Romantyczny Wodospad

Stille

Shinq przyszła w to miejsce. Miało ono dla niej wiele wspomnień. Okrążyła kamień, na którym siedziała, jak była mała. Przypominała sobie o Sandsea. Przez chwilę serce ją bolało. On, Haruki, Kamień, Wodospad i Ból. To się stało tak szybko. Nie mogła tego pojąć.
- Co ja zrobiłam... Nie mogę tu być! - powiedziała, podnosząc głos w ostatnim zdaniu. Niemal krzyczała. Położyła się na kamieniu i zaczęła cicho szlochać.

Ravi

Basior przechadzał się po krainie. Przyszedł tu z pytaniem, czemu ten Wodospad nazywa się Romantyczny. Nie ma tu nic nadzwyczajnego. Ravi zatrzymał wzrok na Shinq. Podbiegł do niej.
- Czołem! - zaśmiał się. Ale czy jej było do śmiechu?

Stille

Wadera odruchowo podbiegła do Pasty i przytuliła go. Tylko on był jej przyjacielem i ją pocieszał. Otarła łapą szkliste łzy.
- No czołem. - odpowiedziała i puściła go. Czasami było jej naprawdę źle. Tymczasowo zapomniała o wszystkim.

Ravi

Ravi uśmiechnął się. Zawsze to robił, gdy ją widział. Poprawił swój dziurawy szalik i podrapał się po łapie, ponieważ coś go swędziało. Nastawił uszy. Usłyszał burczenie w jego brzuchu.
- Idziemy zapolować? Na sarnę lub niedźwiedzia? - zapytał ją.

Stille

- Z tego co usłyszałam i ty też, burczenie brzucha trzeba szybko uciszyć. Zatem prowadź mnie, chłopaku, do Lasu Zdobyczy. - powiedziała dla zabawy niczym Pani Nauczycielka. Podniosła dumnie łeb, a ogon stał w pozycji leżącej.

Ravi

- Ależ no problem, Droga panno. Ja znam drogę. - zaczął się chwalić, jednocześnie kłamiąc.
- Za mną, Shinq! - krzyknął i przystąpił do biegu. Co chwilę się za nią oglądał, aż wreszcie zniknął za drzewami.

z.t

Stille

No i znowu jej zniknął z pola widzenia. Ale nie na długo. Była od niego szybsza. Napięła mięśnie i skoczyła na drzewo. Skakała z jednego, na drugie. Jej futro falowało przy zmianie kierunku, a bransolety brzęczały jak pszczoły w Ulu. Zniknęła.

z.t

Dermanotta

Dermanotta przybiegła tutaj. Romantyczny Wodospad? Nie, nie patrzyła na nazwę. Zależało jej jedynie na Wodospadzie. Podbiegła i schyliła się, by wypić trochę wody. No cóż, Beherita dawno nie widziała. Pewnie był bardziej zajęty swoją lecznicą, niż Demi. No cóż, to chyba koniec ich miłości.

Lauri Iloinen

Lauri, pierwszy włóczęga w krainie, wrócił znów po dłuższej nieobecności. Z łagodnym uśmiechem na kufie kroczył wzdłuż rzeki, aż dotarł do wodospadu. Przystanął i zadarł łeb, by spojrzeć na ścianę wody, a w jego złocistych oczach zamigotał wesoły błysk. Tęsknił za tą krainą, za tutejszymi wilkami.

Dermanotta

Demi jako czujny Tropiciel dosłyszala kroki wilka. Szybko odwróciła łeb i spojrzała na nowego przybysza. Czy ona go znała? Nie, chyba na siebie jeszcze nie wpadli. No cóż, warto zawrzeć nową znajomość z ciekawą osobą. Powoli podeszła do wilka z delikatnym uśmiechem na kufie.
-Witam, jestem Dermanotta.-przedstawiła się spokojnie.

