Plantacja róż

KokuRai

Koku przyszłą nie zauważając nikogo, a następnie podbiegła pod płaczącą wierzbę. Uśmiechnęła się szeroko, a następnie jej wzrok skupił się na kwiatach. Zamachała ogonem, wciąż patrząc na róże. Poprawiła czapkę, a jej dwa duże kły zalśniły delikatnie. Jej serce wyzdrowiało całkowicie, a może to dzięki jeziorze zmian. Jednak coś była nie tak z jej prawym okiem. Było całe czerwony, lśniło i jeszcze było ślepe. No może widziała tym okiem coś, lecz zamazane i ledwo, ledwo widoczne, więc bardziej polegała na oku lewym, lecz prawego nie zamykała. Podobało jej się tu.

Mizu

- Mhm... Od niedawna czyli... ? - Tak, może Mizu była teraz nieco ciekawska, ale przecież nie są to też jakieś nieodpowiednie na daną chwilę pytania, czy może informację, które zna tylko FBI czy CSI, prawda?
- Mmm... Ja też nie urodziłam się tutaj, jednak z 'poprzedniego życia' mało pamiętam... Przez pewien incydent wielu rzeczy zapomniałam, tak jakby musiało to wszystko zniknąć, żebym nic nie wiedziała. W głowie mam tylko wspomnienia od pewnego momentu. - Tym momentem było poznanie Hariego, wtedy na Lodowej Pustyni, gdy ten wziął ją pod swoje 'skrzydła' i oprowadził ją po krainie, opowiadał różne legendy... A jeśli chodzi o incydent to.. oczywiście chodziło o Hayato, który już dawno nie był przez nią widziany, a co dopiero słyszany. Tak samo jak Akeli, musi ją znaleźć... Może w końcu zdoła zadać Hayato parę pytań?

Crystal

- Dziś miną równo tydzień. - oznajmiła. - Ja akurat dość dużo pamiętam z mojej przeszłości. Nie pamiętam tylko jak wyglądał mój tato bo widziałam go... Sama nie pamiętam kiedy, ale chyba trzy dni po moich narodzinach. Potem zaginą.
Wilczycy wcale nie przeszkadzały zadawane przez Mizu pytania. Sama była ciekawska jednak starała się nie pytać o dużo. Poznała tu już kilka osób które nie lubią tych szalonych i energicznych osób tylko te spokojne i leniwe, więc aby dostosować się do obu grup starała utrzymywać swoje zachowanie 'po środku'.

Mizu

- Tydzień... Ćwierć miesiąca, przez niektórych zwanego księżycem? Rozumiem... Króciutko. Ja jestem prawie... - Chwilę sie zastanowiła machając delikatnie ogonem. - ...dziewięć miesięcy. Iiiiip! Niedługo moja rocznica. - Zaśmiała się mrużąc powieki. Nagle do jej nozdrzy doszedł znajomy zapach, i w cale nie był to zapach kwiatów czy czegoś takiego... Była to woń pewnej znanej jej osoby. Rozejrzała się dookoła i zauważyła dość... mroczną wilczycę. Ciemne futro, czerwony oczy, z czego jedno wręcz świeciło. Wciągnęła jeszcze raz powietrze nosem.
- KokuRai! - Krzyknęła radośnie, a ogon zaczął wesoło latać na boki, czarne kiełki ukazały sie w szerokim uśmiechu. Spojrzała na Crystal. - Chodź za mną.. - Powiedziała i powolnie zaczeła iść w stronę przyjaciółki. Łapka lekko utykała, ale to nic... Do wesela się zagoi xd.

Crystal

Crystal ruszyła za swoją nową znajomą. W prawdzie nie zauważyła nowo-przybyłej wilczycy, ale bardzo chciała ją poznać. W pewnej chwili zapytała:
- Od dawna ona tu jest? Bo przez ten tydzień spotkałam już wiele wilków, ale jej jeszcze nie widziałam.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się szeroko gdy zauważyła Mizu. - Cześć! - krzyknęła wesoło i podbiegła do niej bliżej, a następnie przytuliła ją. Spojrzała na nieznajomą. - Jestem KokuRai - przywitała się. Potem puściła przyjaciółkę i zaczęła wesoło ,,Merdać" ogonem. Poprawiła czapkę, a następnie klapnęła na cztery litery.

Crystal

[i] Hej! Ja jestem Crystal! - przywitała się. Zaraz potem usiadła obok Mizu przyglądając się uważnie nowo-poznanej wilczycy. Wyglądała całkiem przyjaźnie.

