Wodospad cierpienia

Akita

Dzikie ślepia, poczęły obserwować nowo przybyłego. Zastrzygła uchem, ale nie spuszczała z niego wzroku. Puszysty ogon huknął energicznie o ziemię, a ona sama, zaczęła śmiać się, prawie jak szalony naukowiec, odkrywszy coś niegodziwego.

Donn

Słysząc ten rechot lekko się zdezorientował. Zaraz, zaraz kto tu jest złym psychopatą na pograniczu szaleństwa a kto tą bezbronną owieczką? Przechylił łeb na bok wpatrując się w nią z grymasem niczym szczeniak, który czegoś nie dostał. Zaraz potem wyszczerzył się złowieszczo do niej przejeżdżając długim jęzorem po masywnych kłach. - No i czego cieszysz mordkę? - syknął ze stoickim spokojem niczym profesor.

Akita

- Też zadaję sobie to pytanie. - Odrzekła nie przestając ilustrować dzikim wzrokiem całego otoczenia. Kąciki jej pyska uniosły się ku górze, tworząc przy tym wspaniały ironiczny uśmiech. Aczkolwiek nie był on jednak posłany do basiora.

Donn

Pokręcił łbem z dezaprobatą po czym zacisnął mocno pazury na skałach wodospadu aż słabsze fragmenty poodpadały z trzaskiem do wody. Strzepnął uszyma po czym wybił się w górę lądując za wilczycą. Kłapnął kłami tuż przy jej uchu. - Jak już się tak szczerzysz to może zainwestuj w Colgate? Bo chyba masz coś zielonego na zębach. - zaraz po tym odstąpił w bok pochylając się nad woda i przyglądając swojemu dzikiemu odbiciu w wodzie.

Akita

- Taa. Tobie raczej przydała by się spora ilość miętówek. - Rzuciła.
Przekręciła nie co łeb, strzepując z niego krople wody. No cóż, w końcu stała jak gdyby nigdy nic, tuż przed wodospadem.

Donn

Słyszą miętówki zaczął się rechotać psychopatycznym śmiechem aż opadł cielskiem na ziemie z hukiem i przekręcił się na grzbiet. Sięgnął łapą do nieodzownej sakiewki na jego tylnej łapie i wydobył z niej...pam param pam pam...co? MIĘTÓWKI!!
- Skosztujesz wątła lisico nocy? - prychnął z niby to słodkim uśmiechem wyciągając ku niej łapę. Sam miał w pysku już kilkanaście miętówek. Oj pobawi się dzisiaj trochę.

Akita

Nie odpowiedziawszy nic, wzięła jedną z miętówek. Uniosła brew wypatrując u niej jakichś podstępnych składników, które mogły by osłabić jej organizm. Kiedy już dokładnie ją `przebadała`, wyciągnęła wniosek iż nie ma w niej nic szkodliwego.
Pospiesznie włożyła ją do swego pyszczka, głośno i denerwująco mlaskając.

Donn

Hmmm miętówki nie miały w sobie nic poza tym, że zrobione były one z mięty i wyciągu z grzybków halucynków a więc będzie ciekawie kiedy zaczną działać. Wilk roześmiany przekręcał się na grzbiecie po czym słysząc to denerwujące mlaskanie obrzucił Akite morderczym spojrzeniem. - Mama Cię nie nauczyła, że jedzeniem się nie bawi? - zmarszczył brwi i przeszurał mocno ogonem po podłożu tym samym uderzając ze sporą siłą, która nie była jednak jakimś sporym wysiłkiem dla niego.

Akita

- Pfff. A po co mi niby była matka ? - Powiedziała ilustrując przy tym swymi czerwono krwistymi ślepiami, nieznajomego. Znów, mruknęła coś niezrozumiale pod nosem, ale dość cicho, bynajmniej na tyle iż nie można było z tego nic konkretnego zrozumieć.

Donn

Matka...tak z definicji przynajmniej powinna zajmować się dzieckiem. No cóż. Donn nie mia matki. Nie dlatego, że jej nie było lecz dlatego, że opuścił swój dom w szczenięcym wieku skazując się na tułaczkę. Jego matka zaś wdawała się w kolejne romanse co go szczerze brzydziło. - Cłórka bez matki jest jak hot dog, bez parówkaaaa...- urwał z bananem na pysku. Każde słowo wypowiadał z iście amerykańskim akcentem. Skąd on wytrzasnął ten tekst? Pewnie z jakiejś telenoweli.

