Kraina Miodem i Mlekiem Płynąca

Mystic

Mystic gdy już też nie miał na sobie miodu[A chciałem napisać "Lodu". oO] i wypłukał czapkę, również wylazł na brzeg. Lecz przeciwległy. Otrzepał się nieco i podszedł do Atrity. - No to się pokąpaliśmy w mleku. - Powiedział ze szczerym uśmiechem. Cóż[Nie no, nie mogę! O:] przynajmniej nic się do nich właśnie nie przylepi, i dobrze.

Atrita

- Tak - przytaknęła mu krótko z uśmiechem. - Teraz przydałoby się zmyć tylko to mleko z futra - dodała, otrzepując się z przynajmniej części białej wody. Potrząsnęła jeszcze głową, pozbywając się jej z uszu. - Gdzie proponujesz pójść? - zapytała towarzysza, przyglądając się jego wybielonemu nieco ciemnemu futru.
Wiatr zawiał mocniej, czochrając kosmyki i poruszając niestabilnymi taflami różnych obecnych w tej części Krainy cieczy. Rita rozejrzała się dokoła, chcąc zapamiętać ten widok przed odejściem. Była tutaj pierwszy raz, toteż chętnie przyglądała się temu nietypowemu miejscu.

Mystic

- Ja bym zaproponował jakieś jezioro. Może... Małe jezioro? - Zapytał z uśmiechem. Cóż, zapomniał o reszcie jezior. Zaś tamte było typowo ładne. Czekał jeszcze na odpowiedź Rity. Cóż, nieczęsto spotyka się kogoś takiego jak ona, kogoś tak pięknego, a tak przekonującego. Wstał w oczekiwaniu.

Atrita

- Pewnie, może być - odparła, rozglądając się dokoła. Nad Małym Jeziorem nie miała jeszcze sposobności być, toteż jedynie znów spojrzała na Mystica z lekkim uśmiechem. - Prowadzisz?
Jego towarzystwo działało na nią kojąco oraz uszczęśliwiająco. W obecności tego właśnie wilka miała ochotę cały czas się uśmiechać, przy nim nie mogła być smutna, nie miała jak popaść w melancholię. Z nim było... dobrze.

Mystic

- No to chodź za mną. - Powiedział z uśmiechem. Szedł jak zwykle tak, by wilczyca go dogoniła. Nie mógł przecież pędzić. Jeszcze by zgubiła trop. Było ciemno, jednak pięknie. Gwiazdy zalewały niebo. Księżyc niczym rogal świecił na purpurowym niebie. Mystic co jakiś czas patrzył za siebie, czy aby Atrita idzie, tak dla pewności.

zt.

Atrita

Zaśmiała się cicho pod nosem, widząc daleko posuniętą ostrożność basiora. Była Łowca, nie tak łatwo gubiła tropy, więc bez problemu podążyła tuż za towarzyszem. Jej posklejane mlekiem pióra nie zaszeleściły nawet, zaś mokre futro zalśniło słabo w świetle księżyca.

z.t.

Nicole

Nicole wyniuchała, że niedawno jakieś wilki wyszły. Pomachała radośnie ogonem, wiedząc, że nie będzie nic do roboty.
- Spróbuj mnie złapać, wietrze! - krzyknęła za siebie (do wiatru, wiatra ech...) i zaczęła biec. Nagle wpadła do jeziorka z mlekiem. Chociaż chlupotała swymi łapami, próbowała dopłynąć do najbliższego brzegu. Gdy udało jej się wyjść, otrzepała się i pomknęła. Bawiła się z wiatrem.

z.t

Stille

A Shinq biegła dalej. Przez pola, lasy, aż dobiegła tutaj i zmęczona tym wiecznym maratonem przystanęła. Było jej słabo. Miała już dość gonienia pyłu, ale wiedziała, że MUSI go złapać. Lekko przechyliła się do tyłu tak, że jej łapa poślizgnęła się o kamień i wilczyca wpadła do mleka. Nie zdążyła złapać powietrza i spadła na dno. Zielonymi oczkami próbowała cokolwiek zobaczyć, ale nie mogła. Nigdy nie otwierała oczu w mleku. Jednak otworzyła. Uznała, że nie umrze tu i w takim stanie. Poczęła się odpychać od wody i dna. Na wodzie już był widoczny jej czarny jak węgielek, nosek. Wadera nabrała powietrza. Teraz czuła się dobrze. Wyszła na brzeg, otrzepując się najbardziej jak mogła. Była prawie sucha. Zauważyła znów pyłek. Pokazała ostre kły i przystąpiła do biegu. Już za pagórkiem nie było jej widać.

z.t

Astre

Jezuuu... Co ona tu jeszcze robiła? Potrząsnęła łbem, aby zobaczyć co i jak się wokół niej dzieje... Teoretycznie - nic. Praktycznie - pewnie otoczona jest miliardami mikroorganizmów i tysiącami małych istotek zwanymi potocznie robakami. Bleh! Takie małe a wszędzie chodzi. Wystarczy postawić łapę i już dziesiątka nie ujrzy światła, gdyż odebrano im ostatnie chwile życia na ziemi. Astre machnęła długim ogonem i skierowała się w stronę lasu. Po chwili jej tu nie było.

zt.

