Wieś

Legenda

Na pysku Leg pojawił się wielki banan. Bardzo lubiła małego Retesa. Gdy ten przytulił się do jej ogona poczuła coś.. Jakby.. Eh. Instynkt macierzyński? Można było to tak określić? Cóż. Legenda przeżyła wiele jednak nigdy nie miała szczeniaków. Nigdy nie miała się kim zaopiekować.
- Uciekłeś? - zapytała po krótkiej chwili.

Retes

- Nie. - powiedział Retes, chyba nawet zgodnie z prawdą. - Ona mnie wyrzuciła. - nie umiał już chyba nazwać Viktorii 'matką', na razie nie umiał nikogo tak nazwać. Nie miał nikogo, oprócz siostry. To była cała jego rodzina. Ogon Legendy był miękki, puszysty i właśnie stał się najmilszą poduszką, jaką szczeniak miał okazję poznać.

Hiretsuna Shinigami

Basior uśmiechnął sie niczym psychol popieszczony prądem (xD)
- Oh..Witam cię śnieżynko - odpowiedział i pomachał ogonem kilka razy od niechcenia. Spojrzał na Retesa.
- Zły na matke co? - spytał i sie położył.

Retes

- Może trochę. - powiedział Retes obdarowując Ravena zacnym uśmiechem. - Ale ja już nie mam matki. I nie miałem. Miałem właścicielkę. - ton jego głosu był spokojny, szczeniak nadal był smutny, jednak pogodził się z tym, że jego życie będzie wyglądało nieco inaczej niż powinno wyglądać.

Hiretsuna Shinigami

Basior machnął lapą.
- Eee tam. Poprostu sie o ciebie troszczy i boi sie że ci sie coś stanie złego - powiedział z uśmiechem.
- Nauczyła cie hociaż polować? - spytał unosząc jedną brew ku górze.

Retes

- Niczego mnie nie nauczyła, tylko łaziła za mną, wrzeszczała na mnie, a ostatnio jasno dała do zrozumienia, że zwyczajnie mam mnie dość i mam jej więcej nie zawracać głowy. - warknął. Oczywiście, troszczy się. A jak niemal zginął, to jej to zwyczajnie wisiało. Ciekawe.

Hiretsuna Shinigami

Basior pokręcił głową z niedowierzaniem.
- A może nauczyć cie kilku porzytecznych żeczy z Kielbasą? - spytał wskazując waderę. Uśmiechnąl sie do niej niewinnie po czym spojrzal na młodego.
- No i powiedz mi jeszcze. Chcesz wrócić do swojej mamy czy nie chcesz jej już wogóle nie widzieć? - spytał.
- Pomyśl dziesięć razy zanim odpowiesz - dodał.

Retes

1) Nie chcę. 2) Nie chcę. 3) Nie chcę. 4) Nie chcę. 5) Nie chcę. 6) Nie chcę. 7) Nie chcę. 8) Nie chcę. 9) Nie chcę. 10) Nie chcę.
- Nie chcę. - powiedział Retes stosując się do zaleceń Ravena. Nie, jego matka już go nie obchodziła. Tak jak i on zapewne nie obchodził jej. Jej spokój i duma w końcu okazały się ważniejsze od własnych dzieci.

Hiretsuna Shinigami

Ten sie zaśmiał.
- Oczywiście, a chcialbyś mieć opiekuna? Bo wiesz....śnieżynka by sie na to pisała pozatym lubi cie - dodał pokazując łbem na wadere.
- Chyba że wolisz tak dziwnego basiora jak ja - dodał i sie zaśmiał.

Retes

Retesowi jakoś nie bardzo podobał się pomysł posiadania kolejnej matki. Zwłaszcza, jeśli matką miałby być Raven. ;3 Wilczek tylko pokręcił głową i mocniej wtulił się w ogon Legendy. Od razu lepiej. Cieplej i milej.
- Masz jakąś pracę? - spytał wilczycy. Skądś wiedział, że jest Betą, prawdopodobnie gdzieś usłyszał, ale wolał się upewnić. Viktoria kariery żadnej nie zrobiła...

