Tęczowy wodospad

Szasta

Wysłuchał jej a na jego pysku wykwitł lekki uśmieszek. - Każdy jest inny? Orginalny? - dźwignął się na łapach po czym stawiał wolne acz pewne kroki w jej stronę aż stanął ledwie kilka centymetrów od niej zniżając sporo swój pysk żeby patrzeć w jej oczy.
- A cóż jest w tobie interesującego? Masz jakąś unikatową funkcję w watasze? Ja bym Cię obsadził tak na stanowisku...hmm nauczycielki, żebyś zanudzała szczeniaki. Albo głównej księgowej. Liczyłabyś orzeszki. - rzucił zaczepnie. Hekate wydała mu się być interesująca i inteligentna co ostatnio się praktycznie nie zdarza. Młode nabytki watahy są zwykle tak płytki i obłudne dla niego, że tylko puścić je w las aby się same pozabijały. Usmiechnął się złośliwie pochylając nad nią i dmuchnął w jej grzywkę. - Taaak ten styl też bym zmienił. Zdecydowanie zbyt...monotonny. - oblizał konce ostrych kłów siadając.

Idalia

Znów cicho się zaśmiała na jego słowa. - Masz rację. Funkcja tropiciela nie ma w sobie ani krzty oryginalności - odrzekła, a na jej pysku znów zagościł słaby uśmiech, gdy skierowała wzrok wprost na ślepia Szasty. - Co więc we mnie jest oryginalne, ciekawe, intrygujące? Nie mnie to oceniać.
Odruchowo przymrużyła oczy, gdy wilk dmuchnął w jej grzywkę.

Szasta

Blado uśmiechnął się po czym zamiótl po podlożu długim ogonem i zawinął go wokół łap. -" Jest coś na pewno...inaczej by mnie tu teraz nie było" - przeszło mu przez myśl. Nastepnie oderwał wzrok od jej oczu kierując go na wodospad. Kojący szum wody ukoił jego dziki temperament. - Krik więc pozostawił Cię tu samą? - przymrużył oczy a chłodny powiew wiatru rozwiał mu sierść. Pyłki dmuchawców unosiły się w powietrzu. Magiczne miejsce jakby nie patrzeć. Natura go zadziwiała. Ją jedną szanował bezwarunkowo innym zaś cięzko było zaskarbić sobie jego szacunek nie mówiąc już o zaufaniu.

Idalia

O ile Hekate potrafiła trzymać emocje na wodzy, gdy tylko usłyszała imię tego wilka, fuknęła głośno ze złością. - Lepiej chyba nie można było tego ująć - odrzekła, a jej chłodny, lecz miękki i spokojny dotychczas głos nabrał bardziej szorstkiego tonu.

Szasta

Słysząc ten ton aż otworzył błyszczące ślepia zwracając pysk w jej kierunku. - No i po co te nerwy? - mruknął strzepując z siebie lekki biały puch. Nie miał zamiaru wprawiac ją w zły nastrój. Jak na ironie losu doskonale zaznał tego uczucia co Ona. Będą młodym wilkiem sama jego partnerka go porzuciła ze szczeniakami na wychowaniu. Teraz jednak pozostał sam i tego już nic nie zmieni. Natura odizolowanej bestii. Nabrał końcówką ogona puch i narzucił go na nos i grzywkę Hekate przybliżając swój pysk do nie z cwanym uśmiechem. - Złość urodzie szkodzi...chcesz mieć zmarszczki? - wymuszony wyraz jego pyska na zabawny i uśmiechnięty bo sam wilk nie był taki...pogodny był tylko po to by rozweselić wilczyce.

Idalia

Machnęła łbem. - Jakby było je widać spod warstwy sierści... - mruknęła cicho. Wystarczyło samo wspomnienie o Kriku, by dobry humor Hekate prysł niczym bańka mydlana. Choć od jego odejścia minęło wiele czasu, wciąż nie rozumiała tego pokrętnego toku myślenia, wedle którego jej były partner postąpił, zrzekając się tytułu dowódcy, porzucając ją i krainę, w której spędził prawie całe życie, by odejść w samotną wędrówkę pozbawioną celu.

Szasta

Gdyby ta wilczyca była świadoma tego, że sam Szasta postąpił podobnie jak Krik. Do teraz wędruje samotnie niczym cień trzymając wszystkich na dystans. Czasami jednak odczuwa samotność bardzo dotkliwie, ale cóż w tej chwili nie ma tu nic. - Czy widzisz sens by wciąż żywić urazę kiedy jego już dawno nie ma? Życie nie jest takie proste i nawet jeśli czasem bliscy odchodzą to my jeśli na prawdę na na nich zależy i żywiliśmy do nich jakiekolwiek uczucia pozytywne powinniśmy ich zrozumieć i pozwolić im odejść jeśli właśnie tego pragnie ich dusza, która może właśnie w tej chwili jest zbolała i łaknie samotności. Potępienie...nie jednego trawi. - ostatnie słowa kierował jakby do samego siebie opisując swój stan jednak może te kilka słów coś zainicjuję. Takie było jego zdanie.