Sidney

To właśnie w to miejsce Sidney postanowił zabrać Adę. Było tu tak dziwnie, że aż cudnie. Przez środek doliny przepływała mała rzeka, mleczna rzeka. Miejsce było bardzo urodziwe, co zawdzięcza w dużej mierze wesołej kolorystyce odrywającej od szarego życia. - To właśnie tu! - Oznajmił z entuzjazmem, uśmiechając się.

Naomi

Ada szła zaraz za ukochanym, nigdy wcześniej tu nie była, ciekawe co będą tu robić.. W sumie to jest najmniej ważne.. Najważniejsze z kim. Ada podbiegła bliżej Sidneya i rzuciła się na niego od tyłu przewracając go na trawę. Teraz było to zrobić o wiele trudniej, Ada musiała włożyć w to więcej siły. Kiedyś był nieco mniejszy, teraz wydoroślał, zmężniał.. to już nie jest dziecko.

Sidney

Tak, wydoroślał. Przynajmniej stwarzał takie pozory. Gdy Ada go przewróciła zaśmiał się wesoło, silna była. Wstał, otrzepując się z trawy, przy okazji energicznie machając ogonem. Spojrzał jej głęboko w oczy, nadal delikatnie uśmiechając się. Był szczęśliwy, gdy przebywał w jej towarzystwie, że ją poznał.

Naomi

- Rzeczywiście, cudowne miejsce skarbie. - rzekła i liznęła Sidneya w pysk. Bardzo cieszyła się, że jest dojrzalszy, wreszcie będzie mogła z nim normalnie porozmawiać. Wcześniej niby też mogła.. jednak gdzieś tam dalej tkwiło w nim dziecko. Na szczęście te czasy już minęły.

Sidney

Uśmiechnął się szeroko, łagodnie nań spoglądając. - Nie tak cudne jak ty. -Rzekł dość banalny komplement, radosne machając ogonem. Zawsze coś! Mało uprzejmych wilków ostatnio w krainie, choć można przyznać, że Sidney się do nich zalicza. Potrafi odsunąć swe dobro na drugi plan, by uszczęśliwić druga osobę.

Naomi

- Wyjątkowo oklepane - pomyślała, jednak nie dała tego po sobie poznać. Nie chciała urazić Sidneya, jedynie może dać mu do zrozumienia, że musi się bardziej postarać, Ada robi się coraz starsza, ma coraz to większe doświadczenie i wie czego chce. Spojrzała na pysk Sidneya. Ciekawe czy wilk zrozumie jej aluzję. To jest test.

Sidney

Tak, wilk wszystko zrozumiał i przyjął to z uśmiechem. - Tak wiem, to było głupie... Ale to prawda! Jesteś na prawdę piękna! - Rzekł entuzjastycznie, tak, nadal. Nic go nie zagnie, nic, kompletnie! W sensie, nic nie sprawi, by przestał być optymistą, no.
Coś dziś nie mogę żadnego porządnego posta z siebie wydusić, dodatkowo muszę się uczyć... Ogłaszam chwilową blokadę twórczą, jak to ujęła Sammy.

Naomi

Wilk znów nie zrozumiał aluzji. To było najmniej ważne. Naomi znów spojrzała na usta wilka. Może teraz zaczai o co tak na prawdę chodzi. Naomi uśmiechnęła się zalotnie z nadzieją, że może wreszcie zrozumie. O tak, teraz nadszedł czas na testy, mnóstwo testów.. naomi musi sprawdzić czy jej obecny partner nadaję się na przyszłego Ojca jej dzieci i jej dozgonnego męża.
To już nieaktualne. Nie są już razem. To koniec. - żegnaj - rzuciła krótko i odeszła zostawiając Sida samego.

Beherit

Przyszedł. Lecz dlaczego tutaj? Szczerze? Bo nazwa tego miejsca była śmieszna, a za razem intrygująca. Behcio nie mógł uwierzyć własnym oczom! Ta Kraina coraz bardziej go zadziwia...

Dermanotta

Wilczyca postanowiła gdzieś się przejść i przemyśleć wszystkie jej zachowania. Ale zaraz... Znajomy jej zapach połaskotał nozdrza i zaciekawiłją. To Behcio! Usiadła więc od niego trochę dalej i spojrzała na niebo.

Beherit

Beherit zastrzygł uchem.
Tak, usłyszał kogoś... Zaraz potem poczuł zapach przybyłego wilka.
Znajomy zapach...
Basior odwrócił się i machnął skrzydłami.
A, nie... Tok nikt zły... To tylko Dermanotta. Jednak on nie miał za bardzo ochoty na widzenie się z nią. Zostawiła go, ot co. Jego już nie kocha - przecież jest po uszy zakochana w Lauri'm.
Więc co to za radość, którą wyczuł... Jako iż jest Pomocnikiem Lekarzy stwierdza, że Tropicielka nie jest w ciąży. A może się myli...?
Basior przełknął ślinę.
- Po co tu przyszłaś? - powiedział sucho. To ona, ona go zniszczyła... On nie cieszy się z jej widoku. Jej osoba wprawia go w złość. Żądzę mordu... Ale nie chce zabić jej. Lauri'ego. Gdyby nie ten wilk, Beherit nadal miałby partnerkę. Chyba, że znalazłaby sobie inne, bo dla niej nie ma różnicy...