Viktoria

Viki w końcu dotarła w to miejsce. Położyła delikatnie na ziemi synka. Gdy podniosła łepek ujrzała Legendę i Raven'a. Uśmiechnęła się na ich widok. Jednak po chwili uśmiech zniknął z jej kufy. Otóż jej oczom ukazała się dwójka szczeniąt - Maloe i Retes. Prychnęła tylko i usiadła obok tulącego się do Śnieżynki samca-syna.

Retes

Retes spojrzał na Viktorię. Chciał coś powiedzieć, ale powstrzymał się. Wiedział, że nie będzie to raczej nic miłego. Pisnął cicho i schował się nieco za Legendę, mocniej jeszcze ściskając jej ogonek, jakby obawiał się, że zielona wadera znów na niego nakrzyczy, zabierze i zamknie. Może znów złapie go za ogon i upuści. Nie, nie chciałby tego. Chyba trudne dzieciństwo zniszczy dzieciakowi psychikę, aj...

Viktoria

Viki spojrzał na Retes'a. Kajiś poprawiła Vitkorii humorek, więc uśmiechnęła się tylko. Złapała ostrożnie młodego i postawiła przed sobą. Wytarmosiła mu grzywkę, wciąż się uśmiechając. Potem podniosła go i przytuliła.

Retes

Retes jednak szybko wyrwał się spod łap matki i wrócił do ogonka Legendy, który był od dziś jego najlepszym przyjacielem.
- Czego chcesz? - spytał podejrzliwym tonem, lustrując Viktorię dokładnie spod przymrużonych powiek.

Maxime

Maloe cieszyła się, że Retes przyszedł. Oprócz niego przybył jakiś inny wilk. Wszystko ładnie, miło i przyjemnie ale przyszła ONA. Maloe krzyknęłą jak oparzona i podobnie jak Retes schowała się za białą wilczycą. Ten uśmiech jej się nie podobał, o nie. Pisnęła cicho, gdy Viki zabrałą Retesa. Przełknęła głośno ślinę i zdobyła się na odwagę. Wylazła dumnie zza bety i twardo nakazała.
- Zostaw Retesa.
Miałą nadzieję, że w razie czego oba te jakże miłe wilki obronią ją... Gdyby Viktoria chciała ją zjeść albo zrobić coś jeszcze gorszego.

Viktoria

Viki zaśmiała się. Nie, to nie był zły śmiech.
- Niczego. Niczego - jednak po chwili namysłu dodała: - Nom, chyba, że Waszej radości... Czy mi wybaczycie? - zatrzepotała rzęsami i zrobiła minę bezdomnego szczeniaczka. Ale jej dowala. To przez Kijankę!

Retes

Retes uważnie spojrzał na waderę. Doprawdy, nie był głupi, wyczuwał, że coś tutaj musi być nie tak.
- Było pomyśleć wcześniej. - burknął nieprzyjemnym tonem. - Nie, ja ci nie wybaczam. - powiedział powoli, przeciągając sylaby. Żeby na pewno zrozumiała. Miał w końcu złe wspomnienia z własną matką, jak na przykład to nad przepaścią. Była gotowa poświęcić własne dziecko, zamiast splamić swą dumę.

Maxime

Maloe prychnęła słysząc prośbę. Podeszła do brata i pociągnęła go za sobą.
- Chodź Retes, a Ty Viktoriu, musisz znać moją odpowiedź - nie.
Powiedziała obojętnie, próbując nakłonić Retesa do podążenia za nią, za nim Viki się rozmyśli i znowu ich porwie.

Retes

Ten jednak przyzwyczajony, że takie rzeczy nie najlepiej się kończą chwycił z całej swej szczenięcej siły ogon Legendy, bowiem myślał, iż to znowu matka chce mu coś zrobić. Teraz mogło zaboleć. Retes przymknął oczka, zapominając o całym świecie. Był tylko on, oraz ostra walka o przetrwanie.

Viktoria

Viki złapała szczeniaki i przewracając się przytuliła je.
- Nie zostawię Was, rozumiecie? Jestem Waszą matką tak, czy siak. I chodź wiem, że między nami będą częste kłótnie, to zawsze będziemy rodziną, A w dodatku zdaję na Maga, więc będę mogła czarować. I - zatrzymała się - stać, stać. Nie chodzi mi tu o czarną magię - zaśmiała się.