Lauri Iloinen

Uśmiech na pysku Lauriego poszerzył się nieznacznie, gdy do jego uszu dotarł głos wilczycy.
- Miło mi - odrzekł i dopiero po chwili oderwał wzrok od wodospadu, tego cieszącego oczy daru natury. - Jestem Lauri.

Dermanotta

Der przez chwilę niuchała, a po chwili uśmiechnęła się jeszcze bardziej.
-Ty także pochodzisz z Watahy Wiatru? Przynajmniej tak pachniesz. Ale ten zapach jest bardzo słaby... Długo cię chyba nie było, nieprawdaż?-powiedziała.

Lauri Iloinen

Zaśmiał się.
- Owszem. Jestem z Wiatru i długo nie było mnie w krainie - odpowiedział i dodał po chwili, z lekkim rozbawieniem mrugnąwszy do Dermanotty złocistym okiem. - No proszę, jaką panią Detektyw przyszło mi dziś spotkać!

Dermanotta

Dermanotta zaśmiała się i uśmiechnęła wesoło do wilka.
-Nie taką panią Detektyw, jak zwykłą Tropicielkę.-powiedziała wesoło, spoglądając na wilka. Czy ona potrafiła się śmiać? Tak... Kiedyś tak często śmiała się przy Behericie, ale teraz rzadko kidy się przy nim uśmiechała...

Lauri Iloinen

- Widać tropicielkę kochającą swą profesję, skoro pracuje również po godzinach - powiedział, nie tracąc przyjaznego uśmiechu. Poznanie tej wilczycy wprowadziło go w świetny nastrój - od tak dawna nie rozmawiał z członkiem swojej Watahy! i bardzo niewielu ich znał... poza Dermanottą przyszło mu poznać tylko Siomhę.

Dermanotta

-Tak, tak. Bardzo szanuje ten zawód. A po godzinach? No nie wiem. Może takie przyzwyczajenie?-uśmiech nie schodził z pyszczka Demi.-Masz w krainie jakąś rodzinę? Choćby partnerkę, dzieci? Może rodziców?

Lauri Iloinen

- Nie. Jestem tutaj zupełnie sam - odpowiedział i usiadł. - Zbyt mało czasu poświęciłem do tej pory życiu tutaj, by dorobić się dziecka, partnerki, czy choćby dobrego przyjaciela.
To prawda, choć Lauri zawędrował tu wiele miesięcy temu, zatrzymał się na etapie rozglądania po krainie i nawiązywania znajomości. Było to spowodowane jego częstymi wypadami poza krainę.

Dermanotta

-Tak.-westchnęła Dermanotta.-Rodzina to duży obowiązek. Mam, a może raczej miałam partnera... Kiedyś tak wspaniały, wesoły, miły, czuły, ale gdy zostaliśmy parą, powoli się zmieniał. Bardziej od miłości do rodziny pochłonęła do praca w lecznicy. No cóż, można powiedzieć, że to już koniec.

Lauri Iloinen

Łatwo odpuszcza swój związek - stwierdził w myśli od razu. Owe stwierdzenie nasunęło Lauriemu myśl, że Dermanotta wcale nie kocha swojego partnera. Mówiła o tym dość lekko... a może tylko mu się zdawało? Może próbowała już zbliżyć się z powrotem do ukochanego i nic z tego nie wyszło?
- Gdy płomień miłości przygasa, należy wszelkimi sposobami próbować rozpalić go na nowo - powiedział.
Spojrzał uważnie na rozmówczynię i przemknęło mu przez myśl, że nie rozumie, jak partner może zaniedbywać tak piękną wilczycę.

Dermanotta

-Tego ognia nie da się już rozpalić. Zmienił się na dobre.-powiedziała Demi, wpatrując się w toń wody. Na tafle skapywały pojedyńcze łzy wilczycy, tworząc wodne refleksy. Tak, nic nie da się zrobić.