Legowisko Naomi

Dessie

- Nie nie będziesz. - powiedziała Dessie z lekkim uśmiechem. Wręcz przeciwnie - chciała dodać. Bo co miała niby robić? Siedzieć sama i rozwiązywać krzyżówki, których z resztą nie miała. Czy dalej zadręczać się życiem towarzyskim swojej córki? W każdym razie nie chciał siedzieć sama.

Iku

- To się szczerze mówiąc cieszę. - Odpowiedział i uśmiechnął się w duchu. Jednak jego pysk nie wyglądał smętnie i ponuro, był tak jakby weselszy. I to nawet od dłuższego już czasu. Nawet jeśli nie było na nim widać uśmiechu, to oczy pokazywały dziwną, w nim goszczącą radość. Dobra... Tylko teraz pytanie o czym można porozmawiać? Hahaha i nagle brak tematu, przynajmniej z jego strony.

Dessie

Dessie usiadła i spojrzała na Iku. Wydawał jej się weselszy od kiedy spotkała go pierwszy raz. Chociaż nadal może wyglądał nieco ponuro. Wilczyca zastanawiała się nad tematem do rozmowy, bo nic szczególnego nie przychodziło jej do głowy.
- Masz rodzinę? - spytała, chociaż wiedziała, że większość wilków nie lubiło tego tematu. - Czy mieszkasz sam?

Iku

- Rodzinę? - Powtórzył niecałe pytanie. Wzrok na chwilę wbił w ziemię, mógłby nie odpowiadać ale po co? Przecież nie jest to aż tak bardzo drażniący już dla niego temat. Po tych krótkich przemyśleniach na temat czy odpowiadać, bądź też nie podniósł wzrok na Dessie. - Możliwe, że gdzieś mam. Jednak nie wiem co się z nimi stało lub dzieje. Gdy mogłem odszedłem od nich, wolałem samotną tułaczkę po świecie niżeli przebywać w towarzystwie wilków, które traktują mnie jak odmieńca. I to w dodatku jakby miała być to moja rodzina. - Odpowiedział, chyba powiedział właśnie to co powinien, więcej dodawać chyba nie trzeba. - Czyli inaczej mieszkam sam. A Ty? Jeśli oczywiście można wiedzieć... - Zamachał dwa razy ogonem, który potem 'przylepił' się do jego boku. Był ciekawy czy Des ma jakąś inną rodzinę bądź kogoś bliskiego poza Adą.

Dessie

- Mnie porzucono. Pewnego dnia nad brzegiem jeziora moja matka pozostawiła szczeniaka. To byłam ja. Odnalazła mnie pewna stara wilczyca. Wychowywała mnie cała wataha. Miałam tam kilku przyjaciół, ale to właśnie stado było dla mnie rodziną. - powiedziała po chwili namysłu. - Teraz Ada jest dla mnie wszystkim.

Iku

- Przykro mi. - Powiedział, nie wiedział co może dodać więcej. Rzadko kiedy wiedział co odpowiedzieć lub jak kogoś 'pocieszyć' po takiej historii. - Ale z drugiej strony może dała Ci szanse na lepsze życie. Bo podobno nic nie dzieje się bez przyczyny. - Dodał jeszcze. A więc Dessie ma tylko Adę. Pierwsza myśl, która przeleciała przez głowę Iku była "Czy samotnej wilczycy nie jest trudno wychowywać szczenię." Ale jednak stwierdził, że było to głupie...

Dessie

Dessie tylko wzruszyła ramionami. Szczerze mówiąc, jej nigdy nie było przykro. Może rzeczywiście Iku miał rację. Zastanowiła się przez chwilę.
- Nic nie dzieje się bez przyczyny... - powiedziała cicho. - Pewnie gdybym nie odeszła to nie spotkałabym Ady.

Iku

- Zapewne też. W końcu Adę poznałaś tutaj, a jakbyś tam została możliwe, że Ada nie miałaby tu nikogo. - Powiedział. To co mówił według niego było bardzo możliwe. Ada mogłaby teraz sama, bez rodziny chodzić po terenach krainy. Może nie odważyła by się do nikogo odezwać w poszukiwaniu rodziny. Może gdyby nawet się odważyła nikt by się nie zgodził. Może właśnie trafiłaby na kogoś bez serca, po kim nie próbowała by już więcej.

Dessie

Dessie nawet nie chciała sobie wyobrażać, żeby jej córka nie miała nikogo. Pewnie by jej było bardzo ciężko... Westchnęła cicho. Nie wiedziała czy przejmując opiekę nad Adą postąpiła słusznie... Czy nie jest złą matkę. W końcu była samotna. Nie miała żadnego wsparcia. A jej córka dorastała...

Iku

A Iku oczywiście musiał powiedzieć coś... tak jakby czytał w myślach. - Ale nie martw się... Ma szczęście, że znalazła Ciebie i Ty masz szczęście, że znalazłaś ją. - Uśmiechnął się delikatnie i pozwolił sobie się położyć. Jak zwykle na brzuchu, łapy wyciągnął do przodu. Łba pomiędzy nimi nie położył, aby mógł normalnie patrzeć na Dessie i nie dostać nowego rodzaju zeza patrząc aż tak w górę. - A tak jak wcześniej powiedziałem... Poradzi sobie. - Dodał jeszcze te słowa i cicho mlasnął językiem.

Dessie

- Tak. - powiedziała pewnie Dessie. Jej córka jest silna. Da radę. - Pewnie masz rację, ona na pewno sobie poradzi. - rzekła i podświadomie położyła się w takiej samej pozycji jak Iku. Nie kryła zdziwienia, że ten wilk nadal tu był. Od dawna wilczyca z nikim nie rozmawiała. A zwłaszcza z nikim w jej wieku.