Idalia

Westchnęła krótko, a na jej szczupłym pysku pojawił się delikatny uśmiech. - Tak... masz rację - odpowiedziała krótko. Ucieszyło ją, że jakoś wyjątkowo trafił jej się dziś rozmówca posiadający mózg i potrafiący go używać.
Nie chciała rozwijać swojej odpowiedzi. Nie rozumiała i nie zamierzała nawet próbować zrozumieć Krika, urazy zaś już od dawna do niego nie żywiła. Tak samo jak nigdy go właściwie nie kochała. Dlaczego więc kiedyś z nim była? Zapewne był to zwykły strach przed samotnością.

Blacky

Nagle rozległ się ledwo słyszalny odgłos stąpania po trawie. Urwał się on, gdy tylko Blacky wyczuł otaczające go wilki. Ujawnił się i zaklął pod nosem, był zbyt beztroski. Wśród smrodu wilków poczuł również jeden przyjemniejszy aromat wilczycy, którą niewątpliwie była Hekate. Podszedł więc do niej, ale tym razem bezszelestnie, chociaż już nie było potrzeby skrywania się.

Idalia

- Kiedy chcesz się do kogoś zakraść, to nie idź z wiatrem - powiedziała i spojrzała uważnie na czarnego wilka, który stanął nieopodal. Zaraz jednak wróciła wzrokiem na Szastę, ale tylko na chwilkę. Nie odzywał się już od tak dawna, że Hekate wydało się to dziwne.

Blacky

//Toż to trożkę podpada za pisanie za innego usera, czyż nie? ;>

Blacky uśmiechnął się ironicznie.
- Blacky jestem. - przedstawił się ignorując wcześniejszą uwagę wilczycy.
Cóż, kultura osobista nie pozwalała mu tak po prostu odszczekać przedstawicielce płci pięknej, jeśli nawet się nie znali. Oczywiście istnieją wyjątki, pomyślał.

Idalia

Pisanie o kierunku wiatru? Oszalałeś?! o.O

- Miło mi cię poznać. Hekate - przedstawiła się krótko i przywołała na pysk lekki uśmiech. Uśmiech nie ironiczny jak u rozmówcy, lecz całkiem przyjazny.

Blacky

//Nie tyle o kierunku wiatru, ale o tym, że idę tak, że ten kierunek jest mi nie na rękę :]

- Mi również jest miło. - ironiczny uśmieszek zmienił się w ciepły uśmiech.
Zbadał wilczycę wzrokiem. Na chwilę dłużej zatrzymał wzrok na oczach, gdzie białko miało żółty odcień (czyżby cewka moczowa źle skręcała? :3).

Idalia

Teraz to się zwyczajnie czepiasz! :<

Skoro wilk zaczął się jej przyglądać, ona postanowiła uczynić to samo. Zlustrowała go uważnym spojrzeniem. Zaciekawiło ją czerwone znaczenie na jego pysku - było to jedyne miejsce na ciele Blacky'ego, na którym sierść była innego koloru niż czarny, przynajmniej o ile dobrze Hekate zauważyła.

Blacky

Blacky nagle złapał się z tyłek, jaby coś go ugryzło.
- Proszę mnie nie podszczypywać w myślach! - rzekł oburzonym tonem głosu.

//Co prawda od takich wygłupów mam inną postać, no ale nie mogłem się powstrzymać :]

Idalia

Roześmiała się. - Nawet by mi to przez myśl nie przeszło - odpowiedziała z rozbawieniem w głosie i podniosła się do siadu. Nie lubiła rozmawiać z wilkami w pozycji lezącej, sama nie wiedziała, dlaczego. Może leżenie, kiedy inni stoją lub siedzą zdawało jej się być w pewnym stopniu niekulturalne?

Blacky

Blacky usiadł uśmiechając się.
- Niech już pani nie udaje. Czy może przejdziemy na 'ty'? - powiedział i zaczął przyglądać się jej bardziej dokładnie, szukając najróżniejszych szczegółów wyglądu.

Idalia

Ściągnęła brwi. Jeszcze nikt nie mówił do niej per Pani. Czyżby wyglądała aż tak staro? - Tak bym wolała. Zdecydowanie - odrzekła. - Dlaczego tak mi się przyglądasz?

Blacky

Blacky zaśmiał się krótko.
- Od tego mam oczy i potylicę, czyż nie?
Biedna, pewnie spodziewała się niewiadomo jakich odpowiedzi, stwierdzających, że ładnie jej w nowej fryzurze, czy coś takiego :3

Idalia

- Ale to jest denerwujące - odpowiedziała. Hekate zdecydowanie należała do tej bardzo wąskiej grupy wilczyc, których ego nie łechtało takie gapienie się na nie.