Mizu

- Ogólnie w krainie... Tak, dłużej niż Ty... A w tym miejscu? Od przed chwilą. - Zachichotała cicho pod nosem i dała się przytulić gdy ta podbiegła do niej. Odwzajemniła uścisk i się uśmiechnęła, a jej ogon merdał się wesoło na boki, czy coś w tym dziwnego? Oczywiście, że nie.
- Jeeeeeeeeeej... Jak ja dawno Cię nie widziałam! Co u Ciebie słychać? - Spytała z pełną radością w głosie. Ostatnio spotykała bardzo wielu starych znajomych, przyjaciół i w ogóle. Kogo tu jeszcze ona musi spotkać? Ach tak! Akeli, Yuki, Salome, Sasoriego... O tak, młoda wraca do życia :3. Tak jak wilczyce usiadła.

KokuRai

Dobrze, ale ostatnio miałam przeżycia, poznałam kilku ekstra wilków i jeszcze miałam złamane serce przez jednego samca, a i jeszcze miała chore serce, lecz wyleczyło się gdy weszła za drugim razem do jeziora zmian. Teraz jestem ślepa na prawe oko, lecz nie chcę tego zmienić, a u ciebie? - mówiła, a na koniec zapytała. Zamachała ogonem, a następnie uśmiechnęła się. Spojrzała na Crystal, a potem znów na Mizu.

Crystal

Wilczyca cicho zachichotała i spojrzała w stronę Mizu:
- Ty też już nie możesz się doczekać wiosny? - spytała i rozmarzyła się. Już tak pragnęła tej świeżości, tych ciepłych deszczów, tego turlania się po trawie... Brakowało jej nawet tego upalnego słońca grzejącego niemiłosiernie.

Mizu

Jaaa... Ta to miała gadane. Potrafiła wszystko opowiedzieć w paru zdaniach, a to przecież był... długi czas.
- Złamane serce... - Szepnęła i przypomniała jej się pewna osóbka, którą poznała. Z uśmiechem i ciepłem w sercu ją wspominała, nie ma co... Trochę sie zastanawiała kim był ten wilk, ale takie pytania to już na osobności.
- Nooo... Ja musiałam skorzystać z usług szamanki Akeli. Poznałam pewnego wilka, który no cóż... Nic nie było, ale na prawdę sympatyczny. Miałam wolne w pracy, bo Hari stwierdził, ze mi się przyda. Zmieniłam trochę wygląd jak widać i... znalazłam Tristezę. - Jak na komendę spod bujnej czupryny wyszła szara szczurka z różowym ogonem i łapkami, i wielkimi ciemnymi oczami jak właścicielka. Jeśli chodziło o usługi to oczywiście - Hayato.
- Trochę... - Odpowiedziała z uśmiechem Crystal. Ona była bardziej... ciepłolubna. Jednak zima utrudniała życie, a patrząc na wspomnienia... Brakowało tego ciepła, tej świeżości...

No to może kolejność ...
KokuRai
Crystal
Mizu ?

Crystal

- A ty, KokuRai? Ty też nie możesz się już doczekać wiosny? - spytała. Zaciekawiło ją też to, dlaczego owa wilczyca jest ślepa na prawe oko. Wypadek, zadrapanie... czy może coś innego? Jednak wolała nie zadawać pytań na ten temat, bo wiedziała, że wilczyca mogła mieć z tym związane złe wspomnienia.

Alliance

Wtem Yuki ponownie wpadła na Plantację Róż. W sumie, nie tak samo, bo leciała na feniksie. Jeśli znowu ją zrzuci przy beczce, to go chyba przywiąże do kory drzewa i zostawi na pastwę dzikich zwierząt! Siedząc na karku dorodnego ptaka, większego od dorosłego wilka, trzymając się iście różowych piór, leciała przed siebie. Anjia skrzeczała z daleka, zwiastując obecność małej wilczycy. W końcu wylądowała, dokładnie obok Crystal. Wilczyca zsunęła się z ptaka i gwizdnęła, a ten zaskrzeczał i odleciał w swoją stronę. - A cóż to? Zebranie Matek Różańcowych? - prychnęła lakonicznie i uniosła brwi, jednakże niewidocznie dla zebranych. Eh, ta pomarańczowa grzywa, irokez. Idealnie odnosi się do jej charakteru. Wtem zauważyła znaną jej postać, podeszła do niej. - Mizu! Siemasz, co u ciebie? - zapytała, a jej pysku pojawił się uśmiech. Delikatny, blady, typowy dla buntowniczki.