Iku

- Jeśli mogę spytać... Jak trafiłaś do tej krainy? - Spytał, ale jednak musi coś dodać do tego pytania. Przecież mniej więcej wie. - Oprócz tego, że zdecydowałaś się odejść z watahy oczywiście. - Był ciekawy życia i historii Dessie. Była pierwszą osobą, z którą normalnie mógł porozmawiać od dłuższego czasu. Co prawda znał ją dopiero parę godzin, jednak pomimo tego wiedział, że może z nią szczerze porozmawiać.

Dessie

- Tak szczerze to... - zastanowiła się Dessie. Jak tu trafiła? - Po prostu pewnego dnia postanowiłam odejść. Poszukać własnej drogi... Najpierw chciałam znaleźć prawdziwą matkę, ale potem stwierdziłam, że będzie to dość trudne. W dodatku skoro mnie wtedy nie chciała, to dlaczego miałaby mnie chcieć teraz? - rzekła. - Potem chodziłam w różne miejsca, poznawałam inne osoby... aż trafiłam tutaj. Spotkałam Adę, zostałam. I jak na razie się nigdzie nie wybieram. - wilczyca spojrzała na Iku. - A ty? Jak się tutaj znalazłeś?

Iku

- Tak więc... Jak już powiedziałem wcześniej rodzinka niezbyt miała przyjemność w patrzeniu i akceptowaniu mnie... Akceptowała mnie jedynie biedna matka, która i tak najbardziej liczyła się ze zdaniem ojca. Ale w końcu miałem dość i tak jak Ty odszedłem. - Powiedział i zrobił krótką przerwę. - Chodziłem po wielu miejscach i zostawałem tam na dzień lub dwa... Jednak nie znalazłem miejsca, w którym wiedziałem, że mogę zostać. - Zamachał ogonem i strzepnął ruchem ucha niewidzialny pyłek. - W tym miejscu jestem najdłużej nie licząc jednej z lecznic. - Zaśmiał się cicho. Na szczęście tutaj nie musiał śmiać się w myślach... Jego głos ze zdania na zdanie był bardziej naturalny. Mniej chrypliwy i przepełniony smutkiem... Zaczynał brzmieć miękko i jak na dorosłego wilka nawet nie był aż tak niski...

Dessie

Dessie zauważył, że wilkowi zmienił się głos. Wydawał się o wiele bardziej... przyjazny. Wilczyca uśmiechnęła się na tą myśl. Dobrze rozmawiało jej się z Iku, chciała to kontynuować, ale nie miała pojęcia jaki temat rzucić. Nagle przez okno zobaczyła białe płatki spadające z nieba.
- Pada śnieg... - rzekła. Podobało jej się. - Ale pięknie...

Iku

- Tak... Masz rację. - Powiedział i uśmiechnął się delikatnie. - Może wyjdziemy na zewnątrz? - Spytał z nutką cwaniactwa w głowie. Śnieg wyglądał pięknie połyskując w słonecznych promieniach, a co dopiero nocą, gdy niebo gdzieniegdzie usłane jest dziesiątkami srebrnych punkcików. Resztę ozdabiały śnieżnobiałe chmury, z których prószył śnieg. Uśmiechnął się weselej na myśl o wyjściu na zewnątrz... Wstała na proste łapy i spojrzał na Dessie. - No to jak? - Spytał i ponownie się uśmiechnął, jednak tym razem zachęcająco.

Dessie

- Pewnie! - rzekła wilczyca wstając i kierując się w stronę wyjścia. - Możemy iść! - dawno nie widziała śniegu... gdzie była ostatniej zimy? Chyba jeszcze w tamtym życiu. Jednak Dessie szybko wyrzuciła tamte myśli z głowy i z uśmiechem wyszła na zewnątrz.

Iku

Ponownie się uśmiechnął widząc jak na te słowa reaguje Dessie. Z nieznikającym uśmiechem powolnie kierował się w stronę wyjścia, szedł za wilczycą i obserwował jej zachowanie. Co się takiego stało, że jedna osóbka w mgnieniu oka potrafiła sprawić, aby ten osobnik przy niej powolnie się otwierał? Potrafił zauważać piękno i urok w rzeczach, które były dla niego oczywiste i wciąż je mijał. A to się stało do kiedy przyszedł i poznał bliżej Des... Ach, co ta wilczyca z nim zrobiła? (xD) Wyszedł na zewnątrz i zwrócił pysk ku górze... Delikatne płatki śniegu o przeróżnych wzorach bez oporów leciały w ich stronę.

Dessie

Dessie wskoczyła w kupkę śniegu, po czym otrzepała się z nadmiernej ilości białych płatków. Ach, zima... Nagle wilczyca uśmiechnęła się chytrze, i zlepiła niewielką ilość śniegu na kształt kulki. Chwilę później kulka leciała w stronę niczego niespodziewającego się Iku.

Iku

BUM! Łeb Iku odleciał delikatnie w prawą stronę. Zdziwiony spojrzał w stronę Dessie i otrzepał łeb ze śniegu, który pozostał po śniegowej kulce. 'O tak... czas na zemstę...' Pomyślał. Chytry uśmiech także pojawił się na jego pysku, zamachał raz, a porządnie ogonem i zlepił dwie kulki śnieżne, które jedna po drugiej rzucił w stronę biało-niebieskiej wilczycy. Kierowały się wręcz idealnie, ale czy uda mu się zrewanżować?