Plantacja róż

Enary

- Po prostu mi się podoba i musiałam jej dotknąć.... nie mogłam się powstrzymać... - powiedziała gładząc samca po szyi dotykając jego skóry jedynie jednym palcem co wzmagało doznania.

Colin

Colin przyglądała się bawić się różą. Uśmiechała się ciepło, a wiatr delikatnie rozwiewał jej futerko. Ptaki latały na niebie śpiewając coś pod nosem. Ta blondynka była całkiem niezła. Potrafiła skusić jakiegoś samca. Colin poruszała powoli ogonem.

/Totalny brak weny\

Michael

I tu byłów problem. On nie miał poprostu uczuć. No może i miał ale nie więcej niż 50% z nich wszystkich.
- Naprawde? A ja myślałem że jestem tylko lekkim wybrykiem natury. - mruknął po czym podniósł jedną "brew" mówiąc niby oczyma. "Takimi głupimi gierkami chcesz mną sę pobawić? śmieszne..."

Enary

Enary uśmiechnęła się słodko i wstała. Ogonem musnęła nos wilka i zaśmiała się wesoło.
- Cóż, niby miałam tu odpocząć... Może Colin bardziej ci do gustu przypadła hmm? - puściła do niej oko i wskazała łbem na Michaela. Pora zacząć kształcić młode pokolenie.

Mystic

Mystic powoli przyszedł w to miejsce. Jak chciała Berenika. Usiadł, przez co ona delikatnie zsunęła się z jego grzbietu. - Jesteśmy na miejscu. - Powiedział do przyjaciółki i rozglądał się. Było tu pięknie, a powietrze przesycone było woniąm różnego rodzaju róż. Ptaki latały po błękicie nieba. Mystic miarowo oddychał, wyłapując w płuca zapach kolczastych kwiatów.

Berenika

Berenika, gdy zsunęła się z grzbietu Mystic'a usiadła obok niego. Rozglądała się ostrożnie. - Pięknie tu. - Powiedziała, spoglądając na róże. ONe również były piękne, a jeszcze lepiej pachniały. Jako iż Bera była łowcą, miała doskonale rozwinięty zmysł powonienia. Jednak to mniej ważne. Spoglądała co jakiś czas na błękit nieba. Od wschodu słońce zawędrowało daleko już. Ach, lato. Ona zawsze kochała lato. Mimo woni róż i letnich oparów, czuła woń wilków.

Mystic

Basior przeciągnął się tylko. Ziewając zasłonił pysk łapą. Również widział inne wilki. Szczególnie zaciekawił go samiec, który miał sierść koloru lawy. Skinął wszystkim łbem na przywitanie, czego przyjaciółka nie zrobiła. On znał jej charakter. Zmieniła się. Niegdyś rozmowna, teraz prawdziwa i ta sama. Z ciągłym uśmiechem na kufie wlepił wzrok w nią.

Berenika

Jednak ona dalej się nie witała. Również się przeciągnęła. Czuła głód. - Słyszałam przyjacielu, że jesteś Tropicielem. Zgodziłbyś się zapolować ze mną? Tylko na sarnę. I tak czuję głód. - Zaproponowała mu. Coś czuła, że i on zrozumie, gdzie pójdą. A Bera poprowadzi go do lasu roślinożerców. Albo nie! Do lasu zdobyczy. To i będzie lepiej. Czuła się wprost wspaniale z tą myślą.

Mystic

Jemu rownież dokuczał mocny głód. - Mimo iż jestem głodny, nie mam na to siły. Dzisiaj nie. Ale niedługo będziemy mogli zapolować. Na pewno. - Mówił. Jego nos jednak nagle przylgnął do ziemi. Zaczął iść jakimś tropem. To był oczywiście trop wielkiego, tłustego zająca. Po chwili wrócił z nim w pysku. Zjadł trochę, a resztę zostawił Berenice. - Ja już muszę iść. - Powiedział, po czym truchtem ruszył w inną stronę.

zt.