Akita

- Tyle że, ma rodzicielka, chciała się mnie pozbyć, ot tak po prostu mnie pozostawiła. - Odrzekła. Od tamtej pory każde usłyszane słowo `matka`, kojarzyło się jej z tym zdarzeniem. Hmm, może nie powinna tyle kłapać jęzorem? Ale co jej tam, raz się żyje nieprawdaż ?

Riven

Przybiegł tutaj . Poczuł znajomy zapch .. Tak , zapach Ojca .
Zaczął biec szybciej , aż w końcu ostro zachamował . - Ojcze ! - Wrzasnął i spojrzał na Niego , ciężko oddychając . - Nie widziałem Cię tak długo .. - myślał .
Jego dusza była rozradowana , szczególnie , że zobaczył też Akitę .
Szczerze mówiąc , to za nimi tęsknił . Po chwili coś przyszło mu na przeczucie , stanął bacznie i pożegnał się z nimi , uciekając z tego miejsca.

Samanta

Zza krzaków wyłoniła się postać owej wadery . Była to Samanta . Jej ślepia skierowane były tylko i wyłącznie na wodospad . Łowczyni nie rozglądając się , przysiadła na brzegu . Ogon trwał w bezruchu . Uszy były ułożone równolegle względem tułowia .
Łowczyni patrzyła na wodospad i rozmyślała . Jej myśli pełne były tez zastanowień . Ostatnio spotyka ja wiele nieprzyjemnych rzeczy .

Akita

Mmmm, nieproszeni goście !? Chociaż Rivena znała, lecz przybyłej tuż po nim wadery, niestety nie. Toteż przeszywała jej całe ciało krwistoczerwonymi ślepiami.

Samanta

Samanta poczuła na sobie czyiś wzrok . Obróciła łeb i dojrzała gapiącą się na nią waderę . Uśmiechnęła się do niej szyderczo po czym wstała i zaczęła podążać w kierunku wyjścia .
Nudziło jej się tu strasznie . Łowczyni zniknęła za horyzontem .
Wyszła .

Viy Curay

Uuu, klimatyczne miejsce. Viy'uś przyszedł tu powoli, przysiadając na jakimś spróchniałym, przewalonym drzewie. Czemuż to ostatnio jest tak miły? No, miły może nie jest, ale taki trochę... inny?
Zapewne niedługo pojawi się tu też rozmówczyni Viy'a, Maxime. Krwawe oczy nadal bacznie obserwowały teren, czy aby i tu nie było namolnych idiotów. Yh, basior już z samego początku domyśla się, kto będzie wart jego uwagi.

Maxime

A za nim Maxime, jak wspomniano, wkroczyła na ów tereny. Piwne oczy przeszyły miejsce na wylot. Tym razem była sama z cholernie niebezpiecznym i agresywnym demonem. A jak się na nią rzuci? A jak coś knuł? Ale mimo wszystko obca chęć podążania za nim, przezwyciężyła przyszłą szamankę.
- Jestem.
Ozwał się cichy, spokojny głos. Podeszła powoli ku Viyowi i rozejrzała się ponownie. Ani żywej duszy.

Viy Curay

- Wreszcie spokój...- Ozwał się, dość niskim, chrypliwym głosem. Uśmiechnął się, znów tak nijako, jak zrobił to wcześniej. Czy Viy coś knuł... maybe. Przeraźliwie czerwone ślepia, nagle zmieniły się na alabastrowe, rażące nieskazitelną bielą. Co trochę strzelał biczowatym ogonem, nie odzywając się. Jakoś nie miał tematu do rozmowy... nigdy nie ma.

Maxime

- Taaak...
Przeciągnęła swą zaiste długą wypowiedź i uniosła brew. Nie, ona nie mogła trwać w niewiedzy, tym bardziej, że mogło grozić jej niebezpieczeństwo.
- Czemu pozwoliłeś mi za sobą iść? Chcesz mnie zabić? Ponoć demony nie przepadają za pozostałymi... Śmiertelnikami.
Pytała cicho, szeleszcząco wtapiając się w szum liści drzew i wiatru. Prawie nic nie niszczyło tej ciszy. Mrocznej ciszy.

Viy Curay

Viy'owi bardzo podobał się mroczny klimacik. Tu też zapewne zginęło parę wilków, wciągane do jeziora, zaatakowane przez żyjące tu, zapewne już zmutowane wilki. Tak. powietrze było tu ohydne, pachniało wybuchem czegoś z ludzkich laboratoriów.
- Tak, demony zwykle nie przepadają za towarzystwem innych...osób. Nie wiem w sumie, dlaczego, ale ciebie zabić nie mam ochoty. - Ozwał się drażniącym uszy głosem.