalia rzadko bywała pewna siebie nawet na stałym gruncie.

Siomha Lorcan

Siomha Stanęła tóż obok Idali tak, że ich boki się spotykały.- No to najpierw powoli.- oświadczyła.- Poruszaj na zmianę łapami i unoś je delikatnie do góry.- starała się dać wilczycy jakieś wskazówki. Ruszyłą bardzo powoli, żeby nie przestraszyć Idali. Była pewna, że jeszcze trochę i wilczyca poczuje się pewnie w tej zabawie.

Caro

Przyszła powoli nad wodospad. Zauważając że nie jest sama, wypowiedziała się do innych:
- Cześć!
Uśmiechnęłam się szczerze i rozmyślając nad swoim ubogim losem i samotnością zaczęłam wąchać róże.

Siomha Lorcan

Siomha odwróciła się w kierunku głosu. Zobaczyła ciemną waderę. Uśmiechnęła się do niej trochę ozięble, ale jej zdaniem naturalnie.- Witaj.- zawołała, żeby wilczyca ją słyszała. Na moment spojrzała błękitnymi ślepiami na lód, sprawdzając drogę, ale zaraz ponownie przeniosła je na wilczycę.