KokuRai

- Ja też chcę wiosnę - powiedziała, a następnie spojrzał an nowo-przybyłą. - Ty jesteś Yuki tak? - zapytała Wadera spotkała ją już w swojej kawiarence. Koku zamachała ogonem, a następnie uśmiechnęła się. Poprawiła czapkę, a jej dwa duże kły delikatnie zalśniły. Jej ogon poruszał się delikatnie.

Crystal

- Siemka! - powiedziała do pomarańczowowłosej nie zwracając jednak na nią zbytniej uwagi. Zbyt rozmarzyła się o wiośnie. Ale cóż miała zrobić? Gdy się czegoś bardzo pragnie to zazwyczaj się o tym myśli... Tak już jest i będzie...

Mizu

Mizu zadarła pysk w górę słysząc głośne skrzeczenie. Nie wiedziała co wydaje takie dźwięki, a jej oczom ukazał się różowy feniks. No tak, takie to rzadko kiedy można było spotkać. Po chwili duży ptak wylądował obok, a ciemna wilczyca o pomarańczowej grzywce z niego... zsiadła.
- Jakież znowu zebranie...? Yuki błagam Cię! - Zaśmiała się cicho i otworzyła ciemne oczy, które wlepiła w koleżankę.
- Ymm... Od naszego ostatniego spotkania... Wróciłam do pracy w restauracji i... znowu zaczęłam żyć. - Pochwaliła się ukazując swoje czarne kły. - A u Ciebie coś się zmieniło? Pomimo wyglądu? - Przekrzywiła delikatnie łebek i wgapiała się w wilczyce.

Alliance

Odwróciła się do wilczycy. - To Ty, Koku? Nie poznałam. - uniosła brwi. - Znowu zaczęłaś żyć? Cóż. Co u mnie? Latam z jednego miejsca na drugie, wpieniam wilki, niosę chaos, zniszczenie i kłótnie gdzie tylko się pojawię. Chyba że są tam porządne wilki, to wtedy jestem.. całkiem spokojna. A mój obecny wygląd dużo bardziej mi się podoba od ostatniego. - rzekła. No proszę. Spotkała całkiem porządne osoby. Tylko ta, hm, wesolutka. Czy przypadnie Yuki do gustu? Kto wie, kto wie. Spojrzała w niebo, a mroźny wiatr przeczesał jej grzywkę i futro. Zaraz jednak powróciła wzrokiem do wilczyc. Jej ogon przeskakiwał z jednej strony na drugą. Nienaturalnie długi, nienaturalnie puszysty, szarobury ogon o pomarańczowej końcówce.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się słuchając wilczyc. Siedziała machając delikatnie ogonem i pilnując żeby nie spadła jej czapka. Po chwili zniknął z jej pyska uśmiech i patrzyła na nich normalnie. Zamachała delikatnie ogonem. Jej niebiesko-czarny szalik poruszał się delikatnie na wietrze.

Mizu

Również i bujna czupryna Mizu była teraz w nieładzie, ale powiedzmy że artystycznym. Rozwiewana przez wiatr czasami pokazywała duże, ciemne oczy wilczycy...
- Mmm... No to widzę, że sporo się jednak dzieje i działo. Ale no muszę przyznać, że kolorek fajny. - Znów zaśmiała się cicho i odchrząknęła. Jednak czy zwykłe odchrząknięcie sprawi, że jej głos nie będzie taki chrypliwy? Oczywiście, że nie... był on spowodowany naturalnie, a nie jakimś przeziębieniem czy czymś w tym stylu.
- Ale powiem Ci, że musisz któregoś razu mnie ze sobą wziąć na takie niesienie chaosu. Chętnie to poobserwuje. - O tak... Obserwacja... Jedno z wielu zajęć Mizu po godzinach. Trzeba dodać, że bardzo przyjemnych. Podczas zwykłej obserwacji można zauważyć słabe strony danej osoby bez większego zapoznawania się z nią :3.

Alliance

- Cóż, skoro obserować.. Zwykle działam w pojedynkę, wyznaję zasadę "jeśli chcesz zrobić coś dobrze, zrób to sam". W końcu, kto jeszcze będzie na tyle genialny, by wpadać na tak okrutne pomysły? - zaraz potem zachichotała szatańsko, jak to było w jej zwyczaju, ukazując dwa, ostre jak brzytwa kły, dla niektórych nieco przerażające, wystające z jej pyska, gdy ta zawsze rozchylała wargi w uśmiechu.