Berenika

Berenika skinęła wilkowi łbem na pożegnanie. Wstała i rozejrzała się. Wciągnęła ostatni raz tak mocno woń róż i zawróciła się. Spojrzała w stronę Mystic'a, który właśnie zniknął jej z pola widzenia. Machnęła ogonem i zastrzygła uszami. Jej białą sierść lśniącą na słońcu muskał delikatnie wiatr. W końcu poszła w inną zupełnie stronę. Bo po co jej tam wracać? A po nic.

zt.

Colin

Colin zarumieniła się i spojrzała na Enary. Przecież ona nie umie pod kochać w sobie jakiegoś wilka. To znaczy ona nie umie podrywać. Ale chwila. jaka Caro? Może się pomyliła i zamiast Colin powiedziała Caro? Warto spróbować. Wzięła po cichu wdech i podeszła do samca. Okrążyła go kilka razy.
- Masz bardzo ciekawe ogony - powiedziała siadając tuż obok niego z z takim uśmiechem jak na avku.

Volire

Wtem do Plantacji Róż przybyła dostojnym krokiem Volire. Jakże jej dawno w krainie nie było.. Czas nastawic samców na dawne rządy! Zerknęła kątem oka na Colin, Michaela i Enary. Na Enary zawiesiła wzrok szczególnie. Czyżby ktoś przejął jej stanowisko.. ? Nieodmienne i oryginalne? Na te myśli zarzuciła tylko lekceważąco dlań włosami, przymykając oczy. Usiadła obok jakiejś kępki róż, przyglądając się jedynie całemu zdarzeniu.

Iku

Iku powoli zmusił się do tego, by wyjść na świeże powietrze. Wlókł się zgarbiony, wpatrując się w szarą ziemię. Ah, jak on nienawidził wychodzić na zewnątrz. Ale... Musiał. W jego jaskini było za ciasno, by siedzieć tam całe dnie. Wilk przyszedł tutaj i usiadł, wzdychając ciężko.

Michael

Basior uśmiechnął się cwaniacko. Kiedy ta powiedziała o jego ogonach ten przejechał nimi wszystkimi końcówkami po jej grzbiecie centralnie po kręgosłupie. Tym bardziej że jego cztery ogony zawsze były gorące tak wiec uśmiechnąłsię cwaniacko.
- Naprawde? - powiedział.

Volire

Volire natychmiast zauważyła Iku. Mrr, nowy cel. Na pysk wilczycy wpłynął zalotny uśmiech. Podeszła z gracją doń, kołysząc delikatnie, kusząco biodrami. - Witaj nieznajomy - rzuciła swym tajemniczym, przyciągającym głosem. Zatrzepotała krótko rzęsami, wlepiając wzrok szmaragdowych oczu w pysk wilka.

Iku

Iku odwrócił się w stronę wilczycy. Uśmiechnął się pod nosem i przyglądnął się niej.-Witam nieznajoma.-powiedział spokojnie. Jednak było tu po co przychodzić. Chociaż z kimś porozmawia.

Volire

- Zdradzisz mi swe imię? - spytała, zniżając pysk tak, by spojrzec mu głęboko w oczy. Jej ogon poruszył się faliście. Czy Abaddonowi to by przeszkadzało? Nie. Nie powinno. Skoro związał się z taką akurat osobą, to raczej jest świadom tego, jaka jest Volire. Jaka była, jest i będzie.

Iku

-Iku. A twoje?-spytał. Bliski był tego, by spytać ,,A twoje aniele?". No cóż, znał już wiele wilczyc, próbujących skraść mu serce. Typowe sztuczki. Ale ta... No cóż. Była inna niż wszystkie. Iku był ciekawy, co dalej.

Volire

- Volire, skarbie - mruknęła zalotnie, dotykając na moment czubka jego nosa swoim nosem. Uniosła łeb i usiadła, otulając się puszystym ogonem. Odrzuciła swą blond grzywkę na bok, nie spuszczając wzroku z Iku. Bez wątpienia to ona była jedną z najpiękniejszych wilczyc w krainie. I nie zamierzała zmieniac swego wyglądu.

Iku

No cóż. Iku podniósł spokojnie głowę i usiadł. Wpatrywał się spokojnie w Volire. Taaak... Ile to on takich już spotkał? W sumie zero... No tak, ale takich wilczyc... Takich, czyli jakich? Nieważne. Iku uśmiechnął